تبلیغات
تبلیغات متنی
رسانه حرف تو - مقایسه و اشتراک تجربه خرید
آموزشگاه آرایشگری مردانه شفیع رسالت
تاثیر رنگ لباس بر تعاملات انسانی
محبوبترینها
بررسی دلایل قانع کننده برای خرید صنایع دستی اصفهان
راه های جلوگیری از جریمه های قبض برق
آشنایی با سایت قو ایران بهترین سایت آگهی و تبلیغات در کشور
بهترین شرکت‌های مهندسی در آلمان
صفر تا صد حق بیمه 1403! فرمول محاسبه حق بیمه
نقش هدایای سازمانی در افزایش انگیزه و تعهد کارکنان
کلینیک پروتز و ساخت اندام مصنوعی دکتر اجرائی
چگونه می‌توانیم با ترانسفر وایز پول جابجا کنیم؟
بهترین مدل‌های [صندلی گیمینگ] براساس نقد و بررسی کاربران
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1805682503
سرطان پترو دلار
واضح آرشیو وب فارسی:خبرگزاری موج:
۲۰ دي ۱۳۹۳ (۰:۲۹ق.ظ)
کيهان: سرطان پترو دلار
به گزارش خبرگزاري موج، «سرطان پترو دلار»عنوان يادداشت روز روزنامه کيهان است که در آن مي خوانيد؛
11 سپتامبر سال 2014 (4 ماه پيش) پادشاه عربستان در کاخ خود در ساحل درياي سرخ ميزبان وزير امور خارجه آمريکا بود. اگرچه جزئيات چنداني از محتواي اين نشست منتشر نشد اما برخي منابع خبري اعلام کردند توافقاتي خاص ميان واشنگتن و رياض انجام شد. اين نشست در حالي برگزار شد که آمريکا با دو مسئله مهم دست به گريبان بود. جمهوري اسلامي و فعاليت هاي هسته اي و روسيه و بحران اوکراين.
چندين دور مذاکرات هسته اي در حالي برگزار شده بود که جمهوري اسلامي همچنان بر خطوط قرمز خود پافشاري مي کرد و حاضر به پذيرش شروط تحميلي و زياده خواهانه آمريکايي ها نبود و دورنماي روشني هم براي واشنگتن در اين زمينه وجود نداشت. روس ها نيز در بحران اوکراين، هژموني آمريکا را عملاً به چالش کشيده، کريمه را بازپس گرفته و جنگ سرد جديد را کليد زده بودند.
رفتار آمريکا در برابر اين دو موضوع از الگويي يکسان پيروي مي کند. ابتدا مقداري سخنراني و تهديد به مداخله نظامي و تحرکاتي ايذايي در اين زمينه و سپس حرکت به سوي تحريم و فشار اقتصادي براي امتياز گيري و به عقب راندن حريف. هيچيک از اين دو حرکت آمريکايي ها در اين موارد به نتيجه دلخواه نرسيده بود. نه روس ها از کريمه و منافع خود در اوکراين چشم پوشي کردند و نه جمهوري اسلامي حاضر شد به توافق دلخواه کاخ سفيد تن دهد. تکليف تهديدهاي نظامي هم که از آغاز مشخص بود؛ بلوف هاي گزاف و طبل هاي توخالي!
ايران و روسيه يک ضعف مشترک دارند؛ اقتصادشان زيادي وابسته به نفت است. پس براي آمريکايي ها چه کسي بهتر از رفقاي سعودي؟ در نشست 11 سپتامبر، رياض تضمين داد که جهان را در نفت ارزان قيمت غرق خواهد کرد. البته سعودي ها قولي هم از واشنگتن گرفتند؛ «اسد بايد برود.»
البته سقوط قيمت نفت، پيش از اينها آغاز شده بود و نشست جان کري و ملک عبدالله را نمي توان سرآغاز اين ماجرا دانست. شايد دقيق تر آن باشد که اين نشست را در راستاي هماهنگي جزئيات طرح جنگ با ايران و روسيه با سلاح «پترودلار» يا همان دلارهاي نفتي (پس از جنگ جهاني دوم دلار آمريکا به دليل داشتن بيشترين ذخيره طلا در اين کشور، تبديل به ارز جهاني شد. در سال 1973 تجارت نفت جايگزين پشتوانه طلا شده و پترودلار بر اقتصاد دنيا حاکم شد.) ارزيابي کرد. فارن پاليسي اخيراً در گزارشي به جلسه ترکي فيصل -رئيس سابق دستگاه امنيتي عربستان- با مقامات بلندپايه انگليسي و آمريکايي در يک پايگاه عملياتي سازمان کشورهاي آتلانتيک شمالي (ناتو) اشاره کرده است. فيصل در اين نشست از افزايش نفوذ جمهوري اسلامي در پي انقلاب هاي عربي ابراز نگراني کرده و مي گويد: «اقتصاد ايران با کاهش سود ناشي از درآمدهاي نفتي به شدت با مشکل مواجه مي شود؛ اقدامي که سعودي ها قادر به انجام آن هستند.»
گذشت زمان بيش از پيش نشان داد که کاهش قيمت نفت به هيچ عنوان بر مبناي عرضه و تقاضا و نوسانات مرسوم بازار نفت نيست و انگيزه هاي سياسي است که قيمت بشکه هاي نفت را تعيين مي کند. تا جايي که وزير نفت عربستان رسماً اعلام کرد جهان بايد با نفت 100 دلاري خداحافظي کند و قيمت باز هم کاهش خواهد يافت.
پوتين وضعيت فعلي را توطئه اي سياسي با ابزار اقتصادي عليه مسکو و تهران عنوان کرده و واکنش کرملين به اين توطئه نزديکي بيشتر به چين بوده است. روساي جمهور دو کشور در کمتر از دو سال، 9 بار با يکديگر ملاقات داشته اند. بانک هاي مرکزي چين و روسيه قراردادي سه ساله به ارزش 150 ميليارد يوآن امضا کرده اند. دو کشور حذف دلار از مبادلات خود را در دستور کار قرار داده و شرکت گازپروم روسيه يک قرارداد گازي معادل 400 ميليارد دلار با چين منعقد کرده است. اما مهم تر از اين همکاري هاي اقتصادي، وضعيت فعلي اين امکان را در اختيار پکن قرار داده تا به پيشرفته ترين تسليحات روسي نيز دست يابد. موشک هاي S400 ، جنگنده هاي سوخو 35 و زيردريايي آمور 1650 از جمله اين تسليحات هستند که به زودي چين دريافت خواهد کرد. يکي از رسانه هاي غربي اخيراً در پيش بيني سال 2015 نوشته بود؛ پوتين در اين سال به دليل فشارهاي اقتصادي و نارضايتي عمومي مجبور به استعفا خواهد شد. ارزيابي خود غربي ها نشان مي دهد، تحولات اخير نه تنها منجر به کاهش محبوبيت وي نشده بلکه حمايت ملي از پوتين افزايش نيز يافته است.
اما موضوع درباره جمهوري اسلامي چگونه است؟ آمريکايي ها به خوبي مي دانند که کفگير تحريم به ته ديگ خورده و بيش از اين نمي توانند روي آن مانور دهند. واشنگتن پس از توافق موقت ژنو، ده ها شرکت و فرد ايراني را مورد تحريم قرار داده است. واکنش ضعيف و نمايشي دستگاه ديپلماسي در برابر اين تحريم ها ناشي از ضعف هاي آشکار توافق ژنو است. اما تحريم افراد و شرکت ها با تحريم هاي فراگير متفاوت است. واشنگتن عملاً قادر و مايل به تحريم هاي جديد نيست. چرا که به خوبي مي داند تحريم جديد يعني پايان توافق ژنو و خروج از اتاق مذاکره. در چنين حالتي تحريم هاي پيشين نيز عملاً به سوي فروپاشي خواهد رفت چرا که دنيا آمريکا را مسئول اين بن بست خواهد دانست. شايد واشنگتن بتواند کشورهاي کوچک و ضعيف را با تهديد و تحريم از همکاري اقتصادي با ايران منع کند اما آيا اين چماق در برابر چين که براي نخستين بار بر سکوي نخست اقتصاد دنيا ايستاده نيز کارايي دارد؟ هرگز. اينجاست که آمريکايي ها سعي دارند بدون پذيرش مسئوليت رسمي، از کارت نفت ارزان قيمت براي فشار به ايران استفاده کنند. نشريه آمريکايي هيل در اين مورد مي نويسد؛ زيبايي اين نوع از فشار اين است که نمي تواند اقدامي حاکي از نيت بد آمريکا تلقي شود!
اوايل آذر ماه -زماني که مشخص شد جمهوري اسلامي حاضر به تسليم شدن در برابر زياده خواهي واشنگتن نيست- موسسه بروکينگز نشستي را با حضور برخي از تحليل گران پرسابقه و تصميم ساز در مورد موضوع هسته اي ايران برگزار کرد. در اين نشست مجري از گري سيمور مي پرسد؛ آيت الله خامنه اي حاضر به عقب نشيني از خطوط قرمز هسته اي نيست. چه بايد کرد؟ سيمور - هماهنگ کننده سابق کاخ سفيد در امور کنترل تسليحات و تسليحات کشتار جمعي در فاصله سالهاي 2009 تا 2013- در پاسخ تاکيد مي کند مذاکره کنندگان آمريکايي نبايد پيشنهاد جديدي به ايران بدهند و بلافاصله مي افزايد؛ « ما نيازمند آن هستيم که با همپيمانان خود گفت وگو کنيم يعني هم با مصرف کنندگان و هم با توليدکنندگان نفت درباره آماده بودن براي ضرورت احتمال شکست طرح اقدام مشترک، مشورت کنيم. ما از اين همپيمانان مصرف کننده نفت مثل ژاپن، کره و هند مي خواهيم که همچنان به تلاش هاي قديمي خود براي کاهش خريد نفت از ايران ادامه دهند. ما از توليد کنندگان نفت مثل عربستان سعودي و اماراتي ها مي خواهيم که توليد بالاي نفت را حفظ کنند. ايراني ها البته مي دانند که ما درحال آماده کردن اين توافق هستيم. شايد اين مسئله آنها را متقاعد کند که بايد امتياز بدهند.»!
اگر به توصيه و هشدارهاي دو دهه پيش رهبر معظم انقلاب درباره نفت و ارتباط آن با مسائل سياسي توجه مي شد، بدون شک آمريکايي ها امروز به بشکه هاي نفتي به عنوان ابزاري براي سد راه پيشرفت کشورمان نگاه نمي کردند. رهبر معظم انقلاب 13 ارديبهشت سال 1373 با اشاره به تبديل شدن نفت به اهرمي سياسي در دست غارتگران بين المللي و همراهي برخي کشورهاي وابسته و خائن در اين بازي، فرموده بودند؛ «آرزوي واقعي من- که البته ممکن است به اين زوديها قابل تحقّق نباشد- اين است که ما درِ چاههاي نفت را ببنديم و اقتصاد خود را براساس کالاها و محصولات غيرنفتي بنياد نهيم. يعني فرض کنيم اين کشور، کالايي به نام نفت ندارد...روزي بايد اين کار بشود و آن روز، روزي است که ملت ايران بدون اينکه سرمايههاي خود را مفت و مجّاني به دست کساني بدهد که با کمال خباثت از ثروت ملي کشورها استفاده ميکنند، با تکيه بر امکانات ذاتي، روي پاي خودش بايستد.»
دو دهه از اين هشدار راهبردي گذشت. دولت هاي مختلف، هر کدام با تابلويي آمدند و رفتند. رهبر معظم انقلاب تقريباً هر سال اين هشدار را تکرار کردند و در سخنراني اول فروردين سال گذشته فرمودند؛ «من هفده هجده سال قبل به دولتي که در آن زمان سر کار بود و به مسئولان گفتم کاري کنيد که ما هر وقت اراده کرديم، بتوانيم درِ چاههاي نفت را ببنديم. آقايانِ به قول خودشان «تکنوکرات» لبخند انکار زدند که مگر مي شود؟! بله، مي شود؛ بايد دنبال کرد، بايد اقدام کرد، بايد برنامه ريزي کرد. وقتي برنامه اقتصادي يک کشور به يک نقطه خاص متصل و وابسته باشد، دشمنان روي آن نقطه خاص تمرکز پيدا مي کنند.» جالب آنکه ايشان در بيانات چهارشنبه هفته گذشته خود نيز بار ديگر به اين موضوع اشاره کردند.
توقع گذشتن بودجه از نفت 140 دلاري زيادي خوش بينانه است. اما شرايط فعلي را مي توان مناسبت ترين زمان براي خلاصي از شبح پترودلار دانست. اين روزها زمزمه هايي ضعيف از مجلس براي جراحي بودجه و بيرون کشيدن آن از چاه نفت شنيده مي شود اما ناگفته پيداست که اين حرکت تاريخي بيش از همه نياز به عزم و همت دولت دارد چرا که اقتصاد نفتي يک بيماري دولتي است و البته منحصر به دولت کنوني هم نيست. شايد مشکل اينجاست که در اين مورد خاص بيمار و جراح يکي هستند. آيا دولت يازدهم نام خود را به عنوان جراح سرطان پترودلار در تاريخ سياسي-اقتصادي ايران ماندگار خواهد کرد؟ يک بار جراحي و تحمل درد و خونريزي بهتر از درد مزمن توده سرطاني است. البته بستگي به شجاعت بيمار هم دارد!
نويسنده: محمد صرفي
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: خبرگزاری موج]
[مشاهده در: www.mojnews.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 87]
-
گوناگون
پربازدیدترینها