محبوبترینها
چگونه با ثبت آگهی رایگان در سایت های نیازمندیها، کسب و کارتان را به دیگران معرفی کنید؟
بهترین لوله برای لوله کشی آب ساختمان
دانلود آهنگ های برتر ایرانی و خارجی 2024
ماندگاری بیشتر محصولات باغ شما با این روش ساده!
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1842231719
سخت‌ترین روزهای یک رزمنده فرشته‌های سفیدپوش به نجات‌مان آمدند! / پیکر امیر گردان در شلمچه جاماند
واضح آرشیو وب فارسی:فارس: سخت‌ترین روزهای یک رزمنده
فرشته‌های سفیدپوش به نجات‌مان آمدند! / پیکر امیر گردان در شلمچه جاماند
این آخرین اعزام او به منطقه بود، گفت: «برایم دعا کن!» گفتم: «چرا؟» گفت: «دیگر نمی‌توانم جوابگوی خانواده‌های شهدا باشم، توی صورت‌شان نمی‌توانم نگاه کنم و بعد از هر عملیات به آنها تبریک و تسلیت بگویم».
به گزارش خبرگزاری فارس از ساری، احمدعلی ابکایی، از رزمندگان گردان امام محمدباقر (ع) لشکر ویژه 25 کربلا و از نزدیکترین افراد به فرمانده این گردان «سردار شهید علیرضا بلباسی»، روایتی را از حالوهوای آن روزهای بهیادماندنی، پس از پاتک عراق در روز پنچم عملیات کربلای پنج و مجروح شدنش، بیان داشته که تقدیم به مخاطبان می‌شود. * تزریق آرام‌بخش‌های متعدد صبح روز پنجم عملیات بعد از اینکه زخمی ترکش بزرگی که به قسمت ران پایم اصابت کرده بود، مرا به خط دو انتقال دادند، خبر زخمی شدن من به بلباسی رسید، بلباسی سریع آمد مرا ببیند، اما ما رفته بودیم، به اورژانس رسیدیم، سریع لباسهایم را پاره کردند، پلاک دور گردنم بود، هنوز هوشیاری داشتم، مشخصات مرا هم سریع گرفتند، این کار به عهده بچههای تعاون بود که توی بهداری مستقر بودند، به تمام سر و صورتم، گل چسبیده بود. یادم هست یکی از دوستان سپاهی من بهنام «افتخاری» توی اورژانس، مأمور گرفتن آمار مجروحان بود، افتخاری که آمد، مرا نشناخت، دنبال مشخصاتم میگشت، من هنوز حواسم جمع بود، درد زیادی داشتم، ترکشی که خورده بودم، اندازه نصف یک کف دست می‌شد، صدایش کردم، گفتم: «آقای افتخاری! مرا نشناختی؟» دقت کرد و گفت: «ابکایی تویی؟ نه والله، خوبی؟ بلباسی چطور است؟» گفتم: «تو خط دو است.» یککم با هم صحبت کردیم، به من آرام بخش تزریق کردند، شل شده بودم، تقریباً بیهوشِ بیهوش، اگر درد شدید باشد، تا سه ساعت اثر دارو میماند، زخمم را هم پانسمان کرده بودند، اورژانس زیرزمینی بود، دوباره مرا سوار آمبولانس کردند و به طرف اورژانس بعدی یعنی اهواز حرکت کردیم، در طی مسیر چند دفعه سوار و پیاده شدم تا آمارم را بگیرند، با سرعت عمل بالا، زخمم را پانسمان کردند، در هر اورژانس یک آرام‌بخش میزدند و خوابم میبرد. هوا سرد بود، وقتی می‌خواستند مرا از اورژانس اول به اورژانس دوم ببرند، هوا تاریک شده بود، خون زیادی از من رفته بود، فشارم افت شدیدی داشت، تعداد مجروحان خیلی بالا بود، برای همین پتو کم داشتیم، تن من هم خیس و گلآلود بود و با همان وضع روی برانکارد افتاده بودم، در اورژانس لباسم را پاره کردند، و فقط یک زیرپوش تنم بود. * فرشته‌های سفیدپوش به نجات‌مان آمدند ساعت 11 شب رسیدیم به بیمارستان شهید بقایی اهواز، یک سوله بزرگ در بیمارستان شهید بقایی قرار داشت، کف سوله را انگار با مجروحان فرش کرده بودند، سوله اندازه یک ورزشگاه بود، خانمهای پرستار مثل فرشته‌های سفیدپوشی به هر طرف میدویدند، یکی از این‌ها دوباره به من آرام‌بخش تزریق کرد، از او خواستم برایم پتو بیاورد، از سرما می‌لرزیدم، رفت و یک پتو آورد و انداخت روی تنم، سرم هم وصل کرد.
ساعت یک شب ما را به فرودگاه بردند، غلتکهای ویژه‌ای برای حمل مجروحان ساخته بودند، همه این‌ها به هم وصل بود، مثل ریل آهن، روی هر غلتک حدود شش تا مجروح جا می‌گرفت، این‌ها را تا زیر هواپیما آوردند، داخل هواپیمای C130 که حدود 6 طبقه بود، برانکاردها را روی هم میچیدند، حدود 100 مجروح توی هواپیما طبقهبهطبقه خوابیده بودند، من در طبقه چهارم بودم، یک آرام‌بخش دیگر هم زدند، نه دردی داشتم، نه چیزی احساس میکردم، آرام بودم، وقتی باد سرد به صورتمان میخورد، اثر دارو زودتر از بین می‌رفت. * همه مجروحان را با هواپیما به اصفهان بردند بدنم هنوز گرم نشده بود، خون زیادی از من رفته بود، در هواپیما خیلی کم پیش می‌آمد صدای آه و ناله‌ای از مجروحان بشنویم، به همه آرام‌بخش تزریق شده بود و خوابیده بودند، بعد از آن همه درگیری و خستگی بهترین چیز، خواب بود، هواپیما به سمت اصفهان حرکت کرد، آمبولانس‌ها توی فرودگاه اصفهان آماده بودند، ساعت سه شب بود، وقتی به اصفهان رسیدیم، حدود 50 تا آمبولانس به حالت آماده‌‌باش، صف کشیده بودند، وقتی مجروحان را سوار آمبولانس‌ها میکردند، آمبولانس‌ها چنددسته میشدند و هر دسته به یک بیمارستان می‌رفت. ما را هم بردند بیمارستان شریعتی، به بخش منتقل کردند و روی تخت خواباندند، ساعت 3:45 دقیقه شب بود، در کمتر از 12 ساعت از شلمچه به اصفهان آمدم و حالا هم بستری شدم، پرستارها سریع آمدند و مشخصاتم را گرفتند، لباسم را عوض کردم، هوای اصفهان سردتر بود، دردم داشت شروع می‌شد، پرستار را صدا کردم و خواستم یک آرام‌بخش پتادین به من بزند، گفت: «آقا خدا بیامرزدت! اینجا از این چیزها خبری نیست.» گفتم: «من تا برسم اینجا، چندتا از این آمپولها را زدم.» گفت: «این دارو مال جبهه است، آنجا فراوان است، اما اینجا یک دانهاش هم پیدا نمیشود.» خلاصه رفت یک مسکن معمولی آورد که اصلاً اثر نکرد، بعد از پنج روز هنوز ترکش از تنم بیرون نیامده بود، آن زمان اصفهان هم بمباران می‌شد، شب تا صبح درد میکشیدم، تا این که دکتر آمد و از من پرسید: «امروز عمل میکنی؟» قبول کردم، اما نمیدانستم وقتی عمل میکنی نباید غذا خورده باشی، چون لحظه به هوش آمدن، حالت تهوع دست میدهد و غذای خورده را بالا میآوری، داخل گلو گیر می‌کند و خفگی بهوجود میآورد، برای همین باید ناشتا باشی. * مگر نمیخواهی یادگاری داشته باشی؟ وقتی بههوش آمدم، دیدم دستم سنگین است، پارچهای را مثل یک ساعت مچی دور دستم بسته بودند، پارچه را باز کردم، داخل آن ترکش بود، هم خندهام گرفت، هم تعجب کردم، بعداً از دکتر پرسیدم چرا این کار را کردید؟ دکتر گفت: «مگر نمیخواهی یادگاری داشته باشی؟» هنوز هم آن ترکش را دارم. موقع به هوش آمدن کلی مشکل داشتم، ترکش خورده بود به استخوان رانم، اگر یک مقدار محکمتر میخورد، ممکن بود پایم را قطع کند، 10 روزی را در بیمارستان شریعتی اصفهان بودم که یک روز تعاون سپاه آمد و به ما لباسهای نو داد، همراه بقیه مجروحان، عصابهدست از بیمارستان خارج و سوار اتوبوس شدیم و به سمت تهران حرکت کردیم و از آنجا هم مرا به قائم‌شهر فرستادند. دو روز بعد از آمدن من، بچههای گردان هم برگشتند، بعد از اینکه من مجروح شدم، به عقب آمدند و دوباره سازماندهی کردند، تعدادی نیروی تازهنفس هم گرفتند و یک مرتبه دیگر به خط رفتند و پاتک عراقیها را جواب دادند و بعد از آن، همه برگشتند مرخصی. یکهفتهای را در خانه ماندم، بچههای بهداری سپاه هم هر روز میآمدند و زخم مرا پانسمان میکردند، پانسمان کردن در خانه، بهداشتی نبود، یکروز که شهید بلباسی آمده بود به عیادتم، دید زخمم دارد عفونت می‌کند، به بچههای بهداری سپاه اعتراض کرد، بعد رفت مطب دکتر نیکزاد ـ که آن زمان بهترین ارتوپد مازندران بود ـ برایم نوبت گرفت، دکتر ساعت سه شب به ما وقت داد، مرا با آمبولانس بردند، وقتی آن موقع شب وارد مطب شدم، دیدم کلی بیمار نشستهاند، به من گفت: «زخمت دارد عفونت می‌کند، باید جراحی شوی.» دستور داد در بیمارستان ولی‌عصر (عج) قائم‌شهر بستری شوم، حدود 18 روز در بیمارستان بستری بودم، حالم خیلی بهتر شد، آن موقع آقای درخشان از پرستارهای معروف زمان خودش بود، پرستار ویژه زخمی‌های جنگی، یکی از بچه‌هایی که آن موقع توی بخش، اتاق ما بستری بود، طلبه بسیجی‌ای بود به نام «میثم نجفی عمران.» بعد از 18 روز گفتند باید آماده جراحی شوم، می‌خواستند پیوند پوستی بدهند، اما دکتر وقتی توی اتاق عمل زخمم را دید، گفت: «الان برای عمل زود است، باید زخم بهتر شود.» * بلباسی رفت، برای همیشه طی آن دو، سه هفته، شهید بلباسی هم مرخصی‌اش به پایان رسیده بود و باید می‌رفت منطقه برای ادامه عملیات کربلای پنج. من در بیمارستان بودم که بلباسی آمد از من خداحافظی کرد، می‌دانستم که نیروهایش این‌بار خیلی کم هستند، گفتم: «من چند روز با عصا راه بروم خوب می‌شوم، اجازه دهید همراه‌تان بیایم.» قبول نکرد و گفت: «جنگ که هنوز تمام نشده، نباید که همه یک‌دفعه بروند، تو هنوز مجروحی، باید خوب شوی، در آینده جبهه به تو نیاز دارد.» این آخرین اعزام او به منطقه بود، گفت: «برایم دعا کن!» گفتم: «چرا؟» گفت: «دیگر نمی‌توانم جوابگوی خانواده‌های شهدا باشم، توی صورت‌شان نمی‌توانم نگاه کنم و بعد از هر عملیات به آنها تبریک و تسلیت بگویم» رفت... برای همیشه. به بلباسی 200 نفر نیروی بسیجی دادند و او به سمت شلمچه راه افتاد، در ادامه عملیات کربلای پنج، می‌بایست کربلای هشت انجام می‌شد، گردان شهید بلباسی در آنجا وارد عمل شد، جانشین او سردار طلبه شهید موسی محسنی بود، خمپاره بین او و جانشینش خورد، هر دو با هم افتادند، «برج‌علی ملک‌خیلی»، شده بود پیک گردان، تا لحظه آخر با او بود، کنارش بود، شاهد شهادت بلباسی بود، دیگر نمی‌شد کاری کرد، دیر شده بود، با شهادت بلباسی و جانشین‌اش در یک زمان، یک‌جورهایی گردان از هم پاشید، یک‌سری از بچه‌ها کشیدند عقب و جنازه این‌ها ماند. تا 12 سال بعد! دیدار بعدی‌ام با بلباسی، پس از 12 سال از غم هجر و جدایی رقم خورد، از جنازه‌اش تنها استخوانی مانده بود و جمجمه‌ای که یک ترکش، آن را سوراخ کرده بود، آن روزی که جنازه‌اش را آورده بودند، خانواده و برادرهایش حاضر بودند، جمجمه‌اش کاملاً با صورتش منطبق بود، همین که سر کفن را باز کردند، برادر بلباسی گفت: «این برادر من است؟» پلاکش هم بود، اما عکس، لباس و وسایلی همراهش نبود، آن روز خودش بود، استخوان‌ها و پلاکش و هیچکس نفهمید بر من چه گذشت. --------------------------------- گزارش از: سجاد پیروز پیمان --------------------------------- انتهای پیام/86029/
93/11/14 - 06:06
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: فارس]
[مشاهده در: www.farsnews.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 61]
-
گوناگون
پربازدیدترینها