اهميت توسل در شب اول ماه مبارك رمضان

واضح آرشیو وب فارسی:ایرنا: استاد اخلاق حضرت امام خميني (ره) توسل را به عنوان چهارمين مراقبت از ساير مراقبت هاي ماه مبارك رمضان دانسته و در بيان علت چنين كاري مي نويسد: زيرا چهره تاريك و بي‏آبروي او شايستگي رو نمودن به درگاه مقدس پروردگار بزرگ و زيبا را ندارد و بايد براي شفاعت نمودن و پناه دادن، خيلي از او خواهش نموده و توسل كاملي به او پيدا نمايد. سالك بايد آنقدر به درگاه او تضرع و گريه و زاري كند تا او را پذيرفته و براي او وساطت نمايد و براي اينكه خداوند او را پذيرفته و او را موفق به انجام اعمالي كه دوست دارد و خوشنودي او در آن است، بگرداند؛ به درگاه خداوند تضرع نمايد. زيرا او كريم است و كريم ها را رد نمي‏كند، به خصوص اوليايي كه آنها را درهاي رحمت خود و علامت راهنمايي خلقش قرار داده و با كرامت خود، تربيت و آنان را به پناه دادن پناه جويان امر نموده است. سالك مي‏تواند با يك ساعت توسل به همراه خوش زباني، به سعادتي برسد كه با عبادت يك سال نتوان به آن رسيد. بنابراين فرصت را غنيمت شمار و بعد از عرض سلام و درود و ثنا و بزرگداشت آنان به درگاه آنان عرض كن: مولايم در اين شب تو حامي امت و نگهبان آناني، تويي برترين مخلوقات، پذيرايي از ميهمان را دوست داشته و از جانب خداي بزرگ مامور به پناه دادن مي‏باشي. بنده تو، ميهمان خدا و ميهمان تو و پناه‏جوي از خدا و تو است. بنده‏ات را پناه ده و حمايتش نما. و پذيرايي خود را در اين شب، وارد نمودن من در قصد و اراده و حزب خود، و در دعا و حمايت و شفاعت و ولايت و شيعيانت قرار ده و به درگاه خدا تضرع نموده تا با عفو عالي و پذيرش و خوشنوديش با من رفتار نمايد، و نگاه رحمتي به من نمايد كه بعد از آن خشمي نبوده و مرا به شيعيان مقرب و دوستان سابق شما ملحق نمايد. زيرا شفاعت تو را به خاطر مقام ارجمندي كه نزد او داري رد نمي‏كند. پس بحق اين مقامي كه خداوند به تو عنايت فرموده است از تو مي‏خواهم، مولايم كه آنچه از تو خواستم به من ارزاني داشته و به مقدار كرامتت بيش از آن عنايت كني. آقايم به حقارت، خواري و بد حاليم نگاه نكن، چون كريمان در پذيرايي از ميهمان، هيچكدام از عطاياي خود را بزرگ نديده، و كرامت و عطاياي خود را با ميهمان و درخواست كننده، اندازه‏گيري نمي‏كنند.زيرا عطا باندازه عطا كننده و پذيرايي باندازه ميهماندار است. سرورانم شماييد كه به كريمان،آداب كرامت، و به بخشندگان خوي سخاوت و بلند نظري آموختيد. اگر بخشش ذكر شود،شما اول و آخر آن و اصل و فرع و پايان آن و اگر كرم گفته شود،شما معدن و جايگاه آن مي‏باشيد،خواهنده از شما، رد نمي‏شود و آرزومند از شما نا اميد نمي‏گردد. سرورانم شما فرموديد كه نيكي مانند باران به نيكوكار و بدكار مي‏رسد. پس مرا از ابرهاي رافت خود محروم نفرماييد، باران رحمت شما بر من نيز ببارد كه من گرسنه جود و تشنه كرم شما هستم. راضي نشويد كه ميهمان شما شب را در خانه شما گرسنه و تشنه بخوابد. شما، آقايم اگر مرا از پذيرايي خود محروم نمايي شب را در حمايت شما، گرسنه خوابيده و به هلاكت مي‏رسم. تو هرگز با ميهمان خود چنين رفتار نمي‏نمايي، هرگز. خلاصه اين كه بايد كاملا حواسش را جمع كند تا در خواستن ترحم و شفاعت و بريدن از غير آنان به خوبي خوش زباني نموده و با كمال جديت در بدست آوردن عطوفت و خوشنودي آنان تلاش كند تا با عمل يك ساعت به سعادت يك سال و با تلاشي كم به فضل زيادي برسد و آنگاه در هر روز و شب و در صبح و مغرب، به وسيله سلام دادن و درخواست رحمت آنان با گوشه‏اي از آنچه در اينجا ذكر كرديم اين توسل را با نگهبانش محكم نمايد. پنجم، انجام متناسب نوافل و مستحبات. آنگاه سزاوار است سالك حال خود را بررسي و نشاط و كسالت، كار و فراغت و نيرو و ضعف خود را نسبت به نوافل و مستحبات سنجيده، و بعد از مراعات حال خود، به ترتيب بهترين‏ها را انتخاب نمايد. در روايات زيادي آمده است كه نوافل در اين ماه بيش از هزار ركعت است. اگر ببيند انجام اين عمل براي او بهتر است، بايد آنها را انجام دهد و نبايد دعاهايي را كه در آن وارد شده است ترك كند،زيرا مضامين عاليي در آن وجود دارد كه بعضي از آنها در ساير ادعيه نيست و بايد در آن دعاها صادق و با حضور قلب باشد، تا خواندنش، مناجات با برآورنده حاجات باشد نه صرف تلفظ الفاظ. در اين حال اگر به حقيقت آنچه مي‏گويد، رسيده و حال و مقام او متصف به مضامين آن شود، كه خوشا بحال او، زيرا پاياني سعادتمندانه در انتظار اوست. مثلا حالي پيدا كند كه با خود بگويد واي بر من و در اين هنگام به ياد آورد كه آنقدر گناه كرده است كه اگر زمين بفهمد، او را بلعيده و اگر كوهها بفهمند، بر او فرو مي‏ريزند. و اگر درياها بفهمند او را غرق مي‏كنند، چنانچه همين مطالب در بعضي از دعاها آمده است. ** ملاكي براي انجام عمل به هنگام كسالت‏ مطلبي كه لازم به توضيح است اين كه كسي كه مي‏خواهد عمل كند اگر گاهي ببيند كسل است و نشاطي براي عمل ندارد، بايد مواظب حالش باشد و ببيند اگر در اين حال مشغول عمل شود -گرچه عمل صوري- نشاط مي‏يابد، بايد مشغول عمل شده و آن را ترك نكند تا شيطان بر او مسلط نشود. زيرا انسان اگر به صرف كسالت، عمل را ترك كند؛ اعمال را بطور كلي ترك خواهد نمود. بايد حال خود را بررسي كند و ببيند كه اگر عملي را ترك كند، اشتياق او به آن در آينده بيشتر خواهد شد، در اينجا بايد عمل را ترك نموده و خود را به عملي كه همراه با كسالت است عادت ندهد ولي اگر ببيند كه ترك اين عمل باعث انجام ندادن عمل ديگري نيز خواهد شد، بايد آن عمل را انجام دهد. در بسياري اوقات اتفاق مي‏افتد كه سالك در عملي دلتنگ و كسل مي‏گردد ولي در اثناي عمل بيش از حد تصور، نشاط مي‏يابد. اين نكته را نيز بايد در نظر داشت كه كسالت براي انسان از عسل شيرين تر است و به همين جهت گاهي واقعيت را آنگونه كه هست، نمي‏بيند. بنابراين بايد مواظب باشد كه در بررسي خود براي يافتن ترجيح ترك عملي اشتباه نكند. برگرفته از : كتاب المراقبات نوشته مرحوم آيت الله ميرزا جوادآقا ملكي تبريزي فراهنگ**1003**

این صفحه را در گوگل محبوب کنید

[ارسال شده از: ایرنا]

[مشاهده در: www.irna.ir]

[تعداد بازديد از اين مطلب: 478]