واضح آرشیو وب فارسی:سافتستان:
یافتن شخص مناسبی برای ازدواج ممکن است سالها به طول بیانجامد، اما گریس گلدر متوجه شده که از روز اول زندگیش با این شخص آشنا بوده است.
یافتن شخص مناسبی برای ازدواج ممکن است سالها به طول بیانجامد، اما گریس گلدر متوجه شده که از روز اول زندگیش با این شخص آشنا بوده است. وقتی به خانواده و دوستانم گفتم که می خواهم با خودم ازدواج کنم، مادربزرگ مرحومم گفت: “گریس، تو همیشه کارای عجیب و غریب می کنی!” پدر و ماردم، که بسیار روشنفکرند، هم در ابتدا حیرت کردند. ولی درنهایت واکنششان این بود “تا وقتی که خودت راضی باشی، ما هم راضی هستیم.” با وجود اینکه مطمئنم خیلی از دوستانم فکر نمی کردند واقعاً این کار را انجام دهم، اما وقتی برای اولین موضوع را با آنها در میان گذاشتم، ایده ام را تحسین کردند و به من دلگرمی دادند. بعضیها از سر خوش قلبی و با متانت به من رساندند که حرکتم خودستایانه است. مسلماً، وقتی که به دیگران بگویید می خواهید با خودتان ازدواج کنید، آن را به خودستایی تعبیر می کنند، و خودِ من هم انتظاری جز این نداشتم. اما من به هیچ وجه مشکلی با انگیزه هایم برای این کار نداشتم. با این حال، راستش را بخواهید، نمی توانم توضیح بدهم که به روشنی چه اتفاقی افتاد که به پیشنهاد ازدواج به خودم روی نیمکت یک پارک در یک روز از روزهای ماه نوامبر منتهی شد.
با این وجود به خوبی به خاطر دارم که وقتی در هیجده سالگی در دانشگاه هنرهای نمایشی می خواندم، مصرعی از ترانۀ بیورک با نام ایزابل که می گفت “اسم من ایزابل است، با خودم ازدواج کرده ام” به نظرم جنون آمیز می رسید، و به همین دلیل این که نگرش دیگران به کار من هم همین باشد برایم چندان تعجب آور نیست. ولی برای این است که من با خود عهدی بسته ام، و از آن روز به بعد باید این عهد را چگونه زیستن خود متجلی کنم. بعدتر به قصد پالایش روحی خودم به سفری رفتم، که در آن با استفاده از مدیتیشن، رقص و اجرا سعی کردم به خودآگاهی بیشتری برسم. از جمله برنامه های این سفر، مرحلۀ “ساکتی تانترا” بود که بر مسئلۀ زناشویی، و چگونگی پایبند ماندن بر تعهداتی که با خود و دیگران می بندیم تمرکز دارد. تا اینکه یک روز در حالی که روی نیمکتِ پارکی نشسته بودم، این فکر به ذهنم خطور کرد که یک مراسم ازداوج با خودم در حضور دیگران می تواند ابزار قدرتمندی برای پایبند ماندن به آن تعهدات باشد. البته مسئلۀ زمانبندی وقایع در این ماجرا بسیار تاثیرگذار بود. من شش سال بود که عملاً رابطه ی عاطفی با کسی نداشتم و این موضوع باعث شده بود تا رابطۀ بسیار خوبی با خودم ایجاد کنم. با این وجود، خودم آگاه بودم که در حال افتادن در باتلاقی هستم، که در آن ایجاد رابطه با کسی دیگر به نظرم کار طاقت فرسایی می رسید. در نتیجه برایم مهم بود که در عین حالی که نگاهم به مرحلۀ پیش رو در زندگیم است، آن مقطع پرماجرایی را که به کشف خود رسیدم را نیز به ترتیبی جشن بگیرم. اما چطور باید این کار را می کردم؟ یکی از دوستان فوق العاده نزدیکم به نام “تیو”، زنی بسیار عاقل و دوست داشتنی است که آن زمان به تازگی دورۀ آموزشی برگزاری مراسمات را به پایان رسانده بود. طبیعتاً، مستقیماً سراغ او رفتم و از او خواستم تا در برنامه ریزی و گرداندن مراسم کمک کند. این اولین ازدواجی بود که او برنامه ریزی می کرد، و در نتیجه این ماجرا نقطۀ عطفی برای هر دوی ما به حساب می آمد. در تمام مدت، از زمان اعلام نامزدی در نوامبر تا زمان مراسم در اواسط ماه مارس، تیو برایم همزمان هم یک دوست بود و هم یک مشاور. بعدتر، در ماه فوریه، در حالی که تنها یک ماه به عروسی باقی مانده بود، کم کم تردیدها به دلم راه یافت. از خودم می پرسیدم که واقعاً چرا دارم چنین کاری می کنم؟ آیا حرکتم خودستایانه نیست؟ اما تیو با دلگرمی هایش نگذاشت جا بزنم. به من یادآوری می کرد که این نمایشی که با هم در حال خلقش بودیم، مرحلۀ جدید از زندگی مرا که کلید خواهد زد. برای دعوت مهمانها از ایمیل استفاده کردم، و اصلاً نمی توانستم حدس بزنم که چند نفر در مراسم شرکت خواهند کرد. در نتیجه وقتی که یک ماه بعد، پا به اتاق پذیرایی خانۀ ییلاقی دوستم گذاشتم، صحنه ای را که دیدم باورم نمی شد. پنجاه نفر آمده بودند، در حالیکه انتظار داشتم حداکثر تنها بیست نفر در عروسیم شرکت کنند. به خاطر نبود وسیله، خواهرم تنها فردی از خانواده بود که به عروسیم آمد. با این وجود پدر و مادرم در طول مراسم مرتب با فرستادن پیامکهای محبت آمیز به من قوت قلب می دادند. با وجود اینکه بیشتر برنامه ریزی ها را خودم انجام داده بودم، اما بعضی کارها عمداً به دقیقۀ نود موکول کرده بودم. از جمله این که تنها چند روز قبل از عروسی و به طور اتفاقی لباس عروس را در فروشگاهی دیده بودم و آن را خریدم، که نهایتاً عالی از آب درآمد. وقتی در اتاق نشسته بودم و به این فکر می کردم که این همه آدم این همه راه آمده اند تا ازدواج من با خودم را ببینند، واقعاً لذت می بردم. ولی فکر بعضی چیزها را خیلی قبلتر کرده بودم: حلقه و صحبتهای پیش از ازدواج. وجود این عناصر سنتی جشن های عروسی باعث می شد که مراسم جدیت و وزن خاصی بگیرد. صحبتهای پیش از عقد، بسیار برایم مهم بود و به خاطر دارم وقتی که لغات ار دهانم خارج می شدند، چگونه روی گوشم سنگینی می کردند. بخش بیشتر صحبتهایم به این مربوط بود که در مسائلی که به عشق مربوط می شوند، شجاعت بیشتری از خودم نشان دهم. حلقه به همان اندازه باعث شد که نگاهم به تعهد بیشتر تقویت شود. اگرچه سوژه اصلی آن روز مسلماً من بودم- موضوعی که با آوردن آینه ای برای اینکه بتوانم خودم را ببوسم به اوج رسید!- اما به نظر خودم چیزی بسیار به خصوص را با دوستانم قسمت کردم. من این فرصت را برای همه پدید آوردم که به عقایدشان راجع به عشق و تعهد بیشتر فکر کنند. دوستی داشتم که در دهۀ ششم عمرش بود و به من گفت که عروسی من از بهترین عروسی هایی بوده که تا به حال در آنها شرکت داشته است. با شنیدن این جمله احساس رضایت خاطر فوق العاده ای به من دست داد. آن موقع بود که به نظرم رسید از پس کار برآمده ام و کل ماجرا برای معنا پیدا کرد. بعضی از آشنایان همجنسم، به من می گویند که من الگویی برای زنها هستم. پاسخ من به آنها این است که “الگویی برای مردها چطور؟” نمی خواهم فمینیست به نظر برسم، اما برگزار کردن عروسی ای اینچنینی واقعاً باعث ایجاد احساس قوی بودن در من شده است. ازدواج من با خودم- اگرچه از دید قانون بی معنی است- باعث شده تا تصویر روشنتری از خودم داشته باشم. ضمن اینکه، ازدواج من با خودم به این معنی نیست که روزی شاهد ازدواج من با فردی دیگر نخواهید بود.
۱۸ مهر, ۱۳۹۳
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: سافتستان]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 55]