محبوبترینها
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
در خرید پارچه برزنتی به چه نکاتی باید توجه کنیم؟
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1829141048
-جای خالی خلوت
واضح آرشیو وب فارسی:جام جم آنلاین:
سبک زندگی اسلامی - ایرانی جای خالی خلوت جهان وسعت می‌گیرد ولی ما به درون گودال تنگ کاغذهای اداری رانده می‌شویم. آنچه مطمئن است تنها این صندلی‌هایی است که در این لحظه رویش نشسته‌ایم.
زندگی ما در مسیر خطی مستقیم می گذرد، در حالی که هریک از ما دهلیزی سردرگم است. میزهای تحریرمان تخت پروکروست* است ولی ما قهرمان اساطیر باستانی نیستیم؛ این است که به رغم عذابی که می کشیم فقط فاجعه زده مضحکی هستیم. (کافکا در گفت وگو با گوستاو یانوش) دنیای محال دنیای غریبی است. شاید اصطلاح پارادوکس یا متناقض نما یا همان محال، رساترین تعبیری باشد که می توان درباره اش به کار برد. جهان وسعت می گیرد، ولی ما به درون گودال تنگ کاغذهای اداری رانده می شویم، جمعیت روز به روز بیشتر می شود و منازل مسکونی پر سکنه تر، اما آدم ها کمتر اجتماعی اند و بیشتر از پیش تنها. فاصله ها از میان برداشته شده و دیوارها را برچیده اند اما هرکسی برای خود پیله انزوایی بافته نفوذناپذیرتر از دیوارهای قطور خانه های قدیم و سخت تر از فواصل طولانی و راه های صعب العبور میان شهرها و روستاهای گذشته. دیگر خانه ای نیست که اندرونی و پستو داشته باشد، اما آدم ها درست همزمان با فرارشان از تنهایی و چپیدنشان در مکان هایی شلوغ و پرجمعیت، در نُه توی افکار و احساسات فردی خویش گم اند و اصلاً چنین می پسندند که خود در میان جمع باشند، اما دلشان جایی دیگر. در جهان مدرن از یک طرف بر فردیت انسان ها تأکید می شود و این که اجتماع باید در خدمت فرد باشد نه فرد در خدمت اجتماع، حال آن که در عمل هیچ دوره ای از برهه های مختلف تاریخ بشر نبوده که در آن انسان ها این همه خلوت گریز باشند و وابسته به جمع. انسان امروز جدا از زندگی ماشینی جمع محورش که او را فرسنگ ها از حیات فردی مبتنی بر تفکر دور کرده، حتی محل سکونتش را هم به گونه ای می سازد که حداقل خلوت ممکن را داشته باشد. آشپزخانه های اوپن، اتاق های اندک که گاه جای خود را به یک پذیرایی واحد می دهند، پنجره های شیشه ای بزرگ با پرده های نازک و شفاف و موارد دیگری از این دست همه در راستای جدا کردن انسان مدرن از خلوت انسانی اش است حال آن که امروزه بیش از هر زمان دیگری فردیت انسان ها تقدیس شده و اصل انگاشته می شود یا باز به بیان کافکا این بار در داستان کوتاه «پنجره ای رو به خیابان»: «هر کسی در انزوا زندگی می کند و با این همه گاه گاه می خواهد خودش را به کسی بچسباند. هر کسی بر حسب دگرگونی های روز، آب و هوا، کار و بارش و جز آن، ناگهان دلش می خواهد بازویی ببیند تا به آن بیاویزد. او نمی تواند بدون پنجره رو به خیابان دیری بپاید و اگر در حالی نیست که چیزی را آرزو کند و فقط خسته و درمانده دم پنجره اش می رود، با چشمانی که از مردم به آسمان و از آسمان به مردم می چرخد بی آن که بخواهد بیرون را بنگرد و در حالی که سرش را هم کمی بالا گرفته، حتی در آن هنگام هم اسب های پایین او را به درون قطار گاری ها و هیاهویشان، و از این قرار سرانجام به درون هماهنگی انسانی پایین می کشند.» اتوپیای مدرن مدینه فاضله یا اتوپیا (Utopie) آرمان شهری است که انسان همواره آرزوی زیستن در آن را داشته است و متفکران و فلاسفه به کرات درباره ویژگی های آن گفته و نوشته اند و هریک هم به شکلی متفاوت از دیگری. به عنوان نمونه مدینه فاضله افلاطون، توماس مور، کامپانلا، فوریه، کابه، دوبرژراک، سویفت، آلدوس هکسلی و جرج اورول و نیز آرمان شهر فارابی که برگرفته از تعالیم دینی و منطبق بر سبک زندگی اسلامی است. اوصاف مشترک اتوپیاها با تلخیص از کتاب «فارابی، موسس فلسفه اسلامی» نوشته رضا داوری اردکانی از این قرار هستند: (نویسنده این کتاب از خوانش فارسی اتوپی به جای اتوپیا استفاده کرده است.) 1ـ در اتوپی خدا غایب است، زیرا اتوپی مدینه انسان است و طرح آن صرفا به آسایش در این جهان نظر دارد. به عبارت دیگر اتوپی سازان در جستجوی بهشت خاکی بوده اند و در عالم وهم، راه گریز از هیبت و ترس و گناه را جستجو می کرده اند. دین در هیچ یک از اتوپی ها اهمیت ندارد. حتی افلاطون هم که در نوامیس در مورد مراعات احکام دینی تأکید می کند، مرادش دینی است که تابع فلسفه است. 2ـ اهل مدینه اتوپی از تفکر نیز معاف هستند یا درست بگوییم تفکر و اختیار را از آنان سلب کرده اند تا از عواقب آن که گناه و شر آن است، در امان بمانند. مردم مدینه که یک بار برای همیشه، نظام زندگی شان مقرر شده است، چنان منحل در جمع و در مدینه هستند و در پناه مادر مدینه، حمایت می شوند که فرصت خلوت کردن و تنهایی ندارند و از آنجا که گناه و تفکر در خلوت صورت می گیرد، این هر دو خودبه خود در اتوپی منتفی می شود. 3ـ همه اتوپی ها وضع و موقع جغرافیایی خاص دارد یا جزیره ای است که محاط در دریاها و اقیانوس های ساکت و آرام است و مردم آن از بیم موج و گرداب های هائل در شب تاریک بی خبرند یا اگر جزیره نیست، چنان از بقیه سرزمین ها جداست که اهل آن تماسی با خارج ندارند. 4ـ طرح معماری اتوپی ها هم به هم شبیه است. نظام کلی معماری مناسب طرحی است که طبق آن تعلق فرد نسبت به مدینه به قدری مستحکم است که به هیچ وجه مورد چون و چرا قرار نمی گیرد. مسکن آنان نباید ممتاز از مساکن دیگران باشد تا فکر امتیاز عده ای بر دیگران پیش نیاید و همه احساس کنند که فرزندان مدینه مادر هستند. خانه ها به یک شکل و صورت ساخته شده و اگر پارک ها و باغ های عمومی میان خانه های روشن فاصله نیندازد تمام مدینه، یک خانه به نظر می آید. به تعبیر فروید و فرویدی ها، اتوپی مظهر میل ناخودآگاه به بازیافتن احوال کودکی و اعراض از قبول مسئولیت و اتکا و اتکال به مادر است. آرمان شهر دینی با توجه به ویژگی های مذکور می توان به روشنی پی برد که در اتوپیا ـ که زندگی مدرن امروز از نواقص آن برخوردار و از مزایای آن تهی است ـ قرار است ضرورت عقلی جای خودآگاهی و اختیار تفکر دینی را بگیرد چراکه این هر سه مستلزم درد و دردمندی است. در واقع اتوپیای غرب ادامه تلاش مدرنیستی او برای غلبه بر طبیعت است. مدینه فاضله فارابی اما مبرا از این رویاپردازی های انسان مدارانه است. در مدینه فاضله فارابی هیچ اشاره ای به موقعیت جغرافیایی مدینه و جزئیات معماری آن نمی شود، چراکه آرمان شهر او صرفا عقلی است و تنها به آن ویژگی هایی اشاره داشته که با تفکر فلسفی و عقلی برایش قابل اثبات بوده اند. فارابی به جای این که نگران وضع رفاه مردم مدینه باشد نگران وضع فلسفه در آن است، چراکه او عالم بی عمل را بهتر از عامل بی علم می داند. فارابی نظام حاکم بر مدینه فاضله را نظامی دینی می داند که وحی تعیین کننده قوانین آن است. افلاطون تدبیر امور مدینه را در شأن کسی می دانست که از عادات فکری و عالم محسوس گذشته و در عالم معقول سیر کرده باشد. فارابی هم گرچه در این مورد با افلاطون همسوست اما از این هم فراتر می رود و بر مطابقت مراتب مدینه با نظام مراتب عالم تأکید می کند که این را در کتب «آراء اهل المدینۀ الفاضله»، «سیاساۀ المدینه» و تحصیل السعاده» و بخصوص درکتاب «المله» بیان کرده است. * در اساطیر یونانی راهزنی بود به نام پروکروسْت (Procrustes) که هر غریبی را که گذارش به جایگاه او می افتاد بر تختی می خواباند، پاهایش را کوتاه می کرد یا آن قدر می کشید تا به اندازه تخت شود محمد کامیار / جام جم
دوشنبه 24 فروردین 1394 ساعت 04:40
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: جام جم آنلاین]
[مشاهده در: www.jamejamonline.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 25]
-
گوناگون
پربازدیدترینها