واضح آرشیو وب فارسی:خبرگزاری موج:
۱۸ بهمن ۱۳۹۳ (۱۸:۲۸ب.ظ)
" اعترافات ذهن خطرناک من" فيلمي سخت و سياه با فيلمنامه اي ضعيف در دومين روز از سي و سومين جشنواره فيلم فجر در کرمانشاه فيلم "اعترافات ذهن خطرناک من" دومين ساخته هومن سيدي به نمايش در آمد.
به گزارش خبرگزاري موج کرمانشاه؛ هومن سيدي بازيگري که اخيرا پا به عرصه کارگرداني گذاشته فيلم سازي جاه طلب و سحت پسند است که سعي دارد با ساخت فيلم هاي ساختار شکن، سخت و سياه و غير تکراري جاي خود را در بين فيلمسازاني باز کند که نگاهي خاص به جشنواره ها دارد.
"اعترافات ذهن خطرناک من" يک شبانه روز از زندگي مردي را روايت مي کند که هيچ چيز را به خاطر نمي آورد در واقع اين فيلم به انسان هايي اشاره مي کند که در اثر استفاده از مواد مخدر به يک زامبي تبديل شده و نسيان و توهم جايگاه اجتماعي آنها را مضمحل کرده است.
فيلم گرچه در واقع روايتگر معضلات اجتماعي اعتياد است اما نمي توان آنرا يک فيلم اجتماعي صرف تلقي کرد،چرا که ساختار فيلم اين را به ما نمي گويد.
اين فيلم که در بخش انتقال پيام دچار مشکل است، تلاش زيادي داشته تا عواقب ناگوار مصرف مواد مخدر جديد را به نمايش در آورد، اما در پس اين هدف آن چيزي که بايد به مخاطب منتقل نمي شود.
بدون ترديد نگاه بصري و "ذهني" هومن سيدي از سينماي غرب تاثير بسزايي در شکل گيري اين فيلم داشته و سعي کرده با پياده سازي داشته هاي "ذهني" خود فيلمي بسازد که يک سرو گردن از اشل سينماي ايران بالاتر باشد اما متاسفانه در نهايت اثري ضعيف ارائه کرده که نه قادر به جذب مخاطبين خاص است و نه عموم مردم را به سينما مي کشاند.
گرچه اين فيلم ايده جديدي دارد اما ساختار ضعيف فيلمنامه ، اين ايده را به نابودي کشانده است. ديالوگ هاي اضافه و بسيار طولاني پايان بندي ضعيف و شخصيت پروري نامناسب بار معنايي فيلم را تحت تاثير قرار داده است.
سيدي بر اساس داشته هاي "ذهن" خود، در انتخاب لوکيشن ها و موسيقي متن فيلم، تماشگر را به سمتي سوق مي دهد که انگار در حال تماشاي سريال جذاب و خوش ساخت واکينگ دد يا همان راه رفتن مردگان است.
بامداد افشار بعنوان خالق موسيقي متن اين فيلم نقش عمده اي در ايجاد فضاي وهم انگيزآن داشته اما گويا تمامي عوامل قبل از توليد اين فيلم به اتفاق سريال راه رفتن مردگان را ديده اند چرا که موسيقي متن بخش هاي از اين فيلم عيناً موسيقي متن اين سريال را براي بيننده تداعي مي کند.
طراحي صحنه بسيار ساده و ابتدايي اصلاً با خواسته هاي "ذهني" سيدي هماهنگي ندارد خانه سوخته آنقدر تصنعي است که شايد در کارهاي ساده تلويزيوني نيز شاهد آن نباشيم.
شايداگر تک سکانس هاي وحشت انگيز،فيلمبرداري خوب پيمان شادمانفر، انتخاب لوکيشن مناسب، بازي و گريم فوق العاده سيامک صفري شخصيت اصلي فيلم نبود اين فيلم حتي براي مخاطبين خاص نيز جذابيتي براي دنبال کردن نداشت.
در پايان با توجه به کليت فيلم مي توان گفت اين فيلم با شکست قطعي در گيشه تنها براي جشنواره ها بويژه جشنواره هاي خارجي ساخته شده است، که بي شک ضعف هاي عمده آن اجازه نخواهد داد تا اين هدف "ذهني" سازنده به تحقق بپيوندد.
يادداشت مهمان: وحيد نيشابوري
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: خبرگزاری موج]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 32]