محبوبترینها
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
در خرید پارچه برزنتی به چه نکاتی باید توجه کنیم؟
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1827555858
روایت نبردی سخت/ رانندگی با تانک‌های آخرین مدل / همه از قایق روی کمر زخمی من می‌پریدند!
واضح آرشیو وب فارسی:فارس: روایت نبردی سخت/
رانندگی با تانک‌های آخرین مدل / همه از قایق روی کمر زخمی من می‌پریدند!
هرکس از قایق بیرون می‌پرید، ناخواسته پا روی کمر زخمی من می‌گذاشت و به سرعت رد می‌شد، هرچه آه و ناله می‌کردم «اخوی! برادر من! یواش‌تر! آخ، مُردم...» هیچ فایده‌ای نداشت.
به گزارش خبرگزاری فارس از ساری، رزمندگان و غیورمردان لشکر ویژه 25 کربلا در دوران دفاع مقدس حماسه‌ای کم‌نظیر از خود به یادگار گذاشتند که از این میان میتوان عملیات والفجر هشت را نگینی از این رشادت‌ها یاد کرد، به همین منظور در گفت‌وگو با چند تن از رزمندگان این لشکر خطشکن، خاطراتی به‌یادماندنی بیان شد که در ادامه تقدیم به مخاطبان می‌شود. * شکرانه اللهقلی ساورعلیا، در گفت‌وگو با خبرنگار فارس، خاطره‌ای بدین‌شرح بیان میکند: شاید بعضی‌ها اولش نگران شدند، اما حقیقت امر چیز دیگری بود، باران همیشه رحمت خداست، صبح، هوا آفتابی بود، نشانی از ابر دیده نمی‌شد، اوایل شب هم آسمان مهتاب داشت، موقع عملیات ابر‌ها از کجا آمدند، خدا می‌داند! باران در ظاهر کمی‌کار بچه‌ها را مشکل می‌کرد، محاسبات طور دیگری انجام گرفت، اما گویا معجزه‌ای رخ داده بود: «آسمان تیره‌وتار شد، دیگر دید دشمن از بین رفته بود، سر و صدای باران هم، فضای آرام شب را به نفع بچه‌های رزمنده به‌هم ریخت.» دیگر نگران سروصدای قایق‌ها و اسلحه‌ها نبودیم، بچه‌ها همان اول عملیات، دو رکعت نماز شکرانه به جای آوردند. هر وقت بچه‌های والفجر هشت، دور هم جمع می‌شوند، نخستین حرف‌شان همان اتفاق معجزه‌گونه باران است، دشمن واقعاً کر و کور شده بود. * باز هم لطف خدا عباس میرزاپور نیز در گفت‌وگو با خبرنگار فارس، خاطره‌ای بدین‌شرح بیان میکند: ساعت هفت یا 7/5 شب بود، آب‌های اروند، موج‌های سنگینی داشت، موج‌ها انگار می‌خواستند بچه‌های ما را با خود به خلیج فارس ببرند، دست‌به‌دست هم دادیم و به یک ستون حرکت کردیم، با این حال موج‌ها ما را، 200 ـ 300 متر، از مسیر اصلی دور کردند، وقتی مد می‌شد، عرض اروند از 400 الی 600 متر به هزار متر می‌رسید، عمق آب هم کمتر از 20 متر نبود. بچه‌های تخریب، مشغول باز کردن سیم‌های خاردار دشمن بودند، سیم‌هایی که پیش‌تر با مهارت‌های خاصی در عمق آب نصب شده بود. اضطراب آن لحظات را به هیچ‌وجه نمی‌شود ترسیم کرد، کافی بود عراقی‌ها سایه‌ای مشکوک را ببینند، آنوقت جهنمی‌از آتش بهراه می‌انداختند، دشمن انگار کور شده بود و ما را نمی‌دید، هر از گاه، منوری به آسمان پرتاپ می‌شد، اما به لطف خدا همه آنها در جهتی غیر از مسیر حرکت رزمندگان بود، شاید ساعتی نگذشت که منورهای دشمن شدت گرفت، پشت سر هم گلوله‌های منور در آسمان منفجر می‌شد و اروند زیر نور روشن شده بود. دیگر خیلی دیر شده بود، بچه‌های ما کنار ساحل دشمن پنهان شده بودند، عراقی‌ها هرچه چشم انداختند، اثری از نیروهای ما در آب‌های اروند، مشاهده نکردند. * سلاح و صلاح عبدالحمید صلح‌جو، رزمنده دیگر لشکر ویژه 25 کربلا در گفت‌وگو با خبرنگار فارس، خاطره‌اش را این‌چنین بیان میکند: وقتی به فاو رسیدم اولین سوالی که ذهنم را به‌خود مشغول کرد، این بود که چرا عراقی‌ها با داشتن چنین استحکاماتی از مهلکه گریخته، حاضر به مقاومت بیشتر نشدند؟ ساختمان پاسگاهی در فاو آنقدر محکم بود که گلوله‌های آرپی‌‌جی روی آن تأثیری نداشت، با این حال ما فقط 10 ـ 20 نفر بودیم که توانستیم جمع 120 نفره آنها را تارومار کرده و تعدادی را هم به اسارت در آوریم، عراقی‌ها کانال‌های بزرگی داشتند که می‌توانستند به‌راحتی داخل آن قدم بزنند، سنگرهای آنها هم از بتون آرمه به قطر نیم متر با میله‌گرد ساخته شده بود و از فاصله حداقل 6 متر با انواع سیم‌های خاردار، مین‌های منور و تله‌های انفجاری محافظت می‌شد، زیر آب نیز با میله‌گردهای ضربدری که به خورشیدی معروف بودند، مسدود شده بود. آنها با چهارلول و دوشکا با نفرات ما مقابله می‌کردند، با شدید شدن درگیری، عراقی‌ها سنگرهای مستحکم خود را رها کردند و پا به فرار گذاشتند، اما بچه‌های ما که تنها یک چاله کوچک به ارتفاع کمتر از یک متر را سنگر خود قرار داده بودند، حاضر به عقب‌نشینی نبودند و با همان شرایط پاسخ پاتک‌های آنها را می‌دادند. داخل سنگر عراقی‌ها خبرهایی بود، انواع بطری‌های شراب، عکس و فیلم‌های مبتذل و... یاد سنگرهای خودمان افتادم که جز کتاب‌های قرآن، دعا و احکام چیزی در آن پیدا نمی‌شد. * داشتیم عقده‌ای می‌شدیم! عبدالحسین تنها نیز در گفت‌وگو با خبرنگار فارس، خاطره خود را چنین بیان میکند: از مدت‌ها قبل، هر وقت تانکی وارد منطقه می‌شد، آن را با کمک نخل‌ها و یا جا دادن داخل خانه‌های گلی استتار می‌کردیم، این کار با احتیاط و مراقبت بالایی انجام می‌گرفت، به‌طوری که عراقی‌ها متوجه نشوند. قرار بود بلافاصله پس از فتح فاو، پلی روی آب نصب شده و تانک‌ها به آن طرف برده شوند، شب عملیات، داخل تانک‌ها نشسته بودیم، با اصرار فراوان مسئولان لشکر را راضی کردیم که واحد ما نیز در روزهای اول عملیات وارد عمل شود، آن شب تا صبح بیدار بودیم و هر آن، انتظار صدور فرمان حرکت را می‌کشیدیم. سر و صدای درگیری بچه‌ها با عراقی‌ها را می‌شنیدیم و به حال‌شان غبطه می‌خوردیم، از ته دل آرزو داشتم که کاش من هم شانه‌به‌شانه آنها موفقیت‌آمیزترین حمله برون‌مرزی سپاه اسلام را تجربه می‌کردم، وقتی صدای الله‌اکبر از آن سوی آب به‌گوش می‌رسید، ناخودآگاه اشک در چشمانم حلقه زد، حالا لحظه‌شماری می‌کردیم تا هرچه زودتر به ما نیز اجازه دهند که به‌عنوان اولین واحد زرهی وارد عملیات شده و به نبرد با دشمنان بپردازیم. صبح شد و انتظار ما به طول انجامید، داشتیم نگران می‌شدیم که نکند واحدهای زرهی دیگر زودتر از ما وارد منطقه شوند و دیگر نیازی به ما نباشد، در همین افکار بودیم که صدای فرمانده‌مان به گوش رسید، او با عجله از بچه‌ها می‌خواست که تانک‌ها را رها و آماده اعزام شوند. از تانک پیاده شدم و به گمان این که حدسم درست از آب در آمده و واحدهای دیگر زودتر از ما اعزام شدند، خود را برای رفتن به آن طرف آب آماده کردم، البته از این که به‌عنوان نیروی پیاده به عملیات می‌رفتم، خیلی خوشحال بودم. فرمانده گفت: «مگر نمی‌خواستید نخستین گروه زرهی باشید؟ پس زودتر به طرف نهر بروید که قایق‌ها منتظرند.» گفتم: «حاجی! گروهان زرهی بدون تانک؟!» در جواب گفت: «غصه تانک‌ها را نخورید، آنجا آنقدر تانک هست که به همه‌تان برسد.» وارد فاو که شدیم، همان طوری که فرمانده‌مان وعده داده بود، عراقی‌ها به‌رسم مهمان‌نوازی، تانک‌های آخرین مدل‌شان را پیش‌کش سپاهیان اسلام کرده بودند! چه کیفی داشت، از بس با تانک‌های قدیمی و زنگ‌زده و از رده‌خارج، دست‌وپنجه نرم کرده بودیم، داشتیم عقده‌ای می‌شدیم! * چراغ روشن این رزمنده، خاطره دیگری را نیز بدین‌شرح بیان میکند: آنقدر جلو رفته بودیم که برای حفاظت از مناطق آزادشده، نیرو کم آورده بودیم، عراقی‌ها هم دنبال چنین فرصتی بودند تا زحمات ما را با یک پاتک، هدر بدهند. هر آن احتمال پاتک عراقی‌ها وجود داشت، اگر می‌فهمیدند تعداد نیروهایی که در خط حضور دارند، اندک است، دیگر منتظر صبح نمی‌ماندند. فکر جالبی به ذهن فرماندهان رسید و این که آنها پشت سر هم ماشین‌های خالی را با چراغ روشن، به خط می‌فرستادند تا این گونه وانمود کنند، در حال جایگزینی نیرو هستیم. حرکت ماشین در شب با چراغ روشن خیلی هم شجاعت می‌خواست، عراقی‌ها هم باورشان شده بود که ما نیروی تازه‌نفس آورده‌ایم، آن شب ابتکار فرماندهان ما، مانع از هر اقدام دشمن شد. * لگدهای بی‌وقفه؛ سهم من از عملیات سیدحبیب‌الله حسینی، در گفت‌وگو با خبرنگار فارس، خاطره جالبی را این‌گونه بیان میکند: دشمن بدون هدف به‌روی اروند آتش می‌گشود، شلیک پراکنده و نامنظم دشمن نشان می‌داد که آخرین رمق‌های‌شان را برای جلوگیری از سقوط فاو به‌کار بسته‌اند، اغلب تیرهای آنها کور و بی‌هدف بود و کمتر به کسی یا اهداف مهمی‌اصابت می‌کرد، بچه‌ها سالم و سرحال به اسکله می‌رسیدند، از شانس بد ما در چند متری ساحل، باک قایق‌‌مان مورد اصابت گلوله‌ای قرار گرفت، قایق داشت می‌سوخت و ما باید هرچه زودتر خود را نجات می‌دادیم. در همین هنگام، دو گلوله به پشتم خورد، تا بجنبم نارنجکی کنارم منفجر شد و ترکش‌های آن مرا بی‌نصیب نگذاشت، بدنم را خون فرا گرفت، از درد به خودم می‌پیچیدم، به هر مشقتی بود، خودم را به ساحل رساندم و روی اسکله ولو شدم، باید منتظر می‌ماندم تا بچه‌های امدادگر به سراغم بیایند، مدام نگران بودم و غصه می‌خوردم که چرا نتوانسته‌ام در این عملیات نقشی داشته باشم، در همین فکر بودم که بچه‌های موج سوم هم از راه رسیدند، آنها رزمندگان گردان مالک اشتر لشکر ویژه 25 کربلا بودند. شب خیلی تاریک بود، چیزی هم روی زمین قابل رویت نبود، بچه‌های مالک با شور و هیجان از قایق پیاده می‌شدند تا هرچه زودتر وارد عملیات شوند، هرکس از قایق بیرون می‌پرید، ناخواسته پا روی کمر زخمی من می‌گذاشت و به‌سرعت رد می‌شد، هرچه آه و ناله می‌کردم: «اخوی! برادر من! یواش‌تر! آخ، مُردم...» هیچ فایده‌ای نداشت که نداشت، کمی‌که حالم جا آمد، از اتفاق پیش‌آمده خنده‌ام گرفته بود. صبح که برای مداوا به عقب منتقل می‌شدم، پیش خودم می‌گفتم: «از قرار معلوم، سهم من از این عملیات ـ والفجر هشت، لگدهای بی‌وقفه رزمندگان اسلام بود!» این هم جای شکر داشت. انتهای پیام/86029/
93/12/11 - 06:05
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: فارس]
[مشاهده در: www.farsnews.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 86]
-
گوناگون
پربازدیدترینها