محبوبترینها
چگونه با ثبت آگهی رایگان در سایت های نیازمندیها، کسب و کارتان را به دیگران معرفی کنید؟
بهترین لوله برای لوله کشی آب ساختمان
دانلود آهنگ های برتر ایرانی و خارجی 2024
ماندگاری بیشتر محصولات باغ شما با این روش ساده!
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1843099241
یک دیدار معنوی با اولین کاپیتان تیم سپاهان/ او فقط برای مردم می نواخت -
واضح آرشیو وب فارسی:مهر:
یک دیدار معنوی با اولین کاپیتان تیم سپاهان/ او فقط برای مردم می نواخت
شناسهٔ خبر: 2468018 دوشنبه ۲۹ دی ۱۳۹۳ - ۱۳:۴۷
هنر > موسیقی و هنرهای تجسمی
تعدادی از خبرنگاران و اهالی رسانه با حضور در منزل استاد حسن کسایی نوازنده صاحب نام نی در فضایی صمیمانه با خانواده این هنرمند دیدار کردند. خبرگزاری مهر - گروه هنر : چه خوب که بدانیم در اوقات تولد و درگذشت بزرگان فرهنگ و هنر این سرزمین به یاد آنها باشیم. چه خوب که بدانیم و آگاه باشیم آنها بودند که در بدترین شرایط از کیان هنر این سرزمین اهورایی پاسداری کردند. چه خوب که بدانیم چه کردند و از کوچکترین امکان، بزرگترین افتخار را آفریدند و استوارش کردند در کوهستان بلندبالای فرهنگ و هنر این سرزمین. چه خوب که بدانیم این پیشگامان هنر ایرانی بودند که با میراث‌داری گذشته و نگاه به آینده در مقابل کنایه ها و زخم زبان ها ایستادند و حالا هنری را به نسل های بعدی خود هدیه کردند که ارزشی دارد بس فراوان و گرانبها و چه خوب که به عنوان نگارنده‌ای از اهل رسانه رویایی داشته باشی که حالا به واقعیت پیوسته. می گویم رویا چون رویاست. چه خوب که برای ماموریتی به اصفهان و برای کاری دیگر آمده ای و به یکباره به لطف و پیشنهاد یکی از دوستان اهل رسانه ات، رهسپار منزل یکی از پیران سفر کرده موسیقی ایرانی شوی و لذت ببری از تنفس در فضایی که جان و جسم استاد موسیقی جریان داشته.چه خوب که در جایگاه همیشگی استادی نشسته باشی که نی‌نوازی ایرانی مدیون زحمات اوست. چه خوب که وقتی پسران استاد حسن کسایی به تو می گویند آنجا که نشسته اید همان جایگاهی است که پدرم همراه با دیگر هنرمندان نواخته، گفته و شنیده. و حالا این چه خوب ها که شاید خیلی از آنها هنوز برایت یک رویاست و رویا هم باقی می ماند کمی شکل واقعیت گرفته و حالا خود را با این رویا پردازی های عجیب و غریب و گویی به لطف کائنات در منزل استاد حسن کسایی نوازنده صاحب نام نی می بینی و می روی به باغ خاطراتی که همسرش، آقا جواد پسر ارشد و خلیل یکی از فرزندان استاد تو را دعوت کرده اند.
اینجا خانه استاد حسن کسایی است. یک خانه قدیمی و عمارت گونه با حفظ تمام و کمال معماری ایرانی آن هم از نوع اصفهانی اش. البته در میان ساختمان های سر به فلک کشیده و مدرن خیابان آذر اصفهان که وقتی از در چوبی و قدیمی است وارد خانه می شوی با درختان سر به فلک کشیده ای مواجه می شوی که استاد در جوانی کاشته و حالا این چنین سرافرازی می کنند. خانه ای با یک حیات بزرگ، حوضی ایرانی، درختانی کوچک و بزرگ که کم و بیش شبیه آن چیزی است که در فیلم ها و سریال ها دیده ای و آرزوی داشتنش را داری. منزلی که زیر زمینش به گفته جواد کسایی محل رفت و آمد بسیاری از هنرمندان برای تولید آثار موسیقایی برای برنامه جاودانه گلهای رادیو بودند و وقتی تو در هنگام این توضیحات به آنجا سرک می کشی، بوی موسیقی ایرانی آن هنگام که ادیب خوانساری، سیدحسین طاهرزاده، جلیل شهناز و بسیاری دیگر را استشمام می کنی.می دانید جایی که نشسته اید کجاست؟حالا به دعوت آقا جواد و خلیل و همسر استاد وارد منزل می شویم که سنگینی فضایش تا چند دقیقه سکوتی مطلق را بر فضا حاکم می کند. یک فضای اغوا کننده که در جای جای دیوارش استاد را می بینی که در حالات مختلف به تو نگاه می کند، می خندد، عصبانی است و نگاه ریز بینانه‌ای نیز به تو دارد. نقاشی ها و عکس هایی که هر یک خاطره ای دارد برای روایت، آنهم از نوع چند صد صفحه‌ای اش.کم کم که به حال و هوای منزل و اتاق اصلی عمارت انس می گیریم، آقا جواد کسایی به من و دو نفر از دوستان که در بالای مجلس نشسته ایم می گوید: «همانجایی که هستید دقیقا جایی است که استاد آنجا می نشسته و در کنار دوستانش آثاری را می نواخته». همین حرف به خودی خود باعث می شود که منظم تر سر جای خود نشسته و فقط هر از چندگاهی به نی استاد که روی میز قرار داشت نگاه کنم و بعد توجهم را به حرفهای دیگران معطوف کنم .جواد کسایی که چهره ای کاملا شبیه پدرش دارد در ابتدای صحبتهای خود از آشنایی پدر با موسیقی می گوید، اینکه پدر از سن 5 سالگی نزد تاج اصفهانی آواز را آغاز کرده و نزد استاد ادیب خوانساری و سید حسین طاهرزاده دانش موسیقایی را آموخته است. فضایی که آغازگر رفت و آمد این هنرمندان در خانه پدربزرگ بود و همین اتمسفر موجب ایجاد انگیزه برای حسن کسایی جوان شد و باعث شد به موسیقی علاقه پیدا کند. وی رو به ما می‌گوید: اتفاقا یکی از خاطراتی که پدرم از این دوران به ما می گفت این بود که وی یک روز مشغول بازی کردن در حیات خانه بود که صدای نی نوازی یک پیرمرد در پشت خانه به گوشش می‌رسد. پدرم از این صدا به شدت خوشحال می شود و به سراغ پیرمرد می رود، به او 10 شاهی پول می دهد و از او می خواهد تا برایش دوباره نی بزند. این روند به قدری تکرار می شود که پدرم بیش از 5 مرتبه از پیرمرد نی نواز می خواهد برایش نی بزند و این نقطه اولیه فعالیت پدرم در عرصه موسیقی بود که این انگیزه را به پدربزرگم تا بالاخره برای او نی بخرد.
خاطره گاز گرفتن سگ از پای شاگرد در منزل استادپسر ارشد زنده یاد حسن کسایی با اشاره به حضور پدرش برای اولین بار در محضر استاد مهدی نوایی گفت: پدربزرگم در اولین حضور پدرم در محضر استاد نوایی همراه او بوده است، او وقتی همراه با پدرم به منزل استاد می رسند به استاد می گوید که تا چند ساعت دیگر برمی گردد. اما وقتی پدر می رود سگ خانه استاد مهدی نوایی پاچه پدرم را می گیرد و او را زخمی می کند و استاد ناراحت از اینکه باید چه پاسخی را به پدربزرگ بدهد اما با تمام این احوال پدرم می گفت «پس از این اتفاق نه تنها سرخورده نشدم بلکه عزمم برای کار بیشتر شد». البته بعد از چند جلسه آموزش استاد نوایی به پدرم بود که او خطاب به استاد کسایی گفت «هر چه در این 50 سال آموختم تو در 8 جلسه یاد گرفتی و چیزی نیست که به تو یاد دهم». این در حالی بود که پدرم م بارها گفته بود این چند جلسه بسیار برایش کار ساز بوده است.کسایی بیان کرد: پدرم پس از فراگیری از محضر استاد نوایی بود که نزد استاد صبا رفت. خوشبختانه استاد صبا نسبت به پدرم و آثارم استقبالی خوبی نشان داد و همواره از او صحبت می‌کرد، به طوری که همسر این هنرمند فقید در کتاب خاطرات خود نوشته «در آن سالها که نی استاد کسایی از رادیو پخش می شده صبا سرش را روی دیواری می گذاشته و خود را با اثر همراه می کرد». یادم می آید که پدرم می گفت «این بزرگترین و ارزشمند ترین هدیه ای است که من در زندگی هنری خود گرفته ام. البته همه تصور می‌کنند من ردیف را از استاد صبا آموختم در حالی که من از ایشان چیزهای زیادی یاد گرفتم اما در مورد ردیف بیشتر از آقای شهناز آموختم».پدرم به ساز نی تشخص داد این نوازنده و مدرس دانشگاه در بخش دیگری از صحبتهای خود به آثار رادیویی و موسیقایی استاد کسایی اشاره کرد و توضیح داد: پدرم در 15 سالگی که به سال 32 بازمی گردد، اولین آثار خود را در رادیو منتشر کرد البته طی سالهای 26 و 27 کارهایی را در زیرزمین همین خانه ضبط و آنها را نیز به رادیو تهران ارسال کرده بود. در واقع می توان گفت قدیمی ترین آثار پدرم مربوط به سال 26 است که تا سال 31 ادامه پیدا می کند و از آن زمان تقریبا می توان گفت که برای اولین بار نی وارد ارکستر می شود. من می توانم ادعا کنم که این پدرم بود که به ساز نی تشخص داد و به قول زنده یاد باستانی پاریزی، او نی را به میان مردم آورد.جواد کسایی افزود: وقتی سال 44 پدرم ازدواج می کند عمده فعالیت خود را روی رادیو اصفهان متمرکز می کند اما به دلیل برخی از بی توجهی هایی که مسئولان وقت در سال 50 به موسیقی هنری می کنند او نیز مانند تعداد زیادی از هنرمندان به یک سکوت فلسفی عمیق فرو می رود و تلاش می کند تا کمتر در محافل رسمی حضور داشته باشد. متاسفانه فضایی که در آن دوران برای موسیقی ایرانی به وجود آمد باعث خانه نشینی بسیاری از هنرمندان شد. گرچه بعد از مدتی تلاش بر این شد تا پدر آثار خود را برای ضبط استودیویی آماده کند و در سن 71 سالگی بود که او آلبوم «پس از سکوت» را منتشر کرد. البته تیرماه 89 آخرین کار نیز ضبط استودیویی شد و ما به نوعی توانستیم از سال 78 تا 89 آثار این دوره را نیز ضبط کنیم. در واقع آلبوم های «پس از سکوت»، «گفتگوی نی و عود»، «گفتگوی نی و تار» آثاری بودند که تولید شدند و نهایتا آنچه برای ما دارای ارزش فراوانی بود، انتشار ردیف استاد برای سال 52 و ردیف سه تار و آواز بود که خوشبختانه این آثار نیز به مرحله تولید رسیدند.
استاد حسن کسایی اولین کاپیتان تیم فوتبال سپاهان
وی در این روایت به روحیه ورزشکاری پدرش نیز اشاراتی کرد و گفت: شما تقریبا هیچ هنرمندی را نمی شناسید که یک ورزش را به صورت حرفه ای پی گرفته باشد. من تاکنون این مطلب را جایی عنوان نکرده بودم اما پدرم اولین کاپیتان تیم فوتبال سپاهان اصفهان بود که به طور حرفه ای فوتبال را دنبال می کرد. او علاوه بر فوتبال ورزش باستانی هم انجام می داد و در کنارش به شنا می پرداخت. من خوب یادم می آید که کمتر کسی بود که حتی در سنین پیری نیز در بازی پینگ پنگ پدرم را ببرد. جالب اینکه در این فضا کل‌کل های فراوانی با استاد هوشنگ ابتهاج داشت. من معتقدم او به جهت هنری و هم به جهت فیزیکی یک مرد کاملا حرفه ای بود.
کسایی در بخش دیگری از این گفتگوی صمیمانه با اشاره به همکاری های استاد کسایی با رادیو در برنامه « گلها» و نقش موثر داود پیرنیا در زندگی هنری پدرش، یادآور شد: به اعتقاد من داود پیرنیا یکی از انسان های با ارزشی بود که خدمات قابل توجهی را به موسیقی این سرزمین کرد و من اذعان می کنم که نقطه پرش پدر و بسیاری از هنرمندان ارزشمند دیگر همین برنامه «گلهای رادیو» بود که باعث جریان سازی ارزشمندی در موسیقی کشورمان شد. یادم می آید در آن زمان از پدر سوال کردم که واقعا تقش داود پیرنیا در زندگی کاری ات چگونه بود؟ که او در پاسخ به سوالم گفت «داود پیرنیا مرگ بیماری به نام موسیقی را با چند آمپول به تأخیر انداخت». من معتقدم پیرنیا به معنا و مفهوم واقعی کلمه به موسیقی جان تازه ای داد. البته در سال 47 جریان مرکز حفظ و اشاعه پیش آمد که به نوعی قصه ای طولانی دارد که وقت روایت آن اینجا نیست.
مسئولانی که بیمه پدر را قطع کردند به فکر خانه موزه هم نیستندپسر ارشد خانواده کسایی در ادامه صحبتهایش که گویی گلایه آمیز به نظر می آمد از اقداماتش برای تبدیل خانه پدری به موزه سخن گفت و بیان کرد: یکی از دغدغه های مهم پدرم، کم توجهی مسئولان به موضوع موسیقی بود. من خوب خاطرم است که در دهه های 50 پدرم مدام با مسئولان وقت موسیقی صحبت می کرد و انتقادهایش را به آنها می گفت و البته این انتقادها هم نتیجه داد و سال 60 بود که وی را از صدا و سیما برکنار کردند و البته در سال های 72 تا 74 بود که حقوق وی به طور کلی قطع شد و جالب اینکه وقتی در سن 91 سالگی از دنیا رفت آخرین حقوق مستمری اش 400 هزار تومان بود. چه قدر بد که خود او به من گفت «من به اندازه افراد دون پایه اجتماع هم حقوق ندارم، ما تنها چیزی که از مسئولان انتظار داریم احترام است». متاسفانه بعد از مدتی هم بیمه مادرم از سازمان صدا و سیما قطع شد. البته خیلی‌ها فکر می‌کنند، پدرم ثروتمند بود در صورتی که پدرم تنها همین خانه را دارد. من معتقدم این منزل باید حفظ شود. هم به خاطر پدرم و هم به خاطر آدم‌های موجهی که در آن رفت و آمد کردند، گرچه تصور نمی کنم این موضوع دغدغه جدی برای مسئولان باشد که این مکان زیبا را تبدیل به خانه موزه کنند.
و اینجاست که همسر استاد کسایی سکوتش را می شکند و می گوید: من با حسن نسبت خانوادگی داشتیم اما تا زمانی مشخص او را ندیده بودم ولی یادم می آید وقتی در مدرسه بودم ساعت یک بعد از ظهر برنامه «گلها» پخش می شد که در همان جا صدای نی کسایی را می شنیدم و بسیار هم لذت می بردم و تا زمانی که برنامه تمام نمی شد از جایم پا نمی شدم. تا اینکه دست تقدیر ما را به هم رساند و ما باهم ازدواج کردیم . ما بعد از ازدواج رفت و آمدهای زیادی در خانه داشتیم که خیلی اوقات برایم خسته کننده می شد اما آنچه بود عشق و همدلی بود که با استاد کسایی در زندگی مشترک داشتم و تا به امروز هم در این خانه مانده ام.بعد از صحبتهای همسر استاد است که به درخواست ما برای بخش پایانی دیدار جواد کسایی با سه تار نوازی و خلیل کسایی با نی نوازی ما را به سالهایی بردند که نوای استاد ترنم بخش فضای خانه ای بود که همچنان پا برجاست.
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: مهر]
[مشاهده در: www.mehrnews.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 23]
-
گوناگون
پربازدیدترینها