محبوبترینها
آشنایی با سایت قو ایران بهترین سایت آگهی و تبلیغات در کشور
بهترین شرکت‌های مهندسی در آلمان
صفر تا صد حق بیمه 1403! فرمول محاسبه حق بیمه
نقش هدایای سازمانی در افزایش انگیزه و تعهد کارکنان
کلینیک پروتز و ساخت اندام مصنوعی دکتر اجرائی
چگونه می‌توانیم با ترانسفر وایز پول جابجا کنیم؟
بهترین مدل‌های [صندلی گیمینگ] براساس نقد و بررسی کاربران
مشاوره حقوقی تلفنی با کمترین هزینه
مشاوره حقوقی تلفنی با کمترین هزینه
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1802881072
«نه» علیزاده به «شوالیه»
واضح آرشیو وب فارسی:ایرنا: بررسی روزنامه های ایران/ یکشنبه 9 آذر 1393 «نه» علیزاده به «شوالیه» تهران-ایرنا-«حسین علیزاده» چهره برجسته موسیقی سنتی ایران از پذیرفتن نشان فرانسوی «شوالیه» خودداری کرد؛ موضوعی که امروز به تفصیل مورد بحث و بررسی روزنامه ها قرار گرفت.
این گزارش نگاهی به سرخط اصلی خبرها و همچنین نوشته های سرمقاله نویسان و نویسندگان روزنامه های امروز یکشنبه 9 آذر 1393 خورشیدی انداخته و مهم ترین موضوع های مورد توجه این روزنامه ها را بررسی کرده است.
*** هنرمندی که به دنبال لقب نیست
روزنامه ی «ایران» در گزارش خود از هنرمندی سخن گفت که القاب نمی خواهد.
این روزنامه با اشاره به متن نامه ی علیزاده عنوان کرد: نامه اش را این گونه آغاز کرد که «شاید نوشتن این نامه، دشوارترین و زیباترین لحظه عمرم را رقم می زند.» او که قرار بود ششم آذر حائز نشان شوالیه که پیش از این به شهرام ناظری، محمدرضا شجریان، رضا سیدحسینی، محمدعلی سپانلو، عباس کیارستمی، لیلا حاتمی، پری صابری، لیلی گلستان، جلال ستاری، داریوش مهرجویی، کامبیز درمبخش و محمود دولت آبادی اهدا شده بود، شود، از دریافت آن انصراف داد.
به نوشته ی ایران، «حسین علیزاده» که این روزها در 63 سالگی به سر می برد، در این نامه از سرگذشت خود گفت: «از روزهایی دور، از کوچه پس کوچه های خیابان خیام تا دبستان حافظ، از خیابان خواجه نظام الملک تا هنرستان موسیقی، از خیابان درختی تا مسیر دانشگاه تهران، از مسیری تا مسیری سیر شد... از صدها کوچه و شهر و دیار گذشتم اما به شوق هفت شهر عشق در خم کوچه ای به انتظار ماندم و می مانم» و در ادامه به ستایش از مردمی پرداخت که به پاس حق شناسی شان از دل می نوازد.
روزنامه ی «اعتماد» نیز در گزارشی با تیتر «علیزاده، سهم هیچ کس نیست» به تحلیل تصمیم علیزاده در رد نشان شوالیه و نامه ی منتشر شده از سوی وی پرداخت.
به نوشته ی اعتماد برای علیزاده افتخار واژه یی ا ست که مردم به او هدیه داده اند چنان که در نامه اش هم به آن اشاره کرده: همان طور که ما به هنرمندان بزرگ خود و جهان افتخار می کنیم، مردم هنردوست جهان نیز به بزرگان ما افتخار می کنند. مرا مردم هنردوست و هموطنان عزیز و بزرگم بارها به اوج افتخار رسانده اند. افتخاری که در بلندای وجود و در دستان گرم شان بود. حسین علیزاده آهنگساز و نوازنده یی از تبار موسیقی ایرانی که هنوز برخی آن را «سنتی» یا «اصیل» می نامندش از همان آغاز کارش نشان داد که در زمین سنت قدم می زند اما آگاه است از شکاف تاریخی سرزمین و خواست ملتش که در جنبش مشروطه رخ داده است. او قرار نیست همچنان نقش تاریخی رودکی شاعر را بازی کند و با شعر و نوای چنگش امیر و شاهی را از هرات به بخارا بازگرداند. حسین علیزاده در هوایی تنفس کرده که نیما یوشیج شاعر، شعرش را از نظام سرسختانه عروض و قافیه بیرون کشیده و البته ابوالحسن صبا در آن مکتب نوین موسیقی ایرانی را به اوج رسانده است. به همین علت اگر پای علیزاده در زمین سنت بوده و هست سرش در هوای کشف فضاهای جدید است برای موسیقی و هنری که از سنت فرهنگ ایرانی برای او به ارث مانده است.
این روزنامه همچنین در یادداشتی، این رفتار علیزاده را «اقدامی مثبت برای موسیقی اصیل ایرانی» عنوان کرد و نوشت: مشکل اصلی به جامعه خودمان برمی گردد که هنر و به ویژه موسیقی جایگاه بایسته و شایسته خود را در میان مدیریت جامعه پیدا نکرده است و به همین دلیل هم هنرمندان ایرانی که برخی از آنان حتی با معیارهای جهانی هم در مراتب بالا هستند قدرشان شناخته نمی شود و در پی همین مشکل جوایز و نشان های هنری ناب که فارغ از ملاحظات سیاسی باشد در جامعه ما وجود ندارد. یک نمونه موید بخش نخست ادعای فوق را می توان شکاف میان واکنش مردم و صاحبان قدرت در جریان فوت آقای پاشایی دید. نمونه دیگر در تایید بخش اخیر ادعای فوق، فقدان جوایز هنری و ادبی که به گرایش های سیاسی آلوده نباشد از جمله جایزه جلال آل احمد و تا حدودی هم جشنواره فیلم فجر است که نمی توانند با جوایز ناب هنری رقابت کنند و بیشتر به محلی برای توزیع جوایز میان دوستان همفکر تبدیل شده اند. بنابر این تا وقتی که نشان ها و جوایز داخلی از اعتبار حرفه یی برخوردار نشوند گرایش به جوایز خارجی زیاد خواهد بود .
به بیان این روزنامه این نوع رفتار به طور قطع هنرمند را از برخی امتیازات محروم می کند ولی دو نتیجه بسیار مهم دارد. اول اینکه جایگاه هنرمند را در جامعه و نزد مردم ارتقا می دهد و معنای روشنی از تعهد هنری را در عمل معرفی می کند. دستاورد مهم تر آن، همراه و همدل کردن بخش های مهمی از مخالفان یا بی تفاوت ها نسبت به هنر است و موجب می شود که هنر جایگاهی را که از آن محروم شده است به دست آورد.
«هنر علیزاده» هم عنوان یادداشت روزنامه ی «فرهیختگان» بود. به نوشته ی این روزنامه، تصمیم حسین علیزاده نوازنده تار و استاد موسیقی اصیل ایرانی به نپذیرفتن نشان هنر شوالیه دولت فرانسه، اقدامی در خور ستایش است که شاید آیندگان آن را از سرفصل های تاریخ هنر ایران بدانند. این تصمیم استثنایی درست پس از آن صورت گرفت که در این چند ماه چندین تن از بزرگان ادب و هنر ایران نشان های مشابهی از دولت و سفارت فرانسه دریافت کردند. بی گمان دریافت چنین نشان هنری چیزی از آن بزرگان کم نمی کند و نباید بر آنان خرده گرفت که چرا نشان هنری ملی کشوری دیگر را به گردن آویخته اند. ولی نگرفتن آن بر بزرگی کار علیزاده می افزاید که می تواند بذر شکل گیری نشان ملی ایرانی برای موسیقی و دیگر زمینه های هنری را در ایران زمین بارور کند.
فرهیختگان در ادامه از تاثیر رفتار علیزاده بر تغییر نگاه داخلی بر نخبگان هنری سخن گفت و نوشت: شاید راز این بزرگی را خود علیزاده در بیانیه اش توضیح داده باشد که جای اعطای چنین نشانی را در داخل کشور جست و جو و از متولیان فرهنگ و هنر کشورش طلب می کند. اگر کار شایسته علیزاده تنها یک حسن داشته باشد که الفتی میان نخبگان هنری و روشنفکری با حکومتگران و نخبگان سیاسی ایجاد کند باید آن را به فال نیک گرفت و از سرزنش دیگران بیمی به دل راه نداد. زیانی که از دوری و شکاف تاریخی دولت- هنرمند بر ایران رفته بسیار بیش از آن است که با عدد و رقم قابل شمارش باشد ولی قدمی که در این راه از طرف یک هنرمند بزرگ برداشته شده، دولت و به ویژه وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی را ملزم می کند که چند قدم برای جذب و نکوداشت هنرمندانی بردارد که سال ها انواع سرزنش و تهمت را به جان خریده اند ولی همچنان دل در گرو فرهنگ و هنر ایران زمین با همه مولفه های تمدنی آن دارند.
فرهیختگان در یادداشت دیگری با عنوان «شوالیه ای که دیر رسیده است» هم می نویسد: چرا میهمانان این مرز و بوم باید به سینه آنان که بی نیاز هیچ نشانی پیشانی تابناک هنر این مرز و بوم هستند نشان های خود را اهدا کنند و این افتخار را نصیب خود کنند؟ از کی این رسم قدردانی و دست بوسی از هنرمند و فرهیخته این مملکت شده است که بیگانه ای دگراندیش و هنردوست و فرهیخته پرور باید به ما گوشزد کند - آن هم در خاک خودمان- که چه گنج و چه سرمایه ای را داریم و نمی بینیم؟ توجه این سال های اخیر دولتمردان ما به هنرمندان بیش از آنکه توجه به مقام والا و ممتاز و منحصربه فرد آنان باشد - شاید- آن گونه بوده است که از صدقه سری همنشینی و توجه به آنان، مقام و موقعیت خویش را در قلب مردم و در رسانه های جهانی تثبیت و تحکیم کنند.
روزنامه ی «جام جم» هم از اینکه «علیزاده سوار اسب فرانسوی ها نشد» سخن گفت و با ستایش رفتار وی، به انتقاد از بی توجهی نسبت به هنرمندان داخلی پرداخت.
به گزارش جام جم، هرچند حسین علیزاده از دریافت هر جایزه و عنوانی بی نیاز است، اما کمبود جوایز بزرگ و معتبر هنری در کشورمان خلأ بزرگی است که می تواند حواشی و اتفاقات کوچک و بزرگی را برای جامعه هنری کشورمان رقم بزند. در هر صورت «نه» حسین علیزاده به نشان شوالیه آن هم در شرایطی که بسیاری از هنرمندان دنیا در صدد داشتن این نشان هستند، شایسته قدردانی است و جا دارد مسئولان به واسطه مناعت طبع این هنرمند، خواسته های اهالی موسیقی را که کاملا طبیعی بوده و غیرمعقول هم نیست، مدنظر قرار دهند.
روزنامه ی «سیاست روز» هم در مطلبی زیر ِ عنوانِ «استاد تار ایران طوق رقیت فرانسوی ها را رد کرد» از غفلت مسوولان داخلی در تکریم هنرمندان سخن می گوید و می نویسد: گویا در غفلت مدیران نهادهای فرهنگی کشور در خصوص عنوان امسال که «اقتصاد و فرهنگ با عزم ملی و مدیریت جهادی» نام گذاری شده است، فرانسوی ها برای امسال حسابی پاشنه فعالیت های فرهنگی خود را در ایران ورکشیده اند و با اهدای نشان شوالیه به هنرمندان ایرانی سعی در مصادره معنوی این سرمایه های معنوی ایران برای خود نموده اند. ... اما حالا و در رویکردی جالب، یک هنرمند، یک استاد که نواخته شدن تارهای چنگ و رباب با انگشتان هنرمندش هر شنونده ای را مسحور نوای خویش می کند به این اظهار لطف فرانسو ی ها «نه» گفته است و به همان حسین علیزاده، بودن خویش قناعت نموده است. او قناعت کرده و قناعت بزرگ ترین گنج است و اینگونه او گویی طوق رقیتی که فرانسوی ها برای هنرمندان ایرانی آماده کرده اند را نپذیرفته است.
«سرباز وطن شوالیه بیگانه نشد» هم تیتر برگزیده ی روزنامه ی «جوان» بود.
*** تبرئه ی دیکتاتور و سرنوشت مبهم مصر
روز گذشته دادگاه «حسنی مبارک» رییس جمهوری مخلوع مصر، حکم خود را درباره مهم ترین اتهامی که علیه وی و فرزندانش مطرح است، صادر کرد و بر اساس آن مبارک، فرزندانش، وزیر کشور و معاونان وزیر کشور از تمامی اتهامات تبرئه شدند. این موضوع ضمن بازتاب گسترده در روزنامه ها، مورد بررسی و تحلیل نیز قرار گرفت.
به همین بهانه، روزنامه ی «آرمان» یادداشتی با عنوان «وضعیت نامبارک مصر» منتشر کرد و در آن نوشت: مصر همچنان آبستن تحولات بزرگ است؛ یک روز پیش از آنکه دادگاه، حکم برائت مبارک را صادر کند اخوان فراخوانی داده بود به گروه های طرفدار خود تا تظاهرات گسترده ای در سراسر این کشور انجام شود. در پاسخ به این فراخوان جمعیت زیادی هم در شهرها حاضر شدند و درگیری هایی هم میان نیروهای امنیت و مردم حادث شد. این حادثه حکایت از تداوم برنامه ریزی اخوان المسلمین برای حضور در عرصه سیاسی و اعتراض به تحولات موجود به حساب می آید و برای حکومت فعلی مصر نگران کننده تلقی می شود. در این فضا و همزمان با این تظاهرات حکم برائت آقای مبارک اعلام می شود و مقامات پیشین مصر از بسیاری از اتهامات تبرئه می شوند.
آرمان افزود: بازگشت اخوان با توجه به شرایط یکی دو سال اخیر و نحوه رفتار آنها با جامعه سیاسی و سایر احزاب و نیروهای نظامی و انتظامی و قضات محتمل نیست و با هر صورت و ترکیب جدید که بخواهند وارد عرصه سیاست شوند از سوی جریان های حاکم فعلی مورد مخالفت و حتی برخورد قرار خواهند گرفت.
روزنامه ی «حمایت» هم در بازتاب این موضوع تیتر «تبرئه فرعون مصر با حکم دادگاه سکولار!» را برگزید.
حمایت همچنین در یادداشتی از «نشانه های روشن رای نامبارک!» سخن گفت و نوشت: اولین پیام این تحولات این است که دستگاه قضایی مصر، دستگاهی است که به هیچ وجه نمی توان از آن انتظار عدالت داشت و در واقع می توان گفت باقیمانده دستگاه حکومت فاسد حسنی مبارک است که همچنان در عرصه سیاسی مصر، زمام امور را به دست دارد. جالب اینجاست که این دستگاه قضایی از جمله تاییدکنندگان حکومت کودتاست و در زمره یاری دهندگان فروپاشی نظام قبلی است که تنها ظاهری از دموکراسی داشت.
این روزنامه در ادامه حکم برائت مبارک را امری عادی در دستگاه قضایی ناسالم مصر عنوان کرد و افزود: اقدامی که در تبرئه دیکتاتور مصر صورت گرفت بسیار طبیعی است زیرا هیچکدام از مهره های قوه قضائیه تغییر نکرده بودند و همه آنان به طور مستقیم و غیر مستقیم از منصوبین حسنی مبارک محسوب می شدند. از قضات و دادگاهی که سال های سال مواجب بگیر و خادم دیکتاتوری و خفقان بوده اند، هیچ انتظاری جز این هم نمی رفت. همین دستگاه قضایی بود که خالد اسلامبولی، قاتل انور سادات خائن را به اعدام محکوم کرد و علاوه بر وی، طی سی سال گذشته احکام اعدام و یا زندان های طویل المدت، برای صدها مجاهد و مبارز را در بیدادگاه های خود صادر نمود. این دستگاه فاسد، در کمال تعجب، بدیهی ترین واقعیات را کتمان کرد و در نهایت تعجب «مبارک»، پسران و معاونانش را تبرئه نمود.
حمایت در پیش بینی آینده ی مصر نیز نوشت: ظرفیت بیداری اسلامی و رویدادهای اخیر مصر آنقدر حساس است که ارتش ناچار است با توسل به زور جلوی آنان را بگیرد. یکی از دلایلی که ثابت می کند بیداری اسلامی مصر مانند آتش زیر خاکستر، همچنان پرحرارت است، همین اقدامات قضایی و برخوردهای تند ارتش است. مجازات 20 سال زندان برای کسانی که دست به اعتراض می زنند نشان دهنده ترس حاکمان نظامی از بازگشت مجدد اسلامگرایان به قدرت است. باید منتظر بود و دید که آیا اسلامگرایان خشمگین از حکم ناعادلانه آزادی دیکتاتور، از گذشته درس می گیرند؟ حکومت اسلامگرایان مصر علیرغم انتظارات فراوان، در چنبره افراط و تکفیر و مصالحه با رژیم صهیونیستی گرفتار آمد و به جای توجه به منافع کلی جهان اسلام و تمرکز بر رفع مشکلات داخلی، بر اختلافات قومی و مذهبی دامن زد و شد آنچه شد. اکنون با اوج گرفتن اعتراضات، بار دیگر چشم های امیدوار به سمت مصر، دوخته و بارقه های امید در دل ها تابیده شده تا شاهد اوج گرفتن تمدّن عظیم این سرزمین کهن و بازیابی جایگاه واقعی آن در کشورهای اسلامی باشیم.
روزنامه ی «مردم سالاری» هم با انتشار کاریکاتوری از «تبـرئه دیکـتاتـور» به بازتاب این موضوع پرداخت.
*** بازار ارز، سکه شد
در روز سقوط قیمت طلا و وضعیت قرمز بورس تهران در کنار افزایش حدود 160 تومانی قیمت دلار، فعالیت کاری صرافان در تهران به گونه یی دیگر رقم خورد. مشاهدات حاکی از حرکت نقدینگی مردم از سمت بورس و طلا به سمت صرافی ها داشتند. روزنامه های امروز به تحلیل آینده ی وضعیت بازار ارز و طلا و عوامل افزایش قیمت دلار پرداختند.
روزنامه ی «ابتکار» در گزارش نخست خود با تیتر «از سبد حافظ به جیب فردوسی» به بررسی عوامل زمینه ساز افزایش قیمت دلار پرداخت.
به تحلیل ابتکار رکود در بازار مسکن، کاهش جهانی قیمت طلا، تورم رکودی و سقوط شاخص بورس را شاید بتوان اصلی ترین دلایل افزایش نرخ دلار عنوان کرد که در کنار تمدید مذاکرت راهی جز افزایش جلوی پای خود باز ندیده است. بدیهی است در ماه های اخیر فریاد انبوه سازان، درد دل های تولیدکنندگان و هشدارهای کارشناسان درباره رکود بورس را دولت نشنیده که بازارهای سرمایه ای و در راس آن مسکن را به فراموشی سپرده و مشخص است که سیل نقدینگی به سمت بازار دلار و ارز سرازیر شود، اتفاقی که بیش از هرکس، دولت از آن خوشحال خواهد شد تا بلکه بتواند کسری بودجه خود را از این طریق جبران کند. در واقع اتفاقی که در اوپک افتاد و تصمیم اعضای اوپک برای ثابت نگهداشتن سقف تولید از مهم ترین دلایل رها کردن بازار ارز از سوی دولت در راستای افزایش خودسرانه دلار است که در صورت تداوم چنین امری، معلوم نیست دلاری چه حد و مرزی را برای خود قایل خواهد بود.
ابتکار می نویسد: تا زمانی که دولت اقدام به تزریق ارز در بازار نکند، وضعیت به همین شکل باقی می ماند.قیمت دلار در سال 93 وضعیت نسبتا با ثباتی را پشت سرگذاشته بود. پیش از این حتی قیمت دلار به عدد 3 هزار و 40 تومان در هفدهمین روز از فرودین ماه نیز کاهش یافته بود که به عنوان رکوردی کمترین قیمت در سال جاری به شمار می آمد. نشانه های پیش از وین نیز مشخص می کرد که احتمال کاهش بیشتر قیمت ها وجود دارد.
روزنامه ی «دنیای اقتصاد» هم در مطلبی با عنوان «عملیات روانی در بازارها» نوشت: این نوسان ناهمسو دارای یک پیام واحد برای محیط اقتصادی کشور است؛ پیامی که حاوی وجود اختلال در فضای کسب و کار کشور است. این اختلال در وضعیتی رخ داده که نشانه ای مبنی بر تغییر در متغیرهای بنیادی کشور از سه شنبه تاکنون نسبت به روزهای قبل از آن گزارش نشده است.
به نوشته ی این روزنامه، عواملی نیز که برای تغییر روند بازارها از سوی بازیگران آن بیان می شود نمود عینی در وضعیت کنونی ندارند. برای مثال اثر تمدید مذاکرات در حالی از سوی بازیگران به عنوان یک عامل مسلط معرفی می شود که در تجربه های مشابه آثار این عامل در زمان هایی کمتر از مدت کنونی تخلیه شده است. نکته دیگر تمدید به معنای حفظ وضعیت گذشته است؛ سناریویی که برخی سیاست گذاران برنامه های خود را تا پایان سال نیز بر مبنای آن استوار کرده بودند.
دنیای اقتصاد نوشت: اثر کاهش قیمت نفت نیز در شرایطی به عنوان یکی از منابع فشار نوسان عنوان می شود که در چند وقت گذشته قیمت نفت عموما کاهشی بوده و بازار نیز هیچ معیار مدونی برای اندازه گیری آن بر اقتصاد ایران ارائه نکرده است. برخی در حالی نگران نفت 70 دلاری هستند که بررسی های پژوهشی نقطه شکست قیمت نفت در بودجه ایران را بیش از 100 دلار برآورد کرده بود؛ بنابراین اگر نفت به عنوان یک عامل معرفی شود، می توان گفت این واکنش با تاخیر زیادی رخ داده است.
روزنامه ی «جوان» هم در تیتری درشت، از تحولات جدیدِ بازار ارز و سکه به عنوان «تله دلار، طمع بازار» تعبیر کرد.
به نوشته ی جوان، متأسفانه برخی تحت تأثیر جو روانی ایجاد شده قرار گرفته اند و ضرر و زیان دلارهایی را که تا 4 هزار تومان بالا رفت از یاد برده اند، در حالی که دلارهای گران بر روی قیمت 3 هزار و 200 تا 3 هزار 250 تومان ایستاد و در نهایت این مردم عادی بودند که ضرر و زیان میلیاردها دلار فروخته شده را پرداختند. ... همچنین آگاهان بازار ارز بر این باورند که افزایش قیمت دلار غیرمنطقی بوده، چون بانک ها و سایر شخصیت های حقوقی و شرکتی وارد این بازار نشده اند؛ لذا دوام این افزایش قیمت موقتی خواهد بود، به خصوص که اراده دولت بر کنترل تورم و کنترل قیمت هاست.
*** قصه ی پرغصه ی «خمیر مرغ»
گویا استفاده از خمیر مرغ، به عنوان ماده یی ممنوعه در تولید سوسیس و کالباس قصه ی درازی است که پایانی ندارد. با اینکه بارها ممنوعیت استفاده از این ماده در تهیه ی سوسیس و کالباس اعلام شده است اما به نظر می رسد استفاده از آن همچنان ادامه دارد و اختلاف نظرها بر سر سالم یا ناسالم بودن آن وجود دارد. این بار روزنامه ی «شهروند» در گزارشی به بررسی وضعیت استفاده از این ماده پرداخته است.
شهروند در این گزارش ضمن گفت و گو با با رئیس سازمان دامپزشکی ایران، می نویسد: مردم بلاتکلیف اند. اظهارات سازمان ها سردرگم شان کرده. از یک سو ممنوعیت مصرف خمیر مرغ اعلام می شود، از دیگر سو تأکید می شود که مصرف این خوراکی مشکلی ندارد. خمیر مرغ همانی است که در سوسیس و کالباس ها استفاده می شود و به اصطلاح آن را تبدیل به سوسیس و کالباس می کند. سال هاست که مردم زمزمه هایی درباره محتوا و سلامت این سوسیس و کالباس ها می شنوند؛ از موادی که برای تولید آنها استفاده می شود. با این همه اما خیلی ها مصرفش می کنند. حالا دو سه ماهی می شود که سازمان غذا و دارو در پاسخ به نگرانی مردم، از ممنوعیت استفاده از خمیر مرغ خبر می دهد و درست مانند ماجرای «پالم» (روغن گیاهی مضر استفاده شده در لبنیات)، این سازمان به سرعت تأکید کرد که این ماده خوراکی، از تولید حذف شده.
شهروند در ادامه به کشمکش های سازمان غذا و دارو و وزارت بهداشت، درمان و آموزش پزشکی بر سر ممنوعیت استفاده از خمیر مرغ اشاره کرد و افزود: توضیح سازمان غذا و دارو این است که «بعضی از خمیر مرغ های تولیدی طبق شرایط استاندارد تولید نمی شوند. گاهی استخوان مرغ در آن له می شود که آلایندگی ایجاد می کند و گاهی بافت های غیرگوشت مثل غضروف در آن وجود دارد بنابراین خمیر مرغ از نظر ارزش غذایی و کیفیت اجازه تولید ندارد.» حالا با همه این توضیحات، سازمان دامپزشکی، حرف های دیگری می زند. مهدی خلج، رئیس این سازمان در گفت وگو با «شهروند» از سوء برداشت سازمان غذا و دارو و موسسه استاندارد سخن می گوید. او هیچ کدام از انتقادها را نمی پذیرد و خمیر مرغ را فرآورده ای «سالم» می داند که تنها این سازمان می تواند مجوز برای تولید آن صادر کند نه جای دیگر!
** گروه پژوهش های خبری
پژوهشم** 9283**2054
09/09/1393
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: ایرنا]
[مشاهده در: www.irna.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 10]
-
سیاسی
پربازدیدترینها