محبوبترینها
آشنایی با سایت قو ایران بهترین سایت آگهی و تبلیغات در کشور
بهترین شرکت‌های مهندسی در آلمان
صفر تا صد حق بیمه 1403! فرمول محاسبه حق بیمه
نقش هدایای سازمانی در افزایش انگیزه و تعهد کارکنان
کلینیک پروتز و ساخت اندام مصنوعی دکتر اجرائی
چگونه می‌توانیم با ترانسفر وایز پول جابجا کنیم؟
بهترین مدل‌های [صندلی گیمینگ] براساس نقد و بررسی کاربران
مشاوره حقوقی تلفنی با کمترین هزینه
مشاوره حقوقی تلفنی با کمترین هزینه
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1803711028
تبیین حمایت از تروریستهای تکفیری سوریه و مسئولیت بینالمللی رژیم صهیونیستی
واضح آرشیو وب فارسی:فارس: تبیین
حمایت از تروریستهای تکفیری سوریه و مسئولیت بینالمللی رژیم صهیونیستی
تعامل بین رژیم صهیونیستی با تروریستها از دو طریق صورت گرفته است: الف) ورود مستقیم این رژیم به جنگ علیه سوریه ب) کمک نظامی، آموزشی و تبادل نیرو بین این رژیم و تروریستهای تکفیری.
حمایت از تروریستهای تکفیری در سوریه و مسئولیت بینالمللی رژیم صهیونیستی[1] (مبتنی بر گزارشهای سازمان ملل) «نیروهای امنیتی رژیم صهیونیستی، تماسهای خود را به طور مستمر در مدت 18 ماه گذشته با شورشیان سوریه از طریق درمان زخمیها و احتمالا کمکهای نظامی حفظ کردهاند». این، بخشی از گزارش ناظران سازمان مللِ[2] ساکن در مرز سوریه و رژیم صهیونیستی درباره‌ی کمکهای این رژیم به تکفیریهای تروریست است. سازمان ملل تاکنون گزارش‌هایی[3] را درباره‌ی این موضوع منتشر نموده است. از جمله‌ی این گزارشها، میتوان به گزارشهای نیروهای ناظر این سازمان در منطقه‌ی حایل بین کشور سوریه و رژیم صهیونیستی اشاره کرد. در این نوشتار سعی شده است تا بر اساس این گزارشها به چند سوال پاسخ داده شود: الف) ماهیت مخاصمات مسلحانه در سوریه چیست؟ ب) براساس حقوق بین الملل، وظیفه‌ی کشورهای جهان در رابطه با این مخاصمات چیست؟ پ) موارد نقض حقوق بینالمللی توسط رژیم صهیونیستی علیه سوریه چیست؟ 1- ماهیت جنگ سوریه؛ بینالمللی یا غیر بینالمللی بحران 2011م سوریه، دارای بازیگران داخلی و خارجی است که به صراحت حضور خود را در ابعاد مختلف از جمله نظامی یا مالی اعلام کردهاند. اما این به این معنا نیست که به دلیل این نوع دخالتها توسط دولتها در بحران سوریه، این بحران لزوما دارای ماهیت بینالمللی است. لذا قبل از بیان قوانین حاکم بر این مخاصمات مسلحانه و به تبع آن، نقض آن قوانین توسط رژیم صهیونیستی و مسئولیت بین المللی آن، لازم است که ماهیت این مخاصمه مشخص شود. مخاصمه‌ی مسلحانه دارای دو عنصر اساسی است: عنصر نخست، طرفین مخاصمه هستند که بایستی ماهیت آنها معلوم و مشخص باشد که عبارتند از دولتها و گروههای مسلحِ سازمان یافته یا یکی از طرفین دولت و طرف مقابل گروههای مسلح مخالف دولت. وضعیت اخیرالذکر معمولاً در قلمروی داخلی دولت اتفاق می‌افتد. دومین عنصر مخاصمات مسلحانه، توسل به قوای مسلح می‌باشد. شکی نیست که بحران سوریه یک مخاصمه‌ی مسلحانه است که یک طرف آن دولت سوریه و طرف دیگر آن گروههای مسلحی همچون داعش، جبهه النصره و ارتش آزاد می‌باشند. با این وجود برخی دولتها از جمله ترکیه و رژیم غاصب تنها در بعضی موارد به طور مستقیم به مواضع دولت سوریه حمله‌ی هوایی یا زمینی کردهاند و به طور مستقیم طرف جنگ محسوب نمیشوند. لذا تعریف مخاصمه‌ی مسلحانه بینالمللی و غیر بینالمللی در اینجا حائز اهمیت است. در تعریف مخاصمات مسلحانه‌ی بینالمللی، مادۀ 2 مشترک کنوانسیون‌های ژنو[4] این گونه مقرر می‌دارد: «علاوه بر مقرراتی که باید در زمان صلح به موقع به اجرا گذاشته شود، کنوانسیون حاضر در صورت وقوع جنگی که رسماً اعلام شده باشد و یا هر نوع مخاصمه‌ی مسلحانه‌ای که بین دو یا چند دولت معظمِ متعاهد بروز نماید، اجرا خواهد شد ولو اینکه یکی از دول مزبور وجود چنین مخاصمه‌ای را تصدیق ننماید». در پی تغییر و تحولاتی که در عرصه‌ی روابط بین‌الملل رخ داد، اصل «حق ملت‌ها برای تعیین سرنوشت خود» مورد توجه حقوق بین‌الملل موضوعه قرار گرفت. تصویب پروتکل الحاقی شماره‌ی 2 به کنوانسیون‌های 4 گانه ی ژنو در سال 1977م در همین راستا بوده است. این پروتکل که راجع به مخاصمات مسلحانه‌ی بینالمللی است، موجب بسط و توسعه‌ی چنین مخاصماتی شده است؛ یعنی علاوه بر جنگ‌های منظم میان دولتها، مبارزه علیه سلطه‌ی استعماری، اشغال خارجی و رژیم‌های نژادپرست نیز مخاصمه‌ی مسلحانه‌ی بینالمللی قلمداد می‌شوند که در مورد بحران سوریه، تعریف اخیر موضوعیت ندارد. از طرف دیگر، در خصوص مخاصمات مسلحانه‌ی غیر بینالمللی، مادۀ 3 مشترک کنوانسیون چهارگانه‌ی ژنو 1949م و مکمل آن پروتکل الحاقی شماره‌ی 2 به کنوانسیون‌های ژنو در سال 1977م مقرر کرده است که چنین مخاصمه‌ای در قلمروی یک دولت میان نیروهای مسلح حکومتی و گروههای مسلح غیر بینالمللی مطابق با ماده‌ی 1 پروتکل الحاقیِ شماره 2 همراه با تحقق شرایطی است. گروههای مسلح مخالف بایستی دارای ویژگی‌هایی از جمله برخورداری از نیروهای مسلح سازمان یافته و دارا بودن یک فرماندهی مسئول و نیز کنترل بخشی از قلمروی کشور باشند تا مجموع این‌ها موجب عملیات نظامی مداوم و مجتمع و نیز اجرای پروتکل حاضر گردد. با توجه به تعریف انواع مخاصمات مسلحانه، مشخص میشود که ماهیت جنگ سوریه، به دلیل آنکه بین دولت سوریه و دولت دیگری نیست و طرف مخاصمه، گروههای مسلح هستند و نیز مخاصمه در داخل مرزهای سوریه است، این مخاصمه‌ی مسلحانه، غیر بینالمللی است که قوانین حاکم بر آن و نیز مسئولیت دولتها بر این مبنا مشخص میشود. هر چند که این جنگ میتواند با تفسیر موسع از تروریسم، به عنوان جنگ دولت مشروع سوریه علیه تروریسم بینالمللی شمرده گردد. 2- نقض اصل حاکمیت دولت سوریه توسط اسرائیل یکی از نتایج اصل حاکمیت، عدم مداخله در امور داخلی یک دولت مستقل است. اصل عدم مداخله و اصل عدم توسل به زور به عنوان دو قاعده‌ی مهم نظام‌دهنده‌ی روابط بین‌الملل که هم مبنای عرفی و هم مبنای قراردادی دارند، مانع عمده‌ای در راه هر نوع مداخله محسوب می‌شوند. اصل عدم مداخله در امور داخلی دولتها، به عنوان اصلی بنیادین در حقوق بین‌الملل، مبتنی بر حاکمیت، برابری و استقلال سیاسی دولتها است. این اصل تکلیفی حقوقی بر دولتها برای خودداری از دخالت در امور داخلی یکدیگر تحمیل میکند[5]. به هنگام تدوین منشور ملل متحد، بر اصول «تساوی حاکمیتها»، «منع توسل به زور» و «منع مداخله» تأکید شد. بند اول ماده‌ی 2، تصریح میکند که: «سازمان ملل بر پایه‌ی اصل تساوی حاکمیت کلیه‌ی اعضای آن استوار است». مطابق بند چهارم ماده‌ی 2 منشور ملل متحد، دولتها ملزم هستند که در روابط بینالمللی خود از توسل به تهدید یا کاربرد زور خودداری نمایند. طبق بند هفت ماده‌ی 2 منشور، «هیچ یک از مقررات مندرج در منشور، ملل متحد را مجاز نمیدارد که در اموری که ذاتاً جزو صلاحیت داخلی هر کشوری است، دخالت نمایند و اعضا را نیز ملزم نمیکند که چنین موضوعاتی را تابع مقررات این منشور قرار دهند؛ لیکن این اصل به اعمال اقدامات قهریِ پیش‌بینی شده در فصل هفتم، لطمه وارد نخواهد آورد». دیوان بین المللی دادگستری[6] نیز به عنوان رکن قضایی بینالمللی از بدو تشکیل، گام‌های مهمی را در زمینه‌ی تأکید بر اصل عدم مداخله به عنوان یکی از قواعد حقوق بین‌الملل برداشته که شایسته‌ی توجه و بررسی است. دیوان بین المللی دادگستری در سال 1949م در قضیه‌ی «تنگه‌ی کورفو» میان آلبانی و انگلستان اظهار داشت: «دیوان حق مداخله را تنها به عنوان تجلیِ سیاست اعمال زور که همچون گذشته زمینه‌ی جدی ترین سوء استفاده‌ها را فراهم میآورد میداند و نمیتواند جایگاهی برای آن در حقوق بین الملل بیابد».[7] در حکم دیگری که دیوان در سال 1986م در خصوص قضیه‌ی «فعالیتهای نظامی و شبه‌نظامی در نیکاراگوئه و بر ضد رژیم آن کشور» (پرونده‌ی نیکاراگوئه علیه ایالات متحده آمریکا) صادر کرد، مداخله در صورت موجود بودن دو شرط، غیرقانونی تعریف شد: «نخست آن که مداخله در موضوعاتی که هر کشور در نتیجه‌ی اصل حاکمیت، مجاز به انجام آنهاست تحمیل شود. دوم، روش مورد استفاده‌ی کشور مداخلهگر، زورمندانه و قهرآمیز باشد. همچنین در مداخلهای که به طور قهرآمیز و با استفاده از زور صورت گرفته، باید عنصر زور و اجبار امری بارز و آشکار باشد». دیوان در قضیه‌ی «نیکاراگوئه» اعلام نمود که اصل عدم مداخله، دولتها را از دخالت غیرمستقیم در امور داخلی یا خارجیِ دولت دیگر منع نمیکند[8]. با توجه به مبانی اصل عدم مداخله، میتوان گفت که رژیم صهیونیستی از ابتدای بحران سوریه، مستقیم یا غیرمستقیم علیه کشور سوریه اقدام کرده است که این اقدامات، نقض قواعد و قوانین بینالمللی بوده و موجب مسئولیت بینالمللی است. چندین حمله‌ی هوایی و زمینی و قتل نیروهای نظامی و غیرنظامیِ سوریه، حاصل این حملات بوده است. بر اساس گزارش نیروهای ناظر سازمان ملل، این رژیم در موارد مختلفی به نیروهای امنیتی و نظامی سوریه در منطقه‌ی حائل بین آن دو کشور، حمله کرده و افراد دولتی سوریه را مجروح نموده یا کشته است. این موضوع بر اساس تعریف تجاوز در قطعنامه 3314 مصوب سال 1974م در مجمع عمومی سازمان ملل، از مصادیق تجاوز بوده که موجب مسئولیت بینالمللی رژیم اسراییل است. بر اساس ماده‌ی 3 این قطعنامه، تهاجم یا حمله توسط نیروهای مسلح دولتی به سرزمین دولت دیگر هر چند موقت باشد و بمباران سرزمین یا استفاده از هر نوع سلاح توسط دولت علیه سرزمین دولت دیگر، بدون توجه به اعلان جنگ اقدام تجاوزکارانه به شمار میآید. «اسرائیل در 5 مارس، 17 گلوله‌ی تانک به سمت روستای حمدیه‌ی جدید در منطقه‌ی حائل شلیک کرد که طی آن 14 سوری از جمله نیروهای امنیتی سوریه زخمی شدند و یک مدرسه و مسجد آسیب دید که اسرائیل اعلام کرده است که این شلیک به دلیل فعالیت سه روزه‌ی سه نفر از منطقه‌ی نظامیِ نیروهای ارتش سوریه انجام شده است که ناظران اعلام کردهاند که شخصی را ندیدهاند و نمیتوانند تایید کنند که چه کسی آن را کار گذاشته است». این مطلبی است که در گزارش 4 دسامبر 2013م تا 10 مارس 2014 نیروهای ناظر سازمان ملل در منطقه حایل بین سوریه و رژیم صهیونیستی آمده است[9]. گزارش 11 مارس تا 28 می 2014م[10] با ذکر جزییات به تجاوز آشکار اسراییل به سوریه، نقض قواعد بینالمللی، حمله‌ی رژیم غاصب صهیونیستی به نیروهای امنیتی سوریه و قتل دو نفر و زخمی شدن 17 نفر اشاره میکند. بند 5 همین گزارش به حمله‌ی هوایی اسرائیل به چندین پایگاه نظامی سوریه و کشتن یک نفر و زخمی شدن 8 نفر نظامی سوریه اشاره کرده که به تایید خود اسرائیل نیز رسیده است و بند 6 نیز مجددا حمله به اماکن نظامیِ سوریه را مورد تایید قرار داده است. نیروهای سازمان ملل در گزارش دیگری بر نقض حقوق بین‌الملل توسط رژیم صهیونیستی علیه سوریه تاکید میکنند. این سازمان در بند 14 گزارش 29 می تا 3 دسامبر 2014م[11]،حمله‌ی هوایی اسرائیل به مواضع سوریه و نیز حمله‌ی نیروهای اسرائیل به نیروهای نظامی سوریه و قتل و جرح آنها را مورد تایید قرار میدهد. 3- کمک به گروههای مسلح تروریستی علیه دولت سوریه از سوی اسراییل در ماده‌ی 3 قطعنامه‌ی 3314 مجمع عمومی سازمان ملل در «تعریف تجاوز» آمده است که اعزام دسته‌ها و گروههای مسلح یا نیروهای غیرمنظم یا سربازان مزدور توسط و یا از جانب دولتی به منظور این که به عملیات نظامی علیه دولت دیگر، با آن چنان شدتی دست بزنند که در زمره‌ی اقدامات مذکور در فوق به شمار آید و یا درگیر شدن آن به نحو قابل ملاحظه در این گونه اعمال، تجاوز محسوب میشود. دیوان بینالمللی دادگستری نیز در دو رأی در خصوص حمایتهای آموزشی یا نظامی به گروههای مسلح داخلی، به بیان نظر خود پرداخته است؛ یکی در پرونده‌ی نیکاراگوئه علیه ایالات متحده‌ی آمریکا (فعالیتهای نظامی و شبه‌نظامی در و بر ضد نیکاراگوئه) و دیگری، پرونده‌ی جمهوری دموکراتیک کنگو علیه اوگاندا. در رأی کنگو علیه اوگاندا، دیوان مقرر کرده است که «هر چند دیوان به این نتیجه رسید که هیچ دلیل معتبری مبنی بر این که اوگاندا، جنبش آزادی‌بخش کنگو را ایجاد کرده، وجود ندارد، اما دریافت که اوگاندا حمایتهای آموزشی و نظامی از این جنبش به عمل آورده است. دیوان با اتکا به رای قبلی خود در پرونده‌ی فعالیتهای نظامی و شبه‌نظامی در و بر ضد نیکاراگوئه تصدیق کرد که اصل عدم مداخله، دولتها را از دخالت مستقیم یا غیرمستقیم با توسل یا بدون توسل به نیروهای مسلح، با هدف حمایت از یک نیروی اپوزیسیون داخلی در امور یکدیگر منع میکند. بر همین اساس، فعالیتها و حمایتهای نظامی و آموزشی رژیم صهیونیستی از تروریستهای تکفیری از منظر حقوق بین‌الملل ممنوع بوده و موجب مسئولیت بینالمللی است. در خصوص ارتباط عملی و مؤثر بین رژیم صهیونیستی و تکفیریها علیه دولت سوریه، «الکساندر پروخانوف»؛ عضو شورای سیاست‌گذاری مشاوران «پوتین» بیان میکند که سازمان جاسوسی رژیم صهیونیستی؛ «موساد»، وظیفه‌ی آموزش اطلاعاتی اعضای ارشد داعش را به عهده گرفته است.[12] موضوع کمک به گروههای تروریستی از جمله النصره و داعش موضوعی است که اکثر دولتها به آن اذعان کردهاند. به عبارت دیگر، کمک دولتهایی همچون قطر، عربستان، ترکیه و رژیم صهیونیستی علیه دولت قانونی سوریه، نقض آشکار حقوق بین الملل است. رژیم اسرائیل از قافله‌ی دشمنان دولت سوریه عقب نمانده و به تجهیز، آموزش و درمان تکفیریها اقدام کرده است. کشف تجهیزات نظامیِ اسرائیل در «القصیر» سوریه [13]پس از باز پس‌گیریِ آن از تروریستهای تکفیری، از جمله تجهیزات جاسوسی و ماشین جنگی متعلق به آن رژیم [14] دلیلی است بر این دخالتها. هم‌زمانی حمله‌ی رژیم صهیونیستی به مراکز پدافند هوایی دمشق و تلاش داعش و جبهه النصره برای تصرف منطقه‌ی «شیخ مسکین» در 35 کیلومتری جنوب دمشق، این گمانه‌زنی را تقویت میکند که این رژیم عملاً فرماندهی تروریستهای جنوب؛ یعنی مناطق «قنیطره»، «درعا» و «سویدا» را برعهده دارد. اقدام رژیم صهیونیستی در حمله به زیرساخت‌های دفاعی سوریه، خواه ناخواه کمک مؤثری به گروههای شبه‌نظامی تکفیری علیه دولت سوریه میکند. از این رو یک فرماندهی جبهه النصره در منطقه‌ی شیخ مسکین به خبرنگار شبکه‌ی سعودی «العربیه» در آن زمان میگوید: «حمله‌ی نظامی به دمشق از سوی هر کسی که باشد سبب تضعیف بنیه‌ی سوریه در مواجهه با مخالفان خود میشود و از این رو ما از آن استقبال می‌کنیم».[15] سازمان ملل در گزارش 4 سپتامبر تا 19 نوامبر 2014م[16] خود با نام بردن از جبهه النصره، حضور تروریستها در منطقه‌ی حایل را تایید میکند. این امر به این معناست که دولت سوریه در قالب قانون دفاع مشروع یا مبارزه با تروریسم میتواند در این منطقه عملیات نظامی انجام دهد و ممنوعیت اقدام نظامی در این منطقه، ، لطمه‌ای به حق طبیعی دفاع مشروع برای سوریه بر اساس ماده 51 منشور و نیز اقدام متقابل وارد نمی‌سازد. ین گزارش به این موضوع نیز اشاره میکند که اقدامات سوریه، علیه معارضان بوده است، نه با هدف نقض آتش‌بس (با رژیم صهیونیستی) و اقدامات دولت سوریه علیه معارضان، اغلب در پاسخ به جرائمی که آنها مرتکب شده‌اند بوده است. منطقه‌ی حایل با فلسفه‌ی ایجاد منطقه‌ای امن برای ممانعت از عملیات نظامی بین سوریه و رژیم صهیونیستی بوده است،[17] اما این منطقه به محل امنی برای تروریستهای تکفیری تبدیل شده است و این نشان از کوتاهی نیروهای سازمان ملل در انجام وظایف خود در این منطقه دارد و سوریه، این حق را برای خود محفوظ میداند که علیه اقدامات نظامی بر ضد امنیت خود در این منطقه، به اقدامات نظامی روی بیاورد. بند 4 گزارش اخیر بر تسلیحات پیشرفته‌ی مخالفان در منطقه، از جمله تانک و حمله به شهرها تاکید میکند و این سندی است بر این اینکه سازمان ملل به وظیفه‌ی خود در حفظ امنیت این منطقه عمل نکرده است و بند 5 بر حمله‌ی النصره به نیروهای سوریه و اخاذی و تهدید آشکار اشاره می‌نماید. بند 12 گزارش فوق الذکر به صراحت به ارتباط اسراییل و تروریستهای تکفیری اشاره میکند و عبور سربازان امنیتی رژیم صهیونیستی از فنس های حفاظتی به داخل محدوده‌ی محافظتی و نیز عبور دادن افراد مسلح به داخل سرزمینهای اشغالی را از سوی ارتش اسرائیل تایید میکند و این برخلاف قطعنامه‌ی شورای امنیت در ایجاد منطقه‌ی حایل و نیز نقض اصل حاکمیت سوریه به شمار میرود. بند 17 همین گزارش بیان میکند که سوریه به سازمان ملل اعلام میکند که وجود کمپها در منطقه‌ی حایل برای اهداف تروریستی است، نه دلایل بشردوستانه و به عنوان یک هدف مشروع نظامی برای ارتش سوریه محسوب میشود و دولت سوریه اخطار خود را مبنی بر برچیدن این کمپها و خروج غیرنظامیان جهت عدم سوء استفاده به عنوان سپر انسانی توسط تروریستها اعلام نموده است. بند 9 گزارش 11 مارس تا 28 می 2014م[18] همکاریهای ارتش اسرائیل با تکفیریها در زمان جنگ بین سوریه و تکفیریها را مورد تایید قرار داده است. در همین گزارش، نیروهای سازمان ملل به حمل زخمیهای تکفیری به رژیم صهیونیستی و نیز تحویل 2 جعبه به تکفیریها اشاره میکند، اما به محتوای آن نپرداخته است. گزارش 29 می تا 3 دسامبر 2014 [19] نیز به وحشیگریهای معارضان و تروریستها اشاره میکند. مطابق این گزارش، تکفیریها نیروهای سازمان ملل را به گروگان گرفته بودند. بند 4 همین گزارش، حمله‌ی 100 نفر از مسلحین به ارتش سوریه را مورد تایید قرار میدهد. به استناد این گزارشها شکی نیست که اسراییل با حمایت کامل از تروریستها علیه دولت سوریه، قواعد بینالمللی را آشکارا نقض نموده و موجبات مسئولیت بینالمللی خود را فراهم کرده است. نتیجه گیری در مجموعه گزارشهای ارائه شده به شورای امنیت توسط نیروی ناظر سازمان ملل، مواردی ذکر شده است که نشان میدهد در حد فاصل مارس 2013 تا دسامبر 2014م، اسرائیل با دخالت در امور داخلی سوریه به تروریستهای تکفیری در بلندیهای جولان کمک کرده است. این گزارشات، بین گروههای نظامی و شبه‌نظامی که علیه دولت سوریه میجنگند از جمله ارتش آزاد، النصره یا داعش تفاوتی قایل نشده و تفکیک نکرده است. سازمان ملل گزارش داده است که مخالفان دولت بشار اسد به طور پراکنده در خط آتش‌بس در مجاورت محل نیروهای سازمان ملل با نیروهای نظامی رژیم صهیونیستی در تعامل بوده‌اند.[20] این حوادث همزمان با خروج سربازان سازمان ملل از بخش سوری به بخش اسرائیلیِ منطقه‌ی حایل[21] در ماه سپتامبر بوده است که پس از گروگانگیری 43 نفر از این نیروها توسط القاعده صورت گرفت. به طور کلی تعامل بین اسراییل با تروریستها در گزارشهای سازمان ملل به وضوح اثبات شده است. این تعامل از دو طریق صورت گرفته است: الف) ورود مستقیم این رژیم به جنگ علیه سوریه و حمله‌ی هوایی و زمینی به مردم، پایگاههای نظامی و نیروهای امنیتی و نظامی سوریه ب) کمک نظامی، آموزشی و تبادل نیرو بین این رژیم و تروریستهای تکفیری در منطقه‌ی حایل. هر یک از این موارد، خارج از قطعنامهها و قوانین و قواعد بینالمللی بوده و نقض حقوق بین‌الملل به شمار رفته و به تبع آن، موجب مسئولیت بین‌المللیِ آن رژیم میشود. از طرف دیگر این حق برای دولت سوریه باقی است تا به اقدامات متقابل دست زده و نیز حق دفاع مشروع را برای خود محفوظ میداند. ذکر این نکته هم لازم است که جانبداری در تهیه‌ی گزارشهای سازمان ملل به نفع رژیم صهیونیستی در راستای توجیه کردن برخی اعمال نامشروع این رژیم، به وضوح قابل مشاهده است. منابع [1] بیان مسائل حقوق بین الملل در خصوص اسرائیل در این نوشتار، به معنای شناسایی رژیم غاصب صهیونیستی به عنوان دولت نیست. [2] Nations Disengagement Observer Force [3] http://www.un.org/en/peacekeeping/missions/undof/reports.shtml [4] Geneva Conventions [5] زنگنه ، حمید، «مداخلات بشردوستانه، حاکمیت دولتها»، وبلاگ شخصی، تابستان 1383، به آدرس زیر: http://hamidzanganeh.blogfa.com/post-15.aspx [6] International Court of Justice [7] جهانگیر کرمی، شورای امنیت سازمان ملل متحد و مداخله بشردوستانه، تهران: مؤسسه چاپ و انتشارات وزارت امور خارجه، 1375، ص 79. [8] احمد کریمی، پایان نامه حقوق بشر و مداخله بشردوستانه، تهران: دانشکده روابط بین الملل، شهریور 1375، ص 108. [9] http://www.un.org/en/ga/search/view_doc.asp?symbol=S/2014/199 [10] http://www.un.org/en/ga/search/view_doc.asp?symbol=S/2014/401 [11] http://www.un.org/en/ga/search/view_doc.asp?symbol=S/2014/665 [12] http://www.farsnews.com/newstext.php?nn=13930917000481#sthash.X1yMjIvT.dpuf [13] http://jahannews.com/vdciuvarpt1avu2.cbct.html [14] http://www.farsnews.com/newstext.php?nn=13920230001306 [15] http://faryabnews.ir/press/index.php/component/content/article/1-latest-news/7280-1393-09-17-19-11-47.html [16] http://www.un.org/en/ga/search/view_doc.asp?symbol=S/2014/859 [17] طبق قطعنامه 2131 (2013) شورای امنیت نباید هیچگونه فعالیت نظامی در منطقه حایل انجام شود. [18] http://www.un.org/en/ga/search/view_doc.asp?symbol=S/2014/401 [19] http://www.un.org/en/ga/search/view_doc.asp?symbol=S/2014/665 [20] بند 6 گزارش 4 دسامبر 2013تا 10 مارس 2014 [21] رژیم صهیونیستی در طول جنگ شش روزه 1967 بلندی های جولان سوریه را به اشغال خود در آورد. سوریه در در جنگ 1973 با اسرائیل، تلاش کرد که این بلندی ها باز پس گیرد اما موفق نشد. سرانجام در سال 1974 طی آتش بسی با حضور نیروی ناظر سازمان ملل در خط آتش بس موافقت کردند که تاکنون ادامه دارد. دکتر اسماعیل طهمورثی منبع: تبیین انتهای متن/
93/10/03 - 00:15
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: فارس]
[مشاهده در: www.farsnews.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 30]
-
گوناگون
پربازدیدترینها