محبوبترینها
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
در خرید پارچه برزنتی به چه نکاتی باید توجه کنیم؟
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1830269248
آیا ارتش مصر آماده جنگ فرسایشی در لیبی است؟
واضح آرشیو وب فارسی:ایسنا: چهارشنبه ۲۹ بهمن ۱۳۹۳ - ۱۳:۴۸
به دنبال اعدام 21 مسیحی مصری به دست داعش در لیبی در حال حاضر همگان خواهان مداخله نظامی بین‌المللی در این کشور هستند و مصر خواهان صدور قطعنامه‌ای از سوی شورای امنیت برای مداخله نظامی در لیبی شده است. در همین حال نیز آمریکا بزرگترین پیروزی را در مامور کردن اعراب به مبارزه با تروریسم به نیابت از خود به دست آورده و خود بدون اعزام هیچ سربازی تنها نظاره‌گر اوضاع است. اما سوالی که مطرح می‌شود این است که چه کسی تضمین می‌کند مداخله نظامی جدید در لیبی بهترین اقدام خواهد بود؟! به گزارش خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا)، عبدالباری عطوان، سردبیر روزنامه مستقل رای‌الیوم در تحلیلی در خصوص حملات جنگنده‌های مصری به پایگاه‌های داعش در لیبی و درخواست مصر برای مداخله نظامی در این کشور نوشت: بزرگترین پیروزی که آمریکا در حال حاضر به دست آورده است موفقیت در به کار گماشتن اعراب برای مقابله با تروریسم به نیابت از خود است در حالی که خود تنها تماشاگر این بازی است هیچ سربازی را هم از دست نمی‌دهد این یعنی هوش و ذکاوت آمریکا و کودنی عرب. ناگهان و پس از سال‌ها و حتی پس از دهه‌ها می‌بینیم که جنگنده‌های عرب با مهارت بر فراز برخی مناطق پرواز می‌کنند، اهدافی را بمباران و دشمنان را می‌کشند، منازل را نیز ویران می‌کنند. اما چقدر دردناک است که تمامی قربانیان این حملات اعراب هستند و تمامی منازلی که ویران می‌شود متعلق به اعراب مسلمان است و در کشورهای عربی صورت می‌گیرد. پیشتر اعراب برای اعتراض به دشمنی اسرائیل برای صدور قطعنامه‌ای درخصوص توقف اقدامات آن و تحقق حقوق کشورهای عربی به شورای امنیت می‌رفتند اما اکنون معادله برعکس شده است و عرب به خاطر مداخله نظامی در کشوری عربی و به بهانه مبارزه با تروریسم و از بین بردن خطرات آن و جنگ در کنار ناوهای دریایی و نیروهای هوایی اروپا و آمریکا به شورای امنیت مراجعه می‌کنند. سامح شکری، وزیر خارجه مصر به خاطر دستیابی به این هدف در حال حاضر در نیویورک به سر می‌برد اما وی و هیچ کدام از مسوولان عرب زمانی که جنگنده‌ها، قایق‌های جنگی، تانک‌ها و موشک‌های اسرائیل اعراب و مسلمانان را در نوار غزه برای بیش از 50 روز هدف قرار داد و 2200 تن از آنان را که یک سوم‌شان کودک بودند، کشت، همچنین بیش از 10 هزار تن را زخمی و یک‌هزار منزل را ویران کرد، چنین اقدامی اتخاذ نکردند. آیا این بی‌رحمانه‌ترین نوع تروریسم نیست و آیا قربانیانش انسان‌های بی‌گناه نیستند. ای با وجدانان آیا تروریسم اسرائیل به تروریسمی «خوب و پسندیده» تبدیل شده است؟ 21 مسیحی مصری به دست اعضای وابسته به داعش در لیبی با وحشیانه‌ترین صورت اعدام شدند و اعدام آنها با زیباترین کلمات و عبارات محکوم شد. آیا ما حق نداریم از مقامات مصری و جامعه جهانی که از آن درخواست کمک و فراهم‌سازی حمایت بین‌المللی از حملات خود در لیبی را می‌کنند، بخواهیم تا این اقدام را برای کمک به کودکان غزه و کودکان «قانا» در جنوب لبنان درخواست کنند؟ آیا کشورهای غربی واقعا در کنار مصر و قربانیان کشتارهای اسرائیل در شهرهای «القناه» و مدرسه «بحرالبقر» در اثنای جنگ فرسایشی میان مصر و اسرائیل بود، ایستادند؟ ائتلاف بین‌المللی را متشکل از 30 کشور برای حمله به عراق و اشغال آن و ائتلاف دیگری را با مشارکت 150 کشور به عنوان دوستان سوریه برای جلب حمایت جهت مداخله در این کشور و سومین ائتلاف را متشکل از 60 کشور برای مقابله با داعش و ریشه‌کن کردن آن تشکیل می‌دهند اما هیچ کسی چه عرب و چه غرب جرأت نمی‌کند کشتارها و جنایت‌های اسرائیل را محکوم کند. بله مقایسه جای خود را دارد و ما همچنان از فلسطین و جنایت‌های اسرائیل، دوگانگی آمریکا و نفاق و دورویی اعراب مادامی که زنده‌ایم سخن خواهیم گفت. همگان در حال حاضر خواهان مداخله بین‌المللی نظامی در لیبی هستند اما آیا اینها فراموش کرده‌اند که مداخله بین‌المللی که چهار سال پیش با کمک اتحادیه عرب و حمایت مالی کشورهای عربی حوزه خلیج فارس و با مشارکت جنگنده‌ها و سربازان قطر، امارات و عربستان انجام شد همان است که منجر به تبدیل لیبی به یک کشور شکست خورده شد که شبه‌نظامیان مسلح بر آن حکمرانی می‌کنند و تنش‌ها و درگیری‌ها بر آن حاکم است پس چه کسی برای ما تضمین می‌کند که مداخله نظامی جدید بهترین اقدام خواهد بود؟ ما نوعی جنون را که تمامی منطقه را دربر گرفته دنبال می‌کنیم و ماهیت مداخله بیگانگان را فهمیده‌ایم. آنها پیشتر با ادعای اینکه نیروهای نظام معمر قذافی، دیکتاتور سابق لیبی برای ارتکاب جنایت‌هایی در بنغازی به این شهر یورش برده‌اند جلو آمدند و پیش از آن نیز ادعا کردند نیروهای صدام، دیکتاتور سابق عراق در کارگاه‌های این کشور برای تولید سلاح هسته‌ای و شیمیایی جهت استفاده از آن علیه دشمنان خود تلاش می‌کنند. ما فهمیدیم که اینها تنها ادعا بود اما پس از اشغال عراق و ایجاد دودستگی در لیبی و آوارگی نیمی از مردم این کشور به کشورهای همجوار در مصر و تونس این موضوع را فهمیدیم. ما از تعداد کشته و زخمی‌شدگان لیبیایی که با موشک‌های جنگنده‌های پیمان آتلانتیک شمالی (ناتو) کشته شدند سوال می‌کنیم. آنها 1000 تن، 10 هزار تن یا 100 هزار تن بودند و تعداد افراد دیگری که به گلوله شبه‌نظامیان و در جنگ‌های داخلی و قبیله‌ای پس از سرنگونی نظام لیبی کشته شدند چه تعداد بودند و تعداد کشته‌شدگان جدیدی که با موشک جنگنده‌ها در هر مداخله نظامی جدیدی کشته خواهند شد، چه تعدادی خواهد بود؟ هر ماه ده‌ها سرباز در جنگ فرسایشی ارتش مصر علیه گروههای تروریستی در سیناء و ده‌ها و چه بسا صدها تن از غیرنظامیان نیز کشته می‌شوند و هیچ کسی به آنها فکر نمی‌کند پس آیا مصر خواهان مداخله نظامی بین‌المللی برای از بین بردن تروریسم در این منطقه شده است؟ ما خشم مقامات مصری را درک می‌کنیم. همچنین درخواست‌های مردم مصر برای گرفتن انتقام خون مسیحیان مصری را نیز درک می‌کنیم اما سوءاستفاده از این قربانیان را برای کشاندن مصر و ارتش آن به جنگ فرسایشی دیگری که احتمالاً سال‌ها به طول بینجامد و هزاران قربانی مصری و لیبیایی به جای خواهد نهاد، نمی‌فهمیم. حملات هوایی مصر یا حملات بین‌المللی هیچ‌گاه تندروهایی مثل داعش، انصارالشریعه، القاعده و گروههای وابسته به آنها را از بین نخواهد برد وگرنه در اثنای جنگ علیه تروریسم در افغانستان و عراق و در حال حاضر در سوریه چنین اتفاقی می افتاد. در واقع هیچ جایگزینی برای جنگ زمینی وجود ندارد و حتی جنگ زمینی نیز نتایج مشخصی نخواهد داشت. تجارب آمریکا بی‌نیاز از هرگونه درازگویی است . ما به خوبی می‌دانیم که آمریکا، فرانسه و ایتالیایی که طبل جنگ را می‌کوبند هیچ سربازی را اعزام نخواهند کرد و این ماموریت را به ارتش مصر واگذار می‌کنند؛ پس آیا ارتشی که از 40 سال پیش وارد هیچ جنگی نشده است آماده ورود به جنگ چریکی در کشوری است که مساحت آن بالغ بر یک میلیون کیلومتر مربع است و شبه‌نظامیان و قبایل مسلح در آن حضور داشته و هیچ‌گونه دولت مرکزی یا غیرمرکزی ندارد؟! پس زمانی که ارتش مصر با مشکلات زیادی در از بین بردن گروههای تروریستی در صحرای سینا که تعداد ساکنان آن از 300 هزار تن و مساحت آن از 60 هزار کیلومتر تجاوز نمی‌کند در نابودی تروریست‌ها در لیبی موفق می‌شود؟ ارتش مصر چشم بسته و شتابزده به سمت باتلاق و بدبختی پیش می‌رود که این باتلاق مهیب‌تر از باتلاق سابقی است که در یمن در آن گیر کرده بود چراکه گروههای مسلح در لیبی در درگیری‌های نظامی بامها‌رت‌تر هستند و توانایی نظامی بالاتری دارند. حتی برخی از آنها سلاح شیمیایی را در اختیار دارند که ارتش قذافی آن را در بشکه‌هایی رها کرده بود. این علاوه بر 50 میلیون قطعه سلاحی است که در اختیار دارند. جای تاسف دارد که می‌بینیم و می‌شنویم عمرو موسی، دبیرکل سابق اتحادیه عرب خواهان مداخله نظامی در لیبی با صدور قطعنامه‌ای از سوی سازمان ملل است. در حالی که می‌دانیم وی همان کسی است که اشتباه فراهم‌سازی حمایت اعراب برای مداخله ناتو در سال 2011 در لیبی را مرتکب شد و پس از دیدن نتایج فاجعه‌بار آن به شدت اظهار پشیمانی کرد. آیا اینها اشتباهات خود را درک نکرده‌اند؟ آیا نمی‌دانند که باید مواضع‌شان و رنگ پوستشان را تغییر دهند همانطور که کفش‌هایشان را براساس منافع تنگ‌نظرانه شخصی تغییر می‌دهند؟ ما به خوبی درک می‌کنیم طرف‌هایی آماده‌اند که مواضع ما را به اشتباه برداشت کنند چراکه دلایلی درخصوص حقایقی که گفتیم را در اختیار ندارند. کسانی هم هستند که از ما می‌خواهند راه‌حل‌های جایگزینی را مطرح کنیم. من به جرأت می‌گویم که ما ژنرال اروین یوهانس اویگن رومل، فرمانده نیروهای آلمانی در جنگ جهانی دوم و ژنرال برنارد لاو مونتگومری، فرمانده ارتش هشتم انگلیس در این جنگ و ناپلئون بناپارت نیستیم تا نقشه‌های نظامی خود را به طور یکجانبه بر روی میز بگذاریم و راهکارهایی را ارائه کنیم. همچنین ما کسانی نیستیم که این مشکلات را به وجود آورده‌ایم تا دوباره آن را حل کنیم. اما وظیفه ماست که هشدار بدهیم همانطور که نسبت به مداخله ناتو و جنگنده‌هایش در لیبی هشدار دادیم و پیامدهای فاجعه‌بار آن را پیش‌بینی کردیم. اکنون حق داریم بار دیگر نسبت به خطری بزرگتر که نه‌تنها لیبی بلکه مصر، الجزایر، و تونس را تهدید می‌کند، هشدار دهیم فاجعه‌ای که ناتو در این کشور به بار آورد تمامی حوزه دریای مدیترانه را تهدید می‌کند. انتهای پیام
کد خبرنگار:
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: ایسنا]
[مشاهده در: www.isna.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 33]
-
گوناگون
پربازدیدترینها