محبوبترینها
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
در خرید پارچه برزنتی به چه نکاتی باید توجه کنیم؟
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1829816362
-اینجا را با جان و دل کنده‌اند + تصاویر
واضح آرشیو وب فارسی:جام جم آنلاین:
اینجا را با جان و دل کنده‌اند + تصاویر «کج، محکم؛ کج، محکم. اگه پاهاتو اینجوری بذاری، لیز نمی‌خوری». این را می‌گوید و از سرازیری روستا به سمت پایین می‌آید. معلوم نیست دقیق است یا صرفا ناشی از باوری قدیمی که «کندوان به خاطر کندوهای زنبور عسل شده کندوان اما توی شناسنامه‌های ما «کندوجان» نوشتن چون این خونه‌ها رو با جون و دل کندن. هفتصد هشتصد سال پیش اجداد ما بعد از حمله مغول از ارومیه اومدن اینجا».
جوری حرف می زند که انگار اول کندوان بوده، بعد تمام جهان حول این نقطه تشکیل شده است: «با اینکه اینجا مال اسکوئه ولی همه اسکو رو با کندوان میشناسن. میگن چند وقت پیش یه مسئولی از تهران اومده آذربایجان جلسه بوده، بعد فرماندار اسکو که خودشو معرفی کرده و گفته فرماندار اسکوئه، اون آقایی که از تهران اومده گفته اسکوی کندوان؟» فرهاد، همه اینها را با لهجه شیرین آذری می گوید. تمام وجودش عشق به جایی است که 17 سال پیش در آنجا به دنیا آمده است: «جد اندر جد مال اینجاییم». اینجا بچه ها فقط تا کلاس ششم می توانند درس بخوانند. برای بقیه اش باید بروند شهر: «کلا 50 تا دانش آموز داریم. عین خارج، دختر و پسر با هم سر یه کلاس میشینن. منم ششم رو که تموم کردم واسه دبیرستان رفتم تبریز. درسمم تموم کنم دوس ندارم برم شهر. اینجا همه چی هست». اصلا برایش خیالی نیست که کندوان فقط یک مرکز بهداشت دارد و تنها هفته ای یک بار پزشک به روستایشان می آید: «آخه کسی مریض نمیشه اینجا که دکتر و دوا بخواد. 120 تا خونواده ایم، حدودا 700 نفر. هوا که خوبه، آب هم که سالمه، اصلا خاصیت درمانی هم داره آب اینجا، دیگه عرض کنم غذا هم که همه چی طبیعیه. چرا باید مریض بشیم؟ یه زایمان و شکستگیه که اونم تا اسکو 20 کیلومتر بیشتر راه نیست. اگه زائو داشته باشیم یا کسی جاییش شکسته باشه، سریع میرسونیمش اسکو». خلاصه که دوشواری ندارند. فقط می ماند گاز: «میراث فرهنگی اجازه گازکشی نمیده. میگن بافت روستا از حالت سنتی در میاد. ساختمون آجری هم نباید کسی بسازه. یه چندتایی هم که هست، گفتن بهشون زمین و وام میدن، بعد از 13 باید خراب کنن».
در حد خودشان کاسبی خوبی دارند، البته اگر آسمان یاری کند: «چند روز اول عید برف اومد، کار و کاسبی رو خراب کرد». سطح درآمد هم بد نیست: «بیشتر درآمدمون از توریسته؛ هم ایرانی، هم خارجی. خارجی از همه جا میاد ولی از آسیا بیشتر. هم خرید می کنن، هم خونه اجاره می کنن. توی تعطیلات و فصل سفر، حدودا شبی 100 تومن اجاره خونه هاست. بقیه ایام سال هم پنجاه شصت تومن میشه اجاره داد. یعنی کلا بد در نمیاریم منتها در حد پس انداز کردن نیست. ضمن اینکه عملا 6 ماه سال کار می کنیم چون به فصل سرما که می خوریم دیگه کسی زیاد نمیاد این طرفا».
بی توقع، داخل خانه شان را نشان می دهد و تنوری که دیگر خاموش است و حالا مدت هاست در آن نانی پخته نمی شود: «سهمیه آرد نمیدن دیگه. به جاش نونوایی داریم، از اونجا نون می گیریم» و به سمت قهوه خانه شان برمی گردد. چند توریست آمده اند و صبحانه می خواهند. به زبان انگلیسی از آنها می پرسد اهل کجا هستند و چه چیزی میل دارند: «زیاد بلد نیستم. همونقدر که شما ترکی بلدید، من انگلیسی بلدم. اما چون توریست زیاد میاد اینجا، همین سوالای کلی رو که بشه باهاشون ارتباط برقرار کرد یاد گرفتم، صحبت می کنم. اینجوری بیشتر اعتماد می کنن».
و حالا توریست ها که نه فقط درباره کندوان که درباره ایران، حرف دارند برای گفتن. پیمان راد که در نروژ معلم دبیرستان است، برای اولین بار بعد از 27 سال به کشورش آمده است؛ آن هم به همراه سه نروژی و یک ارمنستانی: «یه ساله دارم روی مغز اینا کار می کنم که راضیشون کنم بیان ایران. بالاخره موفق شدم». از نروژ آمده اند ارمنستان، از آنجا ارومیه، بعد هم تبریز و حالا کندوان: «از اینجا میریم سمت شمال، بعد هم اصفهان و شیراز و کویر». یکی از نروژی ها که معلم زبان نروژی است و خوش صحبت، لقمه ای نان لواش و پنیر لیقوان می گذارد داخل دهانش: «به نظرم اگه کسی بیاد ایران و نون پنیر نخوره انگار هیچی نخورده».
قبل از سفر به ایران، نگاهش به کلی متفاوت بوده است: «می ترسیدم. خب حق داشتم. وقتی صبح تا شب در مورد جایی چیزای کاملا منفی بشنوید، از اونجا نمی ترسید؟». اما حالا طور دیگری فکر می کند: «ایرانیا خیلی مودب و مهربونن. رفتارشون دوستانست» و درباره غذا: «عالیه. انواع کباب خوردیم با قزل آلا و کوفته تبریزی. این آخری محشر بود. همه اینا به کنار، حجم غذا معرکه س. ایرانیا توی بشقاب آدم زیاد غذا می ریزن. میزو واسه مهمون پر می کنن. بی نهایت دست و دلبازن». اما دو نکته پیش از سفر به ایران شنیده بود که حالا یکی را به شدت رد می کند و البته درباره دومی یقین پیدا کرده است: «می گفتن فضای ایران خیلی پلیسیه اما من لااقل این چند روزی که اینجا بودم همچین چیزی ندیدم. فقط یکی دو بار توی جاده و خیابون، پلیس راهنمایی و رانندگی به چشمم خورد. اما یه چیزی هست که اصلا خوب نیست. اونم حجم پولیه که آدم مجبوره جابه جا کنه. اینجا خیلی اسکناس تو دست مردمه. علاوه بر این واسه توریستا امکان کارت اعتباری نیست. اگه مسترکارت یا ویزاکارت بشه استفاده کرد، خیلی خوبه». از یک چیز در ایران خیلی ترسیده است. دست هایش را با حالت وحشت زده روی سرش می گذارد: «رانندگی ها وحشتناکه! پشت فرمون چیکار می کنید؟» یکی دیگر از نروژی ها، تفاوت دیدگاهش قبل و بعد از سفر به ایران را با تعبیری جالب توصیف می کند: «قبل از اینکه بیام، انگار داشتم تلفنی با کسی حرف می زدم و صدای کسی که اون طرف خط بود، حس خوبی بهم نمی داد. اما وقتی از نزدیک دیدمش، فهمیدم درباره ش اشتباه می کردم. می دونید؟ مشکل ما اینه که صدای واقعی ایران به گوشمون نمی رسه. چیزی که ما می شنویم، اصلا دلنشین نیست». و حالا نوبت مرد ارمنستانی است؛ یک ژورنالیست خوش اخلاق: «از ایروان تا ایران ...»؛ انگار می خواهد برای گزارشش تیتر انتخاب کند.
دست هایش را موقع حرف زدن تکان می دهد و لبخند دارد: «تا حالا نیومده بودم ایران ولی انگار همیشه از پنجره بهش نگاه می کردم. الان حس می کنم برادرمو دیدم». و در آخر هم یک عکس دسته جمعی و ثبت خاطره ای از یک قهوه خانه در روستایی که خانه هایش را در قلب صخره ها با جان و دل کنده اند. اینجا کندوان است؛ روستایی در دامنه سرسبز «سلطان داغی» در 50 کیلومتری جنوب غربی تبریز.(ایسنا) 181
پنج شنبه 13 فروردین 1394 ساعت 11:01
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: جام جم آنلاین]
[مشاهده در: www.jamejamonline.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 89]
-
گوناگون
پربازدیدترینها