تبلیغات
تبلیغات متنی
آموزشگاه آرایشگری مردانه شفیع رسالت
دکتر علی پرند فوق تخصص جراحی پلاستیک
بهترین دکتر پروتز سینه در تهران
محبوبترینها
راهنمای انتخاب شرکت‌های معتبر باربری برای حمل مایعات در ایران
چگونه اینورتر های صنعتی را عیب یابی و تعمیر کنیم؟
جاهای دیدنی قشم در شب که نباید از دست بدهید
سیگنال سهام چیست؟ مزایا و معایب استفاده از سیگنال خرید و فروش سهم
کاغذ دیواری از کجا بخرم؟ راهنمای جامع خرید کاغذ دیواری با کیفیت و قیمت مناسب
بهترین ماساژورهای برقی برای دیسک کمر در بازار ایران
بهترین ماساژورهای برقی برای دیسک کمر در بازار ایران
آفریقای جنوبی چگونه کشوری است؟
بهترین فروشگاه اینترنتی خرید کتاب زبان آلمانی: پیک زبان
با این روش ساده، فروش خود را چند برابر کنید (تست‌شده و 100٪ عملی)
خصوصیات نگین و سنگ های قیمتی از نگاه اسلام
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1867806553
جام جم آنلاین-بخششی به اندازه یک قلب
واضح آرشیو وب فارسی:جام جم آنلاین:
بخششی به اندازه یک قلب مادر وارد خانه شد، صدای بسته شدن در پشت سرش، باعث شد تا پدر سرش را از روی روزنامه بلند و به او نگاه کند.
ـ سلام، زود اومدی؟ ـ سلام، حوصله موندن نداشتم. از سرکارگرمون اجازه گرفتم یک کم زودتر بیام خونه... مادر مثل همیشه یکراست به سمت آشپزخانه رفت، زیر کتری را روشن کرد و به گلدان شمعدانی کنار پنجره آب داد. گلدان هر روز خشک تر می شد. اما مادر بازهم روزی یک استکان آب به پایش می ریخت. این گلدان را سعید خیلی دوست داشت. یک روز در راه برگشت از مدرسه خریده بود و به مادر گفته بود که این گلدان به جای او در خانه باشد. به جای او وقتی مدرسه است. اما این روزها.... مادر هر روز موقع آب دادن به گلدان خاطره روزی که سعید و شمعدانی به خانه آمدند را دوره می کند، تا این که صدای قلقل آب کتری، او را از رویای آن روز بیرون می آورد. این کار هر روز مادر است. او همیشه چایش را کنار گلدان شمعدانی می خورد. به برگ های خشک شده اش نگاه می کند و یاد سعید می افتد. صدای پدر از اتاق بلند شد. ـ این کیف سیاهه کجاست که اینجا بود؟ مادر با عجله خود را به در اتاق رساند. ـ می خوای چیکار؟ پدر به همسرش نگاه کرد. تصویر زنی را می دید که هر روز پریده رنگ تر می شود. نفس هایش شمرده تر و دستانش لرزان تر... ـ می دونی که می خوام چیکار کنم. چرا لجبازی می کنی؟ مادر به دیوار تکیه داد. انگار می خواست جلوی افتادن خود را بگیرد. نگاه ملتمس اش را به چشمان خسته پدر دوخت. از ته دل ناله ای کرد و با صدای آارام گفت: ـ نمی تونم بچم رو بکشم، می فهمی؟ پدر جلو آمد. قدم هایش را آهسته برمی داشت. اشک هایش را نیمه شب ها می ریخت و حالا سعی می کرد مقاوم باشد. به سمت قاب عکس تولد سعید رفت. قاب عکسی که پسرش در آن همیشه می خندید. زیر لب گفت: ـ بچه ما مرده، اینو قبول کن. بذار تا دیر نشده، به چند نفر دیگه کمک کنیم تا زنده بمونن... مادر از اتاق بیرون رفت. تا چشم باز کرد، خود را کنار گلدان شمعدانی دید. پنجره کوچک آشپزخانه را باز کرد. باد سرد پاییزی با عجله خود را به صورتش رساند. صدای دسته های عزاداری از بیرون شنیده می شد. مادر نه سرما را حس می کرد و نه صدا را می شنید. چهره کودک بیماری که برای پیوند ریه منتظر بود، از مقابل چشمانش می گذشت. همین طور چهره مادر کسی را که دکتر ها گفته بودند اگر قلبی برای پیوند پیدا نکند، تا چند روز دیگر، دم و بازدمی نخواهد داشت را به خاطر می آورد. حاضر بود بخشی از قلب و ریه خود را به آنها ببخشد اما قلب مهربان سعید را، نه! یک صندلی چوبی قدیمی کنار آشپزخانه بود. یک صندلی بدون میز. آمدن این صندلی به خانه درست چند روز بعد از برنگشتن سعید به خانه بود. وقتی مادر برای آشپزی نمی توانست روی پاهایی بایستد که می لرزید، این صندلی را از جمعه بازار خریدند و دیگر مادر روی آن می نشست و آشپزی می کرد. صندلی را کمی جابه جا کرد. طوری که نزدیک پنجره و گلدان شمعدانی باشد. روی آن نشست. سرش را روی لبه سینک ظرفشویی گذاشت. صدای عزاداری هنوز به گوش می رسید. قطره اشکی از گوشه چشمش لیز خورد و بین موهایش گم شد. مادر می دانست که دیگر سعید به خانه نمی آید اما نمی توانست خود را راضی کند که اعضای او را ببخشد. همین طور که صدای مداحی و دسته سینه زنی که دور می شد، خوابش برد.سعید با لباس مشکی به او نزدیک شد. همان شالی که هر سال موقع رفتن به عزاداری می انداخت را انداخته بود. گلدان شمعدانی در دستش بود. نزدیک مادر نشست. لبخند می زد. چیزی نمی گفت. فقط نگاه می کرد. مادر با خوشحالی بغلش کرد. دستی به موهایش کشید. سعید همین طور که لبخند می زد، گفت: مامان یادتونه قصه هایی که برام تعریف می کردین؟ بیشترش در مورد گذشت و کمک به دیگران بود. الان چند تا بچه و چند تا پدر و مادر، دارن از امام حسین می خوان تا به دل شما بندازه که موافقت کنین اعضای من رو به اونا پیوند بزنن..... مادر نگاهی به چشم های آرام سعید کرد و شال سیاهی که به دور گردن انداخته بود، چقدر پسرش این روزها را دوست داشت. باز هم او را محکم در آغوش کشید. انگار چیزی درونش آرام شد. گوشه شال را به چشمانش کشید. ـ خوابی؟ صدای پدر بود. مادر چشمش را باز کرد. سرش را از روی سینک ظرفشویی بلند کرد و به گلدان شمعدانی نگاه کرد. از زیر شاخه های خشک شده گلدان، چند برگ نو، جوانه زده بود. به همسرش نگاه کرد. مردی که در کمتر از یک ماه، نیمی از موهای سرش سپید شده بود. به رویاهایی فکر کرد که با آن تصادف لعنتی همه به باد رفت. قلبش آرام شده بود. نمی توانست با تقدیر مبارزه کند. تصمیم گرفت به زندگی چند نفر دیگر امیدی دوباره بدهد. به همسرش گفت: ـ با بیمارستان تماس بگیر. پدر با تعجب نگاهش کرد. اشک در چشمان هر دو حلقه زد. مادر همین طور که به سمت اتاق می رفت به او گفت: ـ آماده می شم باهم بریم عزاداری، بعدش می خوام برم بیمارستان، باید ازش خداحافظی کنم.... ندا داوودی / چاردیواری (ضمیمه دوشنبه روزنامه جام جم)
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: جام جم آنلاین]
[مشاهده در: www.jamejamonline.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 18]
-
گوناگون
پربازدیدترینها