واضح آرشیو وب فارسی:همشهری: نقاشي به شما پاداش ميدهد
نقاشي- چنگيز محمودزاده:
چشمهايش را پشت عينك تيره رنگي مخفي كرده بود. صندلي خالي، پشت سرش ديده ميشد و نقاشي، ايستاده در وسط گالري با آدمهايي حرف ميزد كه مقابلش نشسته بودند.
عصر روز بيست و چهارم ارديبهشت، ايران درودي، گالري نهم موزه هنرهاي معاصر تهران را به كلاس درسي تبديل كرده بود كه در آن براي نقاشان و هنردوستان جوان صحبت ميكرد.
اين روزها ديوارهاي موزه در اختيار تابلوهاي اين نقاش هستند و در گالري نهم، قديميترين نقاشيهاي درودي به نمايش گذاشته شده است؛ نقاشيهايي كه در دوران دانشجويي او در پاريس و نيويورك خلق شدند.
دورتادور گالري نهم، دخترها و پسرهاي جوان روي زمين نشسته بودند و تكيهشان به ديوارهايي بود كه تابلوهاي نقاش را بر خود داشتند. درودي دستهايش را تكان ميداد واز تجربههاي خودش ميگفت: «وقتي نقاشان را ميبينم كه استعداد زيادي دارند اما نميدانند چطور اين استعداد را شكوفا كنند، حسرت ميخورم.
هر ملتي، حافظه تاريخي خودش را دارد. شما هم وقتي پشت سهپايه نقاشي ميايستيد مليت، خانواده و شش هزار سال تاريخ گذشته خودتان را همراه داريد. با اين حال وقتي ماتيس را كپي ميكنيد من براي شما افسوس ميخورم. ماتيس يك فرهنگ دارد و شما فرهنگ خودتان را. اگر اداي نقاشان ديگر را دربياوريد، اثرتان فرياد ميزند كه كار شما نيست.
يك نقاش، وقتي بزرگ ميشود كه مليت، حافظه تاريخي و گذشته خود را روي بوم بياورد.»
درودي سالها در كشورهاي فرانسه و آمريكا مشغول تحصيل در رشته نقاشي بود و در كلاس درس بسياري از استادان بينالمللي حاضر شد. آنطور كه خودش ميگويد، سالها پيش وقتي در فرانسه بود، خلق تابلوهايي از آثار تاريخي ايران را آغاز كرد.
در آن زمان هنوز تخت جمشيد را از نزديك نديده بود، اما به خلق تابلوهايي از اين محل براساس عكسهاي موجود از آن ميپرداخت. هر چند حضور او در كشورهاي ديگر بر آثارش تاثير داشت، اما خودش عقيده دارد اصول نقاشي او هنوز ايراني مانده: «من نقاشي را با فرهنگ غربي تفسير ميكنم ولي تمام اصول نقاشي من ايراني است.
رنگهاي قرمزي كه در يك دوره از آثارم به كار ميبردم كاملا به فرهنگ خودمان تعلق دارد. اين قرمز از دوره جواني من برآمده؛ دوراني پر از عشق و حركت و هيجان. حالا در پيري به رنگ سفيد رسيدهام. اصلا ديگر بلد نيستم با رنگ قرمز كار كنم، شما هم بايد به آنچه هستيد، ايمان داشته باشيد؛ ياد بگيريد و چشمهايتان را باز كنيد.»
ايران درودي در سالهاي اخير چندين عمل جراحي سخت را پشت سرگذاشت و چندين نفر از خانواده خود را از دست داد، با اين حال هنوز با شور و هيجان كارش را ادامه ميدهد؛ شور و هيجان كه آن را تحت تاثير نقاشيهايش ميداند: «اگر من بعد از آن همه جراحي و از دست دادن تمام خانوادهام، هنوز پر از شور زندگي، اينجا ايستادهام به خاطر اين است كه نقاشيها به من قدرت دادهاند.
اگر براي نقاشي ارزش قائليد، آن را عاشقانه دوست داشته باشيد چون به شما پاداش ميدهد. نقاشي، جواب ميدهد چون موجودي زنده است. من از ضعفهايم وحشت ندارم ولي برايم مهم است كه با نبض تاريخ، چهچيزي به شما ميگويم.»
درودي در سال 1375 كتابي را به نام «در فاصله دو نقطه...» منتشر كرد كه زندگينامهاي به قلم خودش بود و تا امروز به چاپ نهم رسيده است. شايد همين آشنايي او با نوشتن باشد كه حساسيت او را نسبت به كلمات و نوشتار تا حدي بالا برده است كه بگويد: «صداي كلمات براي من خيلي مهم است. همانطور كه رنگ در نقاشي مهم است، صداي كلمات در نوشتن اهميت دارد.
من اسامي آثارم را در شب نمايشگاهها انتخاب ميكنم و اصلا دوست ندارم آنها را بدون اسم يا با چند شماره به نمايش بگذارم. هيچ علاقهاي به اينطور بياحتراميها ندارم. نقاشي، ايمان است و آن را واقعا دوست دارم.»
ايران درودي تحصيلات خود را از بوازار پاريس در رشته نقاشي آغاز كرد و سپس به مدرسه لوور اين شهر رفت تا تاريخ هنر بخواند. اين نقاشي پس از آن در دانشكده سلطنتي بوركسل در رشته ويتراي و در انستيتو «آر.سي.آ» شهر نيويورك در رشته تهيه كنندگي و كارگرداني سينما و برنامههاي تلويزيوني تحصيلات خود را ادامه داد.
درودي تاكنون 54 نمايشگاه انفرادي برگزار كرده است كه محل برگزاري آنها در شهرهايي همچون ميامي، بروكسل، ميلان، پاريس، ژنو، زوريخ، مكزيكوسيتي، نيويورك و... بود.
در تير ماه سال 1380 جواد مجابي، نويسنده و منتقد هنري درباره آثار ايران درودي نوشت: «نقاشيهاي ايران درودي به نور درخشان ايران وفادار مانده است. خاستگاه اين روشنا، گاه جغرافيا است كه از زاويه تند تابش آفتاب بر اين اقليم ميآيد.
گاهي نور جنبه فرهنگي دارد به ازاي روشنانديشي حكمت عرفاني ما و از سويي درخششي تاريخي است و نور دروني زندگي جمعي اقوام ايراني بر اين فلات را بازميتاباند. در شعاع تابش اين مهر فروزان، ميتوان از تابلوهاي دوران جديد «ايران درودي» شناخت بيشتر و لذتي افزونتر اندوخت... به خاطر نوع تابش آفتاب بر اين سرزمين، منظره ساكن نميماند و دائم از رنگي به رنگ ديگر تغيير و تنوع مييابد.
اين دگرگوني منظره واحد در تابش نوري كه رنگ و حجم ديگري به قاب تماشا ميدهد، نگاه ايراني را بر نور به عنوان عنصر خلاق و نيرويي آفرينشگر متمركز كرده است. از جهان اساطيري به اينسو، خورشيد در اين سرزمين، گاه در قلب آيين مهردوستي و زماني چون نماد آتش در كيش زردشتي و سپس در قرون تاريخي به مثابه نورالانوار عرفاني بر بينش ايراني روشني افكنده است...»
ايران درودي علاوه بر بيش از 50 سال خلق تابلوهاي نقاشي، در طول دوران كاري خود در حوزههاي مختلف ديگري نيز حضور داشت. او از سال 1964 به عضويت كنگره بينالمللي هنرمندان و منتقدان ريمني، وروكيو و سانمارينو ايتاليا درآمد.
درودي بيش از 1900 دقيقه فيلم مستند و برنامه تلويزيوني با عنوان «شناسايي هنر» تهيه كرده است و در سال 1968 نيز فيلمي با عنوان «بيينال ونيز» را كارگرداني كرد. اين هنرمند در سالهاي ابتدايي دهه 1350 شمسي در دانشگاه صنعتي شريف به عنوان استاد مدعو به تدريس «تاريخ و شناسايي هنر» پرداخت.
نمايشگاه آثار نقاشي ايران درودي تا پايان خردادماه در موزه هنرهاي معاصر تهران ادامه خواهد داشت.
تاريخ درج: 26 ارديبهشت 1387 ساعت 11:52 تاريخ تاييد: 26 ارديبهشت 1387 ساعت 12:34 تاريخ به روز رساني: 26 ارديبهشت 1387 ساعت 12:33
پنجشنبه 26 ارديبهشت 1387
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: همشهری]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 624]