محبوبترینها
آشنایی با سایت قو ایران بهترین سایت آگهی و تبلیغات در کشور
بهترین شرکت‌های مهندسی در آلمان
صفر تا صد حق بیمه 1403! فرمول محاسبه حق بیمه
نقش هدایای سازمانی در افزایش انگیزه و تعهد کارکنان
کلینیک پروتز و ساخت اندام مصنوعی دکتر اجرائی
چگونه می‌توانیم با ترانسفر وایز پول جابجا کنیم؟
بهترین مدل‌های [صندلی گیمینگ] براساس نقد و بررسی کاربران
مشاوره حقوقی تلفنی با کمترین هزینه
مشاوره حقوقی تلفنی با کمترین هزینه
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1803858502
استفاده از سلاح نفت به ضرر آمریکا است
واضح آرشیو وب فارسی:ایرنا: استاد آمریکایی: استفاده از سلاح نفت به ضرر آمریکا است تهران- ایرنا- "مایکل کلار" استاد دانشگاه ایالت همپشایر آمریکا گفت:استفاده واشنگتن از سلاح نفت برای مقابله با تهدیدهای خارجی می تواند موجب کاهش عرضه نفت در بازارهای جهانی، افزایش قیمت این ماده و لطمه به اقتصاد آمریکا شود.
"کلار" در مقاله ای در مجله آمریکایی "مادر جونز" نوشت: تا چندی پیش اصطلاح "سلاح نفت" حاکی از تلاش های تولید کنندگان با استفاده از قطع جریان نفت به منظور بازداشتن آمریکا از حمایت از اسرائیل بود. بارزترین نمونه این تلاش ها، تحریم صادرات نفت به آمریکا از سوی اعضای سازمان کشورهای صادر کننده نفت(اوپک) در طول جنگ 1973 عرب – اسرائیل بود که موجب کمبود سوخت، تشکیل صف های طویل در ایستگاه های سوخت در آمریکا و رکود اقتصاد جهانی شد.
واشنگتن پس از متحمل شدن خسارت شدید این تحریم، دست به انجام اقداماتی برای بی اثر کردن سلاح نفت و جلوگیری از استفاده مجدد از آن زد که تاکید بر تولید نفت در داخل و ایجاد سازوکار همیاری متقابل تحت نظارت آژانس بین المللی انرژی، از جمله این اقدامات بود. طبق این سازوکار، کشورهای عضو این سازوکار ملزم به تقسیم نفت خود با اعضای تحریم شده هستند.
با لحاظ کردن عکس این قضیه، یعنی استفاده از سلاح نفت علیه "صدام حسین" در دهه 1990 و تاثیرات مخرب آن، اکنون آمریکا کشوری است که همان سلاح را به اهتزاز درآورده است و از تحریم های تجاری و سایر راه ها برای مهار صادرات کشورهای تولید کننده انرژی استفاده می کند که آنها را به عنوان دشمن در نظر می گیرد. دولت "باراک اوباما"، حتی به قیمت ریسک کاهش عرضه انرژی جهانی، از این شیوه تهاجمی استفاده می کند.
هدف از استفاده از سلاح نفت برای اولین بار، بهره گیری از میزان وابستگی شدید جهان صنعتی به نفت وارداتی از خاورمیانه بود. این کشورهای تولید کننده در طول زمان، برای تامین بودجه دولت ها و اتباع خود، به درآمدهای نفتی، بیشتر و بیشتر وابسته شدند. اکنون، واشنگتن درصدد است تا با جلوگیری دست چین شده از دسترسی به بازارهای جهانی نفت، خواه از طریق تحریم ها یا استفاده از نیروی نظامی، کشورهای مخالف واشنگتن و تولید کننده نفت را از درآمدهای شان محروم کند. بمباران پالایشگاه ها و سایر تاسیسات نفتی در مناطق تحت کنترل گروه داعش در سوریه از سوی هواپیماهای آمریکایی، نمونه ای از این سیاست است. گروه شورشی تندرویی که خود را "خلافت" معرفی کرده است، تولید کننده بزرگ نفت نیست اما، میادین و پالایشگاه های نفتی را در کنترل گرفته است که زمانی تحت اداره حکومت "بشار اسد" بود. عواید حاصل از فعالیت این میادین که گفته می شود روزانه 1 تا 2 میلیون دلار است، از سوی داعش برای تولید سهم قابل توجهی از هزینه جنگی فعالیت هایش استفاده می شود. این، وسیله تامین مالی را برای استخدام نیروهای بیشتر و حمایت از هزاران جنگجو خارجی در اختیار داعش می گذارد. اوباما به این امید که جلوی درآمدهای صادراتی داعش را بگیرد و در نهایت، توانمندی های جنگی آن را نابود کند، میادین تحت کنترل داعش را بمباران می کند. البته، هنوز زود است که به ارزیابی تاثیر این حملات هوایی بر توانمندی استخراج و فروش نفت داعش بپردازیم. با توجه به اینکه این گروه، روزانه تنها حدود 80 هزار بشکه نفت تولید می کند، این حملات، در صورت موفقیت، تاثیر چندانی بر بازار جهانی نمی گذارد که در حال حاضر اشباع است.
دولت اوباما از سلاح نفت علیه ایران و روسیه، دو تولید کننده بزرگ جهان، نیز استفاده می کند. تلاش هایی که در قالب تحریم ها صورت می گیرد و احتمالا تاثیری بیشتر بر تولید جهانی خواهد داشت، بازتاب اطمینان کاخ سفید به این مساله است که برای پیگیری منافع راهبردی آمریکا، هر کاری انجام می شود.
واشنگتن به منظور محدود کردن توان تهران برای تامین مالی خود ،از طریق جلوگیری از دسترسی ایران به فن آوری حفاری نفت غرب و محدود کردن صادرات این کشور، وارد عمل شد. طبق قانون تحریم های ایران، شرکت های خارجی که در صنعت نفت ایران سرمایه گذاری کنند، از دسترسی به بازارهای مالی آمریکا محروم و مجازات می شوند. علاوه بر این، دولت اوباما کشورهای بزرگ وارد کننده نفت مانند چین، هند، کره شمالی و قدرت های اروپایی را برای کاهش و یا قطع خرید نفت از ایران تحت فشار گذاشته است.
با توجه به پیش بینی وزارت انرژی آمریکا، تولید نفت داخلی این کشور در سال 2020 به 9.6 میلیون بشکه در روز خواهد رسید و این امر آمریکا را در صدر فهرست تولید کنندگان جهان قرار خواهد داد. نتایج این امر برای دولت اوباما روشن است. این امر نه تنها موجب کاهش قابل توجه وابستگی آمریکا به نفت وارداتی خواهد شد بلکه در صورت ادامه کاهش تولید ایران، آمریکا می تواند نیاز کشورهایی مانند هند، ژاپن، چین و کره جنوبی را تامین کند. در نتیجه، واشنگتن می تواند شاهد همکاری بیشتر این کشورها در زمینه رعایت تحریم های ایران باشد. تردیدی نیست که در صورت کاهش عرضه جهانی، این کشورها از رعایت این تحریم ها سر باز خواهند زد.
مولفه دیگری نیز در استفاده از سلاح نفت به عنوان بخش اصلی سیاست خارجی وجود دارد. افزایش تولید داخلی این مساله را به سران آمریکا القا کرده است که آنها اجازه دارند بدون هیچ نگرانی کاهش صادرات نفت ایران را جبران کنند. "دست برتری" که به گفته "تام دانیلون" مشاور امنیت ملی اوباما در آوریل 2013 در دانشگاه کلمبیا، آمریکا در پیگیری و اجرای اهداف امنیت ملی خود دارد، همان دست برتری است که در برخوردهای آمریکا با ایران منعکس شده است. وی گفت، آمریکا برای اعمال فشار بر ایران، دیپلماسی خستگی ناپذیری را برای متقاعد کردن کشورهای مصرف کننده به قطع یا کاهش قابل توجه مصرف نفت ایران دنبال می کند. افزایش قابل توجه تولید نفت در آمریکا و دیگر مناطق به این معناست که تحریم های بین المللی و تلاش های آمریکا و متحدانش توانست نیاز به بیش از 1 میلیون بشکه در روز نفت ایران را برطرف کند و بار مسوولیت سایر کشورهای دنیا را به حداقل برساند.
دیدگاهی مشابه در رابطه با سیاست آمریکا در قبال روسیه حاکم است. قبل از تصرف کریمه از سوی روسیه و دخالت پنهانی مسکو در شرق اوکراین، شرکت های نفتی بزرگ غرب مانند "بی پی"، "شورون"، "اکسون موبیل" و "توتال"، پیگیر طرح هایی برای شروع تولید در بخش های تحت کنترل روسیه در دریای سیاه و اقیانوس منجمد شمالی با همکاری شرکت هایی مانند "گاز پروم" و "روس نفت" بودند. این تلاش ها مورد استقبال مقامات آمریکایی نیز قرار گرفت. چنین همکاری هایی بین کمپانی های آمریکایی و روسی به نظر می رسید به نفع طرفین باشد. با توجه به اینکه ذخایر میادین موجود در سایر نقاط جهان کاهش یافته بود، اکسون و سایر شرکت های غربی به منابع جدید بیکرانی دست می یافتند. روسیه هم که با کاهش قابل توجه ذخایر میادین موجود مواجه بود، امکان دسترسی به فن آوری حفاری پیشرفته غرب را پیدا می کرد و این امید بخش اکتشاف در مناطقی در اقیانوس منجمد شمالی می شد که دسترسی به آنها دشوار است. از این رو، نباید عجیب باشد که دو طرف درصدد تفکیک این اقدامات و توافقات از تحریم هایی برآیند که در واکنش به حمله روسیه به اوکراین بر مسکو اعمال شد. در نتیجه اعمال فشارها و درخواست ها برای مستثنی کردن روس نفت از تدابیر تحریمی، کمپانی های انرژی روسیه در دور نخست تحریم های آمریکا علیه نهادهای حقیقی و حقوقی روسیه، از این تحریم ها معاف شدند. پس از مداخله روسیه در شرق اوکراین، کاخ سفید تحریم هایی شدیدتر، از جمله اقداماتی علیه بخش انرژی روسیه، اعمال کرد. وزارت خزانه داری آمریکا در 12 سپتامبر 2014 اعلام کرد، انتقال فن آوری به روس نفت و گاز پروم و سایر شرکت های روسی را به منظور حفاری در اقیانوس منجمد شمالی مشمول تحریم هایی شدید می کند. طبق اعلام این وزارتخانه، این تحریم ها جلوی توان روسیه را برای توسعه منابع نفتی غیرمتعارفی می گیرد که شرکت های روسی برای توسعه آن به فن آوری آمریکا و غرب به شدت وابسته اند.
تاثیر این اقدامات جدید را هنوز نمی توان ارزیابی کرد. مقامات روسیه، این اقدامات را به سخره گرفتند و تاکید کردند که کمپانی هایشان در اقیانوس منجمد شمالی دست به کار خواهند شد. به هر حال، تصمیم اوباما برای هدف قرار دادن تلاش های حفاری نشان دهنده تغییری شگرف در سیاست آمریکاست و در صورتی که شرکت های روسی ثابت کنند که نمی توانند کاهش میادین موجود را جبران کنند، خطر انقباض در عرضه جهانی نفت را در آینده به دنبال خواهد داشت.
تحولات و وقایع یاد شده، دولت اوباما را به این نتیجه رساند که سلاح نفت را ابزاری ارزشمند برای اعمال قدرت و نفوذ محسوب کند. درواقع، به نطر می رسد واشنگتن در صدد جایگزینی تهدید حمله یا حمله اتمی به عنوان واکنش مطلوب به اقدامات تحریک آمیز خارجی است. از آنجا که در شرایط سیاسی فعلی، اقدام نظامی همه جانبه آمریکا بعید به نظر می رسد، مقامات ارشد دولت اوباما معتقدند که جنگ نفت، البته تا زمانی که قدرت نفت در دستان آمریکا باشد، ابزار فشار موثر و قابل قبولی است. کنترل جریان نفت در سراسر کره زمین و محروم کردن بازار از دسترسی به تولید کنندگان ، هدف اصلی سیاست خارجی آمریکاست. با این حال، با توجه به عدم توفیق آمریکا در استفاده از نیروی نظامی در سال های اخیر، این سووال مطرح است که آیا سلاح نفت موجب رضایت و خشنودی بیشتری در برتری راهبردی آمریکا خواهد شد یا خیر. به عنوان مثال، گرچه ایران به میز مذاکره بازگشت اما، به نظر می رسد هنوز تا نتیجه مطلوب مذاکرات هسته ای راه زیادی مانده است، داعش با یا بدون نفت به پیروزی های جنگی خود ادامه می دهد و مسکو هیچ نشانه ای دال بر پایان مداخلاتش در اوکراین نشان نداده است. به هر روی، با توجه به نبود دیگر گزینه های معتبر، به نظر می رسد دولت اوباما و مقامات ارشد این دولت مصمم هستند از سلاح نفت استفاده کنند. بدون استفاده از نیروی نظامی، استفاده از سلاح نفت بدون حاوی ریسکی مهم است زیرا به رغم افزایش تولید داخلی، آمریکا در آینده ای قابل پیش بینی همچنان به نفت وارداتی متکی است و در صورت قطع صادرات نفت سایر کشورها، متضرر خواهد شد. افزون بر این، جنگ نفت می تواند روزی موجب انقباض جهانی، افزایش سرسام آور قیمت نفت و تهدیدی برای اقتصاد آمریکا شود. سووال دیگر این است که آیا کشورهای دیگر درصدد یافتن راه هایی خلاقانه برای استفاده از سلاح نفت به منظور امتیاز گرفتن برنخواهند آمد؟
http://www.motherjones.com/politics/2014/10/president-obama-oil-weapon-war-russia-iran-isis
رسانام ** 1088**5981
19/07/1393
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: ایرنا]
[مشاهده در: www.irna.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 14]
-
گوناگون
پربازدیدترینها