محبوبترینها
چگونه با ثبت آگهی رایگان در سایت های نیازمندیها، کسب و کارتان را به دیگران معرفی کنید؟
بهترین لوله برای لوله کشی آب ساختمان
دانلود آهنگ های برتر ایرانی و خارجی 2024
ماندگاری بیشتر محصولات باغ شما با این روش ساده!
بارشهای سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارشهای سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1842315295
-نجات پادگان شهر بانه با یک جعبه خاک
واضح آرشیو وب فارسی:جام جم آنلاین:
نجات پادگان شهر بانه با یک جعبه خاک استوار دومی که تنها درجه‌دار باقی مانده درون پادگان شهر بانه بود آمد کنارم. مچم را گرفت و با لهجه مشهدی گفت: «تو افسر جوانی هستی. قراره 30 سال به این مملکت خدمت کنی. بیا نشونت بدم چطور سربازها رو توی سنگر نگه داشتم.»
امیر سرتیپ جانباز مصطفی گودینی از جمله افسران جوان ارتش قهرمان پس از پیروز انقلاب اسلامی بود که پیش از آغاز جنگ تحمیلی برای پایان دادن به تصرف پادگان شهر بانه به کردستان رفته است او در خاطرات خود چگونگی سرکوب ضد انقلاب و راز مقاومت سربازان درون پادگان این شهر را که در محاصره گروهک ها بوده اند این چنین شرح می دهد: به ارتفاعات گردنه رسیدیم. از روی ارتفاع، شهر بانه کاملا مشخص بود. موقعیت دید و تیر داشتیم. با بی سیم با پادگان بانه ارتباط برقرار کردیم. درگیری مان با ضد انقلاب مستقر در شهر آغاز شد. با «گرا» گیری (موقعیت یابی) از رد تیرهایشان می شد فهمید که بیشترشان حول مسجد جامع شهر مستقر هستند. احتمال دادیم مسجد را پایگاه کرده باشند تک تیراندازهایشان از «قناسه» و تفنگ های مجهز به دوربین استفاده می کردند چون برد گلوله قناسه بیشتر از اسلحه «ژ-3» است ، ما نمی توانستیم با ژ-3 جواب بدهیم برای همین مجبور بودیم با مسلسل هایی که روی دو تانک «چیفتن» سوار بودند پاسخ ضد انقلاب را بدهیم. «شیر1، شیر1» گنبد مسجد رو روی سرشون خراب کن... صدای سرهنگ «رادفر» بود که این جمله را مدام در بی سیم تکرار می کرد «شیر1»هم اسم یکی از تانک های چیفتن بود. این مجبور شدیم از توپ استفاده کنیم که آن هم بی فایده بود گلوله توپ گنبد را سوراخ می کرد و از طرف دیگرش خارج می شد و گنبد خراب نمی شد و توپ ها جای دیگری منفجر می شدند.
با دفاع دور و نزدیک پایین آمدیم، به شهر نزدیک می شدیم. البته هدف اصلی ، شهر نبود بلکه آزادسازی پادگان بود. با خیانت «پورموسی»(1) و از دست دادن نیروها ، فعلا آمادگی آزادسازی شهر را نداشتیم هرچه به شهر نزدیک تر می شدیم سعی می کردیم بیشتر از تفنگ ژ-3 استفاده کنیم. ارتفاعات «آربابا» پشت پادگان یعنی جنوب شرقی اش قرار داشت و سمت راست شهر بود و طرف دیگر هم دشتی سرسبز به چشم می خورد. نزدیک پادگان که رسیدیم از روی ارتفعات آربابا ، ضد انقلاب بی امان به سمتمان شلیک می کرد. در دل کوه سنگر زده بودند. البته دو هلی کوپتر «214» رفتند سر وقتشان ولی نتوانستند کامل خاموششان کنند بالاخره با موقعیت دید و تیر بدون هیچ تلفاتی وارد شهر شدیم. درب پادگان را می دیدیم. با گلوله های «دودزا» قسمت شمال و شمال غربی شهر بانه را کاملا پوشاندیم. با ایجاد دیواره ای از دود به نیروها دستور حرکت داده شد و به سمت پادگان حرکت کردیم. کل نیروی داخل پادگان 30 نفر بودند. از درجه دارهایشان فقط یک نفر باقی مانده بود که او هم استوار دوم بود. مابقی همه شهید شده بودند.
این ها بازمانده یک گردان 200 نفری از تیپ قوچان «لشکر 77 خراسان» بودند. نزدیک بودن بیش از حد شهر به پادگان کار را مشکل می کرد، چون شهر تخلیه شده بود و ضد انقلاب از داخل خانه های خالی به راحتی به سمت پادگان تیراندازی می کرد. به علاوه مشرف بودن آربابا بر پادگان باعث شده بود گردان مشهدی شهدای زیادی بدهند دورتا دور پادگان سیم خاردار دو دامنه بود ، بین سیم ها هم میدان مین. در ورودی اش هم که با زنجیر پیچانده شده بود، زیر تیر مستقیم چند سنگر داخل پادگان قرار داشت. بوی تعفن غیرقابل تحمل ، اولین چیزی بود که به محض ورود به پادگان توجه مان را به خودش جلب کرد. وقتی آمدیم بالای سنگرها ، سربازهای مشهدی باورشان نمی شدکه پادگان آزاد شده است. خیلی خوشحال شدند. برای هیچ کدام بیشتر از 15 فشنگ نمانده بود. با این حال پادگان را با کم ترین امکانات و چنگ و دندان حفظ کرده بودند استوار دومی که تنها درجه دار باقی مانده شان بود آمد کنارم. مچم را گرفت و با لهجه مشهدی گفت: «تو افسر جوانی هستی. قراره 30 سال به این مملکت خدمت کنی. بیا نشونت بدم چطور سرباز ها رو توی سنگر نگه داشتم.» دنبالش رفتم داخل سنگر به سرباز گفت:«من به سربازها این طور روحیه دادم گفتم داخل این جعبه ها 5000 تا فشنگه ، ولی تا فشنگتون تموم نشده حق استفاده از اینها رو ندارید در ضمن با هر فشنگ باید یه نفر رو بکشید حق تیراندازی بی خود ندارید.»
مانده بودم چه بگویم. سرباز هم که تازه فهمید ، دلش را به یک جعبه خاک خوش کرده است از سنگر بیرون زد.
این درجه دار هم از آزادی پادگان و نگهداری آن با دست خالی خوشحال بود برای همین دو ماه محاصره با حداقل امکانات از تک تک افراد پادگان فولاد آب دیده ساخته بود.همه شان در تیراندازی خبره شده بودند.
حیاط پادگان پر بود از سنگرهایی که افراد کنده بودند. هر 20 قدم یک سنگر. به ساختمان ها اعتباری نبود چون بزرگ بودند و با دیدی که دشمن از روی ارتفاعات آربابا بر پادگان داشت راحت با یک خمپاره روی سر افراد خراب می شد.
خوبی سنگرها این بود که به خاطر کوچک بودن امکان زدنش با خمپاره و تیرخیلی کم بود. بچه ها در محل هایی که دید کم تری داشت در سنگرهای سه نفره تقسیم شده بودند این گونه می توانستند تمام پادگان را پوشش بدهند از همین رو راه نفوذ دشمن را به پادگان بسته بودند. استوار مشهدی به طور نامنظم بین سنگرها می چرخید ، درون یک سنگر پنج دقیقه می ماند و درون دیگری نیم ساعت، همین کارش باعث شده بود نتوانند دستش را بخوانند و زنده بماند. باقی پرسنل هم دو، سه نفری داخل سنگرهای انفرادی جا گرفته بودند. به خاطر بالا بودن سطح آب های زیر زمینی داخل خیلی از سنگرها چشمه آب بیرون زده بود. سربازها کف سنگر را که حدود یک متر می کندند به آب می رسیدند این طور دیگر مجبور نبودند از سنگر خارج شوند چون برای دستشویی هم از همان آب استفاده می کردند هرچند که باید نشسته می خوابیدند و غذا می خوردند ولی به زنده ماندنشان می ارزید. بالای کوه آربابا لاشه سوخته دو فروند هلی کوپتر 214 افتاده بود می گفتند طی عملیات «هلی برن» قصد رساندن آذوقه و مهمات و نیرو به پادگان را داشته اند که به خاطر تسلط ضد انقلاب بر زمین و آسمان پادگان موفق نشده بودند. نیروها هم یا شهید شده یا به اسارت رفته بودند. تا وقتی من بانه بودم لاشه آن دو هلی کوپتر روی کوه خودنمایی می کرد.به اطراف پادگان رفتیم. در یک محیط باز جایی که نسبت به پادگان موقعیت دید و تیر داشته باشیم سنگر زدهیم و دفاع ضد «چریک» تشکیل دادیم تا سنگرها را بکنیم سیاهی شب همه جا را گرفت. درگیری شروع شد ضد انقلاب که توپ نداشتند پشت هم با خمپاره منور می انداختند روی پادگان و 30 نفری که درون پادگان بودند مهارت شان در تیراندازی ما را که در قسمت دیگری مستقر بودیم سرشوق آورده بود ما هم با توپ روی ارتفاعات آربابا منور می انداختیم. دشمن هم فقط با یک تیر خاموشش می کرد ولی منوری که ضد انقلاب روی سنگرهای ما می انداخت تا آخرین لحظه می سوخت البته ضد انقلاب ها مجهز به دوربین دید در شب روی اسلحه قناسه بودند در گردنه همه نیروهای زبده مان را از دست داده بودیم کسی نبود که بتواند منور را بزند آن هم با یک تیر همه با هم سمت منوری که بالای سرمان می سوخت شلیک می کردیم ولی هیچ کدام نمی توانستیم بزنیمش ؛ البته با دیدن مهارت رزمندگان مشهدی روحیه می گرفتیم. هر کدام شان از نظر توانایی نظامی با 10 نفر ازما برابری می کردند یا حتی با 10 نفر از ضدانقلاب ، در مدت محاصره یا دگرفته بودند که فشنگ را هدر ندهند همه تیرهایشان بدون استثنا به هدف می خورد آن شب تا صبح به درگیری گذشت با صابر و یکی دیگر از همرزمانم شب را به سه قسمت تقسیم کردیم. هر کدام قسمتی از شب را بیدار بودیم و بین سنگرها چرخ می زدمی هر سنگر را بین پنج تا هفت نفر تقسیم کردیم تا همه بتوانند استراحت کنند هم نگهبانی بدهند. هنگام چرخ زدن ، به بچه ها تذکرات لازم را می دادیم. آن ها هم باید نوبتی می خوابیدند. گوش زد می کردیم اگر کسانی که نوبت شیفتشان است بخوابند، خوابشان خواب مرگ است ، دشمن به راحتی نزدیک می شود و با انداختن یک نارنجک در سنگر کار همه شان را تمام می کند. بین سنگرها که چرخ می زدم رسیدم به سنگری که «نوری حسین زاده» به همراه چند درجه دار دیگر که اهل رشت بودند در این سنگر مستقر بودند این سنگر نیازی به تذکر و گوش زد نداشت چون همگی ماهر بودند. بهار بود و شب ها کوهستان سرد می شد ؛اما نه به اندازه ای که اذیت کند. مخصوصا که ما طول شب را مدام تحرک داشتیم و روی پا بند نمی شدیم. حداقل تا وقتی بیدار بودیم سردمان نمی شدبه علاوه، نیروی جوانی حتی نمی گذاشت خستگی راه و این همه درگیری را احساس کنیم ، چه برسد به سرمای هوا را.فردای آن روز هلی کوپتر شینوک آمد.از «لشکر 21 حمزه» نیروهای جدید آورده بود و بچه ها به عقب باز می گشتند. چشم های همه شان پر از اشک بود. عزیزترین دوستانشان را در آن گودال جا گذاشته بودند. از طرفی بعد از دو ماه تلاش تن به تسلیم نداده و تا آخرین فشنگ جنگیده بودند. شاید این پیروزی مرهمی بر زخم شهادت نزدیک به 200 نفر از دوستانشان بود. ترتیب حمل پیکر شهدا داده شد. رفت و آمد هلی کوپترها راحت تر از قبل شده بود. با رفتن مشهدی ها روحیه و انرژی را که از دیدن مقاومتشان با دست خالی گرفته بودیم از دست دادیم گردان جدید در پادگان جاگیر شد. آن ها همه مثل ما نمی توانستند منورهای دشمن را بزنند مخصوصا که موقعیت دید و تیر هم داشتند و تلفات می دادند ما باید برای دفاع بیرون می ماندیم. تدارکات از راه زمین ممکن نبود هواپیما با چتر برای ما مهمات و آذوقه می ریخت. این چترها باید توسط مسئولان نیروی هوایی جمع آوری می شد جمع کردنشان کار ما نبود چون باید به شیوه خاصی تا می شدند و مسئولی هم از طرف نیروی هوایی بین ما حضور نداشت. برای همین از طرفی چترها ، هم رنگ خوبی برای استتار داشتند و یادگاری خوبی از جنگیدن در کردستان محسوب می شدند. 1- سرهنگ «پورموسی» فرمانده لشکر قزوین بود که پیش از جنگ تحمیلی در حوادث کردستان خیانت های بسیاری کرد و بعد نیز اعدام شد.(ایسنا)
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: جام جم آنلاین]
[مشاهده در: www.jamejamonline.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 236]
-
گوناگون
پربازدیدترینها