محبوبترینها
چگونه با ثبت آگهی رایگان در سایت های نیازمندیها، کسب و کارتان را به دیگران معرفی کنید؟
بهترین لوله برای لوله کشی آب ساختمان
دانلود آهنگ های برتر ایرانی و خارجی 2024
ماندگاری بیشتر محصولات باغ شما با این روش ساده!
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1842130732
بهترین شغل دنیا - فواد شمس *
واضح آرشیو وب فارسی:ایرنا: بهترین شغل دنیا - فواد شمس * هر چقدر خودروها، موبایل ها، ساعت ها و لباس های مارک داری که با پول های آن پدران توسط این بچه ها خریداری شده به نمایش گذاشته می شود، منبع و منشاء آن پول ها ناپیداست. راز اصرار به دیده شدن و بازنمایی توسط این بچه پولدارهای تهران نهفته در نادیده شدن پدرانشان است.
بچه پولدارهای تهران در خیابان های تهران با خودروهای میلیاردی مانور ثروت می دهند، اما پدرانشان شاید بی سر و صدا در راهروهای بنگاه های اقتصادی نامعمول تلاش می کنند آسه بروند و آسه بیایند تا گربه شاخ شان نزند. دراین جا گربه افکار عمومی است و افکار عمومی گربه! که کلا گربه است.
در گذشته "حاجی بازاری" تیپ غالب ثروتمندان در ایران بوده اند. آنان تظاهر به ساده زیستی داشتند، نمایش فقر می دادند اما تیپ جدید بچه پولدارها نه تنها تظاهر به ساده زیستی نمی کنند که به عمد و با شدت بسیار، تظاهر به زندگی لاکچری دارند.
اینان برخلاف اسلاف پیشین خود می خواهند ثروت خود را به رخ بکشند. اگر در گذشته ارزش این بود که در ظاهر خود را فقیر و قانع نشان دهند، این روزها ارزش آن است که خود را ثروتمند و حریص نشان دهند.
فقر، دیگر ارزش نیست تظاهر به ثروت هم ضد ارزش نیست. نظام ارزشی گذشته فرو ریخته و از دل آن بی نظمی ضد ارزش بیرون آمده که هراس انگیز است و حسرت برانگیز ! نکته جالب توجه در مواجهه بخش قابل توجهی از جامعه بخصوص جوانان با پدیده ی بچه پولدارهای تهران "حسرت" خوردن است. اگر در گذشته یک جوان طبقه فرودست با دیدن شکاف های طبقاتی خشمگین می شد، این روزها حسرت می خورد. اگر در میانه دهه 50 شمسی یک نفر تفنگی به دست می آورد قطعا می رفت عضو سازمان های سیاسی ِ مسلحانه - که به هر صورت ادعای مبارزه برای ساختن یک جامعه عادلانه تر داشتند - می شد.
اما امروز می توان با قاطعیت گفت اگر یک جوان عاصی و حسرت خورده از طبقه فرودست تفنگی به دست بیاورد یا بانک و طلافروشی می زند یا عضو باندهای گانگستری می شود تا یکشبه پولدار شود. اگر در آن سال ها افتخار این بود که عکست پوستری شود در تجمعات سیاسی - اعتراضی و نامت جاودانه شود، این روزها جاودانگی در آن است که عکست در کنار فلان استخر سوار بر فلان ماشین در صفحه بچه پولدارهای تهران منتشر شود.
این میل به بازنمایی اغراق آمیز ثروت و تظاهر پولدار بودن اراده معطوف به نمایش است. در این صحنه نمایش برخی "بازیگرند". این ها بچه پولدارهای فیک هستند؛ کسانی که واقعا پولدار نیستند اما دل شان می خواهد پولدار جلوه کنند. ماشین اجاره می کنند و عکس می اندازند. با اندک درآمدشان لباس مارک دار می خرند و بازهم عکس می اندازند. عکس ها را در دنیای "مجازی" منتشر می کنند تا به صورت خیالی خوشبخت باشند. خوشبختی در عکس های مجازی است. خوشبختی اینجا نمایش است. عکس است. مجازی است نه واقعی، نه در دل زندگی!
این جا میل به تحقق یک آرزو حتی به شکل فیک و مجازی بیش از واقعیت جاری زندگی اهمیت دارد. این نسل بر خلاف پدرانش می خواهد پولدار جلوه کند، حتی اگر واقعا پولدار نباشد لااقل در این بالماسکه نقش پولدار بودن را بازی کند. اگر پدران بچه پولدارهای واقعی نمایش ساده زیستی می دادند و بعضا هنوز هم می دهند، فرزندان پدران واقعا فقیر، می خواهند خود را در نقش بچه پولدارهای تهران جا بزنند.
اگر تحقق رویای آمریکایی، در هالیوود باشد و زندگی رویایی هندیان در بالیوود، این روزها بچه های ایران در صفحات مجازی شبکه های اجتماعی دنبال تحقق رویای ایرانی هستند، اما این رویا هنوز هم تا مغز استخوان مردانه است. زنان جایی برای تحقق رویاهایشان ندارند.
این جا سخن از پدران و پسران است. زنان در این نمایش تنها دکوراسیون هستند. زنان ابزار هستند. زنان شی شده اند. کلا شی وارگی شان در این عکس ها پدیدار است. زنان برای دکور در عکس ها حضور دارند. سوژه عکاسی نیستند ابژه اند. این جاست که نظم مردسالارانه ثروت بازهم باز تولید می شود.
ثروتمندی در ایران همواره مردانه بوده و مردانه باقی مانده است. حتی بچه پولدارهای تهران بازهم زنان را برای زینت نمایش خود می خواهند. این جا بچه پولدارها پسران خلف همان پدران هستند، اما با یک تغییر. اگر در گذشته پولدارها زن را به مثابه یک شی مصرفی برای امیال شان در پستوی خانه پنهان می کردند این بار زنان به مثابه کالای تجملی به نمایش گذاشته می شوند. اما در ماهیت داستان تغییر بنیادین اتفاق نیفتاده است. زنان هنوز هم همان شی وارگی خود را دارند.
با پول می توان خوشبختی خرید، توجه جلب کرد، پول زیبا را زشت و زشت را زیبا می کند، پول حتی هیکل و بدن زیبا برای شما می سازد اما همین پول همه را یک شکل می کند. به عکس ها خوب نگاه کنید انگار همه این بچه پولدارها شبیه هم هستند. قیافه ها انگار از یک کارخانه بیرون آمده است. همه یک شکل اند. صورت ها و بدن های جراحی شده. پول زیبایی را هم استاندارد کرده است.
بچه پولدارهای تهران در چهاردیواری ها و خودروهایشان محصور هستند. بورژوازی یک زمانی در دوران اوج اش دیوارهای چین را هم فرو ریخت و سرزنده و خلاقانه به پیش می رفت. تمام مناسبات کهنه گذشته در اقتصاد و سیاست و فرهنگ و هنر را دگرگون می کرد. از بنیاد، نظم کهنه را بر می افکند و نظمی نو و خلاقانه جایگزین آن می کرد. اما این روزها گویا بورژوازی ایرانی از نوع بچه پولدارهای تهرانی اش در دیوارهای خودش محصور مانده است. حضور آنان در فضاهای شهری - عمومی و زندگی اجتماعی - سیاسی محسوس نیست.
هر چقدر پدران آنان سررشته بسیاری از روابط اقتصادی، سیاسی، اجتماعی و فرهنگی را در دست دارند این بچه ها هیچ نقشی در این مناسبات ندارند پس نیاز دارند که در جای دیگر "نمایش" بدهند. چه جایی امن تر و آزادتر از فضای مجازی. پس در نهایت در چهاردیواری خانه هایشان خوشبختی را در عکس هایشان تجسد مادی می بخشند. یا در نهایت با خودروهای چند صد میلیونی و بعضا میلیاردی در خیابان های شهر رژه می روند.
بچه پولدارها فضاهای شهری را برای رژه تسخیر نکرده اند. اینجا بازهم پدرانشان فضاهای شهری را برای رژه ماشین های بچه های پولدارشان آماده کرده اند. شهری که خیابان ها و اتوبان هایش بر پیاده روهایش سلطه دارد. انگار تهران برای ماشین ها ساخته شده نه آدم ها. کسی که ماشین ندارد خود به خود در این شهر نادیده انگاشته می شود، انگار شهروند این شهر نیست. انگار اصلا نیست. در این فضای شهری رژه با ماشین های خود، نمود عینی سرکوب است. همین که هر عابری پیاده ای محاسبه می کند که چند دهه یا چند قرن باید کار کند تا پول خرید یک مازراتی داشته باشد، بزرگترین سرکوب تاریخ است.
بچه پولدارها احتمالا - که نه، قطعا - کار نکرده اند، با کار کردن که بچه پولدار نمی شوید. باید "ددی ِ پولدار" داشته باشید. همین می شود که بسیاری که "ددی پولدار" ندارند، دیگر امیدی به کار کردن هم نخواهند داشت. این جاست که افسانه های استیو جابز و بیل گیتس یک آن "دود می شود و به هوا می رود".
این روزها همه از بچه پولدارهای تهران حرف می زنند. اما بیایید از پدران این بچه پولدارها هم اندکی حرف بزنیم. خیلی ها می پرسند که شغل این بچه پولدارها چه بوده است. پاسخ ساده است، آنان بهترین شغل دنیا را دارند. یعنی "داشتن ددی پولدار!" اما سوال اصلی این است که پدران این بچه پولدارها چه کسانی اند؟ پس به جای آنکه مسحور نمایش بالماسکه گونه این بچه پولدارها بشویم، باید دنبال سناریوی پیچیده "ددی های پولدار" پشت صحنه بگردیم.
* منبع: هفته نامه خبری - تحلیلی صدا، شماره دهم (3/8/93)
11/09/1393
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: ایرنا]
[مشاهده در: www.irna.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 16]
-
اجتماع و خانواده
پربازدیدترینها