تبلیغات
تبلیغات متنی
محبوبترینها
معرفی و فروش بوته گرافیتی ریخته گری
بهترین بروکر برای معاملات فارکس در سال 2024
تجربه رانندگی با لندکروز در جزیره قشم؛ لوکس‌ترین انتخاب
اکسپرتاپ: 10 شغل پردرآمد برای مهاجران کاری در کانادا
بهترین سایتهای خرید تیک آبی رسمی اینستاگرام در ایران
کدام رنگ کاغذ دیواری مناسب فضای شماست؟
چه چیزهایی دیگر در دکوراسیون مد نیست؟!
بررسی قیمت تیرچه + قیمت تیرچه کرومیت + قیمت یونولیت
خرید و قیمت ورق در مشاوران آهن + [مشاوره رایگان]
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1813128814
چرا عروسک ها به حاشیه رانده شدند؟
واضح آرشیو وب فارسی:ایرنا: چرا عروسک ها به حاشیه رانده شدند؟ تهران - ایرنا - عادل بزدوده، می گوید که در دهه 60 دوران طلایی تئاتر عروسکی با همکاری هنرمندان خلاق و مدیران فرهیخته تلویزیون رقم خورده است.
عادل بزدوده نامی آشنا در حوزه تئاتر عروسکی است. او در اکثر کارهای خاطره ساز دهه شصت حضور داشته و حالا یکی از پیش کسوتان این عرصه به شمار می رود. بزدوده در جشنواره امسال نمایش «آهای تو دیگه کی هستی؟» حضور دارد. درباره این نمایش و وضعیت تئاتر عروسکی با او گفت وگویی کرده ایم که می خوانید:
آقای بزدوده شرایط جشنواره امسال نسبت به سال های پیش چه تغییری کرده است؟
سر نمایشگران عروسکی در این 35 سال بلاهای خیلی زیادی آمده است. در واقع هیچ کدام از دولت های فرهیخته و کاربلدی که بر سر کار آمده اند، گلی به سر تئاتر عروسکی نزده اند، منتها من این بار خوش بینم که به مدد تلاش و همت انسان بزرگواری مثل مرضیه برومند اتفاق خوبی برای تئاتر عروسکی بیفتد، چون حضور کسی مثل برومند مایه دلگرمی تمام نمایشگران عروسکی ست.
البته این را هم باید بگویم که تمامی دبیران قبلی جشنواره هم -که از دوستان خوب من بوده و هستند- در دولت های گذشته با امکانات بسیار محدود کار کرده اند، مثلا آقای غریب پور یا اردشیر صالح پور و دیگر دوستان برای این جشنواره خیلی زحمت کشیدند و نباید زحمات شان نادیده گرفته شود. چون موقعیت شان شبیه کسی بود که با دستان بسته آن ها را توی آب بیندازند و بگویند شنا کن! درست است که آنها بالاخره توانستند خودشان را به ساحل برسانند، اما خیلی سختی و مرارت کشیده اند.
در واقع مشکل اصلی ما ناشی از این است که مسئولان دولتی تعریف جامعی از تئاتر عروسکی ندارند. آنها تئاتر عروسکی را خیلی کم می بینند و این کم دیدن عارضه ای است که باعث شده بزرگان این رشته و فارغ التحصیلان آن از این حرفه دور شوند.وقتی یک دانشجو تصمیم می گیرد در رشته تئاتر عروسکی درس بخواند، درواقع شغل آینده اش را انتخاب کرده است. اما خب از این شغل کجا استفاده کند؟ نمایشش را در چه سالنی به روی صحنه ببرد؟ متاسفانه نگاه فرهیخته ای به تئاتر عروسکی وجود ندارد و بودجه مناسبی برای آن در نظر گرفته نمی شود تا تئاتر عروسکی در طول سال استمرار داشته باشد و گردش کارش اقتصادی شود، البته تاثیرگذاری فرهنگی هم داشته باشد. جامعه ما بسیار گسترده است و تجربه ثابت کرده که تئاتر عروسکی توانسته با این جامعه گسترده ارتباط برقرار کند. اما در حال حاضر هر دو سال یک بار پرونده چند کار عروسکی با دو اجرا بسته می شود و این همه خرج و بدو بدو بایگانی می شود. ای کاش یک برنامه ریزی مدون در طول سال وجود داشته باشد که هر کدام این گروه ها بتوانند فعالیت شان را در طول سال دنبال کنند. مگر هنرمند غیر از عرضه هنرش کار دیگری هم می تواند بکند؟ باید زمان و فرصت و جا فراهم کرد که این گروه ها و این هنرمندان بتوانند هنرشان را عرضه کنند. نمایندگان مجلس و وزراء در هیات دولت (منظورم فقط دولت یازدهم نیست) باید به فکر تئاتر عروسکی و هنرمندان باشند.
تئاتر عروسکی در اوایل انقلاب پتانسیل بسیار بالایی داشت. بخش عمده ای از خاطرات کودکی نسل دهه پنجاه و شصت را عروسک هایی به خود اختصاص دادند که هنرمندان حرفه ای چون شما، زنده یاد کامبیز صمیمی مفخم، مرضیه برومند، حمید جبلی و ... خلق کرده بودید. چرا تئاتر عروسکی با آن پتانسیل به محاق رفت و به کناره رانده شد؟
باید این پرسش را از مدیران تازه به دوران رسیده صداوسیما پرسید. همچنان که من بارها و بارها این پرسش را پرسیده ام و آن ها نخواسته اند جواب دهند؛ چون گفته اند اگر جواب دهیم، وارد کارزاری می شویم که به نفع مان نیست و اصلا بزدوده کی هست که بخواهیم جوابش را بدهیم؟ بگذار هر چقدر دلش می خواهد داد بزند در حالی که آنها نمی دانند، فریاد بزدوده به خاطر خودش نیست، داد او برای نسلی است که جلوی تلویزیون بزرگ می شود. این بچه ها را باید پرورش داد، ولی چون متاسفانه مسئولان مطالعه نمی کنند و از تاثیرات روانشناختی این هنر بی خبرند، و اصلا باور ندارند، این هوای تلخ و تیره و تاری که الان به وجود آمده، به خاطر اهمیت ندادن به این هنر است.
شما شانس آوردید که در سال های 60 کودک بودید چون آن سال ها اوج کارهای عروسکی در صدا و سیما بود. چون دوستان فرهیخته هنوز بر سر کار خود بودند، وقتی آنها جای خود را به کسانی که تجربه عملیاتی ندارند، می دهند همین وضعیت پیش می آید. باید ناز ما را بخرند و از تجربیات ما استفاده کنند. الان این «شهر موش ها 2» که همه ما در آن حضور داریم، در مدت کوتاهی چهار میلیارد فروخته، حالا چه اشکالی دارد تلویزیونی که همه مردم ایران آن را می بینند و همه جای سرزمین ما را پوشش می دهد، به این پتانسیل توجه کند؟
فراهم کردن امکانات از آنها و آماده و حاضر به یراق بودن از ما. ما همین جا اعلام آمادگی می کنیم، بیایند و از توانایی ها و تجربیات ما استفاده کنند. چرا نادیده می گیرند؟ مگر تئاتر عروسکی مخل آسایش جامعه و بچه هاست؟ خب اعلام کنید تئاتر عروسکی باید حذف شود تا ما هم تکلیف خودمان را بدانیم. وقتی به تئاتر عروسکی نگاه اقتصادی و هنری نیست، دیگر چه انتظاری از فلان مدیر بالادستی می توان داشت که بیاید و محمل فعالیت برای خلق کارهایی مثل دهه شصت و فراتر از آن فراهم کند؟
شما امسال با نمایش «آهای تو دیگه کی هستی؟» در جشنواره هستید. چطور شد که این کار را برای جشنواره امسال آماده کردید؟
این نمایش سال ها پیش در کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان کار شد. سه تن از دوستان بزرگواری که در این مجموعه در کنارشان بودم حالا فوت شده اند: کامبیز صمیمی مفخم عزیز که طراح صحنه و لباس بود، بیژن نعمتی طراح عروسک و حمید حمزه دوست همیشگی و شاعر این کار. من در کنار این سه بزرگوار سال 51 این نمایش را آماده کرده بودم. امسال قصدم گرامیداشت این سه عزیز بود و خوشحالم که مجددا با گروهم کار می کنم.
این تئاتر برای کودکان است و قصه یک غازی است که دلش نمی خواهد غاز باشد. خودش را دوست ندارد و برای همین خیلی تلخ و ترشروست و قصد دارد هر طور شده خودش را تبدیل به یک حیوان دیگر کند برای همین از همه پرنده های دور و برش یک چیزی می گیرد و هر چقدر دوستانش می گویند این وضعیت باعث می شود تو راحت شکار شوی گوش نمی دهد. دست آخر هم همین اتفاق می افتد و البته دوستانش او را نجات می دهند و او به این نتیجه می رسد که باید خودش را همان طور که هست بپذیرد.
قول اجرای عمومی هم برای این نمایش گرفته اید؟
به من هیچ قولی ندادند. سپاسگزار خانم برومند هستم که محملی برای اجرای این نمایش فراهم آوردند و امیدوارم که نسل فعلی اجرای عمومی این نمایش را ببینند، چون فکر می کنم برایش یک تجربه بسیار خوب خواهد بود. گاهی خیلی ناراحت می شوم که چرا بعد از 23 سال ورژن دوم این نمایش را به روی صحنه نیاورده ام و از یک طرف خوشحالم که نسل جدیدی شاهد این کار خواهد بود.
منبع / خبر آنلاین
اول ** 1521
23/06/1393
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: ایرنا]
[مشاهده در: www.irna.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 59]
-
گوناگون
پربازدیدترینها