پرچم تشریفات با کیفیت بالا و قیمت ارزان
پرواز از نگاه دکتر ماکان آریا پارسا
دکتر علی پرند فوق تخصص جراحی پلاستیک
تجهیزات و دستگاه های کلینیک زیبایی
سررسید تبلیغاتی 1404 چگونه می‌تواند برندینگ کسب‌وکارتان را تقویت کند؟
چگونه با ثبت آگهی رایگان در سایت های نیازمندیها، کسب و کارتان را به دیگران معرفی کنید؟
بهترین لوله برای لوله کشی آب ساختمان
دانلود آهنگ های برتر ایرانی و خارجی 2024
ماندگاری بیشتر محصولات باغ شما با این روش ساده!
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
تعداد کل بازدیدها :
1850891167
ماجرای جاسوسان ایرانی در دوره اسارت
واضح آرشیو وب فارسی:جام نیوز:
ماجرای جاسوسان ایرانی در دوره اسارت
هیچ کس جرأت نداشت با آنها بگو و مگو کند. آشکارا علیه امام خمینی(ره) و مسئولین ایرانی ناسزا می گفتند.
به این مطلب امتیاز دهید
به گزارش سرویس مقاومت جام نیوز، خاطرات اسارت در کنار همه سختی ها و عذاب‌هایش برای آزادگان ما شیرینی خودش را هم دارد. لحظاتی که دور از خانواده و در سرزمینی غریب سپری شد اما شاهنامه ای بود که آخرش خوش درآمد. آنچه می خوانید بخشی از خاطرات آزاده محمد رضا یزدیان است: یک روز سر و کله ی چند اسیر تازه پیدا شد. نمی دانم آنها را از کجا آورده بودند، ولی رفتارشان خیلی با ما متفاوت بود. ظاهراً با عراقی ها سر و سری داشتند و مرتب با آنها خوش و بش می کردند. از پشت میله های درب زندان با عراقی ها صحبت می کردند، از آنها سیگار می گرفتند و با ما هم به گونه ای دیگر برخورد می کردند. گاهی به بهانه های واهی، دعوا راه می انداختند. هر روز به بهانه هایی بچه ها را به باد کتک می دادند. هرکس را معرفی می کردند، عراقی ها به شدت شکنجه کرده و هرکه را عراقی ها بیرون می بردند خونین و مالین و دست و پا شکسته برمی گرداندند. هیچ کس جرأت نداشت با آنها بگو و مگو کند. آشکارا علیه حضرت امام(ره) و مسئولین ایرانی ناسزا می گفتند. عراقی ها قسمت جلوی درب ورودی زندان را که جای خنک و مناسبی بود و ما قبلاً برای مریض ها در نظر گرفته بودیم به آنها دادند. آنها راحت می نشستند می خوابیدند و پاهایشان را دراز می کردند. غذای آن چند نفر، حداقل دو برابر غذای همه اسیران یک سلول پنجاه نفره بود و با آنکه آن همه می خوردند، باز هم غذایشان زیاد می آمد؛ انگار که اصلاً اسیر نبودند. شاید هم اصلاً ایرانی نبودند. البته قدر مسلم این بود که خائن و جاسوس بودند. اگر نفس می کشیدیم یا آب می خوردیم، فوراً به عراقی ها خبر می دادند. سایت جامع آزادگان
۰۳/۰۷/۱۳۹۳ - ۱۹:۴۰
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
-