براي «ننه علي» كه مادر همه شهدا بود يك عاشقانه آرام

واضح آرشیو وب فارسی:کيهان: براي «ننه علي» كه مادر همه شهدا بود يك عاشقانه آرام
ماجرا از زمستان سال 57 آغاز شد كه علي سراسيمه آمد، ساكش را بست و گفت مي خواهد برود اهواز؛ اعلاميه هاي امام را ببرد. انقلاب هم پيروز شد اما از علي خبري نشد. بالاخره فهميدند زيرشكنجه ساواك شهيد شده و در خاك غربت آرميده است.
«ننه علي» خودش را رساند اهواز. چند روزي گذشت و «ننه علي» هم نيامد. گفتند؛ مادر است و داغديده، چند روز ديگر برمي گردد. خاك سرد است!
روزها، هفته شدند و هفته ها، ماه؛ اما «ننه علي» برنگشت. رفتند دنبالش. ديدند فايده ندارد؛ «ننه علي» دل نمي كند كه نمي كند. تابستان شده بود و هوا داغ، اما براي «ننه علي» چه فرقي داشت؟! دلت كه داغدار باشد؛ چه سوز زمستان، چه آفتاب سوزان.
چاره اي نبود. رفتند سراغ امام و اجازه نبش قبر گرفتند تا بيارندش تهران. بعد از هشت ماه، پيكرش تازه بود؛ درست مثل داغ مادرش.
حالا ديگر قطعه 24 بهشت زهرا، آرامگاه شهيد قربانعلي رخشاني مهماندوست بود و هم دل «ننه علي» آنجا آرام. اول سايباني برايش ساختند و كم كم آلونكي؛ شد خانه «ننه علي»!
يك سال بعد جنگ شروع شد و هر روز پيكر لاله اي در بهشت زهرا آرام مي گرفت تا داغي باشد بر داغ دل «ننه علي». آخر خودش مي گفت؛ من تنها ننه علي نيستم، من ننه تمام شهداي بهشت زهرايم.
و بچه هاي «ننه علي» آمدند؛ يكي يكي، چند تا چند تا، دسته دسته... بعضي ها آمدند؛ گمنام تا قطعه 44 زيارتگاه نامدارها شود، خيلي ها هم نيامدند... فصل ها آمدند و رفتند، سال ها نيز. مردان سرو قامت، بر دوش ياران آمدند.
دروازه شهادت بسته شد و از پي شهيدان، امام شان نيز آمد و با قلبي آرام و دلي مطمئن در جوار يارانش آرميد.
و «ننه علي» شاهد زنده تمام اين روزگاران بود. چه كسي مي داند خرداد داغ سال 68 چه داغي بر دلش گذاشت. اويي كه فرزندش عاشق امام بود و جواني و جان خود را در پاي اين عشق گذاشت.
20 سال گذشت. من مي نويسم 20 سال و تو مي خواني اش. گفتنش هم آسان نيست. ديگر تنها سال ها نبودند كه آمدند و رفتند. دولت ها آمدند و رفتند، مجلس ها، آدم ها... و هنوز «ننه علي» از آنجا كه براي او مركز زمين بود، شاهد همه اين رفت و آمدها بود و همچنان در ميعادگاه خويش استوار. شهداء هم شاهد و ناظر بودند.
دو فرزند يتيمش را با نان حلال كارگري بزرگ كرده بود و روزي كه پسرش به مسلخ رفت هم، جوان نبود. حالا ديگر گرد پيري چنان بر چهره اش نشسته بود كه ديگر ياراي ماندنش نبود. بردندش خانه دخترش اما دلش جامانده بود؛ در قطعه 24.
مي گفتند اين آخري ها آلزايمر گرفته و مهر سكوت هم بر لب زده اما عكس پسرش را كه نشانش مي دادند، انگار چيزي درونش زنده مي شد، شايد هم داغي كه تازه بود، تازه تر...
مي گويند طالب كه باشي، سالك مي شوي و سالك لاجرم واصل مي شود و بالاخره «ننه علي» دلش آرام گرفت. او كه عمري همنشين و همراه و همراز شهدا بود، رفت كه تا ابد در كنار بچه هايش بماند. شهدا ديروز مهمان عزيزي داشتند. مادرشان؛ «ننه علي».
داستان اين ام الشهداء، اولين و آخرين فصل از اين كتاب افسانه گون نيست، كه امام شهيدان فرمود؛ «همين تربت پاك شهيدان است كه تا قيامت مزار عاشقان و عارفان و دلسوختگان و دارالشفاي آزادگان خواهد بود.»
گمان مبر كه به پايان رسيد كار مغان
هزار باده ناخورده در رگ تاك است

پنجشنبه|ا|4|ا|اسفند|ا|1390

این صفحه را در گوگل محبوب کنید

[ارسال شده از: کيهان]

[مشاهده در: www.kayhannews.ir]

[تعداد بازديد از اين مطلب: 33]