محبوبترینها
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1830833052
- مذاکرات بین المللی و عرصه عمومی
واضح آرشیو وب فارسی:ایرنا: مذاکرات بین المللی و عرصه عمومی تهران- ایرنا- روزنامه «شرق» امروز -دوشنبه- در یادداشتی با عنوان «مذاکرات بین المللی و عرصه عمومی»به قلم «بهزاد صابری» کارشناس مسایل حقوقی و بین المللی، نوشته است: «این موضع من بر اساس دستورالعمل صریحی است که از مرکز دارم و یک قدم پایین تر نمی توانم بیایم»، «این موضوع جزو خطوط قرمز ماست»؛ اینها و امثال اینها از عباراتی است که در فرآیندهای مذاکراتی به وفور شنیده می شود و برای دیپلمات هایی که در جلسات مذاکرات بین المللی، خصوصا مذاکرات چندجانبه شرکت دارند، شنیدن این نوع حرف ها و همچنین مشاهده برخی رفتارها عادی است؛ رفتارهایی مانند آنکه پس از چندین روز مذاکره فشرده، در واپسین لحظات باقیمانده از یک جلسه بین المللی حتی در نیمه های شب، نماینده یک دولت از طرف های مذاکره خود چند دقیقه وقت می خواهد تا به عنوان مثال «با تلفن از مرکز کسب تکلیف کند» و ببیند آیا به او اجازه داده می شود که با فرمول بینابینی که در جلسه ارایه شده است، موافقت کند یا خیر.
نویسنده اعتقاد دارد: در بسیاری مواقع، این حرف ها و ژست ها، بیشتر جزو فنون مذاکره هستند؛ و در حقیقت دستورالعمل های مرکز از همان اول هم کاملا روشن بوده و دیپلمات موردنظر می دانسته است که اجازه دارد با چنان فرمولی موافقت کند. اما خیلی مواقع هم این طور نیست و واقعا دستورالعمل های مرکز که مبتنی بر مواضع کلان دولت هستند، اجازه انعطاف بیشتر را به دیپلمات ها نمی دهند. در این شرایط، اگر مذاکره کننده ای، مفروض بگیرد که طرف مقابلش به اصطلاح «بلوف می زند» و بیشتر از آنچه در ظاهر وانمود می کند، قادر به انعطاف است، ممکن است مرتکب ریسک شده و با فشار بیش ازحد و کوتاه نیامدن از مواضع خود، موجب برهم خوردن بازی و به شکست انجامیدن فرآیند شود.
برای مثال، مجمع عمومی سازمان ملل متحد تصمیم گرفته بود یک کنفرانس دیپلماتیک برای مذاکره درخصوص پیش نویس کنوانسیون تجارت اسلحه برگزار شود و هشتم فروردین ٩٢ را به عنوان ضرب الاجل نهایی این کنفرانس تعیین کرده بود. بنا به آنچه در رسانه ها اعلام شد، پس از چندین روز مذاکره دیپلماتیک فشرده در نیویورک، برخی هیات ها از جمله هیات ایرانی به دلیل آنکه بخش هایی از متن تهیه شده را تبعیض آمیز می دانستند، ضمن حمایت اصولی از این کنوانسیون و مشارکت سازنده در مذاکرات، با آن متن مخالفت ورزیده و خواستار انجام برخی اصلاحات بودند. از آنجا که تصمیم گیری در این قبیل جلسات، معمولا با اجماع صورت می گیرد، مخالفت حتی یک هیات بر سرنوشت کنفرانس تاثیر می گذاشت. هیات ایرانی ضمن تبیین موضع خود و استدلال در جهت تثبیت این موضع، به اصطلاح حاضر به کوتاه آمدن نبود. در مقابل، غربی ها با این تصور که مخالفت ایران تاکتیکی است و هیات ایرانی در نهایت و در روز آخر با نظرات طرف مقابل کنار خواهد آمد، حاضر به نشان دادن انعطاف نشدند و به جای آن فشارها را افزایش دادند. کار تا جایی بالا گرفت که در آخرین فرصت ها، دبیرکل سازمان ملل متحد در تماس تلفنی با رییس جمهور وقت، خواستار انعطاف هیات ایرانی و حمایت ایران از پیش نویس شد. اما رییس جمهور هم در پاسخ به دبیرکل، ضمن اشاره به موافقت اصولی ایران با تصویب چنین پیمانی، بر ضرورت گنجانده شدن ملاحظات ایران در این پیش نویس تاکید کرده بود. اینجا بود که مشخص شد دیپلمات های غربی در ارزیابی اینکه آیا مخالفت هیات ایرانی با برخی قسمت های متن، یک ترفند صرفا تاکتیکی است یا اینکه این مخالفت واقعا جدی و اصولی است، دچار خطای محاسبه شده بودند و دیگر فرصتی برای مذاکره بیشتر و اصلاح متن نبود. کوتاه نیامدن غربی ها از مواضع خود، باعث شد اجماع حاصل نشود و کنفرانس به شکست انجامید.
یکی از مهم ترین الزامات در یک فرآیند مذاکره، حالا با هر درجه ای از اهمیت، این است که تا جای ممکن اجازه داده نشود طرف های مذاکره، از اولویت ها و خطوط قرمز واقعی مطلع شوند. این مساله صرفا به «سقف» و «کف» مطالبات نیز ارتباط ندارد؛ بلکه «انواع» مطالبات را نیز شامل می شود. بسیاری مواقع، در جلسات بین المللی به هنگام چانه زنی روی متون، هیات ها به جای تمرکز صرف روی پاراگراف یا پاراگراف هایی که محتوای موضوعات دارای اولویت اصلی آنهاست، با شدت و حدت روی پاراگراف های دیگر نیز انگشت گذاشته و بحث های چالشی به راه می اندازند. هدف از این اقدام، پوشاندن اولویت اصلی و زمینه سازی برای پیش بردن اهداف مذاکراتی واقعی است. در این حالت، در فرصت های بعدی ممکن است دیپلمات ها با نشان دادن انعطاف تصنعی و کوتاه آمدن درخصوص موضوعاتی که از ابتدا هم ارزش واقعی برای آنها نداشته، به طرف های مقابل بقبولانند که امتیاز بزرگی داده اند و در قبال آن، درخصوص موضوعات دیگر که برایشان اهمیت واقعی داشته امتیاز بگیرند و نظرات دولت متبوع خود را پیش ببرند. در نتیجه، طرف مقابل نباید بداند که چه موضوعاتی برای مذاکره کنندگان یک طرف واقعا اهمیت اساسی دارد و حتی به فرض تخمین درست اولویت ها، نباید بداند که سقف و کف خواسته های یک دولت در آن موضوعات کجاست.
از سوی دیگر، هر دولت در مذاکرات سعی می کند تا بتواند حداکثر آگاهی را از اولویت ها و خطوط قرمز واقعی طرف مقابل خود به دست آورد. بررسی های کارشناسی، اقدامات دستگاه های اطلاعاتی، تجربه و دانش فردی و سازمانی، مشورت با سایر دولت ها و برخی ابزارهای دیگر، به گروه مذاکراتی یک دولت این امکان را می دهد که بتواند حدس بزند طرف مقابل تا کجا می تواند انعطاف نشان دهد و چگونه می توان او را تحت فشار قرار داد تا مجبور شود حداکثر انعطاف ممکن را نشان دهد. از همین رو هرچه سطح مذاکرات بالاتر رود و هرچه موضوعات مورد مذاکره حساس تر و مهم تر باشد، اهمیت محرمانه نگه داشتن مذاکرات بیشتر می شود. دیپلمات ها هر روزه در جلسات مختلف مذاکراتی، در سطوح مختلف و با درجات مختلف از حساسیت و اهمیت، از تاکتیک های گوناگون استفاده می کنند. ای بسا که مثلا در مذاکرات مربوط به یک سند بین المللی، دیپلمات یک کشور با اتخاذ یک موضع تاکتیکی تاکید می کند که فلان موضوع خط قرمز دولت متبوعش محسوب شده و به هیچ عنوان نمی تواند از آن عقب نشینی کند؛ در حالی که اولویت اصلی برای کشور وی موضوع دیگری است. حالا اگر این مواضع برای افکار عمومی اعلام شود و اگر آن مذاکرات برای افکار عمومی اهمیت زیادی پیدا کرده باشد، دیپلمات مزبور، دیگر نمی تواند از آن موضع اعلامی تاکتیکی خودش هم عقب نشینی کند و امتیاز اصلی مورد نظر دولتش را بگیرد. اگر مواضعی که از سوی مذاکره کنندگان پشت میز مذاکره اتخاذ می شود، به همان صورت برای افکار عمومی مطرح شود، بعد از اتمام فرآیند مذاکره، هرگونه کوتاه آمدن مذاکره کنندگان در هر یک از موضوعات اعلامی، به منزله شکست، عقب نشینی و ضربه به منافع ملی تعبیر خواهد شد و تاثیرات سویی برای کلیت گروه مذاکراتی خواهد داشت. از سوی دیگر، اگر برعکس، قرار بر این باشد که ریز موضوعات دارای اولویت برای کشور در مذاکرات به طور شفاف برای عموم (و طبیعتا برای طرف های مذاکره!) اطلاع رسانی شود و سقف و کف مواضع (حداقل ها) نیز به طور صادقانه بیان شود، به اصطلاح دست مذاکره کنندگان برای طرف مقابل رو می شود و دیگر جایی برای مذاکره نیست و طرف مقابل حاضر نخواهد بود ذره ای بیش از آن حداقل ها امتیاز بدهد. نکته اول: منظور از گروه مذاکراتی یا مذاکره کنندگان، فقط کسانی که پشت میز مذاکره می نشینند نیست بلکه این تعبیر، کلیت حاکمیت و تمامی بخش هایی که در مذاکره به نوعی ورود دارند را شامل می شود. نکته دوم: تمام آنچه در بالا درخصوص محرمانه بودن فرآیند مذاکرات گفته شد، نافی مسوولیت مذاکره کنندگان یا ضرورت پاسخگویی آنان نیست. این محرمانه بودن صرفا مربوط به محتوای مذاکرات در دوره مشخص مذاکرات است. نکته سوم: مشورت و رایزنی با دولت های ثالث، خصوصا دولت هایی که در آن موضوع مشخص، به نوعی همفکر، دارای منافع مشترک یا متحد محسوب می شوند از جمله این روش هاست که بسیار هم متداول است. با این حال، نیز فرض گرفته می شود که مقامات آن دولت ثالث که طرف مشورت و رایزنی واقع می شوند، به اصل محرمانه بودن آن بخش از محتوای مذاکرات که به اطلاعشان می رسد پایبند هستند و اگر رفتاری خلاف این پایبندی از آنان سر بزند، قاعدتا دیگر شایسته اعتماد و مشورت نخواهند بود. اگر اطلاعات ارایه شده به آنان، کلا یا جزئا به عرصه عمومی درز پیدا کند، خدشه مهمی بر اعتماد طرف اول وارد خواهد آمد که نتیجه آن، توقف یا کاهش ارایه اطلاعات به مقامات دولت ثالث بوده یا اینکه از آن پس به طور عامدانه، اطلاعات مخدوش و غیرواقعی در اختیار آنان قرار خواهد گرفت.
منبع: شرق
اول**1368**
11/12/1393
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: ایرنا]
[مشاهده در: www.irna.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 73]
-
گوناگون
پربازدیدترینها