تبلیغات
تبلیغات متنی
محبوبترینها
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1835418531
بحران موضوع در عکاسی هنری/تلاش برای بازگشت دوسالانه به موزه معاصر - اخبار ایران و جهان |
واضح آرشیو وب فارسی:مهر:
بحران موضوع در عکاسی هنری/تلاش برای بازگشت دوسالانه به موزه معاصر
شناسهٔ خبر: 2488620 جمعه ۱۷ بهمن ۱۳۹۳ - ۱۴:۵۸
هنر > موسیقی و هنرهای تجسمی
در نهمین نشست علمی سیزدهمین«دوسالانه عکس ایران» به موضوع «بحران موضوع» در عکاسی هنری ایران و تلاش جامعه عکاسان برای بازگرداندن دوسالانه عکس به موزه هنرهای معاصر تهران تأکید شد. به گزارش خبرگزاری مهر، نوبت اول آخرین روز برگزاری نشست های علمی سیزدهمین «دوسالانه عکس ایران» روز چهارشنبه 15 بهمن با موضوع «عکاسی هنری معاصر ایران: جامعه شناسی عکاسی هنری» در موزه هنرهای معاصر تهران برگزار شد.مهدی مقیم نژاد ریاست این جلسه را که محمدمهدی رحیمیان، حامد طاهری‌کیا و رامیار منوچهرزاده کارشناسان مهمان آن بودند، برعهده داشت.مقیم نژاد در ابتدای این نشست گفت: جامعه شناسی و عکاسی اتصالات زیادی دارند، بنابراین می‌توان سرفصل‌های زیادی را درباره تاثیرات این دو کنش برهم گشود. در هر دو حیطه نظریه‌پردازانی بوده‌اند که کارکردهای اجتماعی عکس یا ماهیت عکاسی را در یک مکانیزم اجتماعی مورد بررسی قرار داده اند. برخی از جامعه شناسان هم مانند پیر بوردیو و..از زاویه دید جامعه شناسی به موضوع عکس پرداخته‌اند.وی افزود: بحث امروز ما درباره عکاسی هنری است. اگر ما نتوانیم از هنر از جمله عکاسی هنر یک تعریف ذات باورانه بدست بیاوریم، راه حل دیگری که تئوریسین‌ها از نیمه دوم قرن بیستم به این سو در مورد آن حرف زدند، این است که هنر را در چارچوب مفهوم نهادینه اش ببینیم و این که نهادهای گوناگون چطور می‌توانند در تعریف هنر وارد عمل شوند. یک نظریه خیلی مهم درباره کارکرد نهادها در هنر از دهه 60 مطرح شد مبنی بر اینکه چه مناسباتی دنیای هنر را شکل می‌دهد. هر چند طرح این بحث متاخر است اما این مساله همواره در تاریخ وجود داشته، نهادهایی داشته‌ایم که از هنر و هنرمند حمایت می‌کردند و موجب رواج شکل‌های خاصی از هنر می‌شدند. طبیعتا در دوران ما این مناسبات پیچیده‌تر شده است به دلیل اینکه نهادها متعددتر شده‌اند و این تعدد تا حدود زیادی ماجرا را تخصصی می‌کند.تأثیرگذاری بسترهای اجتماعی در رویکرد سیزدهمین دوسالانه عکسپس از آن رحیمیان درباره تاثیر این نهاد بر روند عکاسی گفت: علوم اجتماعی و هنر نسبت مستقیمی با هم ندارند و جامعه شناسی هم مانند دیگر علوم، محوری با مسائل کمی و عدد و رقم است اما درباره شکل گیری نهادها و ارتباط آن با عکاسی این گونه شروع می‌کنم که آمار بازدید از دوسالانه نشان می‌دهد روزانه از 190 تا بیش از 300 نفر بازدیدکننده داشته ایم و امروز بعد از سه دوره مذاکره انجمن عکاسان ایران، بالاخره در سیزدهمین دوره توانستیم دوسالانه را از سوی انجمن عکاسان برگزار کنیم. ما نمی‌توانستیم شورای سیاست‌گذاری داشته باشیم بنابراین شورای برنامه‌ریزی تشکیل و در آن مباحث دوسالانه، مطرح شد. هدف من این است که بگویم بسترهای اجتماعی در نوع رویکرد این دوسالانه تاثیر داشته است و بعد از30 سال جامعه عکاسی ایران به جایی رسید که آرت فتوگرافی را برای دوسالانه انتخاب کرد البته پیش از ان نهادهایی بودند که این نوع عکاسی را با آموزش و کنش اجتماعی فراهم آوردند و در نهایت نمایشگاهی بوجود آمد که به جز فضای موزه هنرهای معاصر تهران در جای دیگری قابل رویت نیست.تأکید عکاسان بر بازگشت دوسالانه عکس به موزه هنرهای معاصر تهرانمقیم نژاد هم در تکمیل صحبت‌های رحیمیان گفت: البته نهادهای مرتباط با عکاسی از موزه هنرهای معاصر فراتر هستند و اگر ما موزه را محل ارائه عکس بدانیم، شکل گیری، تولید و خیلی از مقتضیات دیگر عکس به نهادهای دیگری مرتبط است. وقتی راجع به نهاد صحبت می‌کنیم از دانشگاه‌ها، مطبوعات هنری، رسانه‌ها، منتقدان، گالری‌ها و خریداران هم حرف می‌زنیم. یک کار هنری، مجموعه‌ای از عوامل تاثیرگذار گوناگون است که موزه هنر معاصر بخشی از آن به شمار می‌رود البته بخش بااهمیت آن. آقای رحیمیان به جلسات شورای برنامه‌ریزی اشاره کرد. یکی از اصلی‌ترین دلایلی که باعث حضور خیلی از ما در دوسالانه شد، نام موزه هنرهای معاصر تهران بود و یکی از پیش شرط‌های اصلی این بود که بعد از چند دوره، عکاسی دوباره به این محل برگردد.عکاسی از بدو ورود به ایران با سیاست عجین بوده استمنوچهر زاده، دیگر کارشناس حاضر در این برنامه به تشریح ساختارهای اجتماعی موثر بر عکاسی اشاره و اظهار کرد: بحث امروز ما جامعه‌شناسی است، پس می‌خواهم درباره ارتباط میان سیاست‌های حکومتی و جامعه هنری صحبت کنم. ما در جامعه‌ای زندگی می‌کنیم که مردم آن سیاست‌زده هستند و عکاسی جز هنرهایی است که از بدو ورود به ایران با سیاست عجین بوده است. اگر به دوره قاجار برویم، ناصرالدین شاهی داشته‌ایم که به عکاسی علاقه‌مند بود و در پهلوی اول عکاسی در مقام یک ابزار، نقش کارکردی خیلی مهمی پیدا کرد. در دهه 40 و 50 به واسطه فروش نفت، مردم به سمت هنر رفتند و اولین سیاست‌های فرهنگی در همین دوره شکل گرفت. بعد از آن به دوران انقلاب و جنگ تحمیلی می‌رسیم که در آن سال‌ها به دلیل مشکلات اقتصادی و شرایطی که وجود داشت، امکان فعالیت هنرمندان محدودتر بود و در همین موزه هنرهای معاصر فعالیت‌هایی مانند خیاطی برای جنگ بوجود آمد. بنابراین سیاستی به نام سیاست فرهنگی باتوجه به معنای آن نداشتیم و عکاسان و هنرمندان امکان بروز نداشتند.دوران شکوفایی و فترت عکاسی ایرانوی ادامه داد: اولین جرقه‌ها به سال‌های بعد از جنگ برمی‌گردد که به نوعی سیاست‌های فرهنگی مدون و درستی ایجاد و تلاش شد در مورد اتفاق‌هایی که از آنها مغفول مانده‌ایم، بازسازی انجام بگیرد. در این دوره سعی شد با تزریق بودجه و تعاریفی مانند جشنواره‌ها، مسابقات و.. به برنامه‌های هنری رونق بخشیده شود. در ادامه به دولت اصلاحات می‌رسیم که می‌توان آن را درخشان ترین دوره هنر بعد از انقلاب دانست و پیشرفت را در گونه‌های مختلفی از هنر دید. برای اولین‌بار عکاسی ایران به شکل وسیعی به سفارش شهرداری پاریس به یک کشور دیگر راه پیدا کرد اما در دوره بعدی فترت هنرمندان ایجاد شد.طاهری‌کیا نیز در ادامه این نشست درباره جامعه شناسی هنر بیان کرد: وقتی از جامعه‌شناسی عکاسی هنری ایران صحبت می‌کنیم، اول از همه باید بگوییم عکاسی هنری چیست. اگر می‌خواهیم در مورد یک موضوع بحث کنیم اول باید بر سر یک تعریف به توافق برسیم. ما از ترکیب ژانرها و ترکیب بندی‌های مختلف به چیزی می‌رسیم که بعد از ارزشگذاری و توافق روی آن، عقلانیت هنری را شکل داده است. این تعریف در دوره دیگری مورد نقد قرار می‌گیرد و چرخشی بوجود می‌آید تا این بحث ایجاد شود که در هر دوره چه نوع از عکاسی هنری می‌تواند وجود داشته باشد. از دیدگاه جامعه شناسی سوال این است که چه کسانی، چه زمانی و چرا قراردادهای توافق شده را شکل می‌دهند؟نبود حافظه تاریخی در عکاسی هنریاو سپس با اشاره به فضای ایران در این زمینه یادآور شد: اگر به فضای ایران برگردیم، در عکاسی چهار نوع نهاد شامل دانشگاه، گالری‌ها، موسسات آموزشی و فضاهای آزاد بوجود دارد. فضای آزاد جایی است که افرادی خودشان با فراگیری عکاسی وارد این هنر می‌شوند. حالا مساله این است که خروجی این فضاها چیست؟ خروجی شامل عکس و متن است. شما نمی‌توانید عکاسی معاصر ایران را فقط در محدوده عکاسی درنظر بگیرید چون بعد از سینما، عکاسی بزرگ‌ترین حیطه‌ای است که در آن کتاب ترجمه می‌شود و متن هم به دو بخش نقد و ترجمه تقسیم می‌شود.وی اظهار کرد: دغدغه من به عنوان یک جامعه شناس این است که عکس، نقد و ترجمه نیاز به یک موضوع دارد. فضای عکس هنری ایران در این سه مورد بشدت گیج و مشوش است و من نام آن را بحران موضوع گذاشته‌ام. فضای هنری عکاسی امروز شامل تلفیق نهادها و کنشگران دچار بحران موضوع است و به همین دلیل عکاسی امروز ایران دچار اطوارگرایی شده است. نهاد قانونمند و تولیدی برای عکاسی نداریم تا بتواند خروجی بدهد که به تاریخ تبدیل شود. یکی از مشکلات بحران موضوع این است که عکاسی هنری ایران حافظه تاریخی ندارد. حافظه تاریخی یعنی بایگانی که افراد بعدی بتوانند روی شانه مطالعات قبلی بایستند و کارشان را شروع کنند. به همین خاطر ما در یک آشفتگی بسر می‌بریم.همچنین در پایان رحیمیان در پاسخ به موضوع مطرح شده از سوی طاهری‌کیا گفت: نمایشگاه امسال برآیند تفکر عکاسانه در ایران است برخلاف آنچه آقای طاهری‌کیا به عنوان بحران موضوع به آن اشاره کرد. اگر به دوسالانه عکس نگاه کنیم، می‌بینیم امکانی بوجود آمده است که وضعیت اجتماعی و شرایط عکاسان ما به نمایش گذاشته شود. در شرایطی که عکاسان ما امکان عکاسی از فضاهای شهری ندارند، ما به عنوان کنشگر باید ببینیم چرا عکاسی از فضاهای داخلی و استودیویی که دوربینی ما را نظارت نمی‌‌کند بیشتر شده است.
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: مهر]
[مشاهده در: www.mehrnews.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 26]
-
گوناگون
پربازدیدترینها