محبوبترینها
سررسید تبلیغاتی 1404 چگونه می‌تواند برندینگ کسب‌وکارتان را تقویت کند؟
چگونه با ثبت آگهی رایگان در سایت های نیازمندیها، کسب و کارتان را به دیگران معرفی کنید؟
بهترین لوله برای لوله کشی آب ساختمان
دانلود آهنگ های برتر ایرانی و خارجی 2024
ماندگاری بیشتر محصولات باغ شما با این روش ساده!
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1853268349
از دست منتقد هم کاری برنمیآید!
واضح آرشیو وب فارسی:خبر آنلاین: وبلاگ > سلحشور، یزدان - غالباً، موقعی که منتقد می‌خواهد درباره فیلمی مثل «آل» بنویسد دچار مشکل می‌شود. نه به این دلیل که تهیه‌کننده‌اش «علی معلم» است )که منتقد با او در سه موضع قرار می‌گیرد: یا رودربایستی با او دارد چون خودش مجله سینمایی داشته، یا می‌ترسد از او، چون توی این شغل، چپ افتادن یک «باسابقه» با آدم، مساوی است با نابودی مطلق، یا نگران منافع بعدی است که شاید روزی، او هم عاقبت‌به‌خیر و فیلمنامه‌نویس، بازیگر یا کارگردان فیلم شود و آن‌وقت، تهیه‌کننده‌ای مثل علی معلم خیلی به دردش می‌خورد( و نه حتی به این دلیل، که «بازنویس فیلمنامه» یک همکار است - امیر پوریا - بلکه به این دلیل واضح که «آل» آشکارا میان مرز موفقیت و عدم موفقیت ایستاده و هیچ تکانی هم به خودش نمی‌دهد تا تکلیف منتقد را مشخص کند. فیلم، متعلق به آن گروه از آثار «سینمای وحشت» است که در پایان، ثابت می‌کند هیچ عامل متافیزیکی در کار نبوده و ما درگیر یک «توهم» بوده‌ایم یا دسیسه‌ای انسانی. در سینمای ایران، این گروه از «وحشت‌زا»ها که قرار است در پایان به «سینمای دلهره» بدل شوند، به وفور دیده می‌شوند، چون اساساً سینمای ایران با «متافیزیک» مشکل دارد. «متافیزیک» غیر از آنکه محتاج جلوه‌های ویژه کارآمد است و «هزینه» را هم بالا می‌برد، باید در چارچوب مبانی اعتقادی مخاطبان هم توجیه‌پذیر باشد و بنابراین، «خطرزا» به‌شمار می‌آید و سینماگران، اغلب اوقات، با بدل زدن به مخاطبان، فیلم را بدل به «تریلر» می‌کنند یعنی «متافیزیک» در حد توهم یا خواب یا بیماری روانی فرو کاسته می‌شود و وجوه عینی ترس، جایگزین آن می‌شود. اکثر فیلم‌هایی که با چنین نگاهی عرضه می‌شوند (برخلاف همتاهای هالیوودی خود( نه از فیلمبرداری خاص این ژانر برخوردارند نه فیلمنامه‌هایشان تجانسی با «فضا» دارند نه کارگردانی اثر ارتباطی با «ژانر وحشت» یا حتی «تریلر» دارد اما «آل» این‌طور نیست. فیلمنامه )که بهرام عظیمی نوشته و امیر پوریا، آن را سروسامان داده (چه در حوزه شکل‌دهی به «وضعیت» و چه در حوزه «گفت‌وگو نویسی» کاملاً منطبق است با حداقل استانداردهایی که از این ژانر می‌شناسیم. فیلمبرداری این فیلم هم خاص آثار این ژانر است و کارگردانی هم، در ایجاد توازن بصری میان نماهای «امن» و «خطرزا»، موفق است. اضافه بر همه این‌ها، مشکل معماری، که یکی از مصیبت‌های آثار وحشت‌آفرین ایرانی است (چون معماری ایرانی در تضاد است با «وحشت» نهفته در معماری غربی) برطرف شده؛ و به این دلیل که 95درصد سکانس‌های خارجی، در «ایروان» جمهوری ارمنستان فیلمبرداری شده، فیلم به توازنی چشم‌نواز میان «فضا» و «قصه» دست یافته است. «روابط مگو» هم آنقدر خوب در سایه گفت‌وگوها و نشانه‌ها شکل گرفته که بدل به جلوه خلاقانه ممیزی شده، پس مشکل فیلم کجاست که منتقد تکلیف‌اش با آن روشن نیست؛ فیلم که حتی در حوزه معرفی ستاره‌های جدید هم پیشنهاددهنده است و غیر از مکان قصه، که در کشوری دیگر (اما به هر حال ارزان (می‌گذرد، کم‌هزینه تمام شده و می‌تواند معیاری باشد برای رسیدن به تولیداتی که هزینه‌های بالا ندارند )یک‌جور دنباله‌روی «معلم» از «راجرکورمن» که سرآمد همه کم‌هزینه‌سازهای این صنعت است) پس مشکل...؟ مشکل از اصل قصه است که «وضعیت ثانویه» در آن شکل نمی‌گیرد. در «وضعیت اولیه» ما با توهمات جوانی روبه‌رو هستیم که مادرش موقع تولدش درگذشته و اکنون او در هراس از تکرار موقعیتی مشابه برای همسرش است و در پایان هم، ما با همین «وضعیت» روبروییم. در واقع «معمایی» (چه فیزیکی چه متافیزیکی، چه عینی چه ذهنی) شکل نمی‌گیرد که ما را درگیر خود کند. قصه فیلم، یک ملودرام است که قرار است «وضعیت ثانویه»اش را «حسادت زنانه» مدیر شرکتی که مرد جوان در آن شاغل است رقم بزند اما هیچ‌گونه وضوحی در پایان فیلم به چشم نمی‌خورد که دسیسه‌ای شکل گرفته باشد؛ و این ملودرام ناقص را، محتملاً «بازنویس فیلمنامه»، با روکشی از «ژانر وحشت» پوشانده و این کار را هم خیلی خوب انجام داده، اما حاصل کار مثل همان مجسمه سکانس آخر «شاهین مالت» جان هیوستن است. زیر روکش، جنس اصلی؛ غایب است و در نهایت، غیاب «معما»، همه چیز را در مرز بلاتکلیفی نگه داشته و از دست منتقد هم کاری برنمیآید!
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: خبر آنلاین]
[مشاهده در: www.khabaronline.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 369]
-
گوناگون
پربازدیدترینها