محبوبترینها
چگونه با ثبت آگهی رایگان در سایت های نیازمندیها، کسب و کارتان را به دیگران معرفی کنید؟
بهترین لوله برای لوله کشی آب ساختمان
دانلود آهنگ های برتر ایرانی و خارجی 2024
ماندگاری بیشتر محصولات باغ شما با این روش ساده!
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1842050759
-انصارالله در آرزوی حمله زمینی آل سعود
واضح آرشیو وب فارسی:جام جم آنلاین:
برگزیده سرمقاله‌های صبح سه شنبه انصارالله در آرزوی حمله زمینی آل سعود روزنامه‌های صبح امروز ایران در سرمقاله‌های خود به مهمترین مسائل روز کشور و جهان پرداخته‌اند از جمله «چرا سعودی در یمن تنهاست؟»،«هشدار آیت الله را جدی بگیریم»،«انصارالله در آرزوی حمله زمینی آل سعود»،«فردای برگشت‌ناپذیر آل سعود»،«تحریم‌ها لغو شود یا نشود باید برای اقتصاد برنامه داشت»،«مؤلفه‌های پیشران در تحقق شعار سال 94»،«شکست سیاسی ونظامی عربستان در یمن»،«تصمیم قابل تحسین»«نگاه روسیه به ایران از پنجره لوزان»و... که برخی از آنها در زیر می‌آید.
کیهان:انصارالله در آرزوی حمله زمینی آل سعود «انصارالله در آرزوی حمله زمینی آل سعود»عنوان یادداشت روز روزنامه کیهان به قلم جعفر بلوری است که در آن می خوانید؛تجاوز رژیم نامشروع آل سعود به یمن و کشتار زنان و کودکان بی دفاع این کشور، از جمله تحولات مهم و تاسف بار این روزهای منطقه است که متاسفانه، برخی کشورهای منطقه با آن همراه شده اند. عربستان که بدون اجازه آمریکا و رژیم صهیونیستی آب نمی خورد، با چراغ سبز این دو و همراهی یک «ائتلاف اجاره ای»، -به خیال خام خود- در حال یکه تازی در یمن است. کشتار نزدیک به 1000 نفر از مردم بی دفاع و مظلوم یمن اما، تمام افتخار این ائتلاف از حدود سه هفته تجاوزگری است. مدتی است، این ائتلاف دلاری، زمزمه حمله زمینی به یمن را هم بر سر زبان ها انداخته و مدام در حال خط و نشان کشیدن برای مردم مظلوم این کشور است. تلاش آل سعود برای وسوسه پاکستان، به طمع افتادن پاکستان است که گویا دلارهای نفتی بخش دیگر ماجرا بود. 200 میلیارد دلار برای ژنرال کودتاچی مصری... حقیقتا وسوسه انگیز است. نیست؟ اگر چه، تصمیم عاقلانه روز جمعه پارلمان پاکستان، مانع از ورود اسلام آباد به جنگ نیابتی عربستان شد و بزرگترین امید ریاض را به یاس بدل کرد. اما آیا عربستان و ارتش اجاره ای اش خواهند توانست به اهداف خود در یمن دست یابند؟ آیا حمله زمینی به این کشور صورت خواهد پذیرفت؟ و... در این یادداشت سعی داریم پس از یافتن پاسخی هرچند کوتاه برای این سوال های متداول، پاسخی نیز به اتهامات ریاض علیه آنچه«مداخلات تهران در یمن» نامیده بدهیم. اتهاماتی که با گذشت زمان و علنی تر شدن شکست سعودی ها، روز به روز بیشتر و تندتر می شود. عربستان برای این جنگ افروزی، چند دلیل مطرح کرده است از جمله اینکه گفته، این حمله را به درخواست «عبد ربه منصور هادی»، رئیس جمهور مستعفی و فراری یمن ترتیب داده است. به گفته ریاض، چون منصور هادی از آنها خواسته به این کشور حمله کنند، آنها نیز اطاعت کرده اند! این رژیم همچنین مدعی شده، برای نجات مردم یمن و خارج کردن آن از «اشغال ایران» دست به این حمله زده است! به قول سید حسن نصرالله، رهبر شجاع حزب الله لبنان، بزرگ ترین دروغی که سعودی ها درباره این حمله نظامی بر زبان رانده اند، همین دو موردی است که نام بردیم. اگر سرنوشت مردم مسلمان کشوری برای سعودی ها مهم است، این کشور تا کنون باید بارها علیه رژیم کودک کش صهیونیستی ائتلاف تشکیل می داد و پاره تن اسلام، فلسطین را نجات می داد. این رژیم فرتوت اما نه تنها چنین نکرده بلکه، به گفته مقامات رسمی رژیم صهیونیستی، اسرائیل به درخواست همین کشورهای مرتجع عربی- بخوانید عربستان و امثالهم- به غزه و لبنان حمله کرده است تا «مقاومت» را- به خیال خام خود- ریشه کن کند. اصولا تجاوز سعودی ها به یمن نیز، با همین هدف صورت می گیرد؛ یعنی جلوگیری از گسترش مقاومت. این یک تحلیل نیست؛ خبری است که وزیر دفاع آل سعود لابلای تشریح دلایل حمله بر یمن به زبان راند آنجا که گفت توان دیدن یک حزب الله لبنان دیگر در همسایگی اش را ندارد. بنابر این توهم «نابودی مقاومت» مهم ترین و اصلی ترین هدف ائتلاف سعودی صهیونیستی از تجاوز به یمن است. و اما در پاسخ به ادعای مداخله ایران در یمن و اینکه ایران این کشور را اشغال کرده است، به دو جمله از رهبر معظم انقلاب اکتفا می کنیم و می گذریم. رهبر انقلاب در پاسخ به ادعایی مشابه درباره بحرین فرمودند: «حکام بحرین ادعا کردند که ایران در قضایای بحرین دخالت می کند. این دروغ است. نه، ما دخالت نمی کنیم. ما آنجائی که دخالت کنیم، صریح می گوییم. ما در قضایای ضدیت با اسرائیل دخالت کردیم؛ نتیجه اش هم پیروزی جنگ سی و سه روزه و پیروزی جنگ بیست و دو روزه بود. بعد از این هم هر جا هر ملتی، هر گروهی با رژیم صهیونیستی مبارزه کند، مقابله کند، ما پشت سرش هستیم و کمکش می کنیم و هیچ ابائی هم از گفتن این حرف نداریم .... ما اگر در بحرین دخالت می کردیم، اوضاع در بحرین جور دیگری می شد!»(14/11/90 نماز جمعه تهران) باید به تصمیم گیرندگان جوان و خام سعودی گوشزد کرد که، ایران اسلامی طبق وظایف دینی و بدون هیچ چشم داشتی به مردم عراق، سوریه، فلسطین و حزب الله لبنان کمک کرد و نتیجه را هم همه دیدند و به قول آقا از گفتن آن هم هیچ ابایی نداریم و اگر چنانچه در یمن دخالت کنیم، قطعا اوضاع جور دیگری می شود! رهبر انقلاب روز پنجشنبه 20 فروردین ماه سال جاری و در دیدار با جمعی از مداحان اهل بیت(ع) نیز درباره این ادعای سعودی ها فرمودند: «هواپیماهای جنایتکارشان آسمان یمن را ناامن کرده و بهانه های ابلهانه ای که از نظر خداوند، ملتها و منطق بین المللی مردود است برای دخالت در یمن جور می کنند، اما این کارها را دخالت نمی دانند و در مقابل، ایران را متهم می کنند.» و اما حمله زمینی. به نظر می رسد، این اظهارات مقامات سعودی و اخبار پیرامونی آن، به یک بلوف بیشتر شبیه است تا واقعیت. تاریخ گواه است، مقامات تن پرور و خوشگذران سعودی هیچ گاه و در هیچ نبردی نه علیه مردم یمن و نه علیه هیچ ملت شجاع دیگری نتوانسته اند هیچ غلطی بکنند. حتی زمانی که انبارهایش با سلاح های مدرن آمریکایی و صهیونیستی پر شده و سازمان های مدعی دفاع از حقوق بشر و سازمان ملل هم فقط به بیانیه نویسی اکتفا کرده باشند. در طول تاریخ بزرگتر از سعودی ها هم برای به استثمار کشاندن مردم یمن تلاش کرده اند اما هرگز به نتیجه نرسیده اند. در سال 1316 انگلیس به یمن حمله کرد اما دست از پا درازتر بازگشت. اوایل قرن نوزده عثمانی ها تجربه مشابهی را پشت سر گذاشتند. در سال 1962 هم، مصر شانس خود را با حمله نظامی به این کشور آزمایش کرد اما به سرنوشت انگلیس و عثمانی دچار شد و دست از پا درازتر بازگشت. چرا زیاد دور برویم. سال 2009، جنگ ششم صعده. در این جنگ عربستان در حالی که طبق معمول، حمایت کامل آمریکا، رژیم صهیونیستی و مرتجعین عرب را داشت و از همه مهمتر، ارتش و دولت یمن را هم در کنار خود می دید، نتوانست بر الحوثی ها پیروز شود، چه رسد به امروز که ارتش، قبایل مسلح، حدود 20 حزب یمنی و از همه مهمتر، مردم مسلمان یمن تمام قد در کنار الحوثی ها ایستاده اند. همین چند روز پیش بود که یک قبیله ساده اما انقلابی یمنی به نام«طخیه»، با یک پاتک ساده وارد خاک عربستان شد و پس از به هلاکت رساندن 18 نظامی سعودی و فراری دادن الباقی نظامیان، پایگاه نظامی المناره را تسخیر کرد. تلاش های پی درپی نظامیان سعودی برای بازپس گیری این پایگاه نظامی تا این لحظه همگی با شکست مواجه شده است. از همین جا می توان پیش بینی کرد، عربستان جرات لشکرکشی به یمن و ورود به جنگ زمینی با انصارالله را نخواهد داشت که اگر چنین کند، شکست آن قطعی خواهد بود. باز به قول آقا، «یقیناً سعودی ها در این مسئله خسارت و ضرر خواهند کرد و به هیچ وجه پیروز نخواهند شد. دلیل این پیش بینی واضح است، زیرا توانایی نظامی صهیونیست ها چندین برابر سعودی ها و منطقه غزه نیز یک منطقه کوچک بود، اما آنها نتوانستند موفق شوند، در حالیکه یمن، کشوری پهناور و با جمعیت دهها میلیونی است.» شاید جمع شدن 9 کشور عربی دور عربستان، حاکمان این کشور را دچار اشتباه محاسباتی کرده باشد. اما باید توجه کرد، دلیل همراهی بسیاری از این کشورها، دلارها و رشوه های کلانی است که احتمالا به آنها پرداخت شده و یا در آینده پرداخت خواهد شد. به نوشته روزنامه القدس العربی، فقط مصر، برای همراه شدن با عربستان در جنگ نیابتی یمن، مبلغ 200 میلیارد دلار درخواست کرده است. شاید هم لشکرکشی موفق عربستان به بحرین برای سرکوب تظاهرات آرام مردمی، این رژیم را دچار اشتباه کرده است. سعودی ها اگر توفیقی در سرکوب مردم عادی بحرین حاصل کرده اند، نه به خاطر شجاعت، مهارت و توانمندی های نظامی آنها است، بلکه به این دلیل است که حریفشان در بحرین، مردم عادی و غیرمسلحی هستند که بنای مبارزه مسلحانه را ندارند. اما الحوثی ها، هم مسلح اند و هم سالیان درازی تجربه موفق در جنگ چریکی با متجاوزان را دارند. به قول برخی کارشناسان، «انصاراللهی ها چریک به دنیا می آیند.» بنابر این می توان به این نتیجه رسید که، لشگرکشی زمینی ارتش بی عرضه عربستان به یمن تحت فرماندهی شاهزادگان عیاش و فرماندهان شکم باره نه تنها انقلابیون یمنی را نگران نمی کند، بلکه چه بسا با استقبال آنها نیز مواجه خواهد شد! ... شاید بهتر است آرزو کنیم عربستان به یمن حمله زمینی کند! مسئله مهم دیگر، ترکیب جمعیتی خود عربستان است. شمار زیادی از یمنی ها، در خاک عربستان زندگی می کنند. عده زیادی از مردم دو کشور نیز دارای ریشه های خویشاوندی و نسبی قوی با یکدیگرند. این مسئله فقط به شهرهای مرزی محدود نمی شود. طبق گزارش های رسمی و منتشر شده، یمنی ها حتی در ریاض نیز حضور دارند. همه این ها سوای از شیعیان خود عربستان است که سالهاست در مناطق شرقی و نفت خیز عربستان زندگی می کنند و دل خوشی نیز از سعودی های تکفیری ندارند. روز چهارشنبه و پس از انتشار گسترده تصاویر دلخراش نسل کشی ائتلاف سعودی-صهیونیستی در یمن، خبر رسید، در ریاض، پایتخت عربستان دو نظامی سعودی به ضرب گلوله از پای درآمدند ... این تازه آغاز راه است. شاید سعودی ها از این واقعیات به درستی آگاه نبودند و به همین دلیل خود را در مهلکه یمن انداخته اند. این احتمال نیز وجود دارد که در این بین بازی خورده باشد. جنگ یمن فقط و فقط اهداف آمریکا و رژیم صهیونیستی را تامین می کند! افتادن امور کشور عربستان به دست مشتی جوان خام و بی تجربه نیز مسئله مهم دیگری است که قطعا در این اشتباه محاسباتی دخیل است. اما به هر تقدیر آل سعود این جنگ نیابتی را کلید زد، بنا بر این باید منتظر تبعات آن هم باشد. اما سعودی ها این را هم باید بدانند که، به قول نشریه پانوراما الشرق الوسط، یمن می تواند پایان آل سعود باشد. رسالت:هشدار آیت الله را جدی بگیریم «هشدار آیت الله را جدی بگیریم»عنوان سرمقاله روزنامه رسالت به قلم محمدکاظم انبارلویی است که در آن می خوانید؛آیت الله هاشمی رفسنجانی در مراسم بزرگداشت بانوی انقلاب اسلامی، خانم خدیجه ثقفی، نسبت به خطر انحراف از راه امام خمینی (ره) هشدار داد. وی گفت: "اگر راه امام (ره) منحرف شود خطرات بسیاری ایجاد می شود، باید در جلوگیری از تحریف ها کوشا باشیم." وی در بخش دیگری از سخنان خود گفت: "سال 84 راضی نبودم به رقابت های انتخاباتی وارد شوم اما خانم ثقفی (همسر امام) مرا خواستند و فرمودند: امام (ره) این انقلاب را به دست شما و دوستانتان سپرده اند. آیا می دانید اینها چه کسانی هستند و با انقلاب چه خواهند کرد؟ و با این حرفشان تکان خوردم و اشک به چشمم آمد و قبول کردم." وی در این همایش برای چندمین بار از رای مردم به عنوان حق الناس یاد کردند و انکار آن را بزرگترین منکر و ظلم نامیدند. (1) در مورد مطالب جدید آیت الله هاشمی رفسنجانی نکاتی است که تامل در آن خالی از فایده نیست؛ 1- هشدار در مورد انحراف از راه امام(ره) ستودنی است. باید در هر زمان از باب تواصوا بالحق و تواصوا بالصبر، آن را مغتنم بشماریم. اما حضرت آیت الله انحراف از راه امام (ره) را مطرح نمی فرمایند بلکه سخن از این است که اگر راه امام منحرف شود! مگر راه امام منحرف می شود؟ راه امام (ره) راه خدا، قرآن و پیامبر و اهل بیت علیهم السلام است. در آن انحراف نیست. ظاهرا حذف حرف "از" از کلام ایشان ممکن است مشکلاتی پدید آورد که ورود به آن خیلی خوشایند نیست. 2- راه امام (ره) چیست؟ انحراف از آن کدام است؟ بزرگترین معجزه امام (ره) در قرن ما تاسیس یک نظام الهی است که با نظام های متعارف کنونی جهان وجوه تمایزی دارد که حفظ این وجوه و نیز اصل خود این نظام از منظر راه امام از اوجب واجبات است. باید دید آیت الله هاشمی رفسنجانی در فتنه سال 88 که دشمنان قسم خورده نظام اقتدار و امنیت ملی نظام جمهوری اسلامی را هدف قرار داده بودند به این هشدار خود عمل کردند؟! وقتی حرامیان در خیابان های تهران شعار می دادند؛ "انتخابات بهانه است، اصل نظام نشانه است" و وقیحانه فریاد می زدند: "مرگ بر اصل ولایت فقیه"، آقای هاشمی رفسنجانی که در همه صحنه ها چه پیش و چه پس از انقلاب در برابر منافقان و نامحرمان سینه سپر می کردند، کجا بودند؟ برخی فرزندان او در لابه لای فتنه گران که اصل نظام را نشانه گرفته بودند، در اردو کشی خیابانی چه می کردند؟ آیا فیلم و عکسی از ایشان که نشانه حمایت از نظام مظلوم جمهوری اسلامی در فتنه 88 باشد وجود دارد؟ غیر از فرمان شورش خیابانی که ساعات نخست رای گیری انتخابات ریاست جمهوری سال 88 توسط همسر محترم ایشان صادر شد و نیز قبل از آن نامه بدون سلام و بسم الله ایشان که خبر از ظهور آتشفشان های جدید می داد، سند دیگری هست؟! هشدار آقای هاشمی را باید جدی گرفت و از خط امام و راه امام فاصله نگرفت. مهمترین مولفه خط امام و راه امام (ره) حفظ نظام است، چرا که امام (ره) فرمود: - "حفظ نظام جمهوری اسلامی از اهم واجبات عقلی و شرعی است که هیچ چیز به آن مزاحمت نمی کند." (2) - "حفظ ثغور اسلام جزء فرایضی است که هیچ فریضه ای بالاتر از آن نیست، حفظ اسلام است." (3) چرا آقای هاشمی در سال 88 از این فریضه الهی که در خط امام (ره) یک شاخص است غفلت کردند و تاریخ خدمات خود به انقلاب را مخدوش نمودند و حاضر نیستند حتی آن را به نوعی ترمیم کنند؟ 3- ایشان در مورد نامزدی خود در سال 84 مطالبی به همسر گرامی امام (ره) نسبت می دهند که موجب وهن و تحقیر نامزدهای مطرح در این سال می باشد. بانو ثقفی الآن در قید حیات نیستند تا نسبت به صحت و سقم آن اظهار نظر کنند. اگر این نقل قول درست باشد و ایشان نسبت به آینده برخی از نامزدها به ایشان هشدار دادند که قرار است با انقلاب چه کنند، یکی از آن نامزدها آقای کروبی بوده است. چرا ایشان برخلاف توصیه همسر امام (ره) در فتنه 88 در مورد خیانتی که کروبی به رای ملت کرد و با منافقان و ضدانقلاب همراه شد، چیزی نگفتند و جلوی محاربه او با نظام را نگرفتند؟ ثانیا: به غیر از آقای کروبی، عناصری چون آقایان لاریجانی، محسن رضایی، قالیباف و... نامزد بودند. آیا بانوی انقلاب در مقام تحقیر این افراد بودند که سابقه آنها در خدمت به انقلاب و کشور روشن است؟ آیا دلیل اینکه سال 92 هم می خواستند نامزد شوند همین است؟ یعنی آقای روحانی را لایق این سمت نمی دانستند؟! 4- مسئله حق الناس بودن رای ملت که از سوی مقام معظم رهبری مطرح شده است و برای چندمین بار مورد تاکید آقای هاشمی قرار گرفته چیز بسیار خوبی است. آیا از نظر ایشان سال 84 که مجری انتخابات، دولت خاتمی بوده است رای ملت به عنوان یک امانت و حق الناس رعایت شده است یا نه؟ اگر شده است چرا وی و برخی افراد خانواده وی آن را زیر سئوال می برند؟ چرا حق مردم را در تعیین سرنوشت خود به رسمیت نمی شناسند؟ چرا همین حق را سال 88 به رسمیت نشناختند و از پروژه "دروغ تقلب" به عنوان رمز آشوب حمایت نموده و یا در خوش بینانه ترین تحلیل ها سکوت کردند؟! آیا رای ملت فقط در یک دوره خاص، حق الناس است و در ادوار دیگر حق الناس نیست و می توان نظام را تا مرز بغی و محاربه در معرض تاراج گرگ های جهانی قرار داد؟ گذشته ها، گذشته است. اصل هشدار آقای هاشمی رفسنجانی را باید جدی بگیریم. انحراف از خط امام و راه امام خطرات بسیاری ایجاد می کند؛ اولین خطر آن این است که وظیفه حفظ "نظام" فراموش می شود و جای آن را به حفظ "خود" می دهد. تاریخ اسلام و ایران گواهی می دهد اگر نظام حفظ نشود، "خود" هم حفظ نخواهد شد. برای حفظ خود هم که شده است باید از نظام صیانت کرد. پی نوشت ها: 1- جراید کشور 24/1/94 2- صحیفه امام خمینی 1378 ـ ج 9 ص 153 3- صحیفه امام خمینی 1378 - ج 16 ص 465 خراسان:چرا سعودی در یمن تنهاست؟ «چرا سعودی در یمن تنهاست؟»عنوان یادداشت روز روزنامه خراسان به قلم سید محمد اسلامی است که در آن می خوانید؛اشتباهات محاسباتی سعودی اندک اندک دارند خودشان را نشان می دهند. حدود 20 روز حمله هوایی به صنعا در عمل معادله تحولات میدانی یمن را تغییر نداده است. انصار ا... همچنان کنترل صنعا را در دست دارد. از همه مهم تر این که متحدان سنتی سعودی تلاش می کنند از اصرارهای پنهان و پیدای سعودی برای مشارکت در عملیات نظامی علیه مردم یمن فرار کنند. پاکستان، ترکیه و مصر 3 کشور مهمی هستند که تاکنون در برابر اصرارهای سعودی مقاومت کرده اند. موارد زیر می تواند از جمله برخی دلایل عدم همراهی این کشورها با ائتلاف سعودی باشد: 1- نزاع در یمن شیعه – سنی نیست گام نخست برای درک علل عدم همراهی دیگران با سعودی، درک ماهیت رفتار خود سعودی است. سعودی در بحران یمن از محاسبات متعارف هزینه-فایده پیروی نمی کند. در شکل گیری عجولانه ائتلاف عربی علیه یمن هیچ نشانه ای از محاسبات متعارف جنگ های کلاسیک، از جمله محاسبات هزینه های مالی درگیری، محاسبات هزینه های جانی درگیری، تدوین استراتژی مشخص برای پایان درگیری و ... دیده نمی شود. به عبارت دیگر رفتار کنونی سعودی و سیاست خارجی جدید این پادشاهی را نمی توان با استفاده از تئوری انتخاب گزینه عقلایی تحلیل کرد. بلکه این رفتار برآمده از هویتی است که سعودی برای خود متصور است. تئوری نهادگرایی نوین کاملا روشن می کند که سعودی اکنون از "نهاد"های رفتار سنتی خود تبعیت می کند و نه گزینه های عقلایی. نهاد نژاد، نهاد زبان، نهاد تعلق به جغرافیای شبه جزیره عرب، نهاد آقا بالاسر اعراب بودن و موارد دیگر از این دست مولفه هایی هستند که تا اندازه ای رفتار سعودی را توجیه می کنند. سعودی تصور می کند که با شیعه و سنی نشان دادن درگیری های یمن، می تواند حمایت این کشورهای سنی مذهب را جلب کند. اما آن ها به درستی درک کرده اند که نزاع در یمن، نزاع شیعه و سنی نیست. بلکه سعودی در یمن به دنبال اعاده حیثیت عربی خود و اثبات دوباره زعامت بر ملت های عرب است. اهدافی که برای پاکستان، ترکیه و حتی مصر موضوعیت ندارند. 2- نگرانی از تبعات نظامی فارغ از محتوای سیاسی حمله به یمن، واقعیت های نظامی این حمله نیز از جمله موضوعاتی است که کشورهای دیگر را از همراهی با سعودی باز می دارد. حمله هوایی جز تخریب زیرساخت های مدنی و کشتار افراد غیر نظامی نمی تواند دستاورد دیگری داشته باشد. در حالی که هیچ گروه نظامی یا قبیله مسلحی ائتلاف عربی را در یمن نمایندگی نمی کند، تنها گزینه موجود برای پیروزی نظامی سعودی ورود نیروی زمینی به یمن است. مشکل اینجاست که چه کشوری حاضر می شود ارتش خود را وارد یمن کند؟ محتمل ترین گزینه برای سعودی، ارتش مصر است. اما ارتش مصر در حال حاضر در صحرای سینا درگیر است. به علاوه این که حضور نیابتی مصر در درگیری های نظامی لیبی نیز بخشی از توان ژنرال سیسی را مشغول کرده است. بدون تردید برای ژنرال سیسی، پیروزی ژنرال خلیفه حفتر در لیبی مهم تر از شرایط کنونی در یمن است. این در حالی است که پاکستان و ترکیه نیز اساسا حداقل های لازم برای مشارکت در عملیات های اینچنین را ندارند. نه پیمان همکاری امنیتی مشترکی وجود دارد که چنین عملیاتی را توجیه کند و نه امنیت ملی این کشورها در یمن خدشه دار شده است که حضور ارتش شان در یمن توجیه پذیر باشد. پاکستان و ترکیه همچنین کارنامه دخالت نظامی ارتش مصر در یمن در دهه شصت میلادی در دوران ریاست جمهوری جمال عبدالناصر را پیش رو دارند. عملیاتی بی سرانجام که موجب کشته و زخمی شدن ۱۰ هزار نفر از نظامی های مصر طی ۲ سال جنگ شد و محبوبیت جمال عبدالناصر را به شدت کاهش داد. 3- فشار افکار عمومی به ویژه در زمینه حقوق بشر در کشورهای پادشاهی عربی گویی اساسا مولفه ای به عنوان افکار عمومی وجود ندارد. اما کشورهایی که سعودی خواستار حضور آن هاست، این گونه نیستند. حتی در مصر هم که عملا یک حکومت نظامی در قدرت است، افکار عمومی همچنان تاثیر گذار هستند. در ترکیه و پاکستان هم به مراتب، فشار افکار عمومی تا حدی و بعضاً کاملاً بر سیاست حاکمان تاثیر گذار است. مشارکت در عملیات نظامی علیه فقیرترین کشور عربی منطقه با مخالفت جدی مردم این کشورها روبرو خواهد شد. همچنان که مجلس پاکستان با مشارکت ارتش این کشور در حمله به یمن مخالفت کرد. به علاوه این که دیر یا زود نهادهای حقوق بشری جهانی گزارش هایشان را منتشر می کنند و واقعیت ضد بشری این عملیات دامن گیر تمام حاضران در این ائتلاف خواهد شد. 4- عدم وجود پشتوانه قانونی برای ائتلاف سعودی و برخی دیگر از خلیفه نشین های حاشیه خلیج فارس مدعی هستند که دولت یمن از آن ها خواسته است در عملیات علیه حوثی ها مشارکت کنند. با این حال واقعیت این است که یمن از ماه ها قبل از این تهاجم فاقد دولت مستقر بود. شورای امنیت سازمان ملل نیز اگرچه در بحران یمن علیه حوثی ها موضع گرفته است، اما هیچ قطعنامه ای برای مشروعیت بخشی به تهاجم علیه یمن صادر نکرده است. فقدان مشروعیت بین المللی برای این عملیات، یکی دیگر از دلایلی است که کشورهای دیگر را از مشارکت در آن منع می کند. جمهوری اسلامی:فردای برگشت ناپذیر آل سعود «فردای برگشت ناپذیر آل سعود»عنوان سرمقاله روزنامه جمهوری اسلامی است که در آن می خوانید؛محمد حسنین هیکل، سیاستمدار برجسته مصری در یک اظهارنظر صریح، آن دسته از کشورهای عرب را که در تجاوز به یمن مشارکت دارند یا خواهند داشت، به باد انتقاد گرفت و این اقدام را یک خطای استراتژیک دانست. هیکل، ارتجاع عرب را از عواقب این اقدام نسنجیده برحذر داشت و نسبت به پیامدهای آن هشدار داد. تقریباً بلافاصله پس از انتشار این دیدگاه، بوقهای تبلیغاتی و برخی عناصر رژیم های مرتجع عرب دست به کار شدند تا با جوسازی علیه هیکل، وی را مرعوب نمایند و آثار و تبعات اظهاراتش را مهار و بلکه خنثی نمایند. اینکه اظهارنظر هیکل تا این اندازه موجب تشویش و اعتراض جنگ طلبان و متجاوزین شده، از یکطرف نشانگر موضع دقیق و تاثیرگذار هیکل است و از طرف دیگر ابعاد بی اعتباری و سستی مواضع متجاوزین را به نمایش می گذارد، چرا که هیکل به تنهائی مواضع متجاوزین با آنهمه ابزارهای سیاسی – تبلیغاتی را مخدوش ساخت و در یک تقابل نابرابر، بر نکته ای تاکید ورزیده که اساس مشروعیت، مقبولیت و درستی اقدام آنها را به زیر سئوال برده است. اکنون به دور از هرگونه پیشداوری، خوبست به این نکته بپردازیم که دیدگاه و موضع کدام طرف منطقی تر است؟ آیا اعرابی که می خواهند «طوفان» به پا کنند، برحقند یا معترضین به این عملکرد؟ با مروری بر کارنامه ارتجاع عرب در قبال تحولات منطقه در طول دوران معاصر، بهتر می توان دریافت که تقریباً بدون استثنا، شاهد تلاش، سرمایه گذاری و حمایت ارتجاع عرب از اقدامات و سیاستهائی بوده ایم که نه تنها در جهت تامین و تضمین منافع و مصالح دنیای عرب و دنیای اسلام نبوده، بلکه دقیقاً در یک مسیر انحرافی به این منافع و مصالح، زیان رسانیده و بر ضد آن وارد عمل شده است. 1 – ملت های عرب و مسلمان به خاطر دارند که ارتجاع عرب هرگز به طور موثر و صادقانه در جهت حل و فصل مسئله فلسطین و تامین منافع فلسطینی ها عمل نکرد و حتی در بسیاری موارد با همدستی آمریکا و برخی کشورهای اروپائی و صهیونیست ها، راهکار های تحقیرآمیز و بدون پشتوانه ای را به زیان فلسطین، تحمیل و با آن همراهی نمود. بررسی دستاوردهای توافقات «اسلو»، «مادرید» و پیامدهای توافقات بعدی در مسیر تضعیف مواضع فلسطینی ها و تقویت مواضع رژیم صهیونیستی به خوبی نشان می دهد این پدیده از ابتدا یک حرکت انحرافی بود که نهایتاً امروزه ارتجاع عرب را به طرز آشکاری به «متحد اسرائیل» تبدیل نموده است. 2 – اشغال لبنان توسط ارتش صهیونیستی در سال 1382 نه تنها با واکنش قابل ذکری از جانب ارتجاع عرب مواجه نگردید بلکه به عکس، آنها را به دشمن همیشگی نیروهای مقاومت در لبنان تبدیل کرد بطوری که «ایهود اولمرت» نخست وزیر وقت اسرائیل در جنگ 33 روزه علیه حزب الله لبنان بارها گفت این جنگ به درخواست برخی رژیم های عرب و با موافقت آنها شکل گرفته و ادامه یافته است.
عربستان از شکست اسرائیل در جنگ 33 روزه و پیروزی نیروهای مقاومت اسلامی لبنان بقدری عصبانی شد که با ماموریت دادن به شاهزاده «بندربن سلطان» و «ترکی الفیصل» برای اعطای چک سفید به نخست وزیر اسرائیل از صهیونیست ها رسماً درخواست ورود مجدد به جنگ با حزب الله لبنان را مطرح کرد که با مخالفت جدی تل آویو مواجه شد مخالفتی که البته ناشی از ناتوانی و غافلگیری ارتش صهیونیستی در قبال نیروهای مقاومت بود و در گزارش رسمی «کمیته وینوگراد» به تصریح مورد تاکید رسمی قرار گرفته است. 3 – فجایع سال های اخیر در سوریه به اعتراف برخی مقامات خشمگین ریاض، با هدف انتقام از دمشق به خاطر عدم همراهی با سیاست های ضدانسانی ریاض در قبال منافع و مصالح واقعی اعراب صورت گرفته و همچنان استمرار دارد. اصرار جنون آمیز ریاض برای حمله نظامی آمریکا به سوریه به عنوان یک واقعیت آشکار و البته غیرقابل درک و باور، در حافظه تاریخی ملت های منطقه باقی مانده است. 4 – نقش آشکار ریاض در شکل گیری «داعش» و سایر گروه های جنایتکار تکفیری و سلفی موضوع قابل انکاری نیست که ریاض بتواند از آن تبری جوید و از عواقب سرمایه گذاری بدفرجام در این فجایع بزرگ در امان بماند. 5 – شروع جنگ در یمن و تلاش برای تداوم آن، بدترین اشتباه تاریخی ریاض محسوب می شود که از نظر ابعاد، تاثیرات و پیامدهای منتظره و غیرمنتظره، هیچ یک از جنایات گذشته و حال ریاض، قابل مقایسه نیست. ریاض با دست های خود، بذر کینه و خشونت را در پشت مرزهای طولانی با یمن شاید برای همیشه می کارد و یک ملت مظلوم اما مجاهد را علیه خود می شوراند. تاریخ معاصر یمن در این زمینه گواهی می دهد که ریاض در طول چندین دهه از یکطرف دولتمردان مزدور و دست نشانده را بر مقدرات یمن حاکم نموده و از طرف دیگر علیه مردم یمن از طریق همین دست نشاندگان خود وارد عمل شده است. چگونه می توان باور کرد که رئیس جمهور یمن با فرار به عدن و سپس گریختن به عربستان و پناه آوردن به دربار سعودی آااااددآاز آنها بخواهد که با تجاوز و کشتار علیه مردم یمن، او را مجدداً به قدرت باز گردانند تا به خیانت ها و جنایات خود علیه آن ملت ادامه دهد؟ ریاض هنوز هم از دعوت عام برای پیوستن دیگران به جنایتکاران جنگی ناکام مانده ولی هنوز مایوس نشده و با توسل به دلارهای نفتی و با فریب دیگران سعی دارد شرکای جرم خود را در یمن بیشتر کند تا بلکه اندکی احساس آرامش نماید. شاید رهبران ریاض نتوانند گذشته های تاریخی را به خاطر بیاورند ولی تاریخ معاصر نشان می دهد که حتی حمایت بی چون و چرا از سردار نگون بخت قادسیه هم به زیان آنها پایان یافت و صدام به جنایات خود درون مرزهای عربستان به شاهزادگان عیاش سعودی ثابت کرد که هر کس شمشیر طغیان را تیز کند، با همان سلاح کشته خواهد شد. ریاض نه با جنگ عراق، نه با جنگ سوریه و نه با همدستی صهیونیست ها در لبنان نتوانست چیزی را به نفع خود تغییر دهد ولی در جنگ یمن، اوضاع به همین صورت ختم نخواهد شد بلکه باید بداند که با تداوم این جنگ نابرابر، مجبور خواهد شد تاوان سنگینی را بپردازد که عقلای قوم در دنیای عرب و دنیای اسلام از آن بعنوان یک خطای استراتژیک و چه بسا غیرقابل جبران و با آثاری برگشت ناپذیر، یاد می کنند. هر چند امروز بوق های تبلیغاتی از سخنان «حسنین هیکل» برآشفته شدند و بر او خرده گرفتند ولی فردای تاریخ، صحت ارزیابی و پیش بینی وی را تایید خواهد کرد. وطن امروز:تحریم ها لغو شود یا نشود باید برای اقتصاد برنامه داشت «تحریم ها لغو شود یا نشود باید برای اقتصاد برنامه داشت»عنوان یادداشت روز روزنامه وطن امروز به قلم دکتر ابراهیم رزاقی است که در آن می خوانید؛ متاسفانه مسؤولان دولت به جای تکیه بر توان داخلی و بهره گیری از مزایا و منابع خدادادی، در تلاشند در قالب مذاکرات بتوانند منفذ ورود به جهانی شدن اقتصاد را پیدا کرده و با این رویکرد عملا دایره وابستگی خود را به دنیا گسترده کنند، در حالی که برنامه ها باید به گونه ای طراحی شود که اقتصاد ایران مسیر پویایی را در پیش گیرد و با فاصله گیری از خام فروشی منابع، همچنین تحرک بخشی به تولید و نیز حرکت در راستای ساخت کالاهای نهایی با ارزش افزوده لازم، نه تنها اقتصاد کشور از هر جهت مصون بماند بلکه بستر لازم برای اشتغالزایی و توسعه نیز در جای جای ایران اسلامی فراهم شود. با این روند رسیدن به این هدف سخت به نظر می رسد. در اینکه برداشته شدن سد تحریم ها و ارتباط با دنیا می تواند تاثیراتی را بر اقتصاد کشور به جا گذارد شکی نیست اما به چه قیمتی؟ در حقیقت تلاش دولت و تیم مذاکره کننده آن طی یک سال و نیم اخیر این بوده است که توافقاتی حاصل شود تا ایران با مجاب کردن آمریکا و غرب درباره رفع تحریم ها، پیروز میدان شود اما چنین نخواهد شد، چرا که تجربه ثابت کرده هرگاه آمریکا و همپیمانانش می خواهند با هدف سرمایه گذاری مشترک یا روابط اقتصادی با کشورهای دنیا همکاری کنند، جز منافع خود به چیز دیگری فکر نمی کنند. از آنجا که ایران به خودی خود دارای مزیت و منابع غنی فراوان، مواد خام متنوع و متفاوت است، دنیا اکنون بشدت نیازمند کالا و محصولات ایرانی است. پس توجه به تولید داخل و اشتغالزایی می تواند نسبت به روابط دیپلماسی بهتر نتیجه دهد. پیشرفت ها بی شک بدون بسترسازی مناسب برای تحرک تولید و توسعه صادرات امکان پذیر نیست که این موضوع با توجه به پتانسیل های موجود چون نیروی فراوان کار، وجود تکنیسین های مجرب فنی متخصص و مواد اولیه فوق العاده زیاد و کم نظیر که به راحتی در کشور قابل دسترسی است، می تواند مرتفع کننده مشکلات شود، کما اینکه خود شرکت های تولیدی و صادرکننده خارج از کشور نیز به اشکال مختلف حتی در شرایط تحریم، اقدام به داد و ستد با ایران می کنند. ناگفته نماند نباید تمام کمبودها، کاستی ها و عقب ماندگی ها را به گردن تحریم ها بیندازیم و با این تفکر غلط همه توانمان را برای رفع تحریم ها به کار گیریم. خیلی ها تمام مشکلات اقتصادی را زاییده تحریم ها می دانند که البته قطعا چنین نیست. برای اینکه اقتصاد ما وابسته نباشد راهکارهای فراوانی وجود دارد؛ مثلا دولت باید سیاستگذاری را به سمتی ببرد که فروش فرآورده های نفتی مان بیشتر از فروش نفت خام باشد. دولت باید بخش خصوصی واقعی بویژه بنگاه های تولیدی را دریابد و به جد مورد حمایت ویژه قرار دهد. اکنون بیشتر کارشناسان بر این باورند تحریم های بین المللی فقط ۲۰ درصد تاثیر منفی بر اقتصاد کشور گذاشته است و ۸۰ درصد مشکلات اقتصادی ربطی به تحریم ها ندارد. دولت یازدهم اکنون در بخش اقتصاد به دنبال پیاده کردن مدل سیاست تعدیل اقتصادی و تا حدودی پیروی از نظام سرمایه داری است و متاسفانه اصل موضوع که همانا اجرای نظام اقتصادی مطابق قانون اساسی کشور است، فراموش شده است. در قانون آمده اقتصاد ایران مبتنی بر 3 بخش مهم خصوصی، تعاونی و دولتی است ولی گویا دولت، تعاون و بخش خصوصی را فراموش کرده است. اگر به بخش خصوصی نگاه شود خواهیم دید این بخش نتوانسته به خوبی ظاهر شود و نقش اساسی خود را در اقتصاد کشور به درستی ایفا کند. بخش تعاونی نیز که عمدا در خواب عمیقی فرورفته و فعالیت های آن در حال حذف شدن است. با وجود این تنها بخش دولتی است که به فعالیت های اقتصادی می پردازد که متاسفانه بازدهی چندانی را نیز به بار نمی آورد. با نگاهی به گذشته باید گفت آمریکا بیش از 35 سال است با سخت ترین تحریم ها و تهدیدها سعی کرده است ایران را تسلیم خواسته های خود کند اما اراده ایرانیان نه تنها باعث شده این تهدیدها به فرصتی مناسب برای توسعه و خودکفایی تبدیل شود بلکه کشور اسلامی مان به پیشرفت های قابل توجهی نیز در بخش های گوناگون بویژه بخش های مختلف صنایع دفاعی نایل آمده و در مسیر خودکفایی گام های بلندی برداشته است. اگر به سیاست های استعماری آمریکا نگاه شود، خواهیم دید اکنون این کشور نیازمند مواد معدنی خام است و چنانچه کشوری از سیاست های او پیروی نکند، آن کشور را تهدید به عدم خرید مواد خام می کند. این شرایط را ما در اوایل انقلاب تجربه کردیم. زمانی که قیمت نفت در ایران ۴۰ دلار بود، آمریکا قیمت نفت ایران را به حدود 8 دلار رساند اما این محدودیت ها هیچ گاه باعث نشد ایران تسلیم زور شود و از ارزش های انقلابی خود دست بردارد یا حتی از آنها بکاهد و قدمی عقب بگذارد. از لحاظ اقتصادی نیز ما برای واردات کالا در چند سال گذشته ۱۲ میلیارد دلار نیاز داشتیم که در سال ۹۰ این رقم به ۱۲۰ میلیارد دلار رسید در حالی که ۸۰ درصد همین کالاهای وارداتی، کالاهای مصرفی بود که می توانستیم بخش عمده ای از آن را در کشور تولید کنیم. از طرف دیگر بزرگ ترین بحران را بانک ها طی دوـ سه سال اخیر بر کشور تحمیل کردند، چرا که آنها پول مردم را جمع کرده و به آنها سود ۲۰ درصدی پرداخت کردند در حالی که نرخ تورم ۴۰ درصد بود. به هر حال اگر قانون اساسی در کشور به خوبی رعایت می شد و اصل۴۴ نیز طی سال های گذشته به صورت واقعی شکل اجرایی به خود می گرفت، هیچ گاه اقتصاد کشور با محدودیت مواجه نمی شد. 5 سال پیش که تحریم ایران تشدید شد و آمریکا و غرب دست به تحریم بنزین هم زدند، این محدودیت باعث شد صنایع پتروشیمی ما اقدام به ساخت بنزین در واحد های تولیدی کنند اما متاسفانه این اتفاق بزرگ یعنی خودکفایی در تولید بنزین با نگاه چپ دولت یازدهم مواجه شد.
دولت با «خودتحریمی» یا به نوعی گل به خودی، اقدام به واردات این کالا از سایر کشورها کرد تا رسما تولید ملی و خودکفایی را زیر سوال ببرد. حالا تصور کنید این دولت می خواهد برای اقتصاد مقاومتی برنامه ریزی کند! دوباره تاکید می کنم دولت در کنار چانه زنی های بین المللی باید به سمت پویا کردن اقتصاد برود و با تلاش وافر و کارشناسانه، صنایع و مراکز تولید را رونق بخشیده و بخش کشاورزی را توسعه دهد و فکری اصولی به حال تولید بکند نه اینکه به امید توافق در مذاکرات دست روی دست گذاشته، بنشیند و کاری را پیش نبرد. به نظر من آقای رئیس جمهور مسائل سیاسی و بویژه دیپلماسی را بیش از حد لازم در اقتصاد دخالت می دهد در حالی که باید اقتصاد، تفکری مستقل از سیاست داشته باشد. جوان:مؤلفه های پیشران در تحقق شعار سال 94 «مؤلفه های پیشران در تحقق شعار سال 94»عنوان یادداشت روز روزنامه جوان به قلم عباس حاجی نجاری است که در آن می خوانید؛
در آستانه سال جدید، مقام معظم رهبری هنگام اعلام شعار سال94، ضمن ارزیابی اجمالی از عملکرد مردم و مسئولان کشور برای تحقق شعار سال 93 با اشاره به چالش های سال گذشته یادآور می شوند که: «ما در اول سال ۹۳ با توجه به همین چالش ها بود که عنوان سال را گذاشتیم «عزم ملی و مدیریت جهادی». با نگاهی به آنچه در سال ۹۳ گذشت، مشاهده می کنیم که عزم ملی بحمدالله بروز و ظهور داشت. ملت ما عزم راسخ خود را هم در تحمل برخی مشکلاتی که برای او وجود داشت نشان داد، هم در روز بیست ودوم بهمن، در روز قدس و در راهپیمایی عظیم اربعین این عزم را، این همت را از خود بُروز داد و نشان داد. مدیریت جهادی هم در برخی از بخش ها بحمدالله بارز و آشکار بود. در آن بخش هایی که مدیریت جهادی را انسان مشاهده کرد، پیشرفت ها را هم در آنجا مشاهده کردیم. این البته توصیه مخصوص سال ۹۳ نیست، هم عزم ملی و هم مدیریت جهادی برای امسال و برای همه سال های پیش رو برای ملت ما مورد نیاز است.» آنچه که در طول سال های اخیر در اعلام شعار سال و عملکرد دستگاه های مختلف و مردم مشهود بوده این است که این نامگذاری ها با توجه به جایگاه رهبری نظام و خصوصاً اصل 110 قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران، تعیین کنند نقشه راه کشور و راهبرد های اصلی مردم و مسئولان، جهت تحقق برنامه های کوتاه مدت و بلند مدت در راستای چشم انداز 20 ساله نظام اسلامی است، اگر چه ارزیابی های اجمالی نشان داده است که مردم در تحقق این شعارها موفق تر از مسئولان عمل کرده اند. اما انتخاب شعار «دولت و ملت، همدلی و هم زبانی» برای سال 94 را باتوجه به تحولات داخلی و بین المللی در سال 94 و با استناد به رهنمودهای مقام معظم رهبری طی هفته های اخیر بر چند مؤلفه اساسی می توان مبتنی دانست. الف: روند مذاکرات هسته ای و نتایج محتمل آن یکی از موضوعات مهمی است که هر نتیجه ای از آن حاصل شود (به نتیجه رسیدن مذاکرات یا حتی ادامه آن تا سال های آینده ) عملیاتی شدن این شعار را الزامی می نماید. این امر باتوجه به راهبرد دشمنان در تحمیل تحریم های اقتصادی برای ایجاد نارضایتی اجتماعی و واگرایی میان مردم و نظام یا حتی تبدیل نتایج مرحله ای مذاکرات به بستری برای دوقطبی سازی میان دولتمردان، نخبگان و توده های اجتماعی قابل درک است. مقام معظم رهبری در سخنان روز پنج شنبه 20/1/94 خود به روشنی به این مهم پرداختند و با اشاره به مطالب و موضوعات متنوع و دیدگاه های مخالف و موافق مطرح شده پیرامون بیانیه لوزان در عرصه رسانه ها فرمودند: بعضی ها موافقت کردند، بعضی مخالفت کردند، به اعتقاد بنده مبالغه نباید کرد، عجله هم نباید کرد، باید ببینیم چه اتفاقی خواهد افتاد؛ البته من به خود مسئولان هم این را گفته ام همین چند روز؛ مسئولان باید بیایند مردم را و به خصوص نخبگان را از جزئیات و واقعیات مطلع کنند؛ ما چیز محرمانه نداریم، چیز مخفی نداریم. این مصداق همدلی با مردم است؛ همدلی و هم زبانی که ما گفته ایم، همدلی یک چیز زورکی نیست، یک چیزدستوری نیست که کسی دستور بدهد که مردم همدلی کنید، مردم هم بگویند چشم، این همدلی نمی شود؛ همدلی مثل یک گل است، مثل یک نهال و بوته گل است، باید نهال را نشاند در زمین، بعد از آن مراقبت کرد، آن را آبیاری کرد، از لطمه زدن به آن باید جلوگیری کرد تا این همدلی رشد کند؛ بدون این، همدلی نخواهد شد. همدلی از هم زبانی هم بهتر است، هم زبانی هم خوب است. ب: تلاش دشمن برای درگیر سازی جمهوری اسلامی به مسائل داخلی(ایجاد اعتراضات اجتماعی و تبدیل آنها به اعتراضات اجتماعی و سیاسی و در نهایتاً امنیتی کردن آنها) و کاهش قدرت تأثیرگذاری جمهوری اسلامی بر تحولات منطقه، یکی دیگر از موضوعات کلیدی است که ضرورت همدلی و هم زبانی در کشور را بیش از هر زمان دیگری الزامی می نماید. ج: دهمین دوره انتخابات مجلس شورای اسلامی و پنجمین دوره انتخابات خبرگان رهبری در اسفند ماه 94، فعالیت های زودرس فعالان سیاسی را حتی از چند ماه قبل به دنبال داشته است، در گیر شدن این مؤلفه با موضوع مذاکرات هسته ای و تحریم های اقتصادی می تواند دوقطبی های کاذبی را در عرصه های سیاسی و اجتماعی به دنبال داشته باشد که البته چاره آن تحقق عملی این شعار و رعایت رقابتی منطقی از سوی فعالان سیاسی در عرصه این دو انتخابات است. د: تهدیدات و چالش های امنیتی متأثر از تحولات منطقه ای که در همین یک ماه گذشته نشانه های آن ظاهر شده است، نشان دهنده سرمایه گذاری دشمنان روی مولفه های قومی، فرقه ای و مذهبی برای دامن زدن به شکاف های اجتماعی است و طبعا مسئولان و دولتمردان نه تنها نباید نسبت به آن بی تفاوت باشند، بلکه باید از هرگونه موضعگیری که دامن زننده به این چالش هاست پرهیز کنند. اما در کنار این مؤلفه های محیطی، چشم انداز های روشن پیش روی نظام نیز از عوامل پیشران و مقوم حرکت مردم و مسئولان در تحقق شعار «دولت و ملت، همدلی و هم زبانی»است که به برخی اشاره می شود: 1- آرزوهای بزرگ و اما دست یافتنی مردم ایران از عوامل مقوم و ایجابی برای تحقق شعار سال است. مقام معظم رهبری در پیام نوروزی شان با برشمردن آرزوهای بزرگ مردم ایران نظیر «پیشرفت اقتصادی»، «اقتدار و عزت منطقه ای و بین المللی»، «جهش های علمی به معنای واقعی»، «عدالت قضایی و اقتصادی» و از همه مهم تر، «ایمان و معنویت»، تحقق آنها را مستلزم همکاری، همدلی و صمیمیت دوسویه دولت و ملت دانسته و یادآور می شوند: « دولت، کارگزار ملت، و ملت کارفرمای دولت است، و هر چه همکاری دولت و ملت بیشتر باشد، کارها بهتر پیش خواهد رفت، بنابراین هم دولت باید واقعاً ملت را قبول داشته باشد و ارزش، اهمیت و توانایی های مردم را به درستی بپذیرد و هم ملت باید به معنای واقعی کلمه به دولت اعتماد کند.» 2- شاخصه های شکل دهنده نظام اسلامی از مؤلفه های دیگری است که تحقق شعار سال می تواند به آنها تجلی بیشتری ببخشد. مقام معظم رهبری در اجتماع عظیم زائران و مجاوران حرم رضوی در روز اول فروردین ماه با اشاره به آیه ای از قرآن کریم، چهار شاخصِ«نماز، زکات، امر به معروف و نهی از منکر» را به عنوان «ترجمان و شاخص های شکل دهنده هندسه نظام اسلامی» برشمردند و افزودند: «خداوند متعال وعده داده است، هر ملتی را که دارای این شاخص ها باشد، نصرت دهد و از زیر سلطه قدرتمندان جایر خارج کند» ایشان سپس انتخاب شعار سال را بر پایه همین چهار شاخص اصلی و در راستای انسجام ملی و اجتماعی میان آحاد مردم در نظام اسلامی خواندند و گفتند: اسلام از تمام سلیقه های اجتماعی، انسجام، هم افزایی و کمک کردن به یکدیگر را می خواهد، بنابراین هر دولتی در نظام اسلامی باید مورد حمایت و پشتیبانی همه مردم، حتی کسانی که به آن رأی نداده اند، قرار بگیرد. رهبر انقلاب، اتحاد کلمه مردم و دولت را، به خصوص در مواقعی که کشور با چالش های مهمی روبه روست، ضروری دانستند و افزودند: امروز وظیفه آحاد ملت این است که به مسئولان کشوری و دولتی کمک و از آنها حمایت کنند. 3- فرصت ها و نقاط قوت نظام اسلامی نیز از عواملی است که می تواند زمینه ساز تحقق شعار سال باشد؛ نیروی انسانی کارآمد و مبتکر، همراهی مردم ما و جوان ها با نظام اسلامی به رغم تلاش های گسترده دشمنان نظام اسلامی برای واگرایی نسل جدید علیه نظام اسلامی، پیشرفت های علمی و صنعتی کشور که بخش مهم آن در دوران تحریم به وجود آمده است، وجود «روحیه ملی» که نشان از اتحاد مردم، انسجام و یکپارچگی کشور و عزم ملی دارد، ظرفیت های نظامی - دفاعی ایران و سرعت خیره کننده پیشرفت های علمی و فنی در این زمینه و ... نیز ازعوامل مقوم اعتماد به نفس ملی تحقق همدلی و همزبانی است اما تحقق شعار سال همچون دیگر عرصه ها با موانع و عوامل بازدارنده ای نیز مواجه است که پرداختن به آن مجالی دیگر را می طلبد.
حمایت:شکست سیاسی ونظامی عربستان در یمن «شکست سیاسی ونظامی عربستان در یمن»عنوان یادداشت روز روزنامه حمایت به قلم حسن هانی زاده است که در آن می خوانید؛عربستان سعودی از شهریور ماه گذشته عملا دخالت تخریبی خود را در مسائل داخلی یمن برای منع انصار الله از تشکیل یک دولت وحدت ملی آغاز کرد.اختلافات انصار الله با عبد ربه منصور هادی رئیس جمهوری تحمیلی یمن زمانی آغاز شد که عربستان سعودی اعضاء کابینه جدید یمن را تعیین کرد و این امر برای نیروهای ملی یمن قابل قبول نبود. عربستان بشدت نسبت به هر گونه تغییر سیاسی در منطقه حساس است زیرا مایل نیست انقلاب های مردمی در منطقه به ثمر برسدو دخالت 4 ساله رژیم آل سعود در انقلاب مردم بحرین و اعزام دو گردان کماندوئی برای سرکوب انقلابیون بحرینی در این راستا قرار دارد. این دخالت ها موج نفرت مردم مسلمان منطقه را علیه رژیم آل سعود بر انگیخت اما این رژیم به جای باز نگری در سیاست های خود به سیاست های تخریبی اش در سایر کشورها ادامه داد. به همین دلیل زمانی که مردم یمن برای بر کناری علی عبدالله صالح دیکتاتور سابق یمن قیام کردند عربستان سعودی و برخی کشورهای عضو شورای همکاری خلیج فارس تلاش کردند تا انقلاب مردم یمن را مصادره کنند. این کشورها انتقال قدرت را بگونه ای مدیریت کردند تا آسیبی به پیکره رژیم سابق وارد نیاید وبه همین دلیل عبد ربه منصور هادی را بدون مراجعه به آراء عمومی مردم یمن بر این کشور تحمیل کر
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: جام جم آنلاین]
[مشاهده در: www.jamejamonline.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 34]
-
گوناگون
پربازدیدترینها