تبلیغات
تبلیغات متنی
محبوبترینها
ساقدوش کیست ؟ | وظیفه ساقدوش در مراسم عقد و عروسی چیست ؟
قایق‌سواری تالاب انزلی؛ تجربه‌ای متفاوت با چاشنی تخفیف
چگونه ویزای توریستی فرانسه را بگیریم؟
معرفی و فروش بوته گرافیتی ریخته گری
بهترین بروکر برای معاملات فارکس در سال 2024
تجربه رانندگی با لندکروز در جزیره قشم؛ لوکس‌ترین انتخاب
اکسپرتاپ: 10 شغل پردرآمد برای مهاجران کاری در کانادا
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1816516669
کاش پسرم را در رخت دامادی ببینم
واضح آرشیو وب فارسی:جام جم آنلاین:
کاش پسرم را در رخت دامادی ببینم مه‌لقا عیوضی هستم. 47 یا 48 سال دارم. دقیقش را نمی‌دانم. سواد درست درمانی ندارم که این چیزها را بدانم. در روستای گرمه شهرستان نمین به دنیا آمدم، در استان اردبیل. در این روستا به دنیا آمدم، بزرگ شدم، عروسی کردم، بچه‌هایم را به دنیا آوردم و بزرگشان کردم؛ گرمه خانه اول و آخرم است، زندگی کردن در آن را دوست دارم و هیچ‌وقت حاضر نمی‌شوم ترکش کنم.
بچه که بودیم نه مدرسه ای بود برای درس خواندن و نه امکانی برای درس خواندن دختران. مثل الان که نبود دخترها بروند شهر دیگری درس بخوانند، خانواده ها اجازه نمی دادند دخترشان یک قدم از خودشان دور شود. کاش ولی درس خوانده بودم، درس خواندن خیلی خوب است، سواد خواندن و نوشتن اگر داشتم، الان حداقل در حساب و کتاب محتاج کسی نبودم. بعدها البته چند کلاسی رفتم نهضت، ولی راستش چیز زیادی نفهمیدم. الان هم فقط شماره ها را می توانم بنویسم. از دوره بچگی چیز چندانی یادم نیست. حتی فوت پدرم را هم که می گویند دوران بچگی من اتفاق افتاده اصلا یادم نیست. این را البته خوب یادم هست که مادر و برادر بزرگم مرا بزرگ کردند و به خانه بخت فرستادند. سه برادر و یک خواهر بودیم. دو تا از برادرانم فوت کرده اند، الان من مانده ام و یک برادر که او هم همینجاست. 15 سالم بود که ازدواج کردم، یعنی شوهرم دادند. چون آن زمان ها دختر و پسر خیلی نقشی در ازدواج نداشتند، خانواده ها خودشان می بریدند و می دوختند. گاهی حتی دختر و پسر شب عروسی برای اولین بار همدیگر را می دیدند. البته من و شوهرم همدیگر را دیده بودیم، چون شوهرم نوه عمویم بود. به هر حال ولی به تصمیم بزرگ ترها ازدواج کردیم، نه به تصمیم خودمان. پدر نداشتم، اما مادر و برادر بزرگم جایش را برایم پر کرده بودند. به خانه بخت که رفتم یک دست رختخواب، گلیم، لباس و کمی ظرف جهیزیه ام بود. تعجب نکنید، آن موقع ها همین طور بود، خبری از جهیزیه های امروزی نبود. زندگی ها هم البته با الان فرق داشت، همان جهیزیه کوچک برای یک زندگی ساده دو نفره کافی بود. چهار بچه دارم که همیشه خدا را به خاطرشان شکر می کنم؛ سه دختر و یک پسر. دو تا از دخترانم ازدواج کرده اند و در همین روستای خودمان زندگی می کنند. یکی شان هم هنوز مجرد است. پسرم هم که هنوز کوچک است، 19 سالش بیشتر نیست، مانده تا وقت ازدواجش. از روستا رفته و در غربت کار می کند. ما که نمی دانیم کجاست، خودش می گوید در سیرجان است. چند ماه یک بار به روستا می آید و می بینیمش. می گوید باید کار کنم و برای خودم زندگی دست و پا کنم. راست هم می گوید. از ما که آبی گرم نمی شود، چیزی نداریم به او بدهیم، حداقل خودش به فکر این است که گلیم خودش را از آب بیرون بکشد. سه نوه هم دارم که یک جورهایی دلخوشی و تنها سرگرمی ام هستند. اوقات بیکاری با آنها بازی می کنم. زندگی همین چیزهاست دیگر، با بچه ها و نوه ها بودن، خندیدن و خنداندن و... . همه آدم ها اشتباه می کنند. بالاخره زندگی هر آدمی سرجمع همین پستی ها و بلندی هاست. اشتباه بزرگی که مسیر زندگی ام را عوض کند نداشتم، اما اشتباهات کوچک تا دلتان بخواهد کرده ام. همین اشتباهات روزمره که هر کسی در زندگی اش مرتکب می شود، اما این قدر بزرگ نیست که آدم بخواهد به عنوان اشتباه تاثیرگذار زندگی از آنها یاد کند. راستش را بخواهید دستم در زندگی این قدر باز نبود که مثلا حالا از انتخاب مسیر خاصی یا انتخاب نکردن مسیر دیگری پشیمان باشم. بله سختی زیاد کشیدم، اما مگر چاره دیگری هم بود. هیچ وقت مثل خیلی از مردم دنبال آرزوهای بزرگ نبوده ام. هیچ وقت منتظر این نبودم که شانس بیاید در خانه ام را بزند یا مثلا یک گونی پول از آسمان بیفتد وسط حیاط خانه ام. همین است تا حالا که حسرت هیچ آرزوی بزرگی در دلم نمانده. الان هم راستش هیچ آرزوی بزرگی ندارم الا یکی؛ اینقدر پول داشته باشم که برای پسرم خانه بسازم و برایش عروسی بگیرم و رخت دامادی را به تنش ببینم. این تنها آرزوی بزرگم است. همه از شغلم تعجب می کنند. می گویند چطور کار می کنی. گاهی مسافران عبوری ماشین را نگه می دارند و کار کردنم را نگاه می کنند. بلوک زنی کار دشواری است. من هم دیگر وقت کار کردنم نیست. همسن و سال های من الان لم می دهند گوشه خانه و با نوه ها یشان بازی می کنند. بلوک زنی این قدر سخت و سنگین است که کمتر مردی می تواند انجامش دهد، زن ها که دیگر جای خود دارند. همین همسایه ما وقتی دید بلوک های ما را خوب می خرند، رفت دستگاه بلوک زنی خرید، اما حتی یک سال هم نتوانست دوام بیاورد. دستگاه بلوک زنی اش الان دارد جلوی خانه خاک می خورد. پسرم یک مدتی کمکم می کرد، اما گفت درآمد بلوک زنی کم است و کار را ول کرد و رفت غربت کار کند. قبلا با شوهرم کار می کردم. آرتروز اما امانش را برید. دیدیم هر چه درمی آوریم باید خرج درمان او کنیم. دیگر نگذاشتم کار کند. الان 15 سال است که تنهایی کار می کنم. سخت است، اما باز خدا را شکر فعلا این قدری زور بازو دارم که انجامش دهم و لقمه حلال ببرم خانه. سختی اش را هم تحمل می کنم، چاره دیگری ندارم. از اول نه زمینی برای کشاورزی داشتیم و نه گاو و گوسفندی برای دامداری. مجبور شدیم برویم سراغ بلوک زنی. اگر کار سبکی باشد که به اندازه این کار درآمد داشته باشد، حاضرم انجامش دهم؛ مرغداری باشد، گاوداری باشد، کار خانه باشد یا هر کار دیگری. ولی نیست، وقتی نیست خب باید به همین ساخت، هزاری هم خیلی سخت باشد، مگر کار راحت هم داریم، بالاخره هر کاری سختی های خودش را دارد دیگر. حدود شش ماه از سال کار می کنم. کار ما از یک ماه بعد از عید شروع می شود و تا وسطای پاییز ادامه پیدا می کند. درآمد شش ماهی را که کار می کنیم، خرج می کنیم و شش ماه بیکاری را با قرض و قوله زندگی را می چرخانیم. خانه را با وام ساختیم. مشکلمان این است که حیاط نداریم. بلوک زنی جا می خواهد. یکی از همسایه ها اجازه داده از محوطه خانه اش استفاده کنیم، اما همسایه دیگرمان برای استفاده از صد متر زمینش، از من ماهانه اجاره می گیرد. وضع مالی اش هم الحمدلله بد نیست، اما بی خیال اجاره نمی شود. با بدبختی و ضامن کارمند جور کردن و کلی دوندگی ده میلیون تومان وام گرفتم و کمی آن طرف تر از خانه ام 200 متر زمین خریدم. اگر اجازه بدهند آنجا سوله ای می سازم. اگر بتوانم بسازم دیگر زمستان ها کار و کاسبی ام تعطیل نمی شود. علاوه بر آن می توانم چند جوان بیکار را به کار مشغول کنم. الان ولی امکان گسترش کار را ندارم، نه جا هست و نه می توانم کارگر غریبه بیاورم. فقط یکی از دامادهایم روزمزد برایم کار می کند. همسایه ها نمی گذارند کارگر دیگری بیاید، می گویند اگر مرد غریبه بیاوری ممکن است به دختر و عروس ما نگاه بد کند. بهترین روزهایم زمانی است که کار می کنم و بدترین هایشان زمانی که به خاطر باران و برف و زمستان نمی توانم کار کنم. کارم این قدر سود ندارد که بتوانم پس انداز کنم و با آن در روزهای تعطیل چرخ زندگی را بچرخانم. کاش اجازه تاسیس کارگاه را بدهند، این تنها چیزی است که این روزها می تواند خوشحالم کند. راوی: توحید مهدوی / چمدان ( ضمیمه آخر هفته روزنامه جام جم)
جمعه 02 آبان 1393 13:54 بازدید:3
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: جام جم آنلاین]
[مشاهده در: www.jamejamonline.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 24]
-
گوناگون
پربازدیدترینها