محبوبترینها
آشنایی با سایت قو ایران بهترین سایت آگهی و تبلیغات در کشور
بهترین شرکت‌های مهندسی در آلمان
صفر تا صد حق بیمه 1403! فرمول محاسبه حق بیمه
نقش هدایای سازمانی در افزایش انگیزه و تعهد کارکنان
کلینیک پروتز و ساخت اندام مصنوعی دکتر اجرائی
چگونه می‌توانیم با ترانسفر وایز پول جابجا کنیم؟
بهترین مدل‌های [صندلی گیمینگ] براساس نقد و بررسی کاربران
مشاوره حقوقی تلفنی با کمترین هزینه
مشاوره حقوقی تلفنی با کمترین هزینه
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1803851767
«خطرات و خاطرات»- بخش سی و یکم روش‌های دیپلماتیک گریز از دست دادن با نامحرمان
واضح آرشیو وب فارسی:فارس: «خطرات و خاطرات»- بخش سی و یکم
روش‌های دیپلماتیک گریز از دست دادن با نامحرمان
ظاهراً آنها پیش بینی می‌کردند دست ندادن من با آن خانم باعث دلخوری او شود. وضعیت خاصی شده بود و احساس می‌کردم که همه چشم‌ها به سوی من جلب شده که بالاخره من چه اقدامی انجام خواهم داد.
به گزارش خبرنگار گروه سیاست خارجی خبرگزاری فارس، ماموریت در مصر برای دیپلماتی که در یکی از سرنوشت سازترین و پرحادثه‌ترین مقاطع کشور تاریخی مصر و منطقه و همزمان با بیداری اسلامی، سکان نمایندگی ایران در قاهره را بر عهده داشته است؛ می‌تواند بسیار پرخاطره باشد. خاطرات مجتبی امانی رئیس سابق دفتر حفاظت منافع ایران در قاهره ابعاد مختلفی را در بر می‌گیرد. وی خاطرات اجتماعی، سیاسی، اقتصادی، فرهنگی، مذهبی، امنیتی، رسانه‌ای و ... خود را در قالبی داستانی روایت می‌کند. گروه سیاست خارجی خبرگزاری فارس اقدام به انتشار خاطرات وی کرده که سی و یکمین بخش آن از نظر خوانندگان می‌گذرد. *** دست دادن با نامحرم یک فرهنگ غربی است که سعی می‌کنند آن را همانند دیگر مظاهر فرهنگی خود مثل بی حجابی و فساد و بی بند و باری ترویج دهند و کسانی را که نمی‌خواهند این فرهنگ را بپذیرند، عقب مانده و متحجر و متعصب جلوه دهند. افرادی هم در داخل کشورمان وجود دارند که تصور می‌کنند امتناع از دست دادن با نامحرم، موجب دلخوری، ناراحتی و یا عصبانیت طرف مقابل می‌شود و در عرصه دیپلماسی به روابط دو کشور ضرر می‌زند. آنها به مواردی اشاره می‌کنند که بعضاً سفیر یا مسئولی از کشورمان با رئیس جمهور یا پادشاه کشوری ملاقات می‌کند و مقام خارجی با اینکه از سوی مسئولان تشریفات به وی گوشزد شده که مقامات ایرانی با نامحرم دست نمی‌دهند، از سر عمد یا سهو دستش را به سوی طرف ایرانی دراز می‌کند و امتناع طرف ایرانی از دست دادن با وی، موجب پوزخند و یا مضحکه وی از سوی حاضران می‌شود. گاه این صحنه توسط رسانه‌های تلویزیونی نیز ثبت و منتشر می‌شود. آنها تصور می‌کنند که به وجود آمدن چنین صحنه‌هایی طرف خارجی را عصبانی و خجلت زده می‌کند. آنها استدلال می‌کنند که به خاطر منافع ملی باید این موضوع یعنی حرمت دست دادن با نامحرم را نادیده بگیریم تا به روابط دیپلماتیک صدمه‌ای نخورد. به هرحال ممنوعیت شرعی و قانونی دست دادن زن و مرد توسط مسئولان یا دیپلمات‌های جمهوری اسلامی ایران و همسران آنها در داخل یا خارج از کشور، باعث بروز صحنه‌هایی می‌شود که بعضاً جالب توجه است. البته من به تجربه دریافته‌ام که پایبندی طرف ایرانی به اصول دینی، به شکل بسیار واضحی احترام طرف مقابل را برانگیخته است. تجربه شخصی من به عنوان یک دیپلمات که خودم و یا همسرم بارها در ملاقات‌ها و محافل سیاسی و یا میهمانی‌ها در معرض چنین موضوعی قرار گرفته‌ایم، نشان می‌دهد حفظ اصول عقیدتی و ارزشی باعث احترام بیشتر دیگران شده است. بعضی طرف‌های خارجی که می‌خواهند وانمود کنند از دست ندادن ناراحت شده‌اند، عمدتاً به علل دیگر با ما زاویه و یا عداوت داشته و این موضوع را بهانه قرار می‌دهند.
از ابتدای ماموریت اخیرم به عنوان رئیس دفتر حفاظت منافع ایران در قاهره (1393-1388) همسرم خانم نرگس قدیریان نیز که شخصیتی رسانه‌ای و فرهنگی است و به زبان عربی نیز کاملاً مسلط، در محافل دیپلماتیک حضوری فعال داشت. ایشان سعی می‌کرد معرف خوبی برای الگوی زن مسلمان، انقلابی و فرهیخته ایرانی به مصریان و یا دیپلمات‌های دیگر کشورها باشد. وی با حجاب کامل چادر در بسیاری از مراسم و محافل دیپلماتیک که دعوت می‌شد حضور می‌یافت. در ابتدای ماموریت از وی پرسیدم اگر مردی از مقامات و مسئولان و یا دیپلمات‌ها دست خود را برای دست دادن جلو آورد، شما چه واکنشی خواهید داشت؟ وی پاسخ داد: «چون من با دست راست خود رو می‌گیرم و طرف مقابل می‌بیند که دست راست من بند است و در زیر چادر قرار دارد، خود به خود برای دست دراز کردن به سوی من تأمل می‌کند و وقار چادر نیز مانع از اقدام آنها برای دست دادن خواهد شد.»
جالب اینکه همین طور هم می‌شد و در مراسم‌های رسمی ابهت و وقار ایشان و دستی که در زیر چادر پنهان بود، عملاً مردان را به حفظ احترام و فاصله وادار می‌کرد و همسرم با وجود عضویت در انجمن همسران سفرا در قاهره که برای اولین بار توسط همسر نماینده ایران صورت می‌گرفت، بسیار فعال بود و با حفظ حجاب کامل تحسین و احترام همه را بر می‌انگیخت. از ثمرات این وقار و در عین حال نشاط دیپلماتیک و دوستی وی با همسران سفرا و همسران مسئولان مصری و مقامات زن در وزارت خارجه مصر و در سطوح سیاسی دیگر و زنان خبرنگار و نویسندگان و اصحاب رسانه مصری و صمیمیت با آنان این بود که به فضای فعالیت‌های من به عنوان نماینده ایران در مصر و همچنین روابط با سفرای دیگر کشورها و جایگاه برتر ایران در مصر بسیار کمک کرده و کارساز بود. اما مسئله دست ندادن با نامحرم برای من نیز تجربیات و خاطرات متعددی را به دنبال دارد. یکی از این صحنه‌ها، زمانی بود که در جلسه ماهانه سفرای آسیایی مقیم قاهره، یکی از اقتصاددانان مصری را که زنی مسیحی بود، دعوت کرده بودند تا درباره اقتصاد مصر سخنرانی کند. این خانم در ابتدای ورود از طرف راست خود حرکت کرد تا با سفرایی که دور میز بیضی شکل بزرگی نشسته بودند، آشنا شود. سفرای کره جنوبی و سنگاپور که از اولین افراد بودند، به رسمی غربی، با وی دست داده و روبوسی نیز کردند. این کار توسط برخی دیگر از سفرا که متاسفانه سفرای کشورهای اسلامی هم در بین آنان بودند، تکرار شد. این خانم همین طور با برخی از سفرا دست می‌داد و با بعضی از آنها روبوسی نیز می‌کرد تا از طرف دیگر میز به بالای آن برسد و در محل سخنرانی خود بنشیند. من در طرف دیگر میز و از آخرین افراد در این ردیف بودم که در واقع نزدیک به مکان سخنرانی و بالای میز قرار داشتم. همه سفرا می‌دانستند که من با خانم‌ها دست نمی‌دهم. چند سفیر در آن طرف میز با صدای بلند می‌خندیدند و به گمانم درباره اینکه من چه عکس العملی خواهم داشت، سخن می‌گفتند. طبیعی بود که واکنش من در پرهیز از دست دادن با آن خانم برای آنها جالب توجه باشد، به ویژه آن که وی با شرایطی که گفته می‌شد به سوی من نزدیک می‌شد. ظاهراً آنها پیش بینی می‌کردند دست ندادن من با آن خانم باعث دلخوری او شود. وضعیت خاصی شده بود و احساس می‌کردم که همه چشم‌ها به سوی من جلب شده که بالاخره من چه اقدامی انجام خواهم داد. هنگامی که وی به من نزدیک شد، کارت ویزیت خود را در دست راستم گرفتم و به آن خانم که دستش را برای دست دادن با من دراز کرده بود، داده و در همان حین توضیح دادم که از دست دادن با زنان معذور هستم و آن خانم هم بلافاصله با خوشرویی دستانش را به زیر چانه‌هایش برد و ضمن تشکر ژاپنی وار، با خوشرویی گفت: این موضوع را می‌داند که ایرانی‌ها با زنان دست نمی‌دهند. موضوع همچون همیشه به خوبی و با احترام کامل به انجام رسید. سفرای آسیایی نیز که ظاهراً پیش بینی می‌کردند که امتناع من از دست دادن باعث دلخوری آن زن خواهد شد، شاید تا حدودی مغبون شده بودند. این موضوع در زمان دیگری هم باعث ایجاد صحنه‌ای جالب شده بود. چند سال بود که به اتفاق چند کشور، جشن نوروز مشترک برگزار می‌کردیم. تعداد این کشورها معمولاً به هفت کشور می‌رسید. در سال 92 و بر اساس تشریفات این جشن، سفرای هفت کشور بر اساس حروف الفبای انگلیسی در جلوی ورودی سالن می‌ایستادند تا به مهمانان خوش‌آمد بگویند. جایگاه ایستادن من تقریباً در وسط قرار داشت. سفرا به ترتیب افغانستان، آذربایجان، ایران، قزاقستان، ازبکستان، تاجیکستان و ترکیه بودند. برخی خانم‌هایی که دعوت شده بودند، براساس عرف موجود می‌خواستند با سفرای هفت کشور دست بدهند. سفرای 6 کشور دیگر مانعی در دست دادند نداشتند. البته سفیر افغانستان خیلی مایل به دست دادن با خانم‌ها نبود، ولی اگر زنی دست دراز می‌کرد، اجباراً با وی دست می‌داد. اما سفیر ترکیه در قاهره، گاه علاوه بر دست دادن با آنان روبوسی نیز می‌کرد. حال تصور کنید من که در همین ردیف ایستاده بودم، چگونه باید رفتار می‌کردم. به لطف خداوند همواره صحنه‌هایی بوجود می‌آمد که هیچ دلخوری در این مهمانان از دست ندادن من با آنان (چه مسلمان و چه مسیحی) به وجود نمی‌آمد. اما در جشن نوروز مشترک سال 93 وضع بسیار بهتر شده بود. تعداد زیادی از مهمانان زن با این فرهنگ خو گرفته بودند، لذا اصلاً برای دست دادن اقدام نمی‌کردند. سفیر افغانستان تغییر کرده ولی سفیر جدید هم فرد ملتزمی بود و رغبتی به دست دادن با زنان نداشت، (سفیر قبلی هم شخص محترم و ملتزمی بود که اکنون سفیر افغانستان در تهران است). سفیر افغانستان همچون دفعات قبل به عنوان اولین نفر ایستاده بود و دستش را برای دست دادن با زنان دراز نمی‌کرد. من نیز با فاصله کمی در کنار او ایستاده بودم و دستانم به شکل بسته قرار داشت. این شکل باعث می‌شد که بسیاری از زنان مهمان از دست دادن با بقیه نیز منصرف می‌شدند و سفیر ترکیه نیز فرصت روبوسی با بعضی از خانم‌ها را از دست می‌داد! یک موضوع را در زندگی شخصی خودم تجربه کرده بودم که اگر بخواهم کاری که خدا دستور داده انجام بدهم و یا کاری که خداوند منع کرده انجام ندهم و از خدا برای آن کمک بخواهم، خداوند خودش در این راه کمکم می‌کند. عقل و منطق نیز همین را می‌گوید. نمی‌شود خداوند بنده‌ای را که برای اجرای دستورات او کمک می‌خواهد، یاری نکند. شاید خوانندگان تصور کنند که بحث دست دادن یا دست ندادن با زنان چه اهمیت زیادی دارد که ما به دنبال روش‌هایی برای مدیریت آن باشیم؟ ضمن توجه دادن به این نکته که این موضوع مسئله مبتلابه همه دیپلمات‌ها، ورزشکاران و یا کسانی است که به خارج از کشور سفر می‌کنند و به علت آداب و رسوم و شیوه‌های عرف شده در عرصه بین‌الملل غالباً در مهمانی‌ها و ملاقات‌ها و اهدای جایزه، در تنگنا قرار گرفته و مجبور به توضیح درباره علت دست ندادن با زنان هستند، اما خوشبختانه کسانی که مقید به رعایت حریم الهی هستند، به این موضوع پایبند بوده و به آن افتخار کرده و حفظ حریم نامحرم را یک دستور دینی و لازم الاجرا می‌دانند و از برکات آن نیز بهره مند می‌شوند. اگرچه در برخی از دوره‌ها عده‌ای به شدت سعی کردند تا با توجیهات سیاسی، حکم شرعی برای حلال شمردن دست دادن با نامحرم به بهانه احتمال آسیب رسیدن به جایگاه ایران و روابط دیپلماتیک و ناراحتی طرف‌های خارجی را از مراجع بگیرند. البته آنان نتوانستند به هدف خود برسند. به هرحال پایبندی افراد به دستورات الهی و التزام برای اجرای آن، همه را صرفنظر از دین و آیین‌شان و تفاوت‌های فرهنگی به تحسین وا می‌دارد. انتهای پیام/
93/11/04 - 13:11
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: فارس]
[مشاهده در: www.farsnews.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 23]
-
گوناگون
پربازدیدترینها