محبوبترینها
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1830988508
دردهای بی‌آمار و آمارهای غم‌انگیز |اخبار ایران و جهان
واضح آرشیو وب فارسی:تابناک: دردهای بی‌آمار و آمارهای غم‌انگیز
بهمن امسال بود که وزارت کار با مقایسه وضع بازار کار در ایران با اهداف سند چشم انداز 1404، نرخ بیکاری جوانان را 2 برابر نرخ عمومی اعلام کرد.
کد خبر: ۴۷۳۷۲۴
تاریخ انتشار: ۱۹ بهمن ۱۳۹۳ - ۰۹:۴۹ - 08 February 2015
جام جم در گزارشی نوشت:
چشم به زمین دوخته‌ای، گام‌ها، کفش‌ها، رفتن و باز آمدن، گاهی نور ویترینی نگاهت را از کف خیابان می‌رباید. به هزار کار نکرده می‌اندیشی؛ از این که باید اتو کشیده، کت پوشیده و شق و رق راه بروی... و از خیلی چیزهای دیگر احساس ماندگی می‌کنی. «آقا تو رو خدا این برگه رو ازم بگیر، نخواستی بنداز دور.» سرجایت می مانی، نگاهش می کنی، نمی خواهی یا نمی توانی این بار چون همیشه بی خیال شوی؛ او همچون یک فروشنده دوره گرد سمج که گوشه پیراهنت را می چسبد تا آدامسی بخری، نیست. بیش از 70 سال دارد، لهجه دارد، کارت تبلیغاتی پخش می کند. از او برگه را می گیرم رد می شود، باز می گردم، نمی دانم چرا؟
«مادر اهل کدام شهری؟» نام شهرش را می گوید؛ اما حالا ساکن کرج شده همراه خانواده. مرا می کشاند به گوشه خیابان تا مبادا مانع رفت و آمد رهگذران شویم. «این برگه ها را به من داده اند پخش کنم، 1500 برگ است، خیلی زیاد است.»
به برگه های نازک و زرد رنگ که تبلیغات یک سایت دوستیابی است، خیره می شوم. «می خواهم بروم، می خواهم بمانم، دارم در ترانه ای مبهم زاده می شوم.» این را هیچ کداممان نگفتیم، شعر شاعره ای است شهیر. یکباره صدایش ترحم آمیز می شود؛ صدایی که شاید از پس خود غرش رعد و برق را در خود نهان دارد؛ «آقا تو رو خدا، آقا تو رو خدا، به جان هر کس دوست داری، کمکم کن.» دگرگون شده است حسابی. او نه مانند هر متکدی حرفه ای، بلکه با شرم این جمله را می گوید. می شود این را از تغییر رنگ سیمایش فهمید؛ قرمز شده است در این هوای سرد و آلوده خیابان. «پسرم بیکار است، فیلمسازی خوانده، 30 سال دارد.» سکوت می کنم تا حرفش را ادامه دهد لابد او تصور کرده این رهگذر ناآشنا کاره ای است در این مملکت! او آدرسش را غلط نیامده؛ نه این که ما کاره ای باشیم خدایی ناکرده، روزنامه نگاریم؛ «مترجم دردها!»
ـ مسئولیتی ندارم خودم، اما سفارشش را به آشنایان خواهم کرد.
ـ نه آقا! سفارش نمی خواهم، خیلی ها سفارشش را کردند. خودت او را ببر سر کار؛ خدا تو را رسانده است.
این را گفت و خم شد. «کفش هایت را می بوسم آقا!»
نمی گذارم دستش به زمین برسد؛ اکنون بهترین جا برایم فرو رفتن در زمین از شرم بود؛ از شرم چشمان مادری که مهر فرزند او را به کرنش هر رهگذری وا می دارد. دوباره سوگندم می دهد که پسرش را ببرم سرکار.
ـ کاره ای نیستم من!
ـ نه آقا معلومه که شما می تونین، پسرم نماز هم می خونه. ما از آسمان به زمین خورده ایم.
شاید منظورش این باشد که اوضاع مالیشان از خوب به بد دگرگون شده است و قصه ادامه دارد... .
دردهایی که آمار ندارد!
بهمن امسال بود که وزارت کار با مقایسه وضع بازار کار در ایران با اهداف سند چشم انداز 1404، نرخ بیکاری جوانان را 2 برابر نرخ عمومی اعلام کرد. «ایران نسبت به کشورهای حاشیه خلیج فارس وضعیت بیکاری بدتری دارد.» این بخش دیگری از همان گزارش بود. نه این که فکر کنید آمار غم ها نیز به تعداد بیکاران است؛ گاه هر فرد بیکار به اندازه کل این اعداد غم دارد برای خودش. کسی غم هایشان را نمی شمارد و از حوصله آمار خارج است؛ تا بی نهایت... .
وزارت کار همچنین در ادامه گزارش خود اذعان می کند که در فاصله سال های 84 تا 92، به استثنای سال 86 در همه دوره ها نرخ بیکاری جوانان روندی افزایشی را در ایران طی کرده است. این گزارش زنگ خطر را برای مسئولان کشور به صدا درمی آورد؛ زنگی که شاید پیشترها هم به صدا درآمده است؛ گوش شنوایی اگر باشد فریادها را هر روز وشب در کف خیابان ، لای صفحات روزنامه ها، میان بگومگوی یک زوج جوان و حتی در صورت های ساکت و شکسته یک زن کهنسال و یک مادر مهربان خواهد شنید. «آقا تو رو خدا این کارت رو از من بگیر؛ نخواستی بنداز دور!» این را همان مادر دوباره گفت. خیلی چیزها قرار بود اتفاق بیفتد؛ نیفتاد! وعده های بسیار داده شد، بی جامه عمل ماندند و برهنگی این شرم در خیابان نمایان است. پشیمان می شوی از این که به مقایسه با دیگر کشورها بنشینی. همین گزارش اخیر وزارت کار می گوید: به صورت کلی نگاهی به شاخص های بازار کار در 25 کشور نشان می دهد که ایران بعد از پنج کشور فلسطین، ارمنستان، یمن، عراق و گرجستان دارای بالاترین نرخ بیکاری در بین کشورهای حوزه سند چشم انداز است.
هر چه هم جستجو کنی آماری از درد نمی یابی؛ هنوز امید هست، نیست؟ با توجه به آمارها، رتبه امید به زندگی ایرانی ها به سمت جمهوری چاد نزدیک تر است تا کشوری مانند موناکو! به عبارتی بیش از نیمی از کشورهای جهان، نسبت به ایرانی ها امید بیشتری به زندگی دارند. این را آمارهای جهانی می گویند. البته در یک ارزیابی دیگر امید به زندگی زنان در ایران هفت سال بیشتراز متوسط جهانی است. این همه عدد و رقم در حالی است که مردم خود چیز دیگری می گویند... برخی ها آرزوی رسیدن به شصت سالگی را دارند و ادامه آن برایشان رویاست.
امید... مادری خم می شود، روی کفش هایت خواهد افتاد و تو در آنی سقوط می کنی به قعر زمین، سوگندت می دهد پسرش را ببری سر کار. «می سپارم به دوستان.» این را برای چندمین بار گفتم. شماره تلفن پسرش را می دهد و من نیز شماره خودم را روی یکی از برگه های تبلیغاتی می نویسم.
دردهای بی آمار کف خیان بی شمارند؛ از قصه درد کودکان کار گرفته تا نوازندگان دوره گرد، متکدیان حرفه ای و غیرحرفه ای و الی آخر.
فرشتگان بازمانده از بهشت!
نه این که منظورمان از بهشت، همان جنت آفریدگار مهربان باشد، منظور جایی آرام است روی خاک کروی که مادرانمان بی غم نان، شب آرام چشم فرو بندند. مادری یا زنی که محروم می شود از وجود همسر یا حقوق و مستمری ندارد، تنها می ماند. مشکل نگران کننده ای که درخصوص زنان وجود دارد این که نسبت بیکاری در زنان نسبت به مردان دو برابر است. این را نیز قائم مقام وزیر تعاون، کار و رفاه اجتماعی در همین بهمن ماه اعلام کرد.
شاید غم ها آمار نداشته باشد؛ اما همان آمارهای موجود خود غم انگیز است. «سن زنان سرپرست خانوار نیز در حال کاهش است و حتی دختران شانزده ساله ای داریم که سرپرست خانوار محسوب می شوند.» این جمله را یکی از مسئولان کمیته امداد عنوان کرد. گفته ها را که بچینی کنار هم، پازل نازیبایی شکل خواهد گرفت.
هدف، پرداختن به مشکلات زنان سرپرست خانوار نیست؛ هدف فقط اشارتی به مشکلات موجود است که برای چنین افرادی مضاعف می شود. یک تحقیق نشان داده مساله اقتصادی مهم ترین مساله ای است که زنان سرپرست خانوار در زندگی روزمره خود با آن مواجهند و قدرت و فشار آن به حدی است که گروه های مردم، اساساً زنان سرپرست خانوار را با این مساله می شناسند. همچنین در ادامه این پژوهش عنوان شده که مشکلات اقتصادی با بالا رفتن تعداد افراد تحت تکفل زن، حادتر می شود... .
سنگفرش هر خیابان کارت های رنگی است؛ هر خیابان دردهای بسیار در خود نهان دارد؛ خیابان ها دیگر حتی با این همه کاغذ رنگی جشن نمی گیرند.«این برگه ها را داده اند که پخش کنم، خیلی زیاد است.» این بار نه به برگه ها، بلکه به دستانش خیره می مانم؛ درست مانند دست تمام مادران دنیاست. «می گویند اینها را دور بینداز، توی جوب... .» و من همچنان در فکر دستان او هستم. «آقا! گناه دارد، پولش را گرفته ام.» نمی توانم در چشمان او خیره شوم، خجالت می کشم. «15 هزار تومان برای پخش آنها به من داده اند.» ما ایستاده ایم کنار خیابان؛ تردید در نگاه رهگذران موج می زند. «پولش را هم خرج کرده ام، باید آنها را پخش کنم.»
اگر دولتمردان، مسئولان و نمایندگان مکرم در انواع مجالس، خود من و همه ما چنین از سر مسئولیت انجام وظیفه می کردیم دیگر هیچ مادری از سر مهر فرزند، سر تعظیم برای هیچ رهگذری فرود نمی آورد.
برای او یا شاید هیچ کارت پخش کن دیگری مهم نباشد که گیرنده آن، مخاطب این آگهی ها باشد یا خیر؛ آگهی ها درست مثل یک پیامک تبلیغاتی روی اعصاب پیاده رو شهر ما راه می روند. شاید آگهی ها که نه، خود آگهی پخش کن ها می خواهند یک آگاهی بدهند به من و تو.
برگه زرد رنگ را که شماره تلفن روی آن نوشته شده در جیبم می گذارم، خداحافظی می کنم، او همچنان سوگندم می دهد. دستمال دور گردنم را باز می کنم، او می ماند همانجا، من می روم به سمت مترو. درست پایین پله ها دختری جوان، عینک سیاه رنگ به چشم زده، کلاه لبه دارش را تا روی صورتش پایین کشیده، کوله ای باز در پیش خود نهاده و با حسی تمام سازدهنی می زند. موسیقی قاطی می شود با سوگندهای آن زن در وجودم... شاید سوژه بعدی همین دختر باشد.
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: تابناک]
[مشاهده در: www.tabnak.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 37]
-
اجتماع و خانواده
پربازدیدترینها