تبلیغات
تبلیغات متنی
محبوبترینها
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1835688902
نصرالله رادش در گفت‌وگوی تفصیلی با فارس: محتاج یک انقلاب در قصه‌نویسی هستیم/طنز در تکرار موضوع حل شده
واضح آرشیو وب فارسی:فارس: نصرالله رادش در گفت‌وگوی تفصیلی با فارس:
محتاج یک انقلاب در قصه‌نویسی هستیم/طنز در تکرار موضوع حل شده
یک بازیگر تئاتر و تلویزیون با بیان اینکه ما همیشه از قصه‌های ضعیف رنج می‌بریم گفت: به‌نظرم باید یک تغییر اساسی و انقلابی در قصه‌نویسی اتفاق بیفتد.
به گزارش خبرگزاری فارس از کرمانشاه، نصرالله رادش بازیگر تئاتر و تلویزیون و کمدین موفق کشور که سابقه کار در سریال‌های زیبایی همچون ساعت خوش، زیر آسمان شهر، باغ مظفر، مرد هزار چهره، مسافران و ... را در کارنامه خود دارد برای برگزاری کلاس‌های آموزشی در جشنواره استانی تئاتر معلولان بیستون و در شهر کرمانشاه به سر می‌برد و خبرنگار فارس در کرمانشاه در خصوص مسائل سینما و تلویزیون با وی به گفت‌وگو پرداخته است. فارس: آقای رادش چرا در سال‌های اخیر حضور کم‌رنگی داشتید؟ رادش: جواب این سوال خیلی مفصله، بگذریم. فارس: چرا طنزهای تلویزیون در سال‌های اخیر جذابیت گذشته را ندارند؟ رادش: معتقدم که ما با یک تکرار موضوع مواجه هستیم، البته بازیگران خوبی داریم، اما به نظر من آن دوران گذشته که دیگر بازیگر در طنز حرف اول را بزند. بازیگران توانایی در عرصه طنز داریم همچون مهران غفوریان که یک کمدین تمام عیار است یا علی صادقی که سال‌ها یک تنه مردم را با شیرین کاری‌هایش خندانده است، اما امروز دیگر شخص نمی‌تواند نقش زیادی داشته باشد و ما همیشه از قصه‌های ضعیف رنج می‌بریم. به‌نظرم باید یک تغییر اساسی و انقلابی در قصه‌نویسی اتفاق بیفتد. امروز بیشترین رنجی که در دنیای نمایش می‌بریم از قصه است؛ در حالیکه ما به قصه به‌عنوان چند خط نوشته نگاه می‌کنیم. بازیگران و کمدین‌های نابغه زیادی داریم، اما این‌ها نمی‌تواند نجات‌بخش باشد. مثلاً در بازی فوتبال به قدرت، سرعت و تکنیک به‌عنوان مؤلفه‌های موفقیت توجه داریم اما مربی و تاکتیک و برنامه حرف اول را می‌زند، طنز هم همین طور است یک دوره‌ای می‌تواند بر پایه بازیگر بچرخد. فارس: نظر شما راجع به ورود کارگردان‌های جدید به سینما و فروش‌های میلیاردی آنها حتی بدون داشتن علم و تجربه این کار چیست؟ رادش: نظری ندارم، من چند سال است که رژیم نپرداختن به این موضوعات دارم؛ با وجود این رژیم ماجراهای هنری را زیاد تحلیل نمی‌کنم و ترجیح می‌دهم که سرم به کار خودم باشد و کارهای خودم را اصلاح کنم. معتقدم با حرف زدن کار درست نمی‌شود، ولی اگر یک پست اجرایی داشتم عمل می‌کردم. با حرف من هم کاری درست نمی‌شود و من هم آدمی هستم که دوست دارم اگر حرفی می‌زنم تأثیری داشته باشد. فارس: برخی از بازیگرها با امتیاز چهره و اغلب بدون علم و تجربه کافی وارد عرصه بازیگری در کشور می‌شوند، به نظر شما این نمی‌تواند یک آسیب برای سینمای ما باشد؟ رادش: مشکل اصلی سینمای ما این نیست، چون در تمام دنیا بازیگران خوش چهره‌ای داریم که با این امتیاز وارد این عرصه شده‌اند. فارس: پس نقش علم و تجربه چه می‌شود؟ رادش: بله، البته بازیگران خوش چهره هم می‌توانند وارد سینما شوند، اما مشکل سینمای ما باید سیستماتیک درست شود و به شخص خاص گیر دادن فایده ندارد. اگر در جایگاه منصفانه صحبت کنیم، امثال محمدرضا گلزار و بازیگران خوش چهره دیگر، حقشان است که در سینما فعالیت کنند. حتی در کمدی هم ممکن است چنین اتفاقی بیفتد و آدم‌هایی هستند که قیافه به اصطلاح کج و کوله‌ای دارند که برایشان امتیاز محسوب می‌شود. قیافه کج و کوله نه به معنای چهره زشت که به معنای قیافه خاص و کمیک که بیننده‌ها حتی با نگاه کردن به آنها هم می‌خندند و احتیاجی به بازی ندارند. نمی‌شود به این افراد گیر داد که نان قیافه خود را می‌خورند؛ بازیگران جدی هم همین وضعیت را دارند. این‌ها مشکل ما نیست مگر چند بازیگر خوش قیافه داریم که بابت چهره خود دستمزدهای آن‌چنانی می‌گیرند. مشکل ما این است که همیشه به‌دنبال فرعیات هستیم. وقتی یک تله فیلم 90 دقیقه‌ای نوشته می‌شود و دستمزد پرداختی بابت متن و قصه که پایه و شاکله اصلی کار محسوب می‌شود در مقابل دستمزدهای دیگر خیلی ناچیز است نتیجه هم معلوم است که چه می‌شود. خیلی جالب است که یک نویسنده معمولی نه یک نابغه پس از سه تا چهار ماه که صرف نوشتن یک قصه ساده برای نوشتن یک قصه تله فیلم 90 دقیقه‌ای، تازه باید برای دریافت چهار یا نهایتاً پنج میلیون تومان چانه بزند. ما باید روی متن، قصه، گره و گره‌افکنی وسواس داشته باشیم و قصه‌های جذابی را کار کنیم تا مشکل اصلی حل شود و در عرصه کمدی و نمایش باید بستری را برای تأمل بیشتر روی متن و قصه‌ها فراهم کنیم. در این خصوص باید زمان و بهای مادی بیشتری در اختیار نویسندگان قرار داد و بعد روی متن آنها انتقاد کرد. فارس: چرا قصه‌های فیلم‌های ما همه به‌سمت کلیشه و تکراری شدن حرکت می‌کنند؟ رادش: چون قصه‌نویسی کار سختی است و به قول بعضی‌ها سوهان روح است. اصولاً قصه‌های خوب در گفت‌وگو و جمع اتفاق می‌افتد. همچنن باید توجه داشت بهای مالی پرداختی به نویسندگان با دستمزد یک هنرپیشه ساده تناسب درستی ندارد و این در حالی است که تا زمانی‌که هنرپیشه را مهم بدانیم کار به جایی نمی‌رسد و باید اهمیت بیشتری به قصه داده شود. فارس: علت حضورتان در جشنواره تئاتر استانی معلولان بیستون چیست؟ رادش: من برای خوددرمانی و روحیه دادن به خودم به اینجا آمدم، البته نمی‌گویم که من آدم خیلی مثبتی هستم. در مقابل حضورم هیچ دستمزدی دریافت نکردم و البته منتی هم ندارم و صرفاً برای خوددرمانی و خوشحال کردن آدم‌های خاصی که معلولیت دارند و من هم با دنیای آنها خیلی آشنا نیستم در این جشنواره شرکت کردم. فارس: دیدگاه شما به‌عنوان یک هنرمند به مقوله تئاتر معلولان چیست و تئاتر چه تأثیری در ذهنیت معلولان و تغییر نگرش سایر اقشار جامعه نسبت به آنها دارد؟ رادش: یکی از پیشنهادات من برای این جشنواره کار کردن و نمایش ایده و سوژه‌هایی است که ارتباطی در درجه اول بین معلولان و خانواده‌های آنها ایجاد کند، چراکه برخی از خانواده‌ها هنوز آموزش کافی برای برخورد با یک معلول را ندارند و البته سوژه‌ها می‌تواند کمدی، فان و یا غم‌انگیز باشد. رابطه بین روانشناسان سازمان بهزیستی و هنرمندان معلول تئاتر باید اتفاق بیفتد و من با زیاد کار کردن موافق نیستم، بلکه با کار تحقیقاتی در این زمینه موافق هستم و کارها باید اندیشمندانه و بر مبنای روانشناسی باشد، چراکه کار اجرا به تنهایی مفید نیست. انتهای پیام/2700/ع40
93/07/16 - 08:50
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: فارس]
[مشاهده در: www.farsnews.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 36]
-
گوناگون
پربازدیدترینها