واضح آرشیو وب فارسی:فارس: یادداشت/
صنایعدستی؛ چاههای نفت خاموش
تولید آثار صنایع دستی منبع درآمدی است که اگر برای گسترش آن طرح و برنامهای قوی مدون شود بدون شک تبدیل به صنعتی پر درآمد میشود و باید به این امر مهم رسید که صنایع دستی و گردشگری به مثابه چاههای نفت است که باید استخراجشان کرد.
به گزارش خبرگزاری فارس از اصفهان، تولید و خلق اثرهای هنری و صنایع دستی منبع درآمدی است که اگر برای گسترش آن طرح و برنامهای قوی مدون شود بدون شک تبدیل به صنعتی خواهد شد که عواید ارزی زیاد و اشتغالزایی آن قابل توجه خواهد بود. باید به این امر مهم رسید که صنایع دستی و گردشگری به مثابه چاههای نفت است که تنها باید استخراجشان کرد. درست مثل چین که با ایجاد کارگاههای خانگی با حمایت و برنامهریزی دولت، بازار دنیا را گرفت. اصفهان، شهر آب و آیینه پس از گذر از روزهای سخت بیآبی روزهای خوشی را میگذراند. خروش دوباره زایندهرود و فصل داغ گردشگری چهره نصفجهان را باشکوهتر و بهشتیتر از قبل ساخته است. موج گردشگران خارجی از چشمبادامیهای گرفته تا چشمآبیهای اروپایی و آمریکایی را در قامت رعنای شهر میبینیم که با چشم تحیر و تحسین به شگفتیهای معماری عصر صفوی مینگرند و پیش خود اینگونه به تامل مینشینند. پا که در میدان نقشجهان میگذاری به تحسین معمار فیلسوف عالیقدر، علیاکبر اصفهانی مینشینی و چنان غرق فلسفه و زیبایی و شگفتی جاخوش کرده در این مستطیل سبز میشوی که گویی دست زمان در آن خطه زیبا دست تو را میگیرد و میبرد تا قرنهای قبل اقتدار هنر. گویا شاه صفوی را میبینی که وقتی به مقر فرماندهی خود یعنی عالیقاپو میرسد، کلاه از سر بر میدارد و تعظیم میکند، آن هم به احترام دری که از نجف آورده بود و به جای درب عالیقاپو تعبیه کرده بودو شیخبهایی غرق در دانش و بینش بر چهره شهر رنگی از علم میپاشد. تقسیم آب زایندهرود را و ساخت حمامی که هنوز راز روشناییاش را نمیدانیم و کمی عقبتر عمو عبدالله کارلادانی همه علمش را در قامت منارجنبان میریزد تا باز هم کسی نتواند راز جنبیدن این بنا را کشف کند. و اینگونه تمدنی 400 سال پیش در اصفهان شکل گرفت در عهد صفویه؛ اوج هنر، ثروت، قدرت و تشیع... این است آنچه پیشینیان برای این شهر به یادگار گذاشتند و اکنون تنها مسئولان شهری با یک اتحاد قاطع میتوانند داشتهها را حفظ و نگهداری کنند. طرحهای اسلیمی و خطایی و نقش سیمرغ بر قامت مس و چرخش زیبای قلممو بر آبی بیکران بشقاب مینا، پر از حرف است از اصالت ایرانی و هویت دینی این سرزمین. و در این میان مسئولان باید به این باور برسند که هنر و صنایعدستی بهترین و اثرگذارترین سفیر صلح برای ماست. کافی است هنرهایمان که پر از حرف و پیام است را ارج بنهیم و هنرمند را که راوی قصههای زیبای خداوند است، حمایت کنیم. کافی است سفیران فرهنگی خود را در دیگر کشورها فعال کنیم و در قالب نمایشگاههای خارج از مرز همین داشتهها را به نمایش بگذاریم. کافی است مسئولان ما بخواهند به این باور برسند که صنایعدستی ما میتواند ارزآوری کلانی داشته باشد و تنه به تنه فروش نفت بزند، کافی است مسئولان ما به این باور برسند که گردشگری ما میتواند به صنعتی بزرگ تبدیل شود، کافی است این باور در مسئولان شکل بگیرد که میراث فرهنگی ما چاههای نفت ماست و با حفظ و نگهداری آن میتوان تولید ثروت کرد. عدم تخصیص بودجه کافی و درخور برای حفظ و نگهداری میراث فرهنگی و سیاسی کردن این حوزه مغفول و مظلوم میرساند که مسئولان از اهمیت و ارزش میراث فرهنگی و ظرفیت عظیم درآمدزایی آن غافل هستند. انتهای پیام/2301/ل20
93/09/16 - 14:57
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: فارس]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 261]