واضح آرشیو وب فارسی:جوان آنلاین: فشنگ واجبتر از نان شب
نویسنده : شيوا نوروزي
با حسرت به جدول توزيع مدالهاي بازيهاي آسيايي نگاه ميكنيم. هر روز منتظريم بلكه تعداد مدالهاي كاروان كشورمان افزايش يابد و خودمان را به ردههاي بالاي جدول ردهبندي برسانيم. تا به اينجا برخي از ورزشكاران ما را به آرزويمان رساندند اما ديدن ناكامي كساني كه براي موفقيت ماهها تلاش كردهاند ولي به خاطر كمبود امكانات دستشان به مدال نرسيده، واقعاً ناراحتكننده است. هشت روز از هفدهمين دوره المپيك آسيايي گذشت. تعداد شكستهاي كشورمان از مدالهايي كه به گردن آويختيم بيشتر است. منتها برخي از شكستها حسابي دل ورزشكاران و دوستداران آن رشتهها را شكست. اشتباه نكنيد؛ منظورمان حذف غيرمنتظره وزنهبرداراني كه شانس اول مدال بودند نيست. آنها كه فرصت مدالآوري را با حاشيهسازي و شاخ و شانه كشيدن براي كوروش باقري به هدر دادند. منتها در ميان نفرات اعزامي بسياري به دليل مهيا نبودن شرايط و كمبود امكانات حسرت مدال بر دلشان ماند. تيراندازان در ميان سايرين بيش از همه از اين كمبودها رنج بردند، تا آنجا كه بر خلاف انتظارات خود و كارشناسان نتوانستند به حق واقعي خود برسند. مدتها قبل از اعزام مليپوشان از نبود فشنگ در تمرينات گلايه داشتند. بارها مصاحبه كردند و درددلهايشان را به گوش مسئولان رساندند به اميد آنكه دردي از دردهايشان دوا شود. با اين وجود چند دوره از اردوها گذشت و مليپوشان با همان شرايط به مسابقات ديگر هم اعزام شدند، ولي دريغ از گوش شنوا. بايد به اين مسئله اشاره كرد كه رئيس فدراسيون تيراندازي براي برطرف كردن مشكلات ورزشكاران اين رشته از هيچ تلاشي دريغ نكرد، ولي رئيس فدراسيون نيز نتوانست براي اردونشينان فشنگ تهيه كند؛ فشنگي كه حتي از نان شب هم برايشان واجبتر بود. داستان كمبود فشنگ سر دراز دارد. مدتهاست كه اين مشكل گريبان تيراندازان را گرفته، رشتهاي كه در سالهاي اخير نشان داده در صورت مهيا بودن شرايط پتانسيل بالايي براي مدال آوري دارد. در همين بازيهاي آسيايي فكر ميكرديم وزنهبرداري به كولهباري از طلا به ايران بيايد، اما فقط يك طلا و يك نقره به ارمغان آوردند در صورتي كه دختران تيرانداز يك طلا و دو نقره گرفتند. اين در حالي است كه ملي پوشان اين رشته ماهها بدون فشنگ يا به اصطلاح خودشان خشك تمرين كردهاند. بدون شك اگر تيراندازان اعزامي همانند حريفان قدر خود با فشنگ تير ميانداختند در اينچئون عملكرد به مراتب بهتري ارائه ميكردند. عجايب ورزش ايران يك بار ديگر در بازيهاي آسيايي عيان شد. باورش آسان نيست اما مه لقا جام بزرگ كه تنها به خاطر چند ميليمتر اختلاف به فينال نرسيد با گريه شرايط تمريني تيم را اينگونه توصيف كرد: «ما فشنگ نداريم و در ايران فقط حالتگيري ميكنيم و تير نميزنيم. سعي ميكنيم با ذهن خود را آماده كنيم!» متأسفانه اين ادعاها كاملاً واقعيت دارد. تيراندازان ما مجبورند خيالي تمرين كنند، خيالي آماده رقابت شوند و خيالي تير بزنند. اما پاي مسابقات كه ميرسند ديگر همه چيز واقعي است و مسئولان همگي انتظار مدالهاي رنگارنگ را از كساني دارند كه تلاش چنداني براي رفع مشكلاتشان نكردند. درحالي كه همين ملي پوشان اگر با فشنگ تمرين ميكردند شايد حالا كاروان ايران در جدول رده بندي در جايگاه بالاتري قرار داشت. در ابتداي مطلب گفتيم كه ديدن ناكامي ورزشكاران هموطن سخت است و سختتر از آن ديدن چشمان اشك باري كه از غصه نداشتن امكانات ميناليدند. اشك ميريزند تا شايد براي مسابقات آتي فكري به حالشان كنند و ذرهاي از بار مشكلاتشان كاسته شود. به راحتي استعدادها و ورزشكاران آينده دار را ناديده ميگيريم و اينگونه است كه تكرار چهارمي دوره قبل بازيهاي آسيايي برايمان آرزو ميشود.
منبع : روزنامه جوان
تاریخ انتشار: ۰۵ مهر ۱۳۹۳ - ۱۲:۰۹
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: جوان آنلاین]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 27]