محبوبترینها
چگونه با ثبت آگهی رایگان در سایت های نیازمندیها، کسب و کارتان را به دیگران معرفی کنید؟
بهترین لوله برای لوله کشی آب ساختمان
دانلود آهنگ های برتر ایرانی و خارجی 2024
ماندگاری بیشتر محصولات باغ شما با این روش ساده!
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1846702435
- تحلیلی بر تنش های تازه در روابط آمریکا و رژیم صهیونیستی
واضح آرشیو وب فارسی:ایرنا: تحلیلی بر تنش های تازه در روابط آمریکا و رژیم صهیونیستی تهران-ایرنا-اختلاف های آمریکا و رژیم صهیونیستی در حوزه هایی مانند سیاست خاورمیانه ای و موضوع هسته ای جمهوری اسلامی ایران ژرف تر از گذشته شده است.
روابط چندمنظوره آمریکا و رژیم صهیونیستی همواره از آنچنان استحکامی برخوردار بوده که حتی دگردیسی های سیاسی در 2 طرف نیز نتوانسته است دگرگونی عمیقی در سطح مناسبات آنها ایجاد کند.
«ریچارد نیکسون» سی و هفتمین رییس جمهوری آمریکا، نخستین رهبر این کشور بود که رویکرد حفظ توازن درباره موضوع خاورمیانه را کنار گذاشت و برای نخستین بار رژیم صهیونیستی را یک «دارایی راهبردی» برای آمریکا در دوره جنگ سرد توصیف کرد و سپس به آرامی سطح این روابط را به سطح یک «رابطه ویژه» ارتقا داد.
در دوره نیکسون آمریکا جای فرانسه را به عنوان بزرگ ترین تامین کننده سلاح برای رژیم صهیونیستی گرفت؛ کمک های آمریکا به این رژیم به سرعت رو به افزایش نهاد و از 300 میلیون دلار در سال، به بیش از سه میلیارد دلار در امسال رسید. به این ترتیب این رژیم به بزرگ ترین دریافت کننده کمک نظامی از آمریکا تبدیل شده است.
این روابط پایدار در دولت های گوناگون آمریکا با فراز و نشیب اندک ادامه یافت اما «باراک اوباما» رییس جمهوری کنونی از حزب دموکرات، از زمان روی کار آمدن یعنی در سال 1387 خورشیدی، این روابط را به گرمی دولت های پیشین آغاز نکرد و تغییرهایی در آن داد.
در این زمینه آنگونه که تارنمای شبکه «بی. بی. سی» انگلیس بیستم بهمن اشاره کرد، «صبحی غندور» تحلیلگر لبنانی مسائل سیاسی و مدیر مرکز «گفت و گوی عربی» در واشنگتن، مقاله ای با نام «اختلاف بزرگ میان راهبرد اسراییل و دستور کار اوباما» برای تارنمای روزنامه اماراتی «البیان» نوشت و در آن تاکید کرد «اکنون میان راهبرد اسراییل و دستور کار رییس جمهوری آمریکا تفاوت و اختلاف بزرگی به وجود آمده و مشکل کنونی باراک اوباما در منطقه خاورمیانه، مربوط به نزدیک ترین همپیمان آمریکا است؛ جایی که اسراییل با نفوذ سیاسی و رسانه ای تاثیرگذار خود در جهان غرب، خطرناک ترین مشکل پیش روی راهبرد تحرک سیاسی واشنگتن به شمار می آید».
این دیدگاه به روشنی نشان می دهد رویکرد خاورمیانه ای دولت اوباما از همان آغاز دوره نخست ریاست جمهوری، محل تلاقی و اختلاف در منافع ملی 2 طرف بوده، رویکردی که دولت اوباما نقطه کانونی آن را بر پایه سیاست پشتیبانی از تشکیل دولت مستقل فلسطینی و فشار بر رژیم صهیونیستی برای کاهش شهرک سازی در محدوده مناطق اشغال شده در سال 1967 میلادی قرار داده است.
این در حالی است که آمریکا در روند گفت و گوهای به اصطلاح «صلح خاورمیانه» یا در حقیقت «روند سازش» از دهه 1990 میلادی (1370 خورشیدی) دخالت دارد اما هنوز نتوانسته است این گفت و گوها را به سرانجام مثبتی برساند. در دوره های گوناگون، چندین طرح سازش از سوی واشنگتن پیشنهاد شد اما موفقیت چندانی در برنداشت.
با آغاز دور دوم ریاست جمهوری اوباما در سال 1391 خورشیدی و تعیین «جان کری» به عنوان وزیر امورخارجه آمریکا، در آغاز به نظر می رسید تحرک تازه ای در این حوزه صورت بگیرد اما با اینکه کری تاکنون دهها بار با هدف آغاز دور تازه گفت و گوهای سازش به منطقه سفر کرده، هنوز نتوانسته است به هدف ادعایی خود یعنی ایجاد بستر یا چارچوبی برای آغاز گفت و گوهای جدی دست یابد.
به طور کلی سیاست خاورمیانه ای دولت اوباما را شاید بتوان یکی از پرتناقض ترین سیاست ها در دولت های آمریکا طی چند دهه گذشته دانست. اوباما به ویژه در دوره دوم ریاست جمهوری خود تلاش کرد مشوق هایی به 2 طرف فلسطینی و صهیونیستی (و البته بیشتر به صهیونیست ها) همچون ارایه کمک اقتصادی، فراهم سازی امکان سرمایه گذاری در مناطق فلسطینی و نیز افزایش کمک های نظامی به رژیم صهیونیستی بدهد تا 2 طرف را به آغاز گفت و گوها و نزدیک کردن مواضع وادار سازد اما با وجود چنین مشوق هایی، هنوز در وضع کنونی تغییری رخ نداده است.
آنچه کانون اختلاف دولت اوباما و رژیم صهیونیستی را شکل داد، تلاش این رژیم برای گسترش شهرک سازی در مناطق اشغال شده طی نبرد سال 1967 میلادی بود. در این زمینه، وزیر امورخارجه آمریکا و دیگر مقام های وزارت امورخارجه و کاخ سفید بارها از پیشبرد سیاست های شهرک سازی رژیم صهیونیستی به عنوان یکی از نکته های مورد اختلاف واشنگتن و تل آویو انتقاد داشته اما در عمل حتی از صدور بیانیه های سازمان ملل متحد در این زمینه جلوگیری کرده اند.
البته اصرار «بنیامین نتانیاهو» نخست وزیر رژیم صهیونیستی، برای ادامه سیاست های توسعه طلبانه باعث شد حتی در سال 2012 میلادی (1391 خورشیدی)، اوباما از دیدار با نتانیاهو در کاخ سفید سر باز زند. در تازه ترین اقدام قرار است نتانیاهو دوازدهم اسفند به واشنگتن برود و در کنگره سخنرانی کند. با این همه، اوباما و مقام های کاخ سفید به روشنی اعلام کردند در آستانه انتخابات رژیم صهیونیستی دیداری میان رییس جمهوری آمریکا و نخست وزیر این رژیم صورت نخواهد گرفت.
همچنین به نظر می رسد به دلیل اقدام های رژیم صهیونیستی در غزه و فلسطین، فضای بین المللی و افکار عمومی جهانی به سوی اجماعی ضد این رژیم حرکت می کند؛ به گونه ای که مقام های سیاسی بسیاری از کشورها در اروپا و آمریکای لاتین اقدام های رژیم صهیونیستی را زیر تیغ انتقاد خود برده اند و شاید بخشی از تغییر اندک رویکرد سیاست خارجی آمریکا در برابر این رژیم به همین دلیل باشد.
از دیگر سو، موضوع گفت و گو با جمهوری اسلامی ایران بر سر برنامه های هسته ای این کشور را می توان یکی دیگر از اختلاف های آمریکا و رژیم صهیونیستی خواند. به باور بسیاری از ناظران سیاسی، در حقیقت سیاست های باراک اوباما در برابر ایران به ویژه پس از روی کار آمدن «حسن روحانی» به عنوان رییس جمهوری دولت یازدهم در سال 1392، سرمنشا اختلاف ها و تنش های آمریکا و رژیم صهیونیستی بوده است.
در این زمینه، نتانیاهو همواره از سیاست های دولت اوباما در موضوع هسته ای ایران انتقاد کرده و این در حالی است که رژیم صهیونیستی و لابی یهودی آن در کنگره با نام «آیپک» (AIPAC) تلاش می کنند تحریم های تازه و شدیدتری ضد ایران تصویب کنند. دولت اوباما با اینکه می گوید همه گزینه ها را روی میز دارد اما تاکنون راه دیپلماسی را ترجیح داده است.
حتی اوباما بیستم بهمن در نشست مشترک با «آنگلا مرکل» صدراعظم آلمان، به اختلاف نظر با نتانیاهو درباره تحریم ایران اشاره کرد و گفت: نمی خواهم طفره بروم. من و نخست وزیر اسراییل اختلاف بسیار جدی بر سر تحریم های ایران داریم. منطقی نیست در شرایطی که یکی دو ماه تا تکمیل گفت و گوها باقی مانده است، آن را تلخ کنیم».
تاکتیک کنونی دولت اوباما در گفت و گوهای هسته ای تداوم مذاکره تا رسیدن به یک راه حل نهایی است، در حالی که در راهبرد رژیم صهیونیستی و حامیان آن در کنگره آمریکا، فشار فزاینده بر فضا و شرایط مذاکره اولویت دارد و به نظر می رسد این اختلاف میان 2 طرف آمریکایی و صهیونیستی از وضعیت کمینه به حالت بیشینه تغییر یافته است.
البته شاید بتوان گفت ورای منطق راهبردی دولت اوباما مبتنی بر تداوم مذاکره، نگاه تعاملی حاکم بر سیاست خارجی جمهوری اسلامی ایران و تغییر فضای نظام بین المللی در نگاه به موضوع هسته ای تهران از عواملی به شمار می روند که تاکتیک کنونی دولت اوباما را از وضعیت رویارویی بیرون آورده است.
پس از بروز اختلاف و گسترش شکاف میان دولت اوباما و رژیم صهیونیستی این پرسش به ذهن بسیاری از تحلیلگران و ناظران سیاسی رسید که با وجود روابط ویژه 2 طرف در طول تاریخ، چرا چالش و شکاف در سیاست های آنها پدید آمده است؟
از نگاه «جان میرشایمر» و «استفان والت» نظریه پردازان حوزه روابط بین الملل، پشتیبانی های بی قید و شرط آمریکا از اقدام های رژیم صهیونیستی در عرصه منطقه ای و بین المللی، آسیب های گسترده ای را به جایگاه آمریکا در منطقه خاورمیانه به ویژه در جهان اسلام وارد کرده است.
در این چارچوب اگرچه به نظر می رسد دگردیسی سیاست خارجی آمریکا در قبال رژیم صهیونیستی بسیار سخت و مشکل باشد اما اوباما در مقام رییس جمهوری آمریکا از زمان روی کار آمدن تاکنون توانسته است تغییرهایی زیرکانه در سیاست های آمریکا در قبال این رژیم ایجاد کند.
در پایان باید گفت اگرچه دورنمای روابط میان آمریکا و رژیم صهیونیستی می تواند با دگردیسی های داخلی در هر 2 طرف اندکی تغییر کند اما در وضعیت کنونی، میان راهبرد رژیم صهیونیستی، دستور کار باراک اوباما (تاکتیک واشنگتن) و اولویت منافع آمریکا در حوزه خاورمیانه و پرونده هسته ای ایران تفاوت و اختلاف دیده می شود.
با این همه، به نظر می رسد برخورد آمریکا با رژیم صهیونیستی به دلایل گوناگون مانند افزایش فشارهای افکار عمومی جهان، دگرگونی در نگرش دولت ها و مسائل منطقه ای و بین المللی «در ظاهر» اندکی تغییر کرده است زیرا طی این سال ها همانطور که مقام های آمریکایی در دولت کنونی و حتی اوباما بارها اعلام کرده اند، واشنگتن همواره خود را متعهد به حفظ امنیت رژیم صهیونیستی دانسته و این رژیم را بزرگ ترین همپیمان خود می داند.
همچنین طی این سال ها واشنگتن کمک نظامی خود به این رژیم را به ویژه در حوزه دفاع موشکی افزایش داده است و در جوامع بین المللی نیز از تصویب هر گونه قطعنامه علیه این رژیم اشغالگر جلوگیری می کند و حتی به آخرین پیشنهاد تشکیلات خودگردان فلسطین در شورای امنیت سازمان ملل متحد درباره پیاده سازی قرارداد اسلو رای منفی داده است. بنابراین راهبردهای آمریکا درباره پشتیبانی از مهمترین همپیمان خود در خاورمیانه تغییر چندانی نکرده بلکه تاکتیک و شیوه رفتار این کشور به دلایل منطقه ای و بین المللی، اندکی دگرگون شده است.
* گروه پژوهش و تحلیل خبری
پژوهشم**2040**1961**2054
29/11/1393
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: ایرنا]
[مشاهده در: www.irna.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 38]
-
سیاسی
پربازدیدترینها