محبوبترینها
چگونه با ثبت آگهی رایگان در سایت های نیازمندیها، کسب و کارتان را به دیگران معرفی کنید؟
بهترین لوله برای لوله کشی آب ساختمان
دانلود آهنگ های برتر ایرانی و خارجی 2024
ماندگاری بیشتر محصولات باغ شما با این روش ساده!
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1842232624
-روایت یک فرمانده از «فرار از ارتش شاهنشاهی» تا «مجروحیت در خرمشهر»
واضح آرشیو وب فارسی:جام جم آنلاین:
روایت یک فرمانده از «فرار از ارتش شاهنشاهی» تا «مجروحیت در خرمشهر» اواخر تحصیلم در دانشکده افسری، مصادف بود با شروع تظاهرات‌ها و مبارزات مردمی. در ۱۷ شهریور ۵۷ با مینی‌بوس به سمت دانشکده می‌رفتم. به ۲۰متری منصور که رسید، سربازان گاردی آن را متوقف کردند.به زور پیاده شدیم، خیابان پر بود از جنازه.
«مؤسسه فرهنگی هنری جنات فکه» در سال 1377 در حالی فعالیت خود را آغاز کرد که مسائل پیرامون نهضت جهانی اسلام انقلاب اسلامی و هشت سال دفاع مقدس اصلی ترین دغدغه اش به حساب می آمد. شرایط فرهنگی ایام پس از جنگ، تغییر و تحولات فکری به وجود آمد تصمیم گرفته شد از میان هیاهوهای حزبی و جناحی قدی علم شود و روایتگر جریاناتی باشد که روزگاری نه چندان دور روز و شب همه وجودشان از آن اشباع شده بود. انتشار ماهنامه فکه اولین حرکت فرهنگی موسسه بود. فکه زمانی روی پیشخوان مطبوعات رفت که جز یکی دو نشریه که دوام زیادی هم نیافتند شخص یا مرجعی به طور خاص و رسمی داعیه اشاعه و نشر فرهنگ غنی دفاع مقدس و انقلاب اسلامی را نداشت. این ماهنامه در آخرین شماره خود گفت وگویی با امیر سید حسین میر فرمانده گردان 168 تیپ3 تکاور صورت داده است که او روایت هایی را از مبارزات انقلابی و رزم در میدان جنگ بیان کرده است. متن کامل این گفت وگو به شرح ذیل است. پیروزی انقلاب و سال های دفاع مقدس پر از نشیب و فرازهایی است که آن را به مقطعی از تاریخ ملی ایران بدل کرده که نه تنها برای عصر حاضر، بلکه برای نسل های آینده نیز جای مباهات و افتخار دارد. امروز که چندین دهه از انقلاب می گذرد، می توانیم به جرئت ادعا کنیم که دستاوردها و نتایج مادی و معنوی دهه اول انقلاب به قدری است که هنوز زوایای بسیاری از آن پنهان مانده. بنابراین مرور خاطرات و اتفاق های آن روزها از نگاه بزرگوارانی که بی ادعا در مسیر تحقق اهداف انقلاب زحمت کشیده اند، می تواند در کشف و زنده نگه داشتن آرمان ها موثر باشد. «حسین میر» از جمله یادگاران انقلاب و دفاع مقدس است که سال های زیادی از زندگی اش را در ارتش جمهوری اسلامی ایران خدمت کرده. او اکنون با ما از خاطراتش می گوید. من در اردیبهشت ماه سال 1334، در ورامین متولد شدم. تحصیلات ابتدایی ام را در روستای جلیل آباد و دبیرستانم را در پیشوا گذراندم. دبیرستانی بودم که یک روز یکی از همکلاسی هایم انشایش را با عنوان «اگر یک با یک برابر بود» در کلاس خواند. دبیرمان آقای جنیدی از افراد انقلابی آن زمان بود. ساعت بعد، ساواک ریخت داخل مدرسه و درِ کلاس ما را تخته کرد! آن ها از بیرون داد می زدند که: باید این کلاس را با تمام افراد داخلش بسوزانیم. ما بلافاصله از طبقه دوم مدرسه به باغ پشتی پریدیم و فرار کردیم. از آن به بعد روحیه مخالفت با رژیم شاه در من تقویت شد. پدرم همیشه آرزو داشت من افسر بشوم. به همین خاطر بعد از اتمام دبیرستان به دانشکده افسری رفتم و مشغول شدم. حدوداً 18 سال داشتم که جریان های انقلاب جدی تر شد. اواخر تحصیلم در دانشکده افسری، مصادف بود با شروع تظاهرات ها و مبارزات مردمی. در 17 شهریور 57 طبق روال همیشگی با مینی بوس از ورامین به سمت مولوی می رفتم تا از آن جا به دانشکده بروم. مینی بوس به 20متری منصور که رسید، سربازان گاردی آن را متوقف کردند. بعد به داخل ماشین آمدند و همه مسافرها را با ضبب و شتم پیاده کردند. وقتی به زور پیاده شدیم، از خیابان شهباز(17 شهریور فعلی) سردرآوردم. خیابان پر بود از جنازه. کنار پیاده رو، در فاصله های کم، جنازه ها افتاده بودند. مردم، اجساد شهدا را با پارچه های سفید پوشانده بودند و مرتب شعار می دادند. یادم می آید یک جیپ نظامی که تیرباری هم رویش سوار بود، در مسیر می رفت و بدون توجه به این که چه کسانی مورد اصابت گلوله ها قرار می گیرند، وحشیانه شلیک می کرد و مردم را به شهادت می رساند. از میان گلوله های بسیاری که از کنارم به در و دیوار اصابت می کرد، خودم را به کوچه پشتی رساندم. پیاده به سمت میدان مولوی راه افتادم و از آن جا راهی دانشکده شدم. آن روز با دیدن آن صحنه های دلخراش، انزجار از رژیم شاهنشاهی را بیشتر از قبل در خودم حس می کردم. این تصمیم کم کم داشت در من شکل می گرفت که من هم به خیل مبارزان بپیوندم. به خصوص این که یکی از دوستانم به نام سیداصغر طاهری از من خواسته بود برایش یک اسلحه ببرم تا با کمک هم نقشه ای برای پادگانی که در آن نزدیکی بود، طراحی کنیم. این درخواست، تمام فکر مرا مشغول خودش کرده بود. تا دو ماه بعد، کاملاً مصمم بودم و عزمم جزم بود. یکی از روزهای آبان ماه 1357، وقتی هوا تاریک شد، به همراه دو نفر از دوستانم از روی کیوسک تلفنی که در کنار بوفه دانشکده بود، بالا رفتیم و با سلاح و مهماتی که همراه مان بود به بیرون از محوطه پریدیم و فرار کردیم. تاریک بود و کسی متوجه فرار ما نشد. با دوستانم تا میدان خراسان رفتیم و آن جا از هم جدا شدیم. من یکسره رفتم ورامین. خانواده با دیدن من در آن وقت شب، آن هم با لباس شخصی ترسیدند. پدرم ماجرا را که فهمید، اصرار می کرد که خودم را تحویل دهم، اما من تصمیمم را گرفته بودم. فردا اسلحه ام را برداشتم و رفتم سراغ سیداصغر. ما با هم نقشه ای ریختیم تا بتوانیم اسلحه های بیشتری جمع کنیم. من و اصغر هر شب به پادگان می رفتیم و یک سرباز را در تله می انداختیم و دستگیرش می کردیم. بعد هم اسلحه و مهماتش را می گرفتیم و به او کفش و لباس می دادیم و آزادش می کردیم. با همین روش، بیش تر از 10تا اسلحه جمع کردیم. من که دلم به اسلحه ها گرم بود، شیر شدم و فکرهای دیگری به سرم زد. تصمیم داشتم نفرات بیشتری برای همکاری جمع کنم. برای این کار، مسجد بهترین مکان بود. یک روز به مسجد صاحب الزمان رفتم. حاج آقا هروی؛ امام جماعت مسجد برای مردم احکام می گفت. بعد از صحبت های ایشان، بلند شدم و میکروفون را گرفتم و به مردم گفتم: حالا دیگر وقت آن رسیده تا به دادِ مردمی که در حال کشته شدن هستند، برسیم و... و بعد هم شروع کردم به شعار دادن. مردم ترسیده بودند و جز تعداد کمی، بقیه حاضر نشدند شعار «مرگ بر شاه» را تکرار کنند. بعد از این که چند بار این شعار را پشت بلندگو گفتم، دوستانم آمدند و مرا از مسجد فراری دادند تا دستگیر نشوم. بعد از رفتن من، نیروهای ساواک به مسجد ریختند و حاج آقا هروی را دستگیر کردند. ایشان حاضر به معرفی من نشد و بعد از کلی آزار و شکنجه آزاد شد. روند اعتراض های مردمی بالا گرفته بود ولی در ورامین هنوز از پادگان، سرود شاهنشاهی به گوش می رسید. ما آن جا هسته مرکزی انقلاب را تشکیل دادیم و با همین گروه، پرچم شاهنشاهی را پایین کشیدیم و صدای سرود را خواباندیم. روند فعالیت های مبارزاتی من تا 22 بهمن 1357 به همین شکل ادامه داشت. ما با کمک همان هسته مرکزی انقلاب، سربازان پادگان را مرخص کردیم و فرماندهان و مسئولان را هم دستگیر و زندانی کردیم. پادگان بی صاحب شده بود. بنابراین برای سر و سامان دادن به کارها شروع کردیم به هماهنگی و کمیته ای برای آموزش و سازماندهی مردم در آن جا تشکیل دادیم. به علاوه، برای جلوگیری از غارت و چپاول، از حدود 8 هزار گاو و گوسفند و اسب مردم حفاظت می کردیم. این یکی از کارهای مفیدی بود که جزو درخواست های مردم بود. مرداد ماه سال 58 بود و چند ماه بیشتر از پیروزی انقلاب نمی گذشت. حجت الاسلام محمودی؛ امام جمعه فعلی ورامین، در آن زمان مسئولیت کل فعالیت های ورامین را برعهده داشت. مرکزیت کار زیر نظر او بود و ما با نظارت ایشان فعالیت می کردیم. همان روزها امام خمینی(ره) دستور دادند که بچه های ارتش به پادگان ها برگردند و پایه های ارتش را تقویت کنند. حاج آقا محمودی از من خواست طبق دعوت امام(ره) به دانشکده برگردم. من هم اطاعت امر کردم و در دانشکده افسری، خودم را به شهید نامجو معرفی کردم. شهید نامجو من را به عنوان مسئول آموزش کمیته های تشکیل ارتش 20 ملیونی که به فرمان امام خمینی(ره) شکل گرفته بود، معرفی کرد. از آن روز به بعد فعالیت من به صورت جدی در ارتش آغاز شد. در دانشکده افسری، نیروهای 30 منطقه تهران را آموزش می دادم و سازماندهی می کردم. هر هفته یک گردان از خواهران و برادران را به عنوان یگان نمونه به دانشکده می بردم تا جلوی شهید نامجو و دانشجویان دانشکده افسری رژه بروند. ملاک مان هم نمره بود. هر یگانی که نمره بالاتری می گرفت، روز پنجشنبه برای رژه آماده می شد. روند کار به همین شکل ادامه داشت تا این که موضوع جنگ و حمله عراق به ایران جدی شد. یک روز صبح شهید چمران در پادگان سخنرانی کرد و بعد هم شهیدنامجو. شهید چمران به کنایه گفت: جشن فارغ التحصیلی شما در خرمشهر خواهد بود! همه منظور ایشان را خوب درک کردند. قرار شد کسانی که منزل شان نزدیک است بروند برای خداحافظی و بقیه هم تلفنی خداحافظی کنند. عصر آن روز، نیروها به صورت گروهی با هواپیما به فرودگاه اهواز منتقل شدند و از آن جا به آبادان و بعد به خرمشهر رفتند. در خرمشهر، مقر اصلی ما مسجد جامع خرمشهر بود ولی در هنرستانی به نام دکترشریعتی مستقر بودیم. مردم، هنوز شهر را تخلیه نکرده بودند. ما در حالی که هیچ تدارکاتی از قبیل ماشین و آمبولانس در اختیار مان نبود، شروع کردیم به انتقال زن ها و بچه ها از شهر. با خواهش و تمنا آن ها را سوار اندک اتوبوس های موجود می کردیم و می فرستادیم آبادان. تعداد زیادی از جوانان خرمشهری حاضر به ترک شهر نبودند و می خواستند بمانند و از شهر دفاع کنند. بنابراین برای بالا بردن مقاوت شهر، هرکدام از ما تعدادی از آن ها را تحت آموزش قرار دادیم. عراقی ها کاملاً مجهز بودند و به خصوص وابستگی عجیبی به تانک و نفربر داشتند. با این که آن ها همیشه با ده، بیست دستگاه تانک به ما حمله می کردند ولی همین که با مقاومت جدی مواجه می شدند، فرار می کردند. حدود 20 روز جنگ در خرمشهر، با مشکلات و سختی های فراوان گذشت. مقاومت طوری بود که ارتش عراق فکر می کرد چندین لشکر ایرانی در شهر مستقر هستند و اگر نیروهای شان جلوتر بیایند، ما قتل عام شان می کنیم. من در خرمشهر دو بار مجروح شدم. یک بار با ترکش و بار دوم با گلوله. پس از اصابت گلوله، دیگر توان ایستادن نداشتم. بلافاصله به ماهشهر منتقل و حدود 20 روز در بیمارستان بوشهر بستری شدم. سپس از آن جا مرا برای ادامه معالجه به تهران فرستادند. بعد از این که توانستم راه بروم، یک روز به دانشکده رفتم تا بچه ها را ببینم. آن روز وقتی اسمم را روی تابلو، جزو لیست شهدا دیدم، جا خوردم. خودم جلوی تابلو ایستاده بودم و بچه ها با دیدن من خوشحال می کردند. بعد هم من را روی دوش گرفتند و شعار می دادند: «شهیدان زنده اند، الله اکبر». روزهای جنگ ادامه داشت و ما هر روز در منطقه ای مشغول به خدمت بودیم. سال 1363 در عین خوش فرمانده گردان قدس بودم. یک روز با گردانم برای نماز جمعه به اندیمشک رفتیم. همه، لباس تکاوری و کماندویی به تن داشتیم. امام جمعه اندیمشک حجت الاسلام هروی بود. همان روحانی که قبل از انقلاب در مسجد صاحب الزمان به خاطر من دستگیر و شکنجه شده بود. از دیدنش خوشحال بودم و دوست داشتم با ایشان صحبت کنم. بعد از نماز، رفتم جلو و خودم را معرفی کردم. او هم از دیدن من با لباس تکاوری، خیلی خوشحال شد و گرم مرا به آغوش کشید.(تسنیم)
شنبه 18 بهمن 1393 ساعت 10:03
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: جام جم آنلاین]
[مشاهده در: www.jamejamonline.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 19]
-
گوناگون
پربازدیدترینها