تبلیغات
تبلیغات متنی
محبوبترینها
ساقدوش کیست ؟ | وظیفه ساقدوش در مراسم عقد و عروسی چیست ؟
قایق‌سواری تالاب انزلی؛ تجربه‌ای متفاوت با چاشنی تخفیف
چگونه ویزای توریستی فرانسه را بگیریم؟
معرفی و فروش بوته گرافیتی ریخته گری
بهترین بروکر برای معاملات فارکس در سال 2024
تجربه رانندگی با لندکروز در جزیره قشم؛ لوکس‌ترین انتخاب
اکسپرتاپ: 10 شغل پردرآمد برای مهاجران کاری در کانادا
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1816362896
خیابان گردی با بیمار مبتلا به ایدز
واضح آرشیو وب فارسی:ایرنا: خیابان گردی با بیمار مبتلا به ایدز تهران- ایرنا- روزنامه «اعتماد» امروز -دوشنبه- نوشت: دهم آذر (اول دسامبر) به یاد قربانیان ایدز، کمک و آموزش به جمعیتی که هنوز گرفتار بیماری نشده اند و درمان مبتلایان، روز جهانی ایدز نامگذاری شده است. علت شیوع بیماری در اغلب کشورها با افت و خیزی نه چندان متفاوت، شبیه یکدیگر است. در جایی در شرق دنیا، اعتیاد تزریقی علت است و در جایی در غرب دنیا، روابط جنسی نامحدود و پرخطر.
اعتماد می افزاید: ایران در دهه های ٦٠ و ٧٠ به عنوان کشوری شناخته می شد که گرفتار ایدز به دلیل شیوع اعتیاد تزریقی است. فقط ١٠ سال، زمان برد تا سیمای ابتلا در کشور و مسیر انتقال ویروس به سمت روابط جنسی محافظت نشده تغییر جهت دهد. از آن پس تا امروز گزارش های رسمی سالانه نگران کننده است از این بابت که با وجود موثر بودن تلاش دولت برای کاهش و کنترل انتقال ایدز از طریق اعتیاد تزریقی و در حالی که از مقایسه گزارش های سالانه می توان به کاهش معنادار انتقال بیماری از طریق تزریق مشترک رسید، اما تعداد مبتلایان به دلیل رابطه جنسی محافظت نشده، نه کند و بطئی، که تصاعدی و پرشتاب رو به افزایش است. اولین هشدار را وزیر بهداشت دولت دهم داد در پایان تابستان ١٣٨٩ و آخرین هشدار را وزیر بهداشت دولت یازدهم داد در پایان تابستان ١٣٩٣ درباره صعود بی مرز انتقال ایدز از طریق روابط جنسی محافظت نشده. و تا پایان سال ٩٠، ٦٦ درصد مبتلایان شناسایی شده در همان سال، از طریق اعتیاد تزریقی و ٢١ درصد از طریق رابطه جنسی مبتلا شدند. تا پایان سال ٩١، ١/٥٢ درصد از مبتلایان شناسایی شده در همان سال، از طریق اعتیاد تزریقی و ٦/٣٣ درصد از طریق رابطه جنسی مبتلا شدند. تا پایان سال ٩٢، ٥/٤٥ درصد از مبتلایان شناسایی شده در همان سال، از طریق اعتیاد تزریقی و ٨/٣٦ درصد از طریق رابطه جنسی مبتلا شدند. . . . و این داستان ادامه دارد و جز با اراده فردی و ترویج فرهنگ مراقبت از خود حتی در پرخطرترین روابط، نمی توانیم نقطه پایانی بر آن بگذاریم. اما پشت پرده بیماری، حکایت دیگری در حال روایت است. مبتلایان، من، تو، او، ما، شما، ایشان، هیچ یک امروز نمی دانیم که بغل دستی ما بیمار است یا نیست. شاید همین ابهام بهترین دلیل بود که یک نیم روز با یک بیمار ایدز در خیابان های شهر همراه شوم بدون آنکه از کلامش، گردش نگاهش، راه رفتن و غذا خوردن و نفس کشیدن و نشستنش، گرایی از بیماری هویدا شود. با اینکه ترس های خودش را داشت. محافظه کارانه و پر احتیاط، مرا از ورود به هر دایره یی که حریم روحش را خطاب قرار می داد دور نگه می داشت یا می خواست که این دوایر پرتعداد و درهم آمیخته رد پایی در گزارش نداشته باشد. به احترام انسانیتش که قطعا، بیماری هم نتوانسته تغییر و خدشه یی در آن ایجاد کند، نامی مستعار انتخاب شده و البته، او مردی است مانند همه آنها که دیروز و امروز و فردا در خیابان و کوچه و گذر می بینیم و از کنار هم می گذریم. . . .
«روزی که برای گرفتن جواب آزمایش رفتم، وقتی اسمم را به مسوول درمانگاه گفتم، گفت آقا چرا انقدر دیر؟ فهمیدم... گفتم هیچ چیزی نگو. هیچ چیزی نگو. عقب عقب رفتم و نشستم. آزمایشگاه را روی سرم کوبیده بودند. تنها تعبیرم همین است... فقط گریه می کردم. تا یک سال اول به این فکر بودم که می میرم. ولی بعد از آشنا شدن با یک پزشک و یک روانشناس، بعد از یک سال، فهمیدم که مردن در کار نیست. زندگی ادامه دارد و فقط مسیر زندگی ات تغییر می کند. اولویت هایت تغییر می کند»
خواب دیده بود که ایدز دارد. عصر سرد پنجشنبه، در پارکی دور و خلوت در جنوب شرقی تهران با مردی قرار دارم که خوابش تعبیر شده و پنج سال است که با ایدز زندگی می کند.
کمی از ٦ عصر گذشته که ساسان می رسد.
« خواب دیده بودم که رفتم آزمایش دادم و نتیجه مثبت بوده.»٣٣ ساله است. قامتی کوتاه دارد و عمق نگاهش پر از اضطراب و تنهایی است. مثل همه مردهاست. مثل همه آدم ها. آنقدر شبیه و بدون تفاوت که اگر فردا یا ماه بعد از کنار هم رد بشویم نمی شناسمش. ایدز، مهری بر پیشانی اش نچسبانده. تفاوت های هورمونی و ژنتیکی اش هم در ظاهرش هیچ نشانه یی نگذاشته. حتی از مردهای دیگر بداخلاق تر و عبوس تر است. ١٢سال قبل ، وقتی مراجعات بی شمارش به روانپزشک او را به این نتیجه قطعی رساند که با بقیه مردها فرق دارد دست زد به انتقام. انتقام گرفتن از خودش.
« در بخشی از شهرداری مشغول کار بودم که کارمان جمع کردن معتادان پرخطر بود. سه بار، عمدا، شرایطی ایجاد کردم که سرنگ آلوده به دستم فرو برود. دو بار خودکشی کردم.»
پیاده روهای آب گرفته را زیر پا می گذاریم. فراری از باران به ایستگاه مترو پناه می بریم و ساسان، در همهمه آمد و رفت قطارها، روی صندلی های ایستگاه مترو، بی تفاوت به کنجکاوی نگاه آدم ها، خودش را بیرون می ریزد. دو ماه قبل، شریک عاطفی اش در یک مهمانی به او خیانت کرده و ساسان که برای اولین بار در عمرش عاشق شده و به شریکش ابراز عشق کرده، سرگشته از خیانتی که شاهد بی واسطه اش بوده، بیمار بودن را فراموش کرده و لابلای هر جمله، گریزی به آن شب مهمانی می زند و یادش می آید که به فوت وقتی، بعد از خوابی کوتاه، چشم هایش شاهد خیانت شریکش بوده. حالا همین چشم ها، همین نگاه سرگردان است که به بعضی مسافران مرد مترو که قد و قامتی برازنده دارند خیره می ماند.
«روزهای اول، بعد از آنکه نتیجه آزمایش را گرفتم، به خودم نهیب می زدم که سعی کن با این ویروس رفیق شوی. دوست شوی. این ویروس هست. پس تلاش کن یاد بگیری که چطور با آن زندگی کنی.»
از خانواده پرجمعیت ساسان، فقط پدر از بیماری اش خبر دارد. پدری در آستانه کهنسالی که وقتی شنید، نگاهی به دور دست ها، آنجایی که ساسان به آن راهی نداشت انداخت و گفت:
«مطمئنم که تو خطایی نکردی.»
ساسان در این پنج سال هیچ وقت نفهمیده که پدر در خلوت خود چطور بیماری فرزند را برای خود حل و هضم کرده و چقدر به همان استواری بوده که به هنگام شنیدن خبر نه گوشه لبش لرزیده و نه نگاهش دلواپسی به دل ساسان انداخته...
بین جمله ها گاهی سکوت می کند، گاهی اشک توی چشم هایش می دود، گاهی چانه اش به لرز می افتد و دوباره به یاد می آورد که ایدز، تلنگری بود به اعماق روحش. ایدز، باعث شد ساسان، خودش را بشناسد.
« ایدز کمکم کرد که... قدرت پیدا کردم که... یاد گرفتم چطور انرژی ام را تخلیه کنم. باور می کنی که من بعد از ایدز دعوا کردن و لذتش را یاد گرفتم و شناختم؟ قبل از آن وقتی دعوا می شد، وقتی اطرافم شلوغ می شد، نمی دانستم، بلد نبودم که در این موقعیت، باید زبل باشی. حالتت را عوض کنی. ریتمت را عوض کنی. لازم است دروغ بگویی. باید کاری انجام بدهی. باور می کنی؟ قبل از ایدز نمی دانستم باید این کارها را بکنم. تا این حد از نظر شخصیتی عقب بودم...»
ساسان در این پنج سال و به واسطه آمد و رفت به باشگاه یاران مثبت و درمانگاه ایدز تغییر چهره بیماری را به چشم دیده.
«پنج سال قبل همه آنهایی که می آمدند باشگاه و درمانگاه، معتادان خیابان خواب و فقیر بودند. امروز همه آنهایی که می آیند آدم های با اعتبار و تحصیلکرده هستند. همه هم از طریق رابطه جنسی مبتلا شده اند.»
ساسان می گوید که از طریق سرنگ آلوده مبتلا شده. یقینش به این است که سرنگ های آلوده یی که در هنگام جمع آوری معتادان پرخطر در منطقه شوش به دستش فرو رفته او را مبتلا کرده. با وجود آنکه تا پیش از آزمایش، هیچ وقت از وسایل پیشگیری استفاده نکرده اما اطمینان دارد که همان سه باری که عمدا شرایطی ایجاد کرد که سرنگ آلوده به دستش فرو برود باعث ابتلایش شده است. اما بقیه آدم های جامعه این را نمی دانند. نمی فهمند. نمی خواهند درک کنند که بیماری ساسان یک اتفاق شخصی است و هیچ کس اجازه ندارد ساسان را به خاطر ایدز و حتی نامتعادل بودن کارکرد هورمون هایش محکوم و قضاوت کند. اما در این پنج سال همه به خودشان اجازه دادند که ساسان را زیر تیغ قضاوت ببرند. مثل آن مسوول درمانگاه عرب ها در چهارراه گلوبندک که وقتی ساسان، مثبت بودنش را اعلام کرد، حاضر نشد از او خون بگیرد و یکی دیگر از همکارانش برای خونگیری از ساسان آمد.
*بخشنامه یی برای زندگی
اولین نشانه های شیب افزایش بیماری به دلیل روابط جنسی پر خطر، اوایل دهه ٨٠ ظاهر شد. چندی بعد از آنکه رییس وقت قوه قضاییه با یک بخشنامه، ممنوعیت و تابوی توزیع سرنگ یک بار مصرف و وسایل پیشگیری در جمع معتادان کارتن خواب را شکست و نخستین مراکز گذری کاهش آسیب اعتیاد در محلات حاشیه یی و فقیر نشین شهرهایی همچون
تهران و کرمانشاه راه افتاد که فعالان این مراکز، معتادان بهبود یافته و مبتلا به ایدز بودند که با استقبال از تغییر نگاه دستگاه قضایی به اعتیاد که آن زمان و به دلیل الگوی مصرف رایج، در تزریق و سرنگ مشترک تعریف و تلخیص می شد، داوطلبانه برای جمع آوری (برچیدن) فرش پهناور سرنگ های آلوده رها شده در اماکن عمومی و حاشیه خیابان ها و پارک ها اعلام آمادگی کرده بودند. توزیع سرنگ یک بار مصرف رایگان، همدردی با کارتن خواب های تزریقی از طریق مداوای زخم های باز و هولناک شان، ایجاد مراکزی که علاوه بر یک وعده غذای گرم، آگاه سازی معتادان از عواقب تزریق مشترک و ترغیب به رها شدن از اعتیاد و حمایت های مادی جسته گریخته یی را به کارتن خواب های رانده شده از اجتماع هدیه می داد آنقدر مفید بود که فقط بعد از گذشت شش ماه، دستگاه های متولی متوجه شدند که یک یا دومرکز در هر استان برای کاستن از بار اعتیاد تزریقی کافی نیست و این تصویر باید در تمام شهرها قابل رویت شود.
به موازات اقدام دولت و انجمن های غیر دولتی برای کسب مجوز ایجاد مراکز گذری کاهش آسیب اعتیاد در سطح شهرها، تلاش جدی و زیر پوستی مافیای مواد مخدر برای تغییر الگوی مصرف و زمینه سازی ورود محرک ها و جایگزینی با مخدرها نشانه های کمرنگی به جا می گذاشت. متخصصان ایدز اولین هشدارها را از فروپاشی دیواره نازک ترس از روابط جنسی محافظت نشده در مراجعان جوان خود دریافت کرده بودند در حالی که انتهای جاده نگرانی شان در مه غلیظی از بی اطلاعی و ناآگاهی نسل جوان جسور پنهان مانده بود. آمار سه ماهه ایدز و گزارش رسمی وزارت بهداشت خبر می داد که بخشنامه رییس وقت قوه قضاییه نتیجه یی مترادف با موفقیت در کاهش تزریق های پرخطر در معتادان خیابان خواب داشته و مشاهدات مددکاران مراکز گذری کاهش آسیب اعتیاد تایید می کرد که معتادان که در این برهه از زمان، طعم زندگی را جور دیگری شناخته اند، حتی به قیمت اینکه هزینه سرنگ خود را گدایی کنند، حاضر به استفاده از سرنگ مشترک نیستند. اما همین معتادان که با الفبای بهداشت فردی دمخور نبودند و محیط پیرامون شان هم مجالی برای درک اهمیت بهداشت فراهم نمی کرد و شرکای عاطفی شان هم آیینه عادات آنها بودند، میلی به استفاده از وسایل پیشگیری نداشتند.
وسایل پیشگیری توزیع شده توسط امدادرسانان سیار وابسته به همین مراکز گذری بین معتادان کارتن خواب، یا بی استفاده می ماند و راهی اولین سطل زباله می شد یا با پول و به ازای هزینه یک پرس نشئگی معاوضه می شد. نمونه این رفتار و بی رغبتی به استفاده از وسایل پیشگیری در روابط جنسی، در جملات مراجعان مطب های خصوصی متخصصان عفونی و مردان و زنانی که با قدم های شتابزده، از درگاه خودحذفی محرمانه پایگاه های انتقال خون رد می شدند تا تردید درباره آینده زندگی شان به دلیل رابطه پرخطری که داشته اند را نقطه پایانی بگذارند هم انعکاس داشت. از سال های پایانی دهه ٨٠، تعداد مراجعانی که نمونه خون شان از بابت آلودگی به ویروس اچ ای وی مثبت بود و در پرونده شان و در مقابل سوال درباره ارتباط جنسی پرخطر علامت مثبت خورده بود رو به افزایش گذاشت. گزارش های سه ماهه نگران کننده شده بود. یک مبتلا و دو مبتلا و سه مبتلا به دلیل رابطه محافظت نشده، در فاصله زمانی کوتاهی رسید به ٥ مبتلا و ١٠ مبتلا و... اصطلاح موج سوم ایدز و انتقال از طریق روابط جنسی پرخطر متولد شد.
* زندگی با رویای مرگ
تیر ١٣٨٩ رنگ زندگی ساسان یک جور دیگر شد. با طیف هایی دیگر. از سبز دریایی سقوط کرد به خاکستری آسمان ابری.
«روزی که برای گرفتن جواب آزمایش رفتم، وقتی اسمم را به مسوول درمانگاه گفتم، گفت آقا چرا انقدر دیر؟ فهمیدم... گفتم هیچ چیزی نگو. هیچ چیزی نگو. عقب عقب رفتم و نشستم. آزمایشگاه را روی سرم کوبیده بودند. تنها تعبیرم همین است. شاید فقط یک بیمار مثبت این حس را درک کند که وقتی نتیجه آزمایشت، وقتی مثبت بودنت را به تو اعلام می کنند، آن لحظه اول چه حسی داری. دنیا برایت چطور می شود. منشی گفت برو بیمارستان. رفتم. گریه... گریه... گریه... فقط گریه می کردم. آنقدر به مبتلا شدنم مطمئن بودم که حتی آزمایش دوم را هم ندادم. ٤٥ روز روزه گرفتم که خوب شوم. تا یک سال اول به این فکر بودم که می میرم. ولی بعد از آشنا شدن با یک پزشک و یک روانشناس، بعد از یک سال، فهمیدم که مردن در کار نیست. زندگی ادامه دارد و فقط مسیر زندگی ات تغییر می کند. اولویت هایت تغییر می کند. یاد گرفتم که از یک اتفاق، هرچقدر بد و آسیب رسان، چطور باید استفاده کنی. فهمیدم باید بلد باشی که چکار کنی و چطور رفتار کنی و این بلد شدن در وجود خودت است. ولی باید بگردی و پیدایش کنی... ولی می دانی؟ ما می رویم دنبال ایدز. ایدز دنبال ما نمی آید. ما رابطه پر خطر برقرار می کنیم. ما معتاد می شویم و تزریق می کنیم. ما سرنگ آلوده را عمدا به دستمان فرو می بریم. اما باور می کنی که تا امروز نتوانستم از خدا بپرسم که چرا من؟»
درد عدد دارد. رنگ دارد. برای ساسان عدد و رنگ دارد. دردی که با اعلام ابتلای ساسان به ایدز، دعوت نشده وارد شد و تمام وزنش را در یک لحظه انداخت روی شانه های ساسان. ساسان تیرماه ١٣٨٩ معنی درد را فهمید. وزنش را حس کرد. عددش را شناخت. رنگش را دید. عدد درد برای ساسان، آن موقع که از بیماری اش مطلع شد، همان لحظه اول، در همان کسری از ثانیه، از ١٠، ٩ و ٧٥ بود. با رنگی نزدیک به سیاه...
« راه به جایی نداری. سرگشته شده ای. فقط می خواهی نباشی. فقط می خواهی بشنوی که اشتباه شده. چنگ زدن است یک جوری. درمان دارد؟ می میری؟ زنده می مانی؟ خانواده ات چه می شود؟.... من خیلی سخت گریه می کنم. خیلی سخت. اما آنروز، توی درمانگاه، جلوی آن زن گریه می کردم. زار می زدم. او هم با بی تفاوتی نگاه می کرد و سوال هایی می پرسید که اصلا آن لحظه آدم نمی داند کدام را راست می گوید و کدام را دروغ...»
کد ساسان ..,٦٠ است. هر فردی که نمونه آزمایش خونش مثبت می شود و به درمانگاه مبتلایان مراجعه می کند، همان ابتدا یک کد چهار رقمی می گیرد و تا پایان عمر با همان کد شناخته می شود. اسم ها آنقدر هویت ندارد که این کد و این عدد چهار رقمی می شود برگ حدس و تاییدهای دور و نزدیک درباره آینده و دوام و کیفیت زندگی مرد یا زن مراجعه کننده مبتلا... ساسان باید از ماه آینده داروهای ایدز را شروع کند. داروهایی که دو ماه قبل و به مدت یک ماه مصرف کرد و آنچنان دچار توهم شد که بعضی شب ها خواب حمله نیروهای داعش را می دید و در خواب و رختخوابش ادرار می کرد به تصور آنکه در دستشویی نشسته است.
ساسان یکی از قربانیان برهم ریختن تعادل و نظم هورمونی و ژنتیکی است. پس از ٢١ سالگی، کوتاه مدتی بعد از طلاق همسرش و بعد از مواجهه با مشکلات فراوان روحی با واقعیت بیماری خود مواجه شده است. بیماری که قابل درمان نیست و حتی بیشتر از ابتلای او به ایدز روحش را زخمی کرده است.
«هفت سال از زندگی عقب افتادم. پیر شدم. ویران شدم. خدا را به کتابش قسم می دادم که من را شفا بدهد. رفتم کربلا. جلوی ضریح امام حسین زانو زده بودم و التماس می کردم که یا زنده برنگردم یا شفا پیدا کنم... ماه ها بعد رفتم پیش یک روحانی. باور می کنی که خدا در زندگی من خیلی هست؟ وقتی از مشکلم با آن روحانی گفتم فقط من را نگاه کرد و با آرامش، بدون اینکه نکوهش و نفرتی در کلام و نگاهش باشد گفت می توانی به خدا بگویی چرا؟ تو چیزی هستی که خدا آفریده. پس برو و زندگی کن.»
ایدز آدم ها را تبدیل به بازیگر می کند. بازیگرانی که درباره نقش خودشان خیلی خوانده اند و می دانند. بازیگرانی که می توانند هر نقشی بازی کنند غیر از بیمار مبتلا به ایدز. می توانند ناجی و والد و نجات غریق باشند حتی در همان آنی که نفس شان برای ادامه حیات یاری نمی کند.
«چهار ماه بعد از اینکه جواب آزمایشم را گرفته بودم، روانشناس درمانگاه تماس گرفت. رفتم درمانگاه. پسری نشسته بود و زار می زد. روز اول خودم را دیدم. مهم نبود که چطور مبتلا شده بود. ما دوست نداریم برای کسی تعریف کنیم که چطور و چرا. زن خیابانی می آید درمانگاه و می دانیم که از طریق حرفه اش مبتلا شده اما نمی پرسیم و وقتی می گوید تیغ آرایشگاه آلوده بوده ما هم قبول می کنیم. همان طوری که انتظار داریم و دوست داریم دیگران هم از ما قبول کنند. من بعد از تمام این سال ها یاد گرفتم که فقط وظیفه دارم کمک کنم. یاد گرفتم که من و همه آنهایی که مبتلا به ایدز شدند، این وسط هستیم و دور هر کدام مان دایره، دایره، دایره است. هر فردی اجازه دارد در یکی از این دایره ها وارد شود. اما دایره آخر، فقط خودت هستی و خدا...»
* زندگی در انزوای بی خبری
نزدیک نیمه شب است. باران بند آمده و تهران برای خواب آماده می شود. ساسان مرا به جمع دوستانش دعوت می کند. دوستان ساسان، دو به دو و در جمع های چهار و پنج نفره در گذرهای پارک قدم می زنند. پنجشنبه ها موعد قرارشان است. بیایند که شاید به مدد یک نگاه یا اشاره، برای چند ماهی یا حتی چند ساعتی از تنهایی رها شوند. تنهایی عمیق و مفرطی که گریبان شان را گرفته و در هیچ جمعی از همجنسان شان، جز آنها که مثل خودشان هستند، دوستی ندارند. منزوی و آویخته به روابط سست و بی دوام، با آگاهی ناچیز درباره ایدز و روش های ابتلا و خطری که از بابت روابط پر خطر بدون استفاده از وسایل پیشگیری تهدیدشان می کند .
منبع: اعتماد
اول**1368**
10/09/1393
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: ایرنا]
[مشاهده در: www.irna.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 76]
-
گوناگون
پربازدیدترینها