تبلیغات
تبلیغات متنی
آموزشگاه آرایشگری مردانه شفیع رسالت
دکتر علی پرند فوق تخصص جراحی پلاستیک
بهترین دکتر پروتز سینه در تهران
محبوبترینها
راهنمای انتخاب شرکت‌های معتبر باربری برای حمل مایعات در ایران
چگونه اینورتر های صنعتی را عیب یابی و تعمیر کنیم؟
جاهای دیدنی قشم در شب که نباید از دست بدهید
سیگنال سهام چیست؟ مزایا و معایب استفاده از سیگنال خرید و فروش سهم
کاغذ دیواری از کجا بخرم؟ راهنمای جامع خرید کاغذ دیواری با کیفیت و قیمت مناسب
بهترین ماساژورهای برقی برای دیسک کمر در بازار ایران
بهترین ماساژورهای برقی برای دیسک کمر در بازار ایران
آفریقای جنوبی چگونه کشوری است؟
بهترین فروشگاه اینترنتی خرید کتاب زبان آلمانی: پیک زبان
با این روش ساده، فروش خود را چند برابر کنید (تست‌شده و 100٪ عملی)
خصوصیات نگین و سنگ های قیمتی از نگاه اسلام
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1868782354
پوپولیسم نفتی، مهمترین مانع برنامه ششم توسعه
واضح آرشیو وب فارسی:فارس:
پوپولیسم نفتی، مهمترین مانع برنامه ششم توسعه
یکی از موانع مهم تحقق برنامه‌های توسعه از دهه پنجاه شمسی تا کنون، اعتیاد دولت‌ها در ایران به نفت، به عنوان بدترین مخدر اقتصادی بوده است. همان مخدری که باعث شد دلارهای نفتی بی‌توجه به اولویت‌ها، در کشور هزینه شود .
برنامه‌های توسعه در ایران سرنوشت غم‌باری داشته‌اند. چه پیش از انقلاب که دخالت‌های ملوکانه استبداد پهلوی مانع از اجرای توافق می‌شد و چه پس از انقلاب که بی‌توجهی‌های دولتی، اسناد فرادستی توسعه را روی کاغذ باقی نگاه داشت تا حال و روز کشورمان در زمینه توسعه همه‌جانبه در نسبت با رقبای منطقه‌ای و فرامنطقه‌ای قابل دفاع نباشد.
اگر چه براساس تاریخ‌نگاری‌های صورت گرفته، ایران تا پیش از دهه 1330 شمسی فاقد نظام سازمان‌یافته برنامه‌ریزی برای توسعه کشور بود، ولی سابقه تفکر مبتنی بر توسعه و برنامه‌نویسی در کشورمان را باید به 90 سال پیش برد، آنگاه که تشکیل «کمیسیون اقتصادیات» در سال 1303 در مجلس شورای ملی اولین اقدام رسمی در زمینه پیدایش تفکر برنامه‌ریزی و توجه به توسعه اجتماعی و اقتصادی کشور به‌شمار می‌آید.
با این وجود 90 سال پس از برنامه‌ریزی‌ها برای توسعه کشور، هنوز نه فقط اجماعی در میان نخبگان بر سر شاخص‌های توسعه پدید نیامده، بلکه نظام برنامه‌نویسی هم به میدان اجرا نرسیده است؛ اما چرا؟ برنامه‌های توسعه در دام نفت و استبداد
یکی از مهمترین موانع توسعه ایران، غلبه منافع سیاسی بر چشم‌انداز توسعه در سال‌های مختلف است. بدبینی به بدنه کارشناسی دولت از یک‌سو و ارجحیت اولویت‌های پوپولیستی برای نخبگان از سوی دیگر باعث شده تا در سال‌های پیش، نظام برنامه‌ریزی نتواند گره‌ای از مشکلات توسعه کشور باز کند، هرچند نمی‌توان نقش این برنامه‌ها در جهت‌گیری‌های اولیه را نادیده گرفت.
در دو دهه نخست سده حاضر شمسی، استبداد پهلوی و روحیه خاص رضاخان در زیر پا گذاشتن اصول برنامه‌ریزی به‌واسطه استبداد مطلقه، مهمترین مانع در نگارش برنامه‌های توسعه شد. چنین که تنها پس از برکناری او بود که فرصت برنامه‌نویسی در ایران ایجاد شد اما باز هم دخالت‌های محمدرضا پهلوی و روحیه نظامی‌گری وی و نیز بی‌اعتمادی به بدنه کارشناسی سازمان برنامه، مانع از به نتیجه رسیدن اهداف توسعه شد و حتی برخی تحلیل گران بر این گمانند که همان برنامه‌ها به دلیل بی‌توجهی به ابعاد اجتماعی توسعه و توقف در رشد اقتصادی، در نهایت به سقوط رژیم پهلوی منتهی شد.
یکی دیگر از موانع مهم تحقق برنامه‌های توسعه از دهه پنجاه شمسی تا کنون، اعتیاد دولت‌ها در ایران به نفت، به عنوان بدترین مخدر اقتصادی بوده است. همان مخدری که باعث شد دلارهای نفتی بی‌توجه به اولویت‌ها، در کشور هزینه شود و نتیجه‌اش این شد که حالا چهار دهه پس از این اعتیاد توسعه‌سوز، هنوز در ایران درباره چگونگی رهایی از وابستگی نفتی سخن گفته شده و برنامه‌های هفت ساله و پنج‌ساله هیچ‌کدام نتوانسته به ترک اعتیاد نفتی منتهی شود. سایه سیاست بر توسعه ایران
نطفه نظام برنامه‌نویسی در ایران با مشاوره غربی‌ها و بی‌ثباتی داخلی بسته شد. شاید برای همین بود که در نسل اول برنامه‌ریزی‌های توسعه‌ای، کمتر نمودی از نیازهای داخلی را می‌شد سراغ گرفت.
برنامه هفت ساله اول توسعه (1334 ـ 1327) در دوره‌ای از مناقشات داخلی شکل گرفت و برنامه هفت ساله دوم (1341ـ1334) هم در اوج اختناق پس از کودتای 28 مرداد به اجرا درآمد. برنامه سوم هرچند پنج‌ساله تنظیم شد (1346-1341) و توانست با موفقیت‌هایی از نظر کمی همراه باشد، ولی در نهایت با دخالت شاه، اهداف خود را در قالب شعارهای سیاسی شاهانه بروز یافته دید و از همان زمان تا پایان برنامه چهارم (1351-1347) محمدرضا پهلوی احساس کرد که یک‌تنه و بی‌نیاز به کارشناسان می‌تواند مدعی توسعه کشور باشد. اعتماد به نفس محمدرضا پهلوی موجب شد تا او در برنامه پنجم (1356 – 1352) رویاهای نفتی خود را پیاده کرده و چنان به‌واسطه دلارهای نفتی از برنامه فاصله گیرد که در پایان همین برنامه و پیش از اجرای برنامه ششم، نظام شاهنشاهی به‌دلیل وقوع انقلاب اسلامی فروپاشید و راه برای دور تازه‌ای از برنامه‌نویسی در کشورمان باز شد. یک دهه وقفه در برنامه‌نویسی توسعه
اگر چه برنامه ششم توسعه پهلوی که می‌بایست تا سال 1361 به‌اجرا در می‌آمد، هیچ‌گاه اجرا نشد، ولی آنچه غیبت برنامه‌های میان‌مدت توسعه در ایران را رقم زد، نه فقط انقلاب که وقوع جنگ تحمیلی بود.
با پایان دفاع مقدس، برنامه اول توسعه (1372 – 1368) به اجرا گذاشته شد و زمینه برای تداوم سنت برنامه‌نویسی توسعه فراهم گردید. چنین بود که با رویکرد توسعه عمرانی، برنامه‌های دوم (1374 – 1378) و سوم (1379 – 1383) نوشته شد و برنامه چهارم توسعه (1384 – 1388) به دلیل عدم باور دولت نهم به برنامه طراحی شده در دولت اصلاحات، هیچ‌گاه در عمل موفق نشد، هرچند که این برنامه، اولین برنامه‌ای بود که در راستای سند چشم‌انداز 20ساله تنظیم شده بود.
دولت‌های نهم و دهم تقریبا تا سال 1390 که برنامه پنجم توسعه تا سال 1394 تنظیم شد، به هیچ برنامه‌ای پایبند نبودند و در زمان تدوین برنامه پنجم نیز نشانی از موفقیت در اجرای این برنامه وجود نداشت. برنامه ششم؛ بازگشت به ریل توسعه؟
هرچند دولت یازدهم با شعارهایی مبتنی بر توسعه ایران روی کار آمده و با احیای سازمان مدیریت و برنامه‌ریزی نشان داده که نمی‌خواهد تراژدی توسعه در سال‌های گذشته را تکرار کند، اما به‌دلایلی، به‌نظر می‌رسد که همچنان برنامه ششم برای رسیدن به اهداف خود با دست‌اندازهایی روبروست.
اولین مشکل این برنامه همچون سایر برنامه‌های پنج‌ساله، عدم تطبیق زمان اجرای آن با عمر دولت است. بی‌ثباتی‌های ناشی از تغییر دولت‌ها – حتی با فرض عدم تغییر رئیس‌جمهور – همواره باعث شده تا سند فرادستی قانون برنامه مورد غفلت قرار گیرد و بنابراین تازمانی که دوره اجرای برنامه از پنج سال به چهار سال و زمان آغاز آن همزمان با روی کار آمدن دولت جدید نشود، نمی‌توان به اجرای کامل قانون برنامه امیدوار بود. بی‌تردید اگر پیش‌نویس قوانین برنامه در ایام انتخابات در ستادهای انتخاباتی و حزبی نامزدها نوشته شده و در ایام تبلیغات ارائه شود، هم راه برای برنامه‌محور شدن رأی مردم باز می‌شود و هم بلافاصله پس از پیروزی رئیس‌جمهور منتخب، این قانون فرصت اجرا یافته و مجلس نیز می‌تواند به‌جای تصویب این قانون، تنها وظیفه نظارت بر آن را برعهده گیرد.
دومین مانع برنامه ششم مانند بسیاری دیگر از برنامه‌ها، نگاه به بیرون دولتمردان است و همین امر باعث می‌شود میزان اجرایی شدن قانون برنامه بستگی به اتفاقات بیرونی (همچون مذاکرات هسته‌ای، سرمایه‌گذاری خارجی، قیمت نفت و…) داشته باشد. سیال بودن این متغیرها نیز همواره باعث شده تا قانون برنامه از استحکام محتوایی برخوردار نبوده و در پیچ و خم اتفاقات بین‌المللی، از یاد برود. نبود عزمی برای عمل به برنامه به‌دلیل اولویت نگاه‌های پوپولیستی نیز مشکل دیگری است که در کنار مسائل دیگری چون فقدان نظارت موثر، پژوهشگران را به آینده برنامه ششم بدبین می‌کند. گام سوم برای چشم‌انداز
بنابراین با وجود اینکه برنامه ششم توسعه سومین گام توسعه‌ای برای تحقق اهداف سند چشم‌انداز توسعه به‌شمار می‌رود، ولی به‌نظر می‌رسد که فقدان ساختارهای کافی برای برنامه‌نویسی کاربردی، باعث شده تا همچنان روند توسعه با دست‌اندازهای تاریخی و بین‌المللی و مدیریتی مواجه باشد. دست‌اندازهایی که مهمترین سند بلندمدت توسعه‌ای کشور، یعنی سند چشم‌انداز 20 ساله را هم تهدید کرده و باید دید چگونه می‌توان با انجام اصلاحات ساختاری و اجرایی، نظام برنامه‌نویسی توسعه را از این دور باطل بیرون آورد. مصطفی انتظاری هروی منبع : رصد انتهای متن/
94/01/19 - 00:20
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: فارس]
[مشاهده در: www.farsnews.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 167]
-
گوناگون
پربازدیدترینها