محبوبترینها
چگونه با ثبت آگهی رایگان در سایت های نیازمندیها، کسب و کارتان را به دیگران معرفی کنید؟
بهترین لوله برای لوله کشی آب ساختمان
دانلود آهنگ های برتر ایرانی و خارجی 2024
ماندگاری بیشتر محصولات باغ شما با این روش ساده!
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1843093352
فارس گزارش می‌دهد جانبازانی که درد دارند و درصد ندارند
واضح آرشیو وب فارسی:فارس: فارس گزارش می‌دهد
جانبازانی که درد دارند و درصد ندارند
اینجا خانه شهید نیست، خانه فرشته‌ای در انتظار پیوستن به کاروان شهداست، جانبازی قطع نخاعی که به قول همسرش درد دارد، اما درصد ندارد!
به گزارش خبرگزاری فارس از سنندج، در طول 2 هزار و 800 روز جنگ تحمیلی صدام بر ایران اسلامی بیش از 4 میلیون نفر برای دفاع از کیان ایران زمین، انقلاب و ملت به سوی جبهه‌ها شتافتند که بیش از یک میلیون آنها را کادر ارتش، سپاه، سربازان وظیفه و 3 میلیون نفر بسیجی داوطلبی بودند که با بصیرت و شناخت درست از وضعیت کشور، حضور در جبهه‌های نبرد را انتخاب کردند. بیش از 213 هزار نفر از این تعداد آسمانی شدند و یک میلیون نفر از آنان به درجه رفیع جانبازی نائل آمدند و از کاروان یارانشان عقب ماندند و هر از چند گاهی از رسانه‌های مختلف می‌شنویم که در جای جای این سرزمین چراغ زندگیشان بعد از تحمل دردهای فراوان غریبانه خاموش می‌شوند. جانبازانی که به قول خودشان برای اینکه لیاقت نداشتند از کاروان یارانشان عقب مانده‌اند و تنها آرزوی‌شان پیوستن به کاروان شهدا است. سال‌ها از آغاز جنگ تحمیلی می‌گذرد، اما هنوز بوی ایثار و گذشت در منازل خانواده شهدا و جانبازان مشام را می‌نوازد. اینجا کردستان است، استان فرهنگ و هنر و مجاهدت‌های خاموش، استانی که بیش از 23 هزار شهید انصار و مهاجر و 9 هزار جانباز را تقدیم انقلاب و ارزش‌های آن کرده است، از کوچه‌هایی می‌گذرم و به جایی از شهر سنندج می‌رسم. انگار قدم که برمی‌دارم شهدا نگاهم می‌کنند؛ آنقدر که بوی سیب سرمستم می‌کند. جایی که می‌روم خانه شهید نیست، بلکه خانه فرشته‌ای است که انتظار پیوستن به کاروان شهدا را می‌کشد. جانباز قطع نخاعی که درد دارد، اما به قول همسرش درصد ندارد! جانبازی که بیش از 10 سال است زندگی نباتی و خالی از هر حرکتی دارد، آقای صالح مرادی روی ویلچر ساکت و بی‌حرکت نشسته است بسیار پیرتر از سن واقعی‌اش به نظر می‌رسد؛ بی‌آنکه قادر به کوچکترین حرکتی باشد، سلامم را به سختی پاسخ می‌دهد، صدایش آنقدر ضعیف است که به سختی می‌توان کلماتی را که ادا می‌کند، بشنوم.... این بود که با محبوبه رحمانی همسر این جانباز هم‌صحبت می‌شوم. از همسرش و روزهای سختی که دارد می‌گوید و اشک در چشمانش حلقه می‌بندد... می‌گوید: همسرم صالح متولد یک فروردین سال 42 است و همزمان با سال‌های آغاز جنگ تحمیلی در حالی که تنها 20 بهار از زندگی‌اش و چند سالی از آغاز زندگی مشترک‌مان می‌گذشت در سال 62 در یکی از مناطق عملیاتی شهرستان مرزی مریوان مجروح شد.. روزهای سخت حضور در بیمارستان و بعد از آن طی دوران نقاهت در خانه با فرزندان خردسال، هیچوقت فراموشم نمی‌شود و این خاطرات تلخ هنوز که هنوز است با زندگی‌ام گره خورده است. سال‌ها از جنگ و مجروحیتش می‌گذرد، اما سال به سال شرایط جسمانی وی سخت و سخت‌تر می‌شود. بهار زندگی مشترک تازه شکل گرفته ما یکباره به خزان تبدیل شد و تمام امیدهایم که به عنوان تازه عروس به خانه صالح وارد شده بودم به یأس مبدل گشت. اشک آمانش را می‌برد برای لحظه‌ای به همسرش که مظلومانه سرش را به سختی روی دسته ویلچر نگه داشته است، خیره می‌‌ماند.. دلم برای تمام غربت و روزهای تلخی که باید روی این ویلچر خلاصه بشود می‌سوزد و به او که قامت سرو گونه‌اش را برای دفاع از کیان ایران اسلامی خم کرده و با عشق از روزهای جنگ و دوستانش می‌گوید، افتخار می‌کنم. همسرش بعد از لحظاتی که سکوت را مهمان محفل سه نفری ما کرده بود به سخن می‌آید و می‌گوید: هرچند وضعیت همسرم بعد از جانبازی روزبه‌روز بدتر می‌شود، اما «25» عددی است که برای درصد جانبازی وی تعیین کرده‌اند. بارها به این عدد اعتراض کردیم، هرچند کمیسیون‌های تجدیدنظر برگزار شد، اما هیچ نتیجه‌ای نداده است. همسرم با وجود اینکه از گردن به پایین فلج کامل است و بیش از 10 سال است؛ با این شرایط سخت زندگی می‌کند؛ در عین اینکه جانباز قطع نخاعی است، اما از حقوق و مزایای جانبازان 25 درصد برخوردار است. می‌گویم: آیا وضعیت همسرتان از اول هم به همین صورت بود؟، می‌گوید چند سال اول از وضعیت بهتری برخوردار بود و با عصا راه می‌رفت، اما بعد از عمل جراحی یعنی بیش از 23 سال روی ویلچر است و روز به روز طی این سال‌های شرایطش بدتر می‌شود. طی 10 سال گذشته مشکلات عصبی همسرم و عصبانیت‌های گاه و بی‌گاهش عرصه را بر من و فرزندانم سخت‌تر کرده است و از یک سو غم شرایط او ما را می‌سوزاند و از سوی دیگر هم عصبانی شدن‌هایش شرایط را برایم سخت‌تر کرده است. قرص اعصاب مصرف می‌کند، اما کم‌خوابی‌های شبانه و خستگی از این همه سال زندگی با این شرایط کاسه صبرش را به لب رسانده است. می‌پرسم، نگهداری از همسرتان در این شرایط سخت نیست؟ آیا فرزندانتان در امر پرستاری کمک حالتان هستند؟ جواب می‌دهد: دو تا از فرزندانم ازدواج کرده و مشغول زندگی خود هستند، اما یکی از فرزندانم با وجود اینکه موفق به گذر از سد کنکور شد، اما شرایط سخت پدرش و ناراحتی دیسک کمر من مانع از رفتنش به دانشگاه شد و الان هم در نگهداری از همسرم به من کمک می‌کند. از مشکلاتشان می‌پرسم؟ می‌گوید: متأسفانه به دلیل وضعیت جسمی همسرم از مراودت با حتی بستگان محروم شده‌ایم. تنها دلخوشی من و فرزندانم خانه پدرم است که هر از چندگاهی سری می‌زنیم و چند ساعتی را از محیط خانه دور می‌شویم. می‌پرسم: آیا بنیاد شهید در زمینه برنامه‌های تفریحی و یا سفر امکاناتی را در اختیارتان نگذاشته است؟ می‌گوید: در شرایطی که واقعاً به سمت افسردگی می‌رفتم خداوند زیارت خانه‌اش را نصیبمان کرد و با همسرم به همت بنیاد شهید به مکه مشرف شدیم؛ هرچند در آنجا هم به دلیل شرایط سخت همسرم سختی‌های زیادی کشیدم، اما شکر خدا که توفیق زیارت خانه خدا را کسب کردم.. از آقا صالح می‌پرسم: از همسرت راضی هستی؟ می‌گوید: خدا ازش راضی باشد. همه زحمت‌های من به دوشش است و با وجود اینکه خودش هم از نظر جسمانی مشکل دارد، باید بار مرا نیز تحمل کند.. صدایش هر لحظه ضعیف‌تر می‌شود و کلمات را به سختی ادا می‌کند. نزدیکتر می‌روم تا شاید بهتر متوجه شوم، اما کلمات بریده بریده از بین لبانش که به سختی تکان می‌دهد خارج می‌شود و به گوشم بسیار ناآشنا... نخواستم حرف‌هایش را قطع کنم، اما کلمات وی دیگر کاملاً برایم ناشناخته بود. می‌پرسم، از اینکه برای دفاع از سرزمینت به این حال و روز افتاده‌ای چه احساسی داری..... می‌گوید: غرور، گذشت و ایثار در راه وطن و ارزش‌های انسانی در خون و جان این ملت آزاده موج می‌زند. می‌پرسم: در صورتی که خدای ناکرده تهدید متوجه کشور شود، آیا حاضری بار دیگر این مسیر را تکرار کنی؟ می‌گوید: پا نهادن در این مسیر را با تمام سختی‌ها و مشقت‌هایی که در این سال‌ها کشیده‌ام با جان دل قبول دارم، این مسیری بود که با اعتقاد انتخاب و همیشه آن را قبول داشته و دارم. می‌پرسم: چه درخواستی از مسئولان داری؟ از خدا می‌خواهم انقلاب را برای همیشه حفظ کند و همه مسئولان در راه حراست از ارزش‌های انقلاب که با سختی‌ها و ایثارگری‌های فراوان به دست آمده است، تلاش کنند. مسئولان بیش از این به وضعیت جانبازان و خانواده‌های آنان رسیدگی کنند، تنها آرزویم سروسامان گرفتن فرزندانم است که متأسفانه از نداشتن شغل رنج می‌برند. خانم رحمانی هم در تکمیل حرف‌های همسرش تجدیدنظر در مورد درصد جانبازی همسرش را به عنوان خواسته‌ای مهم از مسئولان چندین بار مورد تأکید قرار می‌دهد. دلیل کم بودن درصد این جانباز با وجود قرار داشتن در این شرایط سخت را از مدیرکل بنیاد شهید و امور ایثارگران کردستان جویا شدیم تا شاید بستری برای رفع مشکلات این خانواده فراهم شود. محمد سلیمانی اظهار کرد: خدمت به خانواده شهدا، ایثارگران مهم‌ترین هدف بنیاد شهید در سطح کشور و استان است و از هر ظرفیتی برای تحقق این اهداف استفاده می‌کنیم. متأسفانه با وجود تشکیل کمیسیون‌های متعدد که بنا به درخواست خانواده این جانباز در سطح استان تشکیل شده است، باید بگویم: وضعیت امروز این جانباز با وجود اینکه از شرایط بسیار سختی برخوردار است، اما ناشی از بیماری‌ها و عمل‌های جراحی بوده که طی سال‌های گذشته روی جسم وی انجام شده است و مربوط به جراحت‌های دوران حضورش در جبهه نیست. کلام آخر........ در دنیایی که ارزش‌ها رفته رفته به فراموشی سپرده می‌شوند و می‌دانم زندگی بر روی ویلچر برای تو سخت‌تر از جدایی یاران آسمانیت نیست، چراکه هرگاه که از آنها برایم می‌گفتی مروارید اشک‌هایت را که از اعماق صدف چشم‌هایت برای پرواز کردن لحظه شماری می‌کردند با تمام وجود احساس کردم و از این همه درد و رنجی که بر سینه داری از درون پژمرده و شکستم. همیشه می‌گفتی باید پدر باشم تا حرف‌هایت را بفهمم، اما امروز من می‌گویم باید دختر باشی تا درد مرا که ساعت‌ها برای دیدن انتظار می‌کشم تا لبخند و دستان نوازشگرت را بر موهایم احساس کنم، پشت در اتاقت بمانم و این جمله را بشنوم «امروز حال پدرت خوب نیست، هیچ کس را نمی‌شناسد». ............................ گزارش از شیرین مرادی ............................. انتهای پیام/79015/ذ40
93/08/12 - 15:16
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: فارس]
[مشاهده در: www.farsnews.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 85]
-
گوناگون
پربازدیدترینها