محبوبترینها
آشنایی با سایت قو ایران بهترین سایت آگهی و تبلیغات در کشور
بهترین شرکت‌های مهندسی در آلمان
صفر تا صد حق بیمه 1403! فرمول محاسبه حق بیمه
نقش هدایای سازمانی در افزایش انگیزه و تعهد کارکنان
کلینیک پروتز و ساخت اندام مصنوعی دکتر اجرائی
چگونه می‌توانیم با ترانسفر وایز پول جابجا کنیم؟
بهترین مدل‌های [صندلی گیمینگ] براساس نقد و بررسی کاربران
مشاوره حقوقی تلفنی با کمترین هزینه
مشاوره حقوقی تلفنی با کمترین هزینه
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1803480144
چرا قطعنامه‌های شورای امنیت علیه ایران باید فوراً ملغی شوند؟ |اخبار ایران و جهان
واضح آرشیو وب فارسی:تابناک: چرا قطعنامه‌های شورای امنیت علیه ایران باید فوراً ملغی شوند؟
یکی از مسائلی که در بحث از مذاکرات هسته ای، درباره آن کم و بیش میان تحلیلگران و ناظران داخلی و خارجی اتفاق نظر وجود دارد، این است که موضوع برداشته شدن تحریم های موجود علیه ایران، یکی از محورهای کلیدی مذاکرات را شکل می دهد. سفیر پیشین فرانسه در ایران با انتشار مطلبی در این زمینه، بر ضرورت برداشته شدن سریعتر تحریم های شورای امنیت تأکید کرده است.
کد خبر: ۴۵۰۹۷۷
تاریخ انتشار: ۲۹ آبان ۱۳۹۳ - ۱۶:۵۰ - 20 November 2014
یکی از مسائلی که در بحث از مذاکرات هسته ای، درباره آن کم و بیش میان تحلیلگران و ناظران داخلی و خارجی اتفاق نظر وجود دارد، این است که موضوع برداشته شدن تحریم های موجود علیه ایران، یکی از محورهای کلیدی مذاکرات را شکل می دهد. سفیر پیشین فرانسه در ایران با انتشار مطلبی در این زمینه، بر ضرورت برداشته شدن سریعتر تحریم های شورای امنیت تأکید کرده است.
به گزارش «تابناک»، فرانسو نیکلا، سفیر پیشین فرانسه در تهران، به تازگی با انتشار مطلبی و با اشاره به دور جدید مذاکرات هسته ای ایران و گروه 1+5، بر ناکارآمدی تحریم های شورای امنیت علیه ایران و تأثیر معکوس آن ها بر روند گفت و گوهای هسته ای تأکید کرده و خواستار برداشته شدن این تحریم ها شده است.
نیکلا در این مطلب که در یکی از وبلاگ های زیر مجموعه خبرگزاری «اینتر پرس سرویس» منتشر شده، می نویسد این نخستین بار نیست که غرب به واسطه تحریم های شورای امنیت، در تله ای گرفتار شده که در اصل برای به دام انداختن دیگر کشورها (در این مورد، ایران) طراحی کرده است. وضعیت کنونی، یادآور شرایطی است که در سال 1997، بیشتر اعضای شورای امنیت خواستار خواستار برداشته شدن یا دستکم اصلاح تحریم هایی بودند که علیه عراق وضع شده بود و دلیل این امر نیز پیامدهای ناخواسته و ناگواری بود که این تحریم ها برای مردم عراق به بار آورده بود.
این وضعیت باعث شد که در آن زمان، ژاک شیراک، رئیس جمهور وقت فرانسه با لحنی اعتراض آمیز عنوان کند: «ما می خواهیم (کشورهای تحت تحریم را) متقاعد کنیم؛ نه اینکه زور بگوییم. من هرگز ندیده ام که سیاست تحریم بتواند به نتیجه مثبتی منتهی شود».
البته به عقیده نیکلا، شرایط مربوط به ایران در حال حاضر به هیچ وجه به وضعیتی که درباره عراق رسیده بود، نرسیده، اما اکنون برای تضمین دستیابی به توافق جامع هسته ای با ایران، ضروری است که تحریم های وضع شده از سوی شورای امنیت علیه این کشور به سرعت برداشته شود.
نکته دیگری که وی به آن اشاره می کند، این است که در موضوع ایران، در عمل، تحریم های یکجانبه وضع شده از سوی آمریکا و اتحادیه اروپا، بیش از تحریم های شورای امنیت آسیب رسان بوده اند؛ زیرا این تحریم های یکجانبه اساساً با هدف بی ثبات کردن اقتصاد ایران طراحی شده اند. با این حال، تحریم های شورای امنیت به گونه ای با هدف ایجاد «اثرات تنبیهی» شکل گرفته اند و به همین دلیل، ایرانیان به درستی آن ها را تحقیرآمیز می دانند.
افزون بر این، تحریم های شورای امنیت یک زمینه قانونی را فراهم کرده اند که دیگر تحریم ها و به طور خاص تحریم های اتحادیه اروپا بر مبنای آن شکل گرفته اند. بنابراین، ایرانیان مایل هستند که شورای امنیت ضمن لغو این تحریم ها، پرونده ای که در سال 2006 برای ایران باز کرده را ببندد و موضوع ایران را بار دیگر به آژانس بین المللی انرژی اتمی بازگرداند.
اما نکته مهم دیگر این است که شرایط لغو تحریم های شورای امنیت نیز به نوبه خود دشوار است. در حقیقت، به نظر می رسد افرادی که این تحریم ها را طراحی کرده اند، به طور همزمان دو هدف را دنبال می کرده اند که این اهداف ضرورتاً با هم سازگار نیستند.
هدف نخست، طرح مجموعه مواردی است که به اعتقاد نویسندگان قطعنامه ها، برای جلوگیری از دستیابی ایران به سلاح هسته ای ضروری است. از جمله:
1- تعلیق همه فعالیت های مرتبط با غنی سازی و بازفرآوری، شامل تحقیق و توسعه و ساخت تأسیسات جدید.
2- تعلیق همه فعالیت های مرتبط با ساخت نیروگاه تحقیقاتی آب سنگین.
3- تأمین دسترسی فوری به همه مراکز، تجهیزات، اشخاص و اسناد مورد نظر آژانس بین المللی انرژی اتمی به منظور تأیید پایبندی ایران به تصمیمات شورای امنیت و حل و فصل همه مسائل مرتبط با جنبه های نظامی احتمالی (PMD) برنامه هسته ای ایران.
4- تصویب فوری پروتل الحاقی به موافقتنامه پادمان های ایران و آژانس.
5- تعلیق همه فعالیت های مرتبط با ساخت موشک های بالیستیک قادر به حمل سلاح هسته ای.
با توجه به زمینه و شرایطی که این قطعنامه ها در آن به تصویب رسید، بخت اندکی وجود داشت که ایرانی ها با اعمال این مجموعه گسترده از به اصطلاح «ساز و کارهای اعتمادساز» موافقت کند؛ زیرا در عمل، ایران را وادار می ساخت همه فعالیت های هسته ای و موشکی خود را رها کند.
هدف دوم، دارای ماهیتی متفاوت از مورد نخست بوده و در واقع، کم و بیش متناقض به نظر می رسد. این هدف، شامل تلاش برای آوردن ایران پای میز مذاکره و یافتن راه حلی دیپلماتیک و مبتنی بر مذاکره بود. افزون بر این، چنین بیان می شد که در صورت موافقت ایران با تعلیق فعالیت های غنی سازی و بازفرآوری، شورای امنیت تمایل خود به تعلیق دستکم بخشی از تحریم ها را اعلام خواهد کرد تا مذاکرات در فضایی مثبت جریان یافته و زمینه دستیابی به راه حلی مورد توافق دو طرف فراهم شود.
همان گونه که اکنون می دانیم، روند مذاکرات بالاخره آغاز شد؛ اما به روشی کاملاً متفاوت با آنچه در قطعنامه ها مدنظر قرار گرفته بود. به عبارت دیگر، غرب ناچار شد درخواست های خود مبنی بر تعلیق فعالیت های هسته ای ایران را به عنوان پیش شرط مذاکرات کنار بگذارد. بنابراین، می توان گفت به محض دستیابی به یک توافق جامع، هدف دوم تأمین خواهد شد (امری که از مذاکرات وین انتظار می رود) و پس از آن، این جنبه از قطعنامه های شورای امنیت کاملاً بی معنا خواهد بود.
اما از سوی دیگر، جنبه نخست قطعنامه های، یعنی طرح ساز و کارهای اعتمادساز، بر جای خود باقی می ماند. از آنجا که اعتماد یک مفهوم انتزاعی و سیال است، لازمه افتادن در این مسیر، انجام اقداماتی بلندمدت و قابل بازگشت است که پایان آن نیز از هم اکنون مشخص نیست. اما این روند، با ساز و کار صفر و یکی شورای امنیت قابل انطباق نیست. به عبارت دیگر، در صورتی که قطعنامه ها لغو شوند، امکان طرح دوباره آن ها وجود ندارد. دلیل خودداری قدرت های غربی از پذیرش این موضوع نیز دقیقاً همین نکته است.
افزون بر این، همه ما می دانیم که وضع تحریم ها بسیار ساده تر از لغو آن هاست. تحریم ها، موازنه های قدرت جدید و همچنین منافع جدیدی را برای برخی طرف ها ایجاد می کنند و همین امر، روند برداشتن و لغو آن ها را با دشواری مواجه می سازد.
با این حال، قدرت های غربی باید از موارد تاریخی – از جمله تجربه تحریم آلمان پس از جنگ جهانی اول که نتایج منفی بسیاری به بار آورد – درس گرفته و تحریم های شورای امنیت را اگر نه همزمان با امضای توافقنامه جامع، دستکم به فاصله اندکی پس از آشکار شدن عزم ایران برای پایبندی به مفاد آن، لغو نمایند. در مقابل، ایران نیز از طریق انجام اقدامی در راستای اعتمادسازی با طرف غربی، می تواند زمینه این کار را فراهم کند.
این امر بدان معناست که مسائل باقیمانده موجود درباره برنامه هسته ای ایران نیز از این پس باید منحصراً از طریق آژانس بین المللی انرژی اتمی پیگیری شود. معنای دیگر این امر نیز آن است که پس از امضای توافق، شوای امنیت دیگر نباید وضعیت ایران را ذیل فصل هفتم منشور ملل متحد و به عنوان «تهدید علیه صلح» مطرح نماید؛ زیرا این تنها فصلی است که اجازه استفاده از زور علیه یکی از اعضای سازمان ملل به منظور اعاده صلح و امنیت بین المللی را می دهد.
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: تابناک]
[مشاهده در: www.tabnak.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 31]
-
گوناگون
پربازدیدترینها