واضح آرشیو وب فارسی:مهر: در نشست «سینماروایت» مطرح شد
«سینماحقیقت» فیلم «به پشت تابلو نگاه کن» را رد کرد/ قطعشدن کار به خاطر گریه ثریا قاسمی
بیست و سومین جلسه «سینماروایت» با نمایش و نقد و بررسی مستند «به پشت تابلو نگاه کن» برگزار شد و کارگردان این مستند که روایتگر مصائب بسیاری از زنان ساکن در منطقه کشمیر است، پذیرفته نشدن این اثر برای حضور در جشنواره «سینماحقیقت» را عجیب دانست. به گزارش خبرگزاری مهر، بیست و سومین جلسه «سینماروایت» با نمایش مستند «به پشت تابلو نگاه کن» برگزار شد. این فیلم که توسط محسن برمهانی نوشته و کارگردانی شده مروری دارد بر زندگی کنونی تعدادی از زنان ساکن در منطقه کشمیر که به دلیل اوضاع ناآرام این منطقه در سالهای اخیر، با غیبت ناگهانی شوهرانشان مواجه شده اند. غیبتی که مشکلات و مصائب بسیاری را برای این زنان ایجاد کرده است.از نبود همراهی شبکه یک تا همکاری با مرکز گسترشمحسن برمهانی کارگردان این مستند با بیان اینکه در ابتدا نام این مستند «سگها در بهشت» بود و بعد به «کشمیر» تغییر نام داد و در نهایت نام «به پشت تابلو نگاه کن» برای این مستند انتخاب شد، بیان کرد: تولید این مستند به میانه های سال 1388 باز میگردد که من در شبکه پرس.تی.وی مشغول به کار بودم و به واسطه ارتباط با خبرنگاران حوزه بین الملل خیلی خوب اوضاع و احوال منطقه را رصد می کردم. در همین رصدها بود که یکی از خبرنگاران از موضوعی عجیب که غیبت مردان متاهل در کشمیر است خبر داد و وقتی از او پرسیدم چرا در دنیا کسی به آن نمی پردازد گفت اغلب شبکه های تلویزیونی و رادیویی علاقه چندانی به پوشش اخبار این منطقه ندارند. به همین دلیل تصمیم گرفتم مستندی براساس آن بسازم اما مشکل اصلی ام نداشتن بودجه بود.وی با توضیح چگونگی تخصیص بودجه به کار با گلایه از تلویزیون ادامه داد: قبل از هر کار به سراغ شبکه اول سیما رفتم و از آنها درخواست کمک کردم اما دوستان گفتند باید قبل از هر کاری به سراغ هماهنگی با مشاوران سیاسی شبکه بروند. این هماهنگی زمان زیادی گرفت و کار در نهایت به جایی رسید که مسئولان شبکه یک به من گفتند به جای سوژه ای با این درجه از حساسیت سیاسی برو درباره ابنیه هند فیلم بساز، آن هم در شرایطی که در همان برهه زمانی مقام معظم رهبری درباره کم کاری رسانه ها در ماجرای کشمیر تذکرات فراوانی داده بودند.برمهانی گفت: وقتی تلویزیون برای همکاری رغبت نشان نداد با 4 میلیون تومانی که از طرف یکی از دوستان رسید کار را با سفری به کشمیر شروع کردم. پیش خودم فکر میکردم در همین یک سفر کار را جمع میکنم اما حساسیتهای بالای کار در این منطقه باعث شد به بودجه بیشتری نیاز داشته باشم. اینجا بود که سراغ مرکز گسترش سینمای مستند و تجربی رفتم.این کارگردان با بیان اینکه حمایت شفیع آقامحمدیان مدیر سابق مرکز گسترش و قبول تهیه کنندگی کار باعث شد روند تولید ادامه پیدا کند، افزود: خوشبختانه مساعدت مرکز باعث شد کار امتداد یافته و 3 سال هم تولید آن به طول انجامید اما جالب اینجا بود که به غیر از جشنواره مقاومت هیچ کدام از جشنواره های وطنی از «فجر» گرفته تا «سینماحقیقت» فیلم را نپذیرفتند.وی با اشاره به تغییرات مدیریتی صورت گرفته در این جشنواره ها به عنوان عاملی مبنی بر رد این فیلم ادامه داد: جشنواره الجزیره این مستند را به عنوان اولین محصول بخش بینالملل خود پذیرفت اما جشنواره «سینماحقیقت» فیلم ما را قبول نکرد.برمهانی در ادامه نشست با برشمردن ویژگیهای این اثر گفت: در هر اثر تصویری مهمترین عامل کشاندن مخاطبان به دنبال کردن اثر است و اینجا هم سعی کردم قصه طوری روایت شود که مخاطب آن را دنبال کند. در عین حال نزدیک شدن به شخصیتها و نوع نگاه آنها دیگر پارامتر جذب مخاطب بود که سعی بر رعایت آن داشتم. همه تلاشم این بود که مخاطب را فارغ از طیف سنی اش به موضوع فیلم جلب کنم و امیدوارم این اتفاق افتاده باشد.در ادامه شفیع آقامحمدیان مدیر سابق مرکز گسترش سینمای مستند و تجربی که ساعاتی قبل از آغاز «سینماروایت»، در دادگاهی علیه یکی از رسانه ها به عنوان شاکی حاضر شده بود و البته پیروز این دادگاه بود گفت: تجربیاتی که در صدا و سیما داشتم و البته سابقه ام در سینمای داستانی نشان میداد که یکی از اصلیترین ضعفهای سینمای مستند خط داستانی است و دقیقا برای همین بود که سعی کردم مستندسازان را به سمت مستندهای نمایشی ببرم.وی بیان کرد: مستندی که محسن برمهانی ساخته است دقیقا از کارهایی بود که در گونه مستند داستانی جای می گرفت و البته که مفهومش در خدمت مفاهیم ارزشی انقلاب بود.آقامحمدیان با بیان اینکه حالش خوب است که چنین آثاری در زمان او تولید شده ادامه داد: در زمان مدیریتم در مرکز سعی کردم تا می توانم از بچه مسلمانهای توانمند استفاده کنم و شرایط رشدشان را فراهم آورم. برای همین بود که تا توانستم جلوی تسری نگاه نمادگرایانه در سینمای مستند را بگیرم و مستندسازان را به سمت داستانگویی ببرم.ثریا قاسمی مدام گریه می کرد و مدام کار قطع می شدبرمهانی در پاسخ به سوال یکی از مخاطبان درباره اینکه آیا با فیلمنامه کامل مستندش را ساخته گفت: برای شروع کار 80 صفحه فیلمنامه داشتم تا ارتباط میان کاراکترها را بدانم با این حال بخشهای اصلی فیلم مستند هستند و البته بخش فینال کار نیز کاملا مستند است.وی در توصیف سختیهای کار گفت: تدوین و صداگذاری و بعد نریشن گذاری کار واقعا دشوار بود بخصوص در نریشن که می خواستیم همه چیز مستندوار پیش رود و بی اغراق.برمهانی در پایان گفت: یادم می آید ثریا قاسمی نریشن گوی این کار مدام وسط صداگذاری گریه کرد آن هم به خاطر محتوای دردناک فیلم. اینها باعث می شد صداگذاری قطع شود و مجددا صداگذاری انجام شود چون می خواستیم کار بدون اغراق ضبط شود.
دوشنبه ۱۹ آبان ۱۳۹۳ - ۱۲:۵۲
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: مهر]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 25]