محبوبترینها
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1831020733
-مادر شهیدی که ۱۴ سال از خانه بیرون نیامد
واضح آرشیو وب فارسی:جام جم آنلاین:
مادر شهیدی که ۱۴ سال از خانه بیرون نیامد مادر شهید «رضا مشعوف» ۱۴ سال از خانه بیرون نرفت. این مادر تمام این ۱۴ سال را منتظر فرزند شهیدش نشست تا روزی پسرش زنگ خانه را بزند. ۱۴ سالی که با آمدن خبر شهادت رضا به پایان رسید.
داغ شهادت فرزند هنوز برای مادر شهید «رضا مشعوف» تازه است. فرزندی که ۱۷ سال به خانه نیامد و ۱۴ سال مادر برای بازگشت دردانه اش چشم به در دوخت تا مبادا فرزندش بیاید و او خانه نباشد. معصومه راستگو، مادری است که ۱۴ سال امید داشت زنگ در به صدا در بیاید و فرزندش را در چارچوب در ببیند و به امید دیدن چنین لحظه ای ۱۴ سال خودش را خانه نشین کرد. صفای همسایگی جنوب شهر بیشتر است همه محله او را به نام فرزند شهیدش می شناسند. اهالی همیشه پای ثابت مجالس روضه و مولودی خوانی های او هستند. گوش تا گوش خانه این موقع ها پر است از حضور زن های همسایه ای که پا به خانه مادر شهیدی گذاشته اند که ۱۴ سال حیاط را برای آمدن فرزندش آب و جارو کرد اما پسرش نیامد. «شوهرم باغبان شهرداری بود. خدا ۱۰ بچه قد و نیم قد روزی ما کرده بود. رضا فرزند ارشد ما بود. ندیدم برای خواهر و برادرهای کوچک ترش بزرگ تری کند. همیشه رفیق بود با آنها. مدتی ساکن شمیران بودیم. دلمان تاب نیاورد. آمدیم جنوب شهر. صفای همسایگی اینجا بیشتر است. نمی گویم مردم شمال شهر سردند، نه! رفت و آمدشان کم است. توی یک ساختمان همسایه ها همدیگر را نمی شناختند. اینجا اما این طور نیست. رضا که شهید شد همه اهل کوچه سیاه پوشیدند. ۱۴ سال پا به پای من منتظر برگشت رضا بودند. پیکرش را هم که آوردند دوباره مشکی پوش شدند. در خانه شان را به روی مهمان های رضا باز گذاشتند. خدا رحمت کند رحیمه خانمی بود که تمام پخت و پزها را انجام داد. من از همسایه هایم فقط خوبی دیدم.» رضا مسئول اسلحه خانه مسجد بود مرتضی برادر شهید رضا مشعوف است. شاید قصه جبهه رفتن رضا و آن روزها را تا به حال با خودش و دیگران هزار بار تعریف کرده باشد اما باز دوباره برایمان تعریف می کند و با شوق از برادر شهیدش حرف می زند: «رضا پاسدار بود. کلید اسلحه خانه مسجد امام خمینی(ره) را به او می سپردند. وقتی شهید شد، مدت ها کسی در مسجد میلش به چای نمی رفت. آنها را برده بودند پل طلاییه. عملیات خیبر بود. کسی ندیده بود رضا شهید بشود فقط می گفتند، مجروح شده است. اسفندماه بود.
خواستند عید برای ما ۵ خانواده ای که در محله شهید داشتیم عزا نشود. خبر را بعد از تعطیلات عید به ما دادند. رضا مفقود الاثر شده بود. مجلس ترحیم گرفتیم. بعد خبر آمد که تلویزیون عراق تصویر رضا در اسارت را نشان داده است. رفتیم بنیاد شهدا، عکسی که به ما نشان دادند، خیلی شبیه رضا بود. ۱۴ سال منتظر ماندیم. مادرم پا از در خانه بیرون نمی گذاشت. فقط قبول کرد حج برود و برگردد. بعد گفتند پیکر برادرم تفحص شده است. بندهای استخوانش از هم جدا نشده بودند. پلاکش هنوز به گردنش بود. رضا مجروح شده بود. عراقی ها تیر خلاص به پیشانی اش زده بودند. » برایم بستنی یخی می خرید مادر رضا بعد از ۱۴ سال، هنوز باور نمی کرد که فرزندش شهید شده باشد و امید داشت رضا از در خانه بیاید تو تا سوغاتی های خانه خدا را تنش بپوشاند. دکمه هایش را ببندد و قد وبالای پسرش را برانداز کند. «تصورش هم درد دارد. تصور اینکه ۱۴ سال چشم بدوزی به در خانه. عید به عید سوغات خانه خدا را تا کنی و باز کنی تا پسرت که آمد سوغاتش را به تنش بپوشانی اما نیاید. نه! بیاید اما قد و بالایی نمانده باشد که سوغات پوش شود. رضا بیاید اما فقط پلاک باشد، چند تکه استخوان و حال تو که ندانی نامش را چه بگذاری، وصل، پایان انتظار یا حسرت مادرانه؟» آوردن اسم رضا بغض سنگینی می شود به گلوی مادرش تا دوباره چشمانش را با آوردن نام شهید کوچکش تر کند. شهید کوچکی که بلند پرواز کرد. «ماه رمضان به تابستان افتاده بود. من روزه می گرفتم. رضا با پول توجیبی هایش بستنی یخی برای افطار من می خرید. می گفت یواشکی بخور ننه، پولم نرسید برای همه بخرم. بچه ها هوس می کنند. بزرگ تر که شدم کار می کنم برای همه می خرم.
یک بار شیرینی خرید از آن شیرینی هایی که من دوست ندارم. یکهو از دهنم پرید. شیرینی را برداشت تا نصفه شب ببرد امیریه عوض کند و برگرداند. نقش بازی کردم که چقدر خوشمزه است. کاش آن روز حرف نمی زدم. طفلک چشمش به صورت من خشک شده بود. » پیراهنی که خودم بافتم تنش بود پیکر رضا را وقتی آوردند لحظه رفتن رضا بارها برایش مرور شد. لحظه رفتنی که قد و بالای پسرت را برانداز کنی. از زیر قرآن ردش کنی، پیشانی اش را ببوسی و پشت سرش آب بریزی که روزی بر می گردد و به امید آن روز نشسته ای اما برایت پاره های تنی را می آورند که جز پیراهنش هیچ شباهتی به فرزندت ندارد. پیراهنی که بر پیکر رضا بود بافته دستان مادر بود. این پیراهن برای مادر از هر پلاکی معتبرتر است. پیراهنی که رضا قول داده بود خوب خودش را بپوشاند تا سینه پهلو نکند و حالا مادرش بعد از این همه سال لحظات بافتنش را خوب یادش می آید. وقتی به قدر پسرش نخ را سر می انداخت. «شاید اگر آن پیراهن نبود من هنوز چشم انتظار می ماندم. من با آهنی که می گفت این رضای توست کار نداشتم. خوب یادم هست خودم رج زدم آن پیراهن را. یکی زیر، ۲ تا رو. »(مهر) 670
شنبه 16 اسفند 1393 ساعت 16:00
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: جام جم آنلاین]
[مشاهده در: www.jamejamonline.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 66]
-
گوناگون
پربازدیدترینها