محبوبترینها
آیا میشود فیستول را عمل نکرد و به خودی خود خوب میشود؟
مزایای آستر مدول الیاف سرامیکی یا زد بلوک
سررسید تبلیغاتی 1404 چگونه می‌تواند برندینگ کسب‌وکارتان را تقویت کند؟
چگونه با ثبت آگهی رایگان در سایت های نیازمندیها، کسب و کارتان را به دیگران معرفی کنید؟
بهترین لوله برای لوله کشی آب ساختمان
دانلود آهنگ های برتر ایرانی و خارجی 2024
ماندگاری بیشتر محصولات باغ شما با این روش ساده!
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1855516246
با وعده‌های نادرست دولت‌های قبل چه کنیم؟
واضح آرشیو وب فارسی:جام جم آنلاین:
برگزیده سرمقاله‌های روزنامه‌های صبح چهارشنبه با وعده‌های نادرست دولت‌های قبل چه کنیم؟ روزنامه‌های صبح امروز ایران در سرمقاله‌های خود به مهمترین مسائل روز کشور و جهان پرداخته‌اند از جمله «روح توافقنامه ژنو !»،«با وعده‌های نادرست دولت‌های قبل چه کنیم؟»،«احتیاط در نسبت اینترنت و آگاهی»،«واعظی زیر تیغ فتنه‌گران»،«ایران به ائتلاف نمی‌پیوندد»،«راهبرد همزمان وحدت و مقاومت»،«حجم مبنای بی‌مبنا»،«آخرین فرمان را مدیریت کنیم»،«درمان واگرایی»،«درس‌های یک انتخاب شکست انسداد سیاسی»،«بورسیه‌های غیرقانونی با 3هزار تخلف»و... که برخی از آنها در زیر می‌آید.
کیهان:روح توافقنامه ژنو ! «روح توافقنامه ژنو !»عنوان یادداشت روز روزنامه کیهان به قلم حسین شمسیان است که در آن می خوانید؛نزدیک شدن به زمان مذاکرات جدید هسته ای در نیویورک، رفت و آمدهای دیپلماتیک مقامات کشورمان، یک سال مذاکره جدی و مستمر بین ایران و 5+1 و مهمتر از همه رفتارهای مقامات غربی و به ویژه آمریکایی ها در مواجهه با یک سال اعتمادسازی کامل مسئولان کشورمان، افزون بر انتظار عمومی برای رسیدن این ماراتن نفسگیر به خط پایان، تردیدهای قابل توجهی را در ناظران و کارشناسان و مردم پدید آورده است که آیا ادامه این روند، فرجامی درخور این همه هزینه و سرمایه گذاری خواهد داشت؟ و آیا در پس صرف بخش مهم و حیاتی انرژی دولت در دیپلماسی، دستاوردی شایسته و متناسب به دست خواهد آمد؟! بدون ورود به مباحث فنی توافقنامه ای که مدت هاست از امضای آن گذشته و قرار بود در پایان آن، کشورمان به نتایج ملموس و عینی آن دست پیدا کند، درباره اصل مذاکرات، آنچه گذشته و آنچه احتمال آن می رود، گفتنی هایی است که با هم مرور می کنیم: 1- در گرماگرم کارزارها و رقابت های انتخاباتی بود که دکتر روحانی، مذاکره با اروپا را با این استدلال که «اروپا، آقا اجازه است! و بدون اجازه آمریکا کاری نمی کند» بی فایده یا کم فایده خواند و اعلام کرده بود که با گفت وگو با آمریکا، در کوتاه زمانی مسئله را حل خواهد کرد. در همان ایام بود که از مذاکره در سطح و وضع آن زمان گلایه شده بود که «چرا مقام ارشد ما مثلا وزیر خارجه یا دبیر شورای عالی امنیت ملی با یک مدیر کل وزارت خارجه آنها مذاکره می کند» اندکی بعد و با پایان رقابت های انتخاباتی، اتفاق اول افتاد و مذاکره با «کدخدا» صورت گرفت! هرچند این اقدام از سوی رهبر معظم انقلاب- که خداوند گزند را از وجودش دور کند- به عنوان «کار نابجا» قلمداد شد، ولی به هر حال، دولت مذاکره با آمریکا را هم آزمایش کرده بود تا نتیجه آن چه باشد!؟ درباره سطح مذاکرات اما وضع همچنان به همان روال سابق بود و هست و چندین و چند مذاکره در بالاترین سطح و با حضور وزیر خارجه کشورمان و معاونانش با مدیران کل و حداکثر معاونان وزارت خارجه کشورهای طرف مذاکره صورت گرفت! 2- اندکی پیش از صدمین روز کار دولت یازدهم توافقنامه ژنو به امضای طرفین رسید و برخی از رسانه ها آن را فتح الفتوح نامیده و به وجد آمدند! با آنکه آمریکایی ها و صهیونیست ها صراحتا می گفتند و تاکید می کردند که از نظر آنها هیچ چیز تغییر نکرده و برعکس بسیار خوشحالند که توانسته اند پس از هشت سال، فعالیت های هسته ای ایران را تعطیل کنند، هر سخن مخالفی با توافقنامه، به بدترین شکلی پاسخ گرفت و مسئولان با خوش خیالی، سخنان سران آمریکا و رژیم اشغالگر را «دارای مصرف داخلی» دانستند! و منتقدان داخلی را بی سواد و مغرض خواندند! کار به آنجا کشید که برای پاسخگویی به این خیل معترض و به زعم آنها بی سواد، از اساتید دانشگاه دعوت شد که بیایند و از توافقنامه ژنو دفاع کنند! دعوتی که تقریبا پس از یک سال بی جواب ماندن، توسط یکی از مدرسین دانشگاه به این شکل عجیب اجابت شده: «من از مفاد توافق خبر ندارم اما نسبت به کلیت آن، مثل «سگ» می ایستم(!) و از توافق ژنو دفاع می کنم و هر کس که غنی سازی را متوقف کند، دست و پای او را می بوسم»(!) 3- واکنش های مقامات دولتی و بحث تکراری «مصرف داخلی» و نیز این نوع دفاع کردن های نزدیکان دولت از توافقی که هیچ دستاوردی برای کشورمان نداشت، اندک اندک رنگ باخت و آتش حامیان تند آن به سردی گرائید! چرایی این موضوع را باید در تحقق پیش بینی رهبر انقلاب دانست. پیش بینی که خیلی زودتر از آنچه انتظار می رفت محقق شد و نشان داد که زیر دستکش مخملی آمریکا، دست چدنی و مشت آهنین پنهان شده است! همان اوایل مذاکرات بود که حضرت آقا صراحتا اعلام کردند که با مذاکره مخالفتی ندارند اما به آن خوش بین نیستند! 4- در کمتر از یک سال گذشته و در حالی که توافقنامه ژنو بین ما و 5+1 امضا شده بود و عملا به زعم دیپلمات ها، تنش زدایی و اعتمادسازی آغاز شده بود، آمریکا در چندین و چند مرحله، صراحتا کشورمان را به حمله نظامی تهدید کرد! و در همین ایام هم تحریم های تازه ای را علیه کشورمان وضع کرد که آخرین نمونه آن، تحریم هفته قبل 8 شخص حقیقی و حدود 20 شرکت اقتصادی بود! طبیعی است که این رفتارها از سوی آمریکایی ها راه را بر هر گونه جانبداری از توافقنامه ای که توسط طرف اصلی آن چندین و چند بار نقض شده بود، بست و تدریجاً به جز معدود افرادی که نمی توان برای سخن آنها وزن و قدری قائل بود، کسی با آن شدت و حدت روز نخست پای این بیرق نماند! 5- در دشمنی آمریکا و طبیعی بودن این رفتار آنها نباید تردید کرد اما انفعال و ضعف برخی از مسئولان امر در موضع گیری ها، نگرانی و تردید جدی را به دنبال دارد که چرا و تا کی مسئولان ما در مقابل زورگویی و گردنکشی دشمن، به کلمات فانتزی و بی کاربرد اکتفا می کنند!؟ اینکه در مقابل تحریم های وضع شده جدید و محدود کردن راه مبادلات اقتصادی کشورمان، به این جمله اکتفا شود که «این اقدام با روح توافقنامه ژنو در تعارض است»! یا اینکه «ما تحریم های جدید را تحمل نمی کنیم»! و بعد، هم تحمل کنیم و هم به دنبال ادامه مذاکرات بی ثمر باشیم، پسندیده و معقول است؟ یعنی اجازه بدهیم دشمن گام به گام پیشتر بیاید و ما فقط بگوئیم این کار بدی است؟! تعجب وقتی بیشتر می شود که می بینیم این نسخه به ظاهر شفابخش، تنها در برابر آمریکایی ها به کار گرفته می شود و در مقابل درشتی آنها، نرمی نشان داده می شود. 6- اما روح توافقنامه چیست که عده ای از مغایرت تحریم های جدید با آن سخن می گویند!؟ اصلا توافقنامه ذی روح است!؟ در یک جمله و با استناد به سخنان مسئولان دیپلماسی کشورمان «اعتمادسازی» نقطه ثقل و به اصطلاح روح توافقنامه است. یعنی قرار بوده که در پایان شش ماه اجرای توافقنامه، طرفین، اعتماد نسبی به هم پیدا کنند و در اثر اجرای دقیق و بدون تردید این توافقنامه و جلب اعتمادها، گام های بعدی برداشته شود. ایران به گواهی اظهارات مقامات غربی و آژانس، به تمامی تعهدات خود عمل کرده و هرچه قرار بوده انجام بدهیم، با صدق و اخلاص انجام داده ایم، از اکسید کردن و تعطیل کردن و تعلیق کردن تا تعهدات نانوشته و اجرا شده دیگر! آنها هم تنها به بخشی از تعهدات بسیار اندک و کم ارزششان- در مقابل تعهدات وسیع و بسیار بسیار گرانقیمت ما- عمل کردند. بنابراین باید اعتمادشان جلب می شد. اگر چنین است پس تحریم ها و تهدیدهای جدید چه معنی دارد؟ در این مدت چه می خواسته اند که به آن نرسیده اند؟ و اگر بگویند هنوز اعتمادشان حاصل نشده، سوال مهم این است که کی و کجا این اعتماد حاصل می شود؟ اگر آنگونه که آمریکایی ها می گویند 20 سال زمان لازم است تا اعتماد آنها جلب شود و پس از آن تحریم ها - آنهم احتمالا - رفع شود، باید باز هم فقط از روح توافقنامه سخن گفت!؟ 7- با توضیحات و نظرات فوق و آشنایی با روح توافقنامه، اکنون باید گفت که میوه توافقنامه برای ما به یقین چیزی نخواهد بود مگر «رفع کامل تمام تحریم ها» اما کدام تحریم ها؟! تحریم های شورای امنیت، تحریم های اتحایه اروپا یا تحریم های آمریکا؟ از نظر ما همه این تحریم ها ظالمانه است و لغو آنها تنها میوه مذاکرات است اما طرف غربی- و حتی بعضی دیپلمات های خودمان- درباره آن چندان هم مطمئن نیستند! آنها می گویند توافق ما نمی تواند برای شورای امنیت- که تحریم های مهمی را ظالمانه به ما تحمیل کرده- تعیین تکلیف کند! آمریکایی ها هم می گویند توافق فی مابین نمی تواند لغوکننده تحریم های یکطرفه آمریکا باشد و برای لغو آنها نیاز به مصوبه کنگره داریم! اگر چنین است، امروز درباره چه مذاکره می شود؟ علیرغم تصریح به ضرورت لغو یکباره تحریم ها از سوی مقامات کشورمان، اتخاذ مواضع دوپهلو از سوی آنها، ابهام و تردیدهای جدیدی برای مردم ایجاد می کند! به عنوان نمونه، معاون حقوقی و بین الملل وزارت امور خارجه در تازه ترین اظهارات خود گفته است: «یکی از مولفه های توافق نهایی این است که همه تحریم ها به صورت جامع برداشته شود. اگر این هدف محقق نشود طبعا ما توافقی نخواهیم داشت. با توجه به این که تحریم ها دسته بندی های مختلف دارند و مراجع مختلفی آنها را صادر کرده اند پیچیدگی هایی در خصوص برداشته شدن این تحریم ها وجود دارد. طبق روال هایی که از دید غربی ها وجود دارد تحریم ها مراحل تعلیق و لغو را باید به صورت پشت هم طی کنند اما ما با این ایده چندان موافق نیستیم.» ایشان توضیح نمی دهد که این «چندان موافق نیستیم» چه معنی دارد و آیا ممکن است به موافقت هم تبدیل شود!؟ توضیحات بعدی وی این دغدغه را بیشتر می کند آنگاه که می گوید: «به هر حال پیچیدگی هایی وجود دارد که تحریم ها با چه روش هایی تعلیق و لغو خواهند شد. به خصوص این که تعهداتی که جمهوری اسلامی ایران خواهد پذیرفت این گونه نیست که همه دفعتا انجام شود و ما نیز طبق مراحلی این تعهدات خود را انجام خواهیم داد؛ بنابراین وجود یک جدول زمانی برای برداشته شدن تحریم ها در مقابل اقداماتی که طرف ما باید انجام دهد یکی از قسمت های سخت مذاکراتی ما خواهد بود.» ایشان در حالی می گوید «اینگونه نیست که همه تعهدات ما دفعتا انجام شود» که عملا و در طول ماه های گذشته، ما به تمامی تعهداتمان عمل کرده ایم و هیچ چیز انجام نشده ای باقی نمانده است! و البتههیچ چیز دیگری هم نداریم که در توافق احتمالی آتی، برای نابودی یا اکسید کردن آن تعهد بدهیم! مگر آنکه به نشست سعدآباد برگردیم و همه چیز را از اساس تعلیق کنیم که امر دیگری است! جمهوری اسلامی:با وعده های نادرست دولت های قبل چه کنیم؟ «با وعده های نادرست دولت های قبل چه کنیم؟»عنوان سرمقاله روزنامه جمهوری اسلامی است که در آن می خوانید؛اختلاف دیدگاه مدیران دولت یازدهم با برخی طرح ها و برنامه هایی که در دولت گذشته آغاز شده بود، از ابتدای فعالیت این دولت، همواره مایه مجادلات و اظهارنظرهای فراوانی بوده است. با اینکه اکنون بیش از یک سال از عمر دولت تدبیر و امید سپری شده است اما همچنان برخی از این قبیل اختلافات باقی است و کشمکش ها نیز بر سر آنها ادامه دارد. مسکن مهر، هدفمندی یارانه ها و پرداخت یارانه نقدی، انحلال سازمان مدیریت و برنامه ریزی، استخدام گسترده و خارج از مقررات و ضوابط قانونی در قالب طرح مهر و... از جمله طرح ها و برنامه هایی بودند که از دولت های نهم و دهم به دولت یازدهم ارث رسیده اند. با اینکه تقریباً در تمامی این موارد رویکرد دولت یازدهم دارای تفاوت های اساسی و مبنایی با نگرش و اهداف دولت های نهم و دهم است ولی عکس العمل های دولت دکتر روحانی نسبت به این طرح ها متفاوت بوده است. به عنوان مثال وزیر راه و شهرسازی با وجود انتقادات شدید و فراوانی که نسبت به طرح مسکن مهر داشت، در نهایت به این نتیجه رسید که به علت تعهداتی که نهاد دولت فارغ از اینکه چه کسانی سکاندار این نهاد هستند، نسبت به خریداران مسکن مهر دارد باید این طرح را پیگیری و تمام کند. با اینحال، معاون نظارت و برنامه ریزی راهبردی رئیس جمهوری که از دولت نهم جایگزین سازمان منحل شده مدیریت و برنامه ریزی شده، هنوز درگیر احیای این نهاد است و در این مسیر تلاش دارد از کارکردها و مسئولیت های سازمان مدیریت و برنامه ریزی باز تعریف دقیقی داشته باشد گرچه هنوز به نتیجه مشخصی نرسیده است. به تازگی سهام عدالت به فهرست برنامه ها و طرح های محل اختلاف مدیران دولت یازدهم با مدیران دولت های قبل اضافه شده است و برخی از مدیران دولت فعلی در اظهاراتی عجیب از بررسی طرحی در دولت خبر داده اند که در صورت تصویب آن، برگه های سهام عدالت کلاً بی اعتبار خواهد شد و هیچ ارزشی برای دارندگان آن ندارد. مطرح شدن زمزمه های این طرح اگرچه با مخالفت برخی کارشناسان و نمایندگان مجلس مواجه شده است و همین مخالفت ها به احتمال فراوان تصویب شدن این پیشنهاد را بعید می کند اما نکته مهم اصل طرح چنین موضوعی در جامعه است. واقعیت این است که گذشته از نگاه کارشناسی به محتوای طرح های دولت های نهم و دهم و پیامدهای پرهزینه ای که این طرح ها برای اقتصاد کشور داشته اند، به نظر نمی رسد برخوردهایی از جنس برخوردی که برخی از مدیران دولت یازدهم با طرح سهام عدالت درپیش گرفته اند به صلاح کشور و جامعه باشد. تمام تئوری ها و مدل های سیاسی کشورداری و تنظیم رابطه میان نهاد دولت و ملت در این اصل اتفاق نظر دارند که اعتماد و اطمینان جامعه به نهاد دولت از آن دسته مقولاتی است که نباید دستخوش رقابت های جناحی و سیاسی قرار بگیرد و هر دولتی با هر گرایش و سلیقه ای باید در راستای حفظ و تقویت این اعتماد تلاش کند. از این رو به نظر نمی رسد با وجود تمامی انتقادات درستی که نسبت به طرح های دولت های نهم و دهم از منظر کارشناسی وارد است، توقف کلی این طرح ها یا بی اعتبار اعلام کردن آنچه از دولت نزد مردم است، شیوه درستی باشد خصوصاً در مواردی که بخشی از جامعه به وعده های دولت های سابق اعتماد کرده و بخشی از پول خود را صرف مشارکت در این قبیل طرح ها کرده است. در پیش گرفتن چنین رویه ای بدون شک آسیب های فراوانی به اعتماد و اطمینان میان ملت و دولت وارد می آورد که اولین نتیجه آن عدم مشارکت و همراهی مردم با دولت در طرح های کارشناسی شده است. دولتمردان باید با شناسایی راهکارهای کم هزینه برای به حداقل رساندن پیامدهای منفی این قبیل طرح ها، ضمن ایفای تعهدات دولت نسبت به مردم، جلوی بی اعتمادی جامعه نسبت به نهاد دولت را بگیرند و در عین حال آسیب های طرح های غیرکارشناسی را نیز برای افکار عمومی تشریح کنند تا علت عدم تکرار آن ها برای مردم روشن باشد. رسالت:احتیاط در نسبت اینترنت و آگاهی «احتیاط در نسبت اینترنت و آگاهی»عنوان سرمقاله روزنامه رسالت به قلم حامد حاجی حیدری است که در آن می خوانید؛دکتر حسن روحانی رئیس جمهور محترم، در اجلاس "روز جهانی مسجد" که در سالن همایش های برج میلاد، و در محضر علما و ائمه مساجد برگزار شد در اطراف مناقشه اخیر علمای دینی در مورد نسل سوم و چهارم تلفن همراه و اینترنت پر سرعت چنین واکنش نشان دادند: "نسل جوان ما نیاز به آگاهی دارد. ... یک روزی بود که یک مؤمنی اگر در خانه اش رادیویی داشت، آن را در قفسه ای می گذاشت و در کمدی می گذاشت و درب آن را قفل می کرد و کلید را در جیب می گذاشت و... [سپس، دست را به جیب برد] تا فرزند و زنش از آن رادیو در ساعاتی که نباید استفاده کنند، استفاده نکنند. ... فکر می کنم که از آن دوران دیگر عبور کردیم. ... نه کمدی وجود دارد و نه قفلی وجود دارد و... [مکث رئیس جمهور و سپس، یکی از حضار: "نه کلیدی وجود دارد" ...] حالا اگر کلید هم وجود دارد... [و سپس خنده رئیس جمهور اجازه ادامه مطلب نداد...]" . به نظر می رسد که رئیس جمهور محترم، باید واکنش برازنده تر و محترمانه تری در قبال این موضوع مهم ابراز می داشتند، و در خطاب به علما، لحن محترمانه تری اتخاذ می فرمودند. توضیح این که با توجه به وقوع دگرگونی ها در اینترنت و همچنین نسل سوم و چهارم تلفن همراه، واکنش های جهانی نسبت به وجوه تهدید آمیز آن ابراز شده است که نمی توان با خنده و مزاح از آن گذشت. جهت استحضار از اهمیت موضوع، باید واقف باشیم که اخیراً آیت ا... ناصر مکارم شیرازی (حفظه ا...) با اشاره به برنامه وزارت ارتباطات و فناوری اطلاعات در اجرای نسل سوم اینترنت فرمودند: "شورای عالی فضای مجازی توضیحاتی را در این ارتباط به من دادند، و من احساس کردم که در این خصوص خطری ایجاد می شود که در نهایت تذکر دادم" . ایشان با تاکید بر اینکه ما مخالف تکنولوژی نیستیم افزودند: "به نظر ما استفاده از تکنولوژی واجب است، زیرا وقتی مسلمانان دارای نهضت علمی و انقلابی بودند، اروپایی ها دوران قرون وسطی را طی می کردند؛ از این رو ما موافق تکنولوژی هستیم". این مرجع معظم تقلید ادامه دادند: "تکنولوژی غربی مانند یک آب گل آلود و غیر بهداشتی است، البته آب مایه حیات است، ولی آب گل آلود را باید تصفیه کرد؛ بنا بر این، تکنولوژی نسل سوم اینترنت هم مانند آب گل آلود باید تصفیه شود تا در اختیار مردم قرار گیرد، بنابراین این را باید گفت که آدم بی عقل مخالف تکنولوژی و پیشرفت علم است". ایشان که قبلاً به هنگام اعطای انحصاری امتیاز نسل سوم به رایتل هم واکنش نشان دادند، با بیان اینکه شتاب و عجله در اجرای نسل سوم و اینترنت پر سرعت اشتباه است، فرمودند: "در ارتباط با استفاده از این تکنولوژی اعضای شورای فضای مجازی نظراتی را دارند که این نکات باید در نشست هایی با مسئولان و وزیر ارتباطات مطرح شود، زیرا در غیر این صورت در آینده مشکلات بسیاری ایجاد می شود". ایشان، همچنین در پاسخ به استفتای "جمعی از فعالان فضای مجازی" چنین حکم فرمودند: "با توجه به مفاسد متعددی که برای گسترش دادن خدمات اینترنت پر سرعت همراه ذکر کرده اید، از جمله دسترسی جوانان و حتی نوجوانان به مطالب و فیلم ها و عکس های آلوده و فیلم هایی که ضدیت با اخلاق و عقاید اسلامی دارد و با عنایت به اینکه مجوزهای قانونی برای این کار گرفته نشده و مخالفت با قوانین جمهوری اسلامی جایز نیست، و با توجه به اینکه شبکه ملی اطلاعات که می تواند بسیاری از مشکلات را حل کند، فراهم نشده، به یقین، اقدام بر این کار عجولانه یعنی خدمات اینترنت پر سرعت همراه و کلیه خدمات نسل سوم و بالاتر، کاری بر خلاف شرع و بر خلاف موازین اخلاقی و انسانی است، و مسئولین محترم نباید تنها به درآمدهای مادی این برنامه بیندیشند، و نباید آن را نوعی روشن فکری دینی و آزادی علمی تصور کنند، بلکه لازم است با شورای عالی فضای مجازی که مرجع قانونی این گونه امور است مطلب را در میان بگذارند، و پس از رعایت اموری که جلوی جنبه های منفی این کار را می گیرد اقدام نمایند، مسئولین قضائی نیز نباید در این امر حیاتی بی تفاوت باشند". اخیراً پاپ فرانسیس نیز در سخنرانی خود خطاب به پنجاه هزار جوان آلمانی گفتند: "زندگی ما را زمان تشکیل داده است، و زمان هدیه ای از سوی خداوند است؛ پس، بهتر است این زمان در اقدامات مناسب و موثر مورد استفاده قرار بگیرد". پاپ فرانسیس که در زمینه شیمی، فلسفه، روان شناسی، ادبیات و نهایتاً الهیات تحصیل کرده، و در رشته الهیات به اخذ درجه دکترا نایل گردیده اند، و به شش زبان مسلط اند، در دیدار با جوانان آلمانی، آن ها را به استفاده کمتر از اینترنت و تلویزیون دعوت کردند. ایشان معتقدند جوانان در استفاده از اینترنت زیاده روی می کنند. پاپ فرانسیس می گویند: "زندگی باید بدون اینترنت هم در جریان باشد". ایشان افزودند: "اینترنت باید به عنوان یک پیش برنده در زندگی مردم جاری باشد، نه این که به عنوان ابزاری برای چت کردن و دیدن تلویزیون مورد استفاده قرار گرفته و ما را از مسیر اصلی منحرف کند". این اظهارات از سوی دو مقام عالی رتبه دینی، بی گمان از سر آگاهی و تأمل است، و مشحون از روشن نگری و برهان ورزی است؛ پس، برازنده بود تا رئیس جمهور واکنش عالمانه ای ابراز می داشتند، تا بدین ترتیب، هواداران مطبوعاتی دولت را نیز متوقف نمایند، و از اهانت به علما و مراجع بازدارند، تا انتقام استیضاح وزیر علوم را از مرجعیت معظم شیعه نستانند.این واکنش رئیس جمهور محترم، برازنده نبود... بنده هم به عنوان مدرس کرسی جامعه شناسی نظری-فرهنگی و ارتباطات در دانشگاه تهران، براهینی تقدیم خواهم کرد دایر بر این که ترادفی که رئیس محترم جمهور بین اینترنت و آگاهی برقرار فرمودند، ترادف موجهی نیست و قابل مناقشه است. اینترنت شوخی بردار نیست بیانات ریاست جمهور را جدی بگیریم، و جداً در استدلال مندرج در فرمایشات ایشان مناقشه ورزیم: این که جوانان به «آگاهی» نیاز دارند، و از این رو به اینترنت پر سرعت و نسل سوم تلفن همراه هم نیاز دارند. ما طی یک بررسی موردی به راهنمایی فیلسوف بزرگ، هوبرت درایفوس که در زمینه انتقادی تکنولوژی تحقیق می کند، نشان می دهیم که پر اطلاع بودن در سایه بهره مندی از اینترنت، لزوماً مترادف فرهیختگی نیست، و خصوصاً اگر احساس استغناء نسبت به محیط آکادمی و استاد و پیر و راهبر و مراد را الغاء کند، خود این پدیده موجد جهالت است. قضیه اینترنت قابل مطایبه نیست... حجم دگرگونی حاصل از اینترنت، آن قدر «عظیم» است، که احتیاط در برخورد با این پدیده را ایجاب می کند. اینترنت شوخی بردار نیست... بشر در طول تاریخ خود، تجربه ای شبیه اینترنت نداشته است، و در این رابطه کاملاً کم تجربه و خام است. اینترنت قابل مقایسه با رادیو نیست. اینترنت نسبت ویژه ای با زمان برقرار می کند. زمان را به طرز بی سابقه ای فشرده می نماید، و ما را به پرواز وا می دارد. نتیجه این بازی اینترنت با زمان که اخیراً مورد توجه و نکوهش مراجع اسلامی و همچنین پاپ فرانسیس هم قرار گرفته است، تغییر شکل نهادهای اجتماعی است. بر وفق اینترنت، تا حدی سیاست اصل اهمیت خود را از دست می دهد و بوروکراسی ها و دستگاه های اداری جای آن را می گیرند، چرا که دستگاه های اداری با استفاده از ماشین هایی که بر بال اینترنت به پرواز درآمده اند، بسیار کارآمد و چابک شده اند. مرزهای نفوذناپذیر ملی هم دیگر نفوذناپذیر باقی نمی مانند. اقتصاد هم تغییر شکل می یابد. بازارها به درون اینترنت می روند و از مکان ها مجتمع، رخت برمی بندند. بازارهای اینترنتی، امکان وسیعی برای مشتریان جهت ملاحظه و مقایسه و پیش آزمایی و انتخاب کالا فراهم می آورند، و در نتیجه، رفته رفته و بیش از پیش، افراد تمایل پیدا می کنند تا کالاهای مد نظر خود را از بازارهای اینترنتی خریداری کنند. خانواده، هم متحمل تغییر شکل می شود. روابط اینترنتی و موبایل متکی بر بستر شبکه، بیش از پیش روابط میان اعضای خانواده را تسخیر می کنند، و از طرف دیگر مرزهای نفوذناپذیر خانواده را می گشایند. نهادهای دیگر اجتماعی هم به نوبه خود، دگرگون می شوند. اینترنت، یک چالش واقعی برای همه چیز است، و تقریباً تمام ارکان زیست متعارف را به لرزه در می آورد. اینترنت، دنیایی را ترسیم می کند که شبیه دنیای گذشته نیست. اینترنت، برای نظام های آموزش، فرهیختگی و تعلیم و تربیت هم نقشی زیر و رو کننده دارد. اینترنت افرادی را پدید می آورد که «اطلاعات» دارند، ولی لزوماً «فرهیخته» و «آگاه» و «بهره مند از تعلیم و تربیت» نیستند. بله؛... درست که اینترنت، سرعت تولید و توزیع و انتشار دانش را گسترش داده است؛ کتاب را تقریباً به طور کامل از موضوعیت انداخته است، و نرم افزارهای مختلف کتاب خوان، سرعت و نحوه تعامل ما با متون علمی را دچار دگرگونی اساسی کرده اند؛ نیمه عمر دانش، بسیار کم شده است، و به تفاوت، در رشته های مختلف علمی، چیزی حدود یک سال، دانش هر رشته به دو برابر افزایش می یابد؛.در چنین شتابی از بسط دانش، هر فرد باید هم یاد گیرنده، و هم یاد دهنده باشد، و این چالش، مطلق را تنها با شبکه ای احاطه کننده کره زمین که همه اذهان و همه دانش ها را پیوند می دهد، می توان اداره کرد. سرعت و چشم انداز فوق العاده تکنولوژی جدید اطلاعات، موجب می شود تا میزان بی سابقه ای از ارتباط یافتن دانش، تجربه، رسانه ها، و هوش ها (چه انسانی و چه مصنوعی) تحقق یابد. از این دیدگاه، ما امروز دارای تکنولوژی ای هستیم که تقریباً، هر کسی را که دارای معلولیت شدید نیست، قادر می کند تا هر چیزی را در سطح «رتبه الف» در هر جایی و در هر زمانی بیاموزد. اگر تکنولوژی جدید به نحوی درست به کار بسته شود، دسترسی به آموزش درجه یک برای هر کس در هر کجا، در حدی که فرد در تکنولوژی اطلاعاتی متناسب متبحر باشد، وجود خواهد داشت. برخی به این نتیجه رسیده اند که رشد اینترنت، کم و بیش نیاز به نظام آموزشی، خصوصاً نظام آموزشی غیر پایه و عالی را مرتفع خواهد کرد. شاید یکی از دلایل کاهش اقبال جوانان به دانشگاه هم همین باشد؛ گویی این واقعیتی است؛ تصدیق می کنم که با کیفیت بسیاری از کلاس های دانشگاهی که در آن جزوه خوانی بلند بلند جریان دارد، و هیچ کوشش و تجربه آزمایشگاهی و دست جمعی برای حل خلاق مسائل روی نمی دهد، این قضاوت درست است. به هر تقدیر، بسیاری از جوانان و حتی معلم ها، به سمت ترجیح آموزش از راه دور می روند. در دانشگاه ها، دیگر نگران کلاس های پر ازدحام، نقصان زیربناها، یا نزول استانداردها نخواهیم بود، و قادر خواهیم بود مشکلات جمعیتی ناشی از شمار بیش از حد دانشجویان، محدودیت دسترسی به گران ترین دانشگاه ها، و نیاز مداوم به بازآموزی دقیق مهارت های ضروری را حل کنیم. هنگامی که آموزش دانشگاهی به عنوان شیوه ای برای دانشمندان در جمع آوری اطلاعات و گفتگو با یکدیگر یا تنها ماندن تعریف شود، نیازی به حضور جسمی آن ها در برابر یکدیگر وجود ندارد، و به این ترتیب، به نظر می رسد که اینترنت می تواند به سادگی جایگزین این تصور از حوزه فرهیختگان و دانشگاه شود. اما،... مناقشه در مطلب در مقابل این دیدگاه، این برداشت نزد فدراسیون مدرسان آمریکا در انتقاد از بی حاصلی آموزش بر بستر شبکه هست که: «تجربه همه ما به عنوان آموزگار، بیانگر آن است که تعلیم و تعلم در فضای مشترک انسانی یک دانشگاه برای تجربه تحصیل دانشگاهی دوره لیسانس، ضروری است» . یا دانشمندی مانند نانسی دای، رئیس کالج اوبرلین مطمئن است که: «یادگیری فرایندی عمیقاً اجتماعی است که نیاز به زمان و تماس رو در رو دارد. این امر به معنای تعامل استادان با دانشجویان است» . فیلسوف بزرگی چون هوبرت درایفوس نیز وجود دارد که اعتقاد دارد که آموزش نیاز به تعامل بین آموزگاران و شاگردان دارد، و بدون این تعامل، آموزش به همه اهداف خود نمی رسد. درایفوس به نحو روشمند می پرسد، آیا آموزش از راه دور می تواند دانشجویان را قادر به کسب مهارت هایی کند که آنها برای تبدیل شدن به شهروندان شایسته که در حوزه های مختلف مهارت دارند، نیازمند آنند؟ یا آیا فرهیختگی، واقعاً نیاز به مشارکت رو در رو دارد، و اگر این چنین است، چرا؟ دقیقاً چه چیزی در کلاس های درس، سالن های سخنرانی اتاق های گرد هم آیی یا هر کجا که مهارت آموخته می شود، جریان دارد؟ درایفوس با دقت آموزنده ای تعلیم را سطح بندی می کند و نشان می دهد که رایانش، در هر کدام از آن ها چقدر می تواند کمک کند، و دست آخر نتیجه می گیرد که فرهیختگی کامل، از یک مسیر رایانه ای تحقق نمی یابد. حمایت:راهبرد همزمان وحدت و مقاومت «راهبرد همزمان وحدت و مقاومت»عنوان سرمقاله روزنامه حمایت به قلم حسین رویوران است که در آن می خوانید؛در خصوص مسئله فلسطین و فراز و فرودهایی که در طول تاریخ مخصوصا در دهه های اخیر داشته، کنفرانس های متعددی برگزار شده و مقالات زیادی نیز نوشته شده است. اما در جنگ های اخیری که رژیم صهیونیستی به فلسطین تحمیل کرد، تا حد زیادی شرایط این رژیم را تغییر داد، به همان میزان نیز شرایط تغییر کرده، لذا اقتضا می کند که علمای اسلامی رویکرد جدیدی به مسئله فلسطین داشته باشند. در این راستا همایش بین المللی علمای اسلامی در حمایت از مقاومت فلسطین در تهران برگزار شد. مسئله فلسطین مربوط به کل مسلمانان جهان است و ایجاد صهیونیسم در منطقه طرح و برنامه ای برای ایجاد تفرقه میان امت اسلامی است. اما متأسفانه ما امروز گرفتار برخوردهای تاکتیکی در مسئله فلسطین هستیم. در شرایط کنونی منطقه خاورمیانه شاهد دو جبهه و رویکرد است. رویکرد اول معتقد به وحدت امت اسلامی و اولویت مسئله فلسطین است و رویکرد دوم، رویکرد گروه های تکفیری است که خواهان طرح مسائل طائفه ای و اختلافات مذهبی در جهان اسلام هستند؛ این رویکرد با طرح مواضع اختلاف برانگیز و انجام اقدامات چالش زا، اولویت های مبارزه با رژیم صهیونیستی را تحت شعاع قرار داده است. با وجود اختلاف مواضع و عملکرد، این دو رویکرد در یک محور مشترکند. این رویکرد های متضاد، دارای بستر واحد دینی هستند. هر دو مبتنی بر یک سری باور های دینی مشترک هستند. با توجه به نقش محوری علمای دینی در هر دو رویکرد، اهمیت برگزاری چنین همایشی بیش از پیش نمایان می شود. علمای جهان اسلام که مرجع دینی مسلمانان سراسر دنیا هستند امکان و ظرفیت جریان سازی در راستای همدلی میان مسلمانان علیه افراط گرایان را دارا هستند. این اجلاس می تواند در موفقیت محور مقاومت و وحدت جهان اسلام در مبارزه با صهیونیسم نقشی شایسته ایفا کند. باید جهان اسلام با تمام توان خود از محور مقاومت دفاع و حمایت کند. اما حمایت اشکال مختلفی دارد که در راس آنها حفظ وحدت امت اسلامی است. علما مرجع تعیین تکالیف دینی مردم مسلمان هستند و این نکته بسیار مهمی است. اگر علمای دینی بتوانند از این فرصت و ظرفیت در راستای ایجاد وحدت و رفع نابسامانی هایی که گریبان گیر جهان اسلام است، استفاده کنند؛ کفه محور مقاومت سنگین تر خواهد شد. اما اولین گام در این مسیر، ایجاد باور واحد در میان علما در این خصوص است تا با سرایت آن باور مشترک به مردم، این معضل را از سر راه حرکت به سوی پیشرفت وترقی جوامع اسلامی بردارند. از سوی دیگر، موانعی نیز در این مسیر وجود دارد. یکی از مهم ترین این موانع، وجود تفکرات انحرافی و افراطی در منطقه است. متأسفانه وجود برخی اندیشه ها و تفکرات انحرافی و افراطی با کارکرد های منفی و سوء خود بر روند اصلاح امور جوامع اسلامی، باعث بروز اختلافات عدیده در درون جهان اسلام شده است. حال که فقدان باور مشترک نسبت به آموزه های دینی باعث بروز مشکلات و معضلات عمیق و گسترده در جهان اسلام شده است؛ باید با ایجاد باور مشترک در خصوص مسائل مختلف دینی، نقش اصلی در اصلاح امورات مسلمین ایفا شود. از جمله دلایل مهم عدم وجود باور مشترک، ایجاد تکثر عقیدتی است که باید به وحدت تغییر یابد. در این روند کسانی که می توانند نقشی اثرگذار و تاریخی داشته باشند علما و روحانیون دینی جهان اسلام هستند. برگزاری چنین کنفرانس هایی می تواند به روند ایجاد نگاه مشترک به مسائل جهانی، کمک شایانی کند. البته وجود گروهک های شبه نظامی هم چون داعش، مزید بر علت شده و این روند را با مشکل روبرو ساخته است. لذا آنچه که در حال حاضر موضوع بحث است چگونگی ایجاد وحدت در جوامع اسلام است. باید در این زمینه نظریه پردازی کرد و راهکارهای عملیاتی و عینی اجرایی ساختن آنها یافت. به فرموده معصوم(ع) در زمان گسترش فتنه، عالم باید علمش را ظاهر کند. عالم باید علم بسترساز وحدت را ظاهر سازد و مسلمانان را به سوی وحدت راهنمایی کند. قدس:افغانستان؛ دو پادشاه در یک اقلیم! «افغانستان؛ دو پادشاه در یک اقلیم!»عنوان یادداشت روز روزنامه قدس به قلم پیرمحمد ملازهی است که در آن می خوانید؛پس از بازشماری آرا و مشخص شدن برنده انتخابات شکل گیرد، با شکست مذاکرات و رایزنی های سیاسی این دو نامزد ناکام ماند. آخرین دور توصیف شده مذاکرات مدعیان پیروزی در دور دوم انتخابات ریاست جمهوری افغانستان بدون نتیجه پایان یافت و در پی آن دکتر عبدا... اعلام کرد، حتی برای یک روز دولت برآمده از تقلب را نخواهد پذیرفت. اکنون پرسش این است که از این پس، روند تحولات مرتبط با انتخاباتی که در آن دو نامزد رقیب خود را پیروز انتخابات می نامند، در چه مسیری قرار می گیرد؟ هر چند پیش بینی تحولات افغانستان به دلیل پیچیدگی اوضاع و بازیگران دخیل داخلی و خارجی در آن، با ضریب اطمینان قابل قبولی تقریباً محال شده است، ولی به لحاظ نظری سه احتمال می تواند وجود داشته باشد. اول: بازگشت به میز مذاکره و تن دادن به سازش و توافق بر سر تقسیم قدرت
دوم: اعلام دولت موازی از سوی دکتر عبدا...
سوم: تهدید دولت کنونی حامد کرزی از طرف مجلس و نادیده گرفتن نتایج انتخابات اینکه افغانستان در کدام مسیر قرار گیرد و چه گزینه ای برگزیده شود، به درستی روشن نیست و هنوز هم تمامی درهای مذاکرات کاملاً بسته نشده اند و امیدواری اندکی از انعطاف در مواضع طرفین وجود دارد. آنچه مسلم تر است این واقعیت است که ابتکارعمل کاملاً از دست خود افغانها خارج شده و این عامل خارجی است که بر مبنای مصالح منافع راهبردی خود در افغانستان، جنوب آسیا و آسیای مرکزی می تواند تحولات آینده را در افغانستان جهت دهد. حال تردیدی نیست که ابتکار قبلی جان کری وزیر خارجه آمریکا در قالب تشکیل دولت وحدت ملی که دلالت بر نوعی مصالحه و تقسیم قدرت خارج از صندوقهای رأی را داشته، اکنون در مراحل نهایی شکست قرار دارد. فرمول جان کری یک واقعیت محیطی در فضای رقابت آمیز ترکیب شده قومی و سیاسی افغانستان را نادیده گرفته بود و آن اینکه دو نامزد افغان تنها دو رقیب سیاسی نیستند، بلکه جریانهای سیاسی- فکری- ایدیولوژیکی و قومی متفاوتی را نمایندگی می کنند که نه در اهداف راهبردیشان و نه تاکتیکها با یکدیگر سازگاری ندارند و فاصله بین آنها به قدری زیاد است که به دشواری خواهند توانست یک دولت پایدار وحدت ملی تشکیل دهند وحتی اگر تحت فشار عامل خارجی چنین دولتی شکل بگیرد، دوام آن به مراتب دشوارتر از شکل دهی آن خواهد بود. در چنین فضایی تناقض آمیز، هر گزینه ای درپیش گرفته شود یک موضوع را آشکارا به اثبات خواهد رساند و آن این موضوع است که اراده نخبگان سیاسی و قومی بر اراده ملی ورأی مردم ترجیح داده شده است و این یعنی سقط شدن جنین دموکراسی در افغانستان زودتر از آنچه که انتظار می رفت. در این شرایط خاص تیم اصلاح و همگرایی و شخص دکتر عبدا... که اعلام کرده است، نتایج اعلامی کمیسیون انتخابات را نخواهد پذیرفت و خود را پیروز انتخابات می داند با انتخاب دشواری روبروست. اگر وی در نهایت با فشار آمریکا تن به سازش بدهد و موقعیت ضعیف تر در دولت وحدت ملی پیشنهادی را بپذیرد، هوادارانش را ناامید خواهد کرد و پایگاه مساعد اجتماعی کنونی اش را از دست خواهد داد و اگر به پیشنهاد برخی یارانش دولت موازی تشکیل بدهد، این به معنای ورود به مرحله جدیدی از جنگ قدرت با آینده ای نامعلوم خواهد بود. بروز جنگ داخلی و حتی تجزیه قومی افغانستان بر مدارهای قومی و قبیله ای نتیجه اجتناب ناپذیر توسل به گزینه تشکیل دولت موازی است. بنابراین تنها گزینه باقی مانده ورود مجلس ملی افغانستان به مسأله و تمدید حکومت کنونی تکنوکرات و لیبرال کرزی از سوی پارلمان به رغم تمامی دشواری ها، فسادها، ناکارآمدی ها و دور زدنهای قانون اساسی از سوی آن خواهد بود. آیا دستهایی در کارند که افغانها از روی اجبار و نگرانی از بروز جنگ داخلی تن به ادامه حکومت کرزی بدهند؟ شاید واقعاً در جایی اتاق فکری وجود داشته باشد که صحنه گردان پشت پرده انتخابات ریاست جمهوری بوده است. اگر چنین تصوری درست باشد، آنگاه باید از خود پرسید، جایگاه قدرتهای خارجی حاضر در صحنه افغانستان در این معادله کجاست. واقع امر آن است که پاسخ روشنی به این چنین پرسشهای آزاردهنده وجود ندارد، ولی افغانستان بعد از این در هر مسیری که با دورزدن رأی مردم قرار گیرد، افغانستانی نخواهد بود که مردم این کشور بعد از چهار دهه جنگ و خونریزی و اشغال خارجی انتظار آن را داشتند. انتقال قدرت اگر با سازوکارهای دموکراتیک و انتخابات در شکل مسالمت آمیز امکانپذیر نشود، به صورت قهرآمیز و از لوله تفنگ بیرون کشیده خواهد شد، تفاوتی نخواهد کرد از لوله تفنگ خود افغانها یا خارجی بیرون کشیده شود. نتیجه همواره یکسان و بهای آن را مردم با خون خود می باید به رایگان پرداخت نمایند. سیاست روز:ایران به ائتلاف نمی پیوندد «ایران به ائتلاف نمی پیوندد»عنوان سرمقاله روزنامه سیاست روز به قلم قاسم غفوری است که در آن می خوانید؛جنیفر ساکی سخنگوی وزارت خارجه آمریکا تاکید کرد ایران جزو ۴۰ کشور حاضر در ائتلاف ضد داعش نخواهد بود. روزنامه الوطن سعودی نیز در مطلبی نوشت که ایران به اجلاس ائتلاف ضد داعش ، که ۱۱ سپتامبر در شهر جده عربستان برگزار خواهد شد، دعوت نشده است. این اخبار در حالی منتشر می شود که بررسی رفتاری محافل رسانه ای و سیاسی غرب نشان می دهد، آنها سعی دارند تا چنان وانمود سازند که عدم دعوت از ایران برای حضور در این ائتلاف و البته نشست پنجشنبه عربستان به دلیل عدم جایگاه منطقه ای ایران و بعضا ابتکار آمریکا برای در حاشیه قرار دادن جمهوری اسلامی ایران بوده است. آنها در حالی سعی در القای چنین تصوری داشته و حتی چنان وانمود می کنند که حمایت ایران از مقاومت دلیل عدم دعوت از آن برای این نشست بوده - تا ملت ایران را از حضور در جبهه مقاومت دلسرد ساخته و شیرینی پیروزی اخیر بر رژیم صهیونیستی در جنگ ۵۱ روز را به کام ملت ایران تلخ نمایند - که بررسی تحولات روزهای اخیر منطقه حقایق دیگری را آشکار می سازد. در باب جایگاه منطقه ای ایران همان بس که هنری کسینجر وزیر امور خارجه سابق و تئوریسین بزرگ آمریکایی در مصاحبه اخیر خود، اذعان می کند که امپراتوری ایران در منطقه در حال شکل گیری است و ایران مهمترین قدرت منطقه است. در باب ادعای آمریکایی ها که می گویند از ایران برای حضور در ائتلاف دعوتی صورت نگرفته و ایران نقشی در امنیت منطقه ندارد نیز اخبار مربوط به سفر وزیر خارجه دانمارک به ایران قابل توجه است. منابع خبری اعلام کردند وزیر امور خارجه دانمارک با مأموریت ارائه درخواست به مسئولین کشورمان برای پیوستن به ائتلاف تشکیل شده برای مقابله با داعش به ایران سفر کرده بود. مجموع آنچه ذکر شد نشان می دهد که ادعای سخنگوی وزارت خارجه آمریکا در باب عدم دعوت از ایران، صرفا فرار به جلو و فرافکنی برای کتمان حقایق و فریب افکار عمومی جهان است. حال این سوال مطرح است که چرا جمهوری اسلامی ایران از پذیرش حضور در این ائتلاف خودداری می کند و چرا دولت و ملت ایران برنامه ای برای همراهی با ائتلافی به اصطلاح ۴۰ عضوی آمریکا ندارند؟ پاسخ به این پرسش در چند محور قابل دسته بندی است.
اول اینکه ایران خود پرچمدار مبارزه با تروریسم است و از روز نخست حضور تروریسم در عراق به مقابله با آن برخاسته است در حالی که اروپا و آمریکا تاکنون هیچ ورودی به این مسئله نداشته اند. ایران خود قربانی تروریسم ساخته غرب است و تاکنون ۱۷ هزار شهید داشته است لذا رسالت خود را مبارزه با تروریسم نه تنها برای امنیت خود بلکه برای امنیت کل منطقه و جهان می داند و همواره بر اتحاد منطقه در برابر تروریسم تاکید دارد. دستاوردهای ایران در مقابله با جندالشیطان به عنوان تهدید کننده امنیت منطقه، گواهی بر این حقیقت است، حال آنکه آمریکا در طول ۱۳ سال اشغال افغانستان و ۸ سال اشغال عراق هیچ کارکردی در مبارزه با تروریسم نداشته و حتی به گسترش آن منجر شده است. یک سوال ساده و آن اینکه چگونه می توان باور کرد آمریکایی که در طول ۵۱ روز جنگ غزه به حمایت همه جانبه از رژیم کودک کش صهیونیستی پرداخت و در کشتار زنان و کودکان غزه مشارکت داشت چگونه می تواند رهبری ائتلاف ضد تروریسم و برقرار کنندگان امنیت در منطقه را داشته باشد؟ کشوری که حمایتش از بزرگترین تروریسم دولتی - یعنی رژیم صهیونیستی - بر همگان آشکار است، مسلما نمی تواند منجی منطقه باشد که حال ایران بخواهد در کنار چنین کشوری قرار گیرد. دوم اینکه، برخی از کشورهای عضو این ائتلاف خود ایجاد کننده یا حامی گروه های تروریستی هستند و اکنون که خطر این اقدام آنها فراگیر و غیرقابل کنترل شده است و احتمال بازگشت آنها به کشورهای خودشان وجود دارد به فکر راه چاره افتاده اند. این کشورها به خاطر خسارت های مادی و انسانی که وارد کرده اند باید محکوم و تنبیه شوند نه اینکه خود مدعی مبارزه باشند. کشورهایی مانند آمریکا، انگلیس و فرانسه و البته برخی از متحدان منطقه ای آنها در سال های اخیر با تروریسم چه جنایت هایی در منطقه صورت دادند که نمود آن نیز قتل عام مردم در سوریه ، عراق و لبنان است. جالب توجه آنکه آنها هنوز هم از این رفتارها دست برنداشته و با ادعای حمایت از میانه روها در حال تقویت گروه تروریستی ارتش آزاد در سوریه هستند تا طرح ویران تر سازی سوریه و سلطه بر آن به عنوان پایگاه سلطه بر منطقه را اجرایی سازند. مسلما جمهوری اسلامی ایران با چنین کشورهایی همکاری نخواهد کرد و حتی حق خود می داند که در مجامع جهانی پیگیر محاکمه حقوقی این کشورها به جرم ایجاد و توسعه تروریسم در منطقه باشد. سومین دلیل این است که اروپا و آمریکا تاکنون هیچ اقدام جدی در مبارزه با تروریسم نداشته اند و صرفا به دنبال آن هستند تا در کنار موفقیت کشورهایی که نقش موثری در مقابله با داعش داشته اند خود را مطرح کنند. نمود عینی این مسئله را در تحولات اخیر عراق می توان مشاهده کرد. منطقه آمرلی در حالی ۸۰ روز در محاصره تروریست ها بود که این مدعیان به ظاهر بشر دوست، هیچ اقدامی صورت ندادند و در نهایت این ارتش و بسیج مردمی عراق بود که این منطقه را از محاصره داعش خارج و از یک فاجعه انسانی نجات داد؛ حال آنکه آمریکایی ها در فضای تبلیغاتی برآن شدند تا این موفقیت را به نام خود ثبت کنند. مسلما جمهوری اسلامی ایران با چنین کشورهای منفعت طلبی که به گفته خودشان به جز در مواردی که منافعشان تهدید شود وارد میدان جنگ با داعش نمی شوند - اوباما بارها تاکید کرده که صرفا زمانی با داعش مقابله می کند که منافع آمریکا تهدید شود - همراه نخواهد شد. ایران برای کمک به همسایگان نیاز به واسطه ندارد که بخواهد در چنین ائتلافی حضور داشته باشد. با توجه به این حقایق مسلما ملت بزرگ ایران هرگز نخواهد پذیرفت در کنار کشورهایی که هیچ طرحی برای مبارزه با تروریسم ندارند و به اذعان هیلاری کلینتون وزیر امور خارجه سابق آمریکا، خود ایجاد کننده داعش بوده اند تا تامین کننده منافعشان باشد، قرار گیرند و با قاطعیت از مسئولان خویش برای رد درخواست حضور در این ائتلاف حمایت و استمرار این روند تاکید دارند. ملت ایران و نظام اسلامی پرچمدار مبارزه با تروریسم و مبارزه با نظام سلطه است و هرگز برای مقابله با دشمن فرعی (گروه های تکفیری و تروریستی) در کنار دشمن اول صلح جهانی یعنی نظام سلطه با محوریت آمریکا که ایجاد کننده و پرورش دهنده تروریسم (از جمله داعش) هستند، قرار نمی گیرد و رویای آمریکا برای گرفتار سازی ایران در چنین ائتلافی که صرفا برای تامین منافع آمریکا است، محقق نخواهد شد. وطن امروز:واعظی زیر تیغ فتنه گران «واعظی زیر تیغ فتنه گران»عنوان سرمقاله روزنامه وطن امروز به قلم محمدعلی معین است که در آن می خوانید؛پس از مقاومت توجیه ناپذیر وزارت ارتباطات در برابر نظرات تخصصی کارشناسان، علما، مراجع عظام تقلید و نخبگان شورایعالی فضای مجازی، نصرالله جهانگرد از اعضای هیأت موسس و عضو شورای مرکزی حزب منحله مشارکت، در حرکتی کور مجددا قانونگذاری در نهادی موازی با شورایعالی فضای مجازی را آغاز کرد! وی که از مدیران مورد علاقه خاتمی در وزارت ارتباطات دوره اصلاحات به شمار می رفت، در اقدامی عجیب سمپاشی ضد «شبکه ملی اطلاعات» را با توسل به تکنیک قدیمی تخریب نرم در پیش گرفت. جهانگرد با تاکید بر این موضوع که حاکمیت در فضای مجازی باید سرویسی به شهروندان ارائه دهد که در سطح ملی دنبال شود، اظهار داشت: «یک شهروند باید برای فعالیت روی «شبکه ملی اطلاعات» و دریافت خدمات، تعیین هویت شود و با یک هویت واحد تنها به دریافت خدمات بپردازد». وی در همین حال با خبردهی از فعال شدن مجدد «شورایعالی فناوری اطلاعات» برخلاف دستور صریح رئیس جمهور مبنی بر حذف موازی کاری با شورایعالی فضای مجازی برخلاف تدبیر صریح رهبر انقلاب گفت: براساس مصوبه جدید شورایعالی فناوری اطلاعات، بخش های مختلف باید طرح های شب�
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: جام جم آنلاین]
[مشاهده در: www.jamejamonline.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 35]
-
گوناگون
پربازدیدترینها