تبلیغات
تبلیغات متنی
محبوبترینها
ماندگاری بیشتر محصولات باغ شما با این روش ساده!
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1838082059
اگر پدرم رئیس جمهور بود...
واضح آرشیو وب فارسی:جام جم آنلاین:
برگزیده سرمقاله‌های روزنامه‌های صبح سه شنبه اگر پدرم رئیس جمهور بود... روزنامه‌های صبح امروز ایران در سرمقاله‌های خود به مهمترین مسائل روز کشور و جهان پرداخته‌اند از جمله «جنگ زرگری‌آمریکا با داعش!»،«آقای رئیس جمهور، راه دیگر اینست»،«اگر پدرم رئیس جمهور بود...»،«قوه قضائیه مصمم در اجرای عدالت»،«صورت مسأله در فاز آخر مذاکرات»،«خروج از رکود تورمی با شفاف سازی اقتصادی»،«فرهنگ و اقتصاد»،«آشتی جامعه مان با ورزش کی تحقق خواهد یافت؟»،«کالبدشکافی چرخش اوباما»،«پل دیجیتال بر شکاف سیاست»و... که برخی از آنها در زیر می‌آید.
کیهان:جنگ زرگری آمریکا با داعش! «جنگ زرگری آمریکا با داعش!»عنوان یادداشت روز روزنامه کیهان به قلم سعدالله زارعی است که در آن می خوانید؛آمریکا با «داعش» مخالف است یا موافق؟ آیا داعش از خط قرمزهای آمریکا عبور کرده است و از این رو مورد غضب مقامات آمریکایی قرار گرفته؟ آیا آمریکا در سوریه با داعش موافق و در عراق مخالف است؟ آیا آمریکایی ها بنا دارند به بهانه داعش بار دیگر نیروی نظامی به عراق گسیل کنند و عراق را اشغال یا به کنترل خود درآورند؟ آیا ایران و آمریکا در مقابله با داعش به نقطه مشترک رسیده و می توانند به توافقات و همکاری هایی نائل گردند؟ آیا در ماجرای آمریکا و داعش ما با بازی پنهان و بازی آشکار مواجه می باشیم؟ اینها سوالات مخاطبان فراوانی در داخل ایران و خارج از آن است و در پاسخ به هر کدام نظریه ها، گمانه زنی ها و طبعا دلایل و نشانه هایی وجود دارند اما آنچه در خلال این بحث ها می توان با قطعیت زیادی درباره آنها گفتگو کرد بدین قرار است: 1- شناسنامه داعش در عراق از یک سو با شناسنامه القاعده و از سوی دیگر با اشغال نظامی عراق توسط آمریکا و انگلیس گره خورده است. داعش پیش از این با عناوین «دولت اسلامی عراق» و «سازمان توحید و جهاد» رسما شعبه عراقی القاعده و تحت ریاست «ابومصعب زرقاوی» قرار داشت و هم اینک نیز داعش بعنوان القاعده عراق شناخته می شود البته این گروه اختلافاتی هم با القاعده مرکزی به ریاست ایمن ظواهری دارد. در عین حال گروه داعش ارتباط معنی داری با اشغال عراق توسط غرب در سال 1382 دارد. در این مقطع سازمان القاعده با استفاده از فضای اشغال عراق و به امید اینکه بتواند نظام مورد نظر خود را جایگزین رژیم متلاشی شده صدام حسین کند وارد جنگ شد و توانست ضرباتی را در بعقوبه مرکز استان دیاله و فلوجه در استان الانبار و استان کرکوک به نیروهای نظامی آمریکا وارد کند از این رو در فاصله سالهای 2003 تا 2007 آمریکا در داخل عراق با تروریزمی مواجه بود که همه توان خود را مصروف به قدرت رسیدن می کرد و البته برای آنکه اسلام خواهی سکه رایج در منطقه بود فعالیت های تروریستی خود را در قالب کلمات مذهبی و سازمانی تحت نام «منظمه توحید و جهاد» انجام می داد. وقتی ابومصعب زرقاوی در سال 2006 در حمله هوایی آمریکایی ها کشته شد، سازمان القاعده در عراق دچار ضعف شد چرا که این سازمان در عراق عملا فرد قدرتمند دیگری نداشت از این رو در فاصله سالهای 2006 تا 2010 شاهد بحران داخلی در القاعده عراق بودیم. در 2007 القاعده عراق از استان الانبار که مرکز تجمع نیرویی آنان بود، گریخت و به لبنان رفت و پس از حدود 5 ماه جنگ و گریز در اردوگاه فلسطینی نهرالبارد در طرابلس لبنان و دادن تلفات پراکنده شد. این سازمان یک سال پس از آغاز بحران سوریه نیروهای پراکنده خود را سازماندهی کرد و با چراغ سبز غرب، رژیم سعودی و ترکیه وارد سوریه شد در این مقطع طرح های دیگر غرب و کشورهای عربی به بن بست رسیده بود و کوفی عنان نماینده وقت اتحادیه عرب و سازمان ملل از بی نتیجه بودن اقدامات علیه بشار اسد سخن می گفت بنابراین القاعده عراق که پس از مرگ همزمان عمرالبغدادی و ابوحمزه در 30 فروردین 89 به دست «ابراهیم علی البدوی السامرایی» با نام جعلی ابوبکر البغدادی افتاده بود، به سوگلی غرب و کشورهای عربی و بعنوان تنها «راه حل» تبدیل شده بود. گروه داعش در مجموع با استفاده از ظرفیت نیروهایی که در فاصله سالهای 1370 تا 1391 تربیت شده بودند و نیز با برخورداری از نیروها و تجربه ارتش و حزب بعث توانست سرپل های مهمی را در ریف دمشق، حلب، رقه و دیرالزور بگیرد و عملا رویای جداسازی بخش هایی از حاکمیت سوریه را عملی کند و از این رو بطور دائمی با سیل پول ها و سلاح های آمریکایی-سعودی و ترکیه مواجه بود تا اینکه در داخل سوریه از یک سو نیروهای دفاع وطنی از اواخر سال 1391 وارد میدان شدند و از سوی دیگر حزب اله لبنان با درک شرایط امنیتی سوریه حساس ترین نقطه داعش در بخش شمالی استان حمص که در واقع چهار راه دریافت سلاح و پول توسط القاعده بود و به دلیل اتصال به مدیترانه - از طریق استانهای طرابلس و هرمل- رگ حیاتی آن به شمار می رفت را هدف گرفت و در یک نبرد قهرمانانه موفق شد، استراتژیک ترین نقطه جغرافیایی تحت تصرف داعش- یعنی القصیر- را آزاد کند. با آزادی این منطقه وسیع که چهار استان حمص، حما، حلب و طرطوس را پشتیبانی می کرد، کمر القاعده در سوریه شکست چنانچه پس از آن حزب اله عملیات سنگینی را در منطقه قلمون به اجرا گذاشت و این منطقه را پاکسازی کرد و قلب آن «یبرود» را تسخیر نمود. و از این پس غرب و رژیم های سعودی، قطر و ترکیه دریافتند که داعش در حال رنگ باختن و هزیمت از سوریه است. 2- عملیات داعش در استانهای الانبار، صلاح الدین و نینوا با شکست در سوریه و عراق ارتباط مستقیمی دارد. در داخل سوریه بخصوص پس از آزادی یبرود که در اواخر اسفندماه سال گذشته انجام شد، داعش شکست سنگینی را متحمل گردید و دریافت که با این شکست قادر به حفظ مناطق اشغال شده حلب و استانهای رقه و دیرالزور نیست البته نمی توان کمترین تردیدی داشت که شکست در دو منطقه وسیع القلمون و القصیر شکست مشترک آمریکا، اروپا، ترکیه، عربستان، قطر، داعش و جبهه ًْالنصره بود به همین جهت هم شاهد تأثیرات توأمان این شکست بر آنان به طور فاحش بودیم. شکست دیگری در عراق اتفاق افتاده بود چرا که برگزاری انتخابات دهم اردیبهشت ماه 93 و مشارکت حدود 74 درصدی مردم در این انتخابات که مناطق سنی را هم شامل می شد به خوبی نشان داد که اندیشه خلافت که داعش بطور علنی و جدی دنبال می کرد، هیچ جایگاهی در مردم عراق و از جمله اهل سنت ندارد. این انتخابات در واقع آرزوی داعش را برباد داد. از سوی دیگر محور آمریکا، انگلیس، عربستان و ترکیه نیز برگزاری انتخابات پرشکوه پارلمانی عراق که در یک فضای رقابتی کامل برگزار شد و در نتیجه آن جایگاه نیروهای انقلابی- اسلامی بالاتر از قبل رفت، را با سرمایه گذاری های فراوان چند ساله خود در تضاد کامل دیدند وقتی لیست های انقلابی موفق به کسب بیشترین کرسی های مجلس شدند این جبهه مشترک خود را با یک شکست فاحش مواجه دید. از این رو وضع عراق هم برای این دو دسته شکست کامل بود و لذا اقدام داعش برای بهم ریختن وضع امنیتی عراق در واقع آخرین امیدی بود که این دو جریان می توانستند به آن دل ببندند. از این رو اگر گفته شود هم پروژه سوریه و هم پروژه عراق به عنوان دو حلقه مهم جبهه مقاومت از یک طرف معضل مشترک و از سوی دیگر دو نقطه کانونی در تغییر وضعیت برای این دو جریان هستند که در واقع یک جریان بیش نیستند، سخن گزافی نخواهد بود. 3- برخلاف آنچه آمریکایی ها، سعودی ها و ترکیه و بطور کلی این جبهه شناخته شده ادعا می کنند، داعش و سایر گروههای شناخته شده و ناشناخته تروریستی هیچ مشکلی برای آنان ندارند بلکه آنان در کل این منطقه مشکل برای جبهه مقاومت هستند. برای اینکه ابعاد این موضوع را دریابیم کافی است سری به پاکستان بزنیم ببینیم سینه چه کسانی در روز عاشورا و... در داخل حسینیه ها و صفوف عزاداری و... دریده می شود و در عراق نیروهای تروریستی علیه چه دولت و مردمی اقدامات تروریستی انجام می دهند و در سوریه کدام نظام سیاسی در معرض آماج تروریست ها قرار دارند و در لبنان گروه هایی نظیرگروه «احمد اسیر» علیه چه کسانی وارد عمل شده و ضاحیه متعلق به کدام طایفه است و این را در یمن هم مورد مطالعه قرار دهید تا ببینید در «جوف» چه کسانی اخیراً کشته شدند! کاملاً واضح است که در کل این منطقه این جبهه مقاومت است که مورد هجوم تروریزم قرار دارد و از این مسایل در عربستان، قطر، کویت، امارات، اردن، ترکیه، آمریکا، انگلیس، رژیم صهیونیستی، فرانسه و... خبری نیست چرا که تروریزم را خود پروریده و مدیریت می کنند. یعنی برخلاف آنچه گاهی تصور می شود تروریزم «لجام گسیخته» نیست بلکه لجام دارد و در دستان آمریکا می باشد. 4- اما اگر تروریزم خطر خیلی جدی باشد در حدی که آنگونه که مقامات آمریکا، انگلیس، فرانسه و... می گویند، باید یک «جبهه جهانی» برای مهار آن تشکیل شود که البته اینطور نیست و خطر داعش و... در حد «تهدید متوسط» قرار دارد و همانگونه که رهبر معظم انقلاب اسلامی دامت برکاته امسال در مراسم سالگرد ارتحال حضرت امام خمینی رحمهًْ الله علیه فرمودند «موضوع اصلی و دشمن اصلی نیست»، اساساً سران جبهه عیاش و جنایتکاری که منفعت خود را در ریخته شدن خون مسلمانان می دانند، صلاحیتی برای مبارزه علیه داعش و... ندارند. داعش به عنوان «خطر متوسط» در سوریه تا حد زیادی مهار شده و در عراق هم در حال مهار شدن است اما نه به دست نظامیان آمریکایی و نه به وسیله دلارهای سعودی. آنچه جبهه ضد تروریزم را فعال نگه داشته روحیه متدینینی است که با خدا معامله کرده اند همانها که وقتی شنیدند تروریست ها قصد دارند به حرم مطهر حضرت زینب- سلام الله علیها- جسارت کنند یک جبهه بزرگ منطقه ای دفاع از پیام رسان کربلا تشکیل دادند. «کلنا نفدیک یا زینب» یا «کلنا عباسک یا زینب» چه ولوله ای به پا کرد و این نه تنها شیعیان بلکه هزاران سنی عاشق اهل بیت پیامبر را وارد صحنه کرد. بلی تروریزم هم از بین خواهد رفت و این برگ استعمارگران هم باطل می شود، هر چند هزینه هایی در برداشته باشد. 5- دعوای آمریکا و داعش یک دعوای ساختگی است برای آنکه واقعیت همکاری زشت غرب با تروریزم مخفی بماند. واقعیت این است که هدف آنان مشترک است و در منطق نیز با عملیات های «کشتار جمعی» گره خورده اند از هیروشیما تا سنجار عراق این خط مشترک را بیان می کنند اما البته آمریکا قادر نیست بازی اصلی را مخفی کند و یا به بازی ساختگی جلوه و جلا دهد. از این رو این حقه آمریکایی راهی به افکار عمومی پیدا نکرده است. جمهوری اسلامی:آقای رئیس جمهور، راه دیگر اینست «آقای رئیس جمهور، راه دیگر اینست»عنوان سرمقاله روزنامه جمهوری اسلامی است که در آن می خوانید؛رئیس جمهور روحانی در دیدار با نخبگان استان خراسان رضوی در مشهد مقدس، به موضوع حجاب و عفاف که یکی از مسائل مطرح در جامعه امروز ما می باشد پرداخت و اینبار با صراحت بیشتری نقطه نظر خود درباره چگونگی برخورد با پدیده بی حجابی و ناهنجاری های اجتماعی ناشی از آن را مطرح ساخت و گفت: "باید آدم ها عالم شوند تا مشکل جامعه را حل کنند و رفاه و نشاط و امید را به جامعه برگردانند. با ون و مینی بوس و پاسبان، که فرهنگ درست نمی شود بلکه راه ارتقاء فرهنگ با علما و محققین و اساتید دانشگاه است." وی با مردود دانستن استفاده از راه های آزمایش شده در زمینه ترویج حجاب و عفاف در جامعه، بر ضرورت پیدا کردن راهی دیگر تأکید کرد و پرسید: "آیا راه ترویج عفاف در جامعه،ون است؟ راه دیگری نداریم؟ بانوان ما که خودشان فرهیخته و دانشگاهی و استاد و محقق هستند آیا برای گسترش عفاف و حجاب راهی ندارند؟ آخر اگر آدم چیزی را تجربه کرد و نشد، فردا دیگر عین آن را نباید انجام دهد بلکه باید به اصلاح راه قبلی اقدام کند." دکتر روحانی، این موضوع را به دایره ای وسیع تر از حجاب نیز کشاند و رفتار و معاشرت دختران و پسران را نیز به آن افزود و توجه محافل علمی و صاحب نظران را به اهمیت این موضوعات جلب کرد و گفت: "برای نحوه رفتار دختر و پسر در جامعه راه علمی می خواهیم؛ حال بگویند جدا کنیم. فردی در اوایل انقلاب گفت که خوب نیست مردان و زنان در پیاده رو در کنار هم راه می روند و عنوان کرد که تنها راه کشیدن دیوار است؛ گفتم لااقل دیوارش کوتاه باشد تا بتوانیم افراد را پیدا کنیم...؛ اوایل انقلاب عده ای در دانشگاه تهران دنبال کشیدن دیوار در کلاس ها بودند که امام(ره) نهیب کشید بر آنان که اینها سخیف کردن موازین اسلام است." وقتی سخن به اینجا رسید گویا آقای رئیس جمهور برای اینکه متهم به عدم توجه به اعتقاد مردم به احکام اسلام نشود، بر علاقمندی مردم به اسلام تأکید کرد و گفت: "البته در کشور ما این همه عاشقان قرآن و اخلاق، عفاف و حجاب را دوست دارند و قرآن فلسفه حجاب را امنیت بیشتر می داند و همه امنیت می خواهند؛ پدر و مادر خواهان آن است که وقتی دختر خانم شان بیرون می رود، مورد اذیت و آزار قرار نگیرد و خود دختر خانم هم همین را می خواهد؛ بنابر این فرهیختگان باید راه درست علمی در این حوزه را پیدا کنند." اشاره رئیس جمهور به فریضه "امر به معروف و نهی از منکر، و اینکه: "اول باید معروف را در جامعه، معروف کنیم و بعد امر کنیم و باید برای مردم توضیح و شرح دهیم و باید نسل جوان را اقناع کنیم." نیز ادامه همین مقابله با اتهام بود. وی با این تأکید، میدان بحث را وسیع تر کرد و گفت: "اما متأسفانه دو چیز یاد گرفته ایم؛ دیوار و فیلتر؛ این که کاری درست نمی کند؛ شما فیلتر درست می کنید و آن جوان هم فیلترشکن. مریض با دیوار و فیلتر و ون مداوا نمی شود بلکه باید بیمار را نزد متخصص برد. اگر سلامت، راه علمی دارد، اقتصاد و فرهنگ و مبارزه با فساد هم راه علمی دارد." این سخن مفصل درباره حجاب و عفاف و معاشرت دختران و پسران و مباحث رسانه های ارتباط جمعی و موانع و مشکلاتی که بر سر راه آن پدید می آید، نشان دهنده اهمیتی است که ناهنجاری های اجتماعی در فکر و ذهن رئیس جمهور یافته و به نظر می رسد وی برای حل این مشکلات درصدد پیدا کردن راه جدید و ناپیموده ایست که موفقیت آن تضمین شده باشد. نفس این توجه عمیق رئیس جمهور به مسائل مطرح فرهنگی و اجتماعی را باید به فال نیک گرفت، زیرا همین توجه می تواند مقدمه ای برای اهتمام دولت یازدهم برای مقابله با این مشکلات و پیدا کردن راه حل مناسبی برای پایان دادن به آنها باشد. خوشبختانه در سخنان آقای رئیس جمهور، نشانه ای از انکار وجود مشکلات فرهنگی اجتماعی و یا ناچیز شمردن آنها یافت نمی شود و اگر تفاوتی میان نگاه ایشان به مسأله با نگاه بعضی افراد دیگر وجود دارد در چگونگی برخورد با این مشکلات است. از مجموع مطالبی که آقای رئیس جمهور در سخنانشان در مشهد مقدس به زبان آورده اند کاملاً می توان فهمید که ایشان در مباحث 35 ساله ای که بر سر نوع برخورد با مشکلاتی از قبیل بدحجابی و معاشرت های خارج از موازین و استفاده از ابزارهای رسانه ای و ارتباطی جدید در جامعه وجود دارد، برخوردهای متداول توسط مأموران را ناکارآمد می دانند. از این سخنان چنین بر می آید که ایشان برای کار فرهنگی جایگاهی قائل هستند اما با توجه به اینکه در طول 35 سال گذشته از این اقدام نیز نتیجه چشمگیری به دست نیامده، در جستجوی راه دیگری هستند که آن را از محافل علمی، علما، محققین و اساتید دانشگاه انتظار دارند. در اجابت این دعوت آقای رئیس جمهور، قبل از هر چیز به ایشان یادآور می شویم که در منازعات و مباحث 35 ساله گذشته بر سر راهکار صحیح در مقابله با ناهنجاری های اجتماعی به ویژه موضوع حجاب و عفاف، مردود دانستن یک نظر و تأکید بیش از اندازه بر نظر دیگر، کار درستی نیست. جامعه، هم به روشنگری و کار فرهنگی نیازمند است و هم به اعمال قانون. قوه مجریه نیز موظف به اجرای قانون است و باید به آنچه قانونگذار مشخص کرده عمل نماید. با قطع نظر از این مبحث، پاسخ این سؤال را که چرا نه کار فرهنگی برای حل مشکلات حجاب و عفاف و سایر ناهنجاری های اجتماعی کارائی داشته و نه برخوردهای قانونی؟ باید در بررسی عملکرد مسئولان پیدا کرد. مشکلی که در زمینه ناهنجاری ها وجود دارد، نه فرهنگی است و نه قانونی. یعنی هیچیک از این دو ابزار نمی توانند این مشکل را حل کنند. زیرا کسانی که این مشکل را پدید می آورند یا به آن دامن می زنند، از مجموعه رفتارها و گفتارهای مسئولین و عدم انطباق گفته های آنها بر اعمالشان، به این نتیجه نمی رسند که باید به قانون پای بند باشند و یا به فرهنگی که آنها برایشان تبیین می کنند اعتقاد داشته باشند. این افراد، این واقعیت های تلخ را مشاهده می کنند که بسیاری از مسئولین به قانون پای بندی نشان نمی دهند، برخلاف توصیه ای که در زمینه زهد و ساده زیستی می کنند خود در تلاش برای جمعاوری ثروت و مال و منال هستند، علیرغم نصایحی که در زمینه رعایت اخلاق می کنند خود مرتکب بداخلاقی سیاسی می شوند، با اینکه از ضرورت شایسته سالاری سخن می گویند در گماشتن اطرافیان و اقوام غیرشایسته خود به مناصب مختلف حد و مرزی نمی شناسند و در زمینه های مختلف هرچه می گویند برخلاف آن عمل می کنند. اینها حتی عملکرد خوب مسئولین شایسته را نیز به فراموشی می سپرد، اعتقاد مردم به مسئولین را متزلزل می کند و زمینه را برای بی اعتنائی آنها به قانون و توصیه های فرهنگی و اخلاقی کارگزاران نظام فراهم می سازد. بنابر این، مشکل گسترش ناهنجاری های اجتماعی نه فرهنگی است و نه قانونی، بلکه اعتقادی است. به تلویزیون نگاه کنید که از حجاب و عفاف حرف می زند ولی 22 بهمن و روز قدس و انتخابات که می شود از زنان بدحجاب هفت قلم آرامش کرده در تأیید انقلاب و نظام مصاحبه می گیرد و پخش می کند. طبیعی است که این اقدام تلویزیون، تمام کارهای فرهنگی را خنثی می کند و به دختران و زنان الگو می دهد. بنابر این، راه دیگری که آقای رئیس جمهور در جستجوی آن هستند، اینست که مسئولین اصلاح شوند و شعارهایشان با اعمالشان منطبق شود، با مردم صادق باشند و به قانون پای بندی نشان دهند تا اعتقاد مردم قوی شود. در آن صورت، مردم هم بدون آنکه فشاری بر آنها بیاید به احکام دین و قانون عمل خواهند کرد که فرموده اند "الناس علی دین ملوکهم". آقای رئیس جمهور، راه دیگری که در جستجویش هستید اینست. اگر می توانید این راه را هموار کنید، بفرمائید این گوی و این میدان. رسالت:اگر پدرم رئیس جمهور بود... «اگر پدرم رئیس جمهور بود...» عنوان سرمقاله روزنامه رسالت به قلم سید مسعود علوی است که در آن می خوانید؛سال گذشته رئیس جمهور در آستانه بازگشایی مدارس به یکی از مدارس کشور رفت و به تقلید از رئیس جمهور گذشته، سئوالی را برای دانش آموزان طرح کرد که به آن پاسخ دهند. سئوال این بود: «اگر پدر شما رئیس جمهور باشد چه اقدامی را به او توصیه می کنید که بتواند اعتدال و میانه روی را در همه ابعاد زندگی اجتماعی جامعه ایران بگستراند؟» این موضوع، قاعدتاً یکی از موضوعات انشاء کلاس های درس دانش آموزان در سال گذشته بود. چه خوب بود وزیر محترم آموزش و پرورش گزیده ای از آن انشاء ها را برای رئیس جمهور ارسال می کردند. بدون شک اگر هوشمندانه این توصیه ها جمع آوری می شد، شاید مثل همان پانزده توصیه ای که مقام معظم رهبری به رئیس جمهور و وزرا در دیدار اخیر مطرح فرمودند، می بود. اما اگر من دانش آموز بودم، اکنون انشای من به عنوان مخاطب این سئوال، این چنین بود: پدرم! شما در سخنرانی های خود از یک رقیب پر قدرت، نگران هستید که غالباً از آن یاد می کنید و با عصبانیت، او را مورد خطاب قرار می دهید. در حالی که این رقیب وجود خارجی ندارد، و اگر هم باشد سکوت اختیار کرده و هوشمندانه فعل شما را با سکوت خود که واگذار کردن امور به داوری مردم است، تعقیب می کند. مثلاً همین چندی پیش جماعتی از منتقدان خود را به جهنم حوالت دادید، بدون اینکه بگویید آنها چه گفتند و کجا گفتند و چگونه گفتند؟ پیش از آن هم برخی از همین منتقدان را بی سواد، بزدل، ترسو، بی شناسنامه، افراطی و بی خبر از دنیا خواندید. به همین هم اکتفا نکردید، آنها را با صفت عده ای بیکار و متوهم که مدام غصه آخرت مردم را می خورند، توصیف فرمودید. بعد هم برای اینکه به مردم (در حقیقت به خود) اطمینان بدهید که منتقدین به قدرت برنمی گردند، قسم جلاله خوردید که سال های 84 تا 92 دیگر تکرار نمی شوند. پدر عزیز! این همه «منتقدهراسی» برای چیست؟ انصاف حکم می کند اگر در مقام پاسخگویی هستید، بگویید چه کسی، کجا و چه گفته است؟ بعد با «تدبیر» و به منظور «امیدبخشی» به مردم هم پاسخ او را بدهید و در مقام اقناع افکار عمومی برآیید. انتظار داشتم وقتی به مشهدالرضا (ع)
می روید، قدری از این لحن افراطی علیه منتقدین بکاهید و سخن از مهر، صفا و صمیمیت بگویید و روشنگری خود را در این بستر هدایت کنید. پدر عزیزم! شما در جمع نخبگان و فرهیختگان و برگزیدگان خراسان رضوی فرمودید: - فردی در اوایل انقلاب می گفت که خوب نیست مردان و زنان در پیاده رو در کنار هم راه بروند و عنوان می کرد تنها راه، کشیدن دیوار است. - اوایل انقلاب، عده ای در دانشگاه تهران دنبال کشیدن دیوار در کلاس ها بودند که امام (ره) بر آنان نهیب زد. - متأسفانه دو چیز یاد گرفته ایم؛ دیوار و فیلتر. آیا راه ترویج عفاف در جامعه، «ون» است؟ راه دیگری نداریم؟ پدر عزیزم! آیا فکر می کنید پاسخ منتقدین کنونی دولت در حوزه فرهنگ در فضای مجازی همین است که فرمودید؟ برخی از منتقدین محترم از مراجع عظام تقلید و از خطبای بزرگ جمعه در کشور هستند. آیا آدرس غلط دادن به مردم که اینها از همان جنس «دیوارکشان» در خیابان و دانشگاه هستند، منصفانه است؟! پدر عزیزم! قرار بوده دولت، زیرساخت های اطلاعاتی را مثل هر دولتی در کشورهای پیشرفته، طراحی و عملیاتی کند. یکی از مطالبات مردم و خانواده ها، «اینترنت پاک» است. پدر عزیزم! قرار بود شما وفق بند الف ماده 46 قانون برنامه پنجم توسعه، «شبکه های اطلاعات و مراکز داده داخلی امن و پایدار با پهنای باند مناسب با رعایت موازین شرعی و امنیتی کشور» را راه اندازی کنید. شما «شبکه ملی اطلاعات» را رها کردید و فقط به پهنای باند و اینترنت پر سرعت چسبیده اید و «امنیت» و «موازین شرعی» را هم در این وادی رها کردید و به دغدغه های منتقدین صادق و مشفق گوش نمی کنید. پدر عزیزم! حال که شما مایل هستید در هر سخنرانی به یک یا چند سوژه برای بیان مطالبتان اشاره کنید و رهنمود بدهید، مایلم به یک سوژه خوب که به زندگی مردم، دغدغه جوانان و اشتغال مربوط است اشاره کنم و امیدوارم در اولین سخنرانی خود به آن اشاره کنید. پدر عزیزم! چندی پیش یک کارآفرین در جلوی بانک صنعت و معدن به دلیل فشارهای ناشی از مشکلاتی که بر سر راه تولید توسط نظام بانکی و اداری کشور پدید آمده، بر روی خود بنزین ریخت و خود را به آتش کشید. متأسفانه سه روز بعد از این حادثه، در بیمارستان، جان به جان آفرین سپرد. او می خواست لقمه ای نان حلال برای خود و زن و بچه اش سر سفره ببرد و از این رهگذر، ده ها کارگر زیردست او هم از خطر بیکاری و فقر، رهایی یابند، اما ترجیح داد خود را آتش بزند تا شاید مشعلی در تاریکی رکود، بیفروزد و مسئولین کشور به داد بنگاه های کوچک و بزرگی که یکی پس از دیگری به دلیل کمبود نقدینگی تعطیل می شوند، برسند. او شش میلیارد وثیقه آورده بود تا پنج میلیارد تومان وام بگیرد و آن را به زخم بیکاری در یک استان محروم بزند، اما فریادرسی پیدا نکرد. پدر عزیزم! دوست داشتم شما با استفاده از همین سوژه در سالی که به عنوان اقتصاد و فرهنگ نام گرفته، یک تکانی به بدنه مدیریتی کشور بدهید و آنها را در مسیر مدیریت جهادی به جنگ غول بیکاری و رکود ببرید و سفره های خالی جمعی از هموطنانم را به نان حلال، مهمان کنید و جوانان را از فقر و بیکاری نجات دهید. اما نمی دانم چرا این سوژه زنده در جلوی چشمان شما نیست و شما برگشتید به 35 سال گذشته که یک کسی یک جایی گفته که مثلاً برای حجاب و عفاف در پیاده روها دیوار بکشید که معلوم هم نشد او که بوده و چه مسئولیتی داشته و...؟ پدر عزیزم! یک سال از عمر دولت شما مثل برق و باد سپری شد. سه سال دیگر هم به همین سرعت سپری می شود. دوست دارم شما سه سال دیگر هم در مسند خدمتگزاری به مردم باقی بمانید. شرط آن صداقت، پاکی و روراست بودن با مردم است. به مردم بگویید در یک سال گذشته چه کردید؟ آن را طوری بگویید که مردم بتوانند در زندگی روزمره خود، آن را حس کنند و خلاف آن را نیابند. پدر عزیزم! سیمای جمهوری اسلامی، روزهای جمعه برنامه مناظره دارد. در دو مناظره اخیر که در مورد تورم و مشکل مسکن برگزار شد، در نظرسنجی از مردم، آنها بالای هفتاد درصد حق را به منتقدین دادند و دیدگاه مسئولین دولت یازدهم در این مناظره ها مقبول مردم نبود. پدرم! مردم در داوری خود اشتباه نمی کنند. از شما می خواهم نسبت به منتقدین خود، صبور و شکیبا باشید. آنها خیر دولت را می خواهند. «دشمن پنداری منتقدین»، یک توهم است. از این توهم فاصله بگیرید. آرامش کشور به خاطر عقلانیت و صبوری منتقدین است. شما باید به خاطر داشتن چنین منتقدینی، خدا را شاکر باشید. تحریف صورت مسئله نقد آنها و به بیراه کشاندن پاسخ نقدها، راه درستی نیست، نوعی آدرس غلط دادن است. مردم این را درک می کنند. برخورد توأم با بی مهری شما با منتقدین دلسوز، با اعتدال و میانه روی نمی خواند. قدس:رونمایی از کابینه جدید عراق «رونمایی از کابینه جدید عراق»عنوان سرمقاله روزنامه قدس به قلم حسن هانی زاده است که در آن می خوانید؛سر انجام رایزنیهای فشرده حیدر العبادی نخست وزیر پیشنهادی عراق با جریانهای سیاسی برای تشکیل کابینه وحدت ملی به پایان رسید واعضای کابینه تقریباً مشخص شدند. رونمایی از این کابینه نشان می دهد که موضوع سهم خواهی جریانها و ائتلافهای سیاسی عراق در شکل گیری دولت حیدر العبادی کاملاً پررنگ بوده است.هر چند ممکن است در جریان رأی اعتماد به کابینه حیدر العبادی تغییراتی در ترکیب آن بوجود آید اما به نظر می رسد که علاوه بر رعایت جنبه های سهم خواهی، موضوع شایسته سالاری نیز مورد توجه قرار گرفته است. در این کابینه شخصیتهای تأثیرگذار و دارای مقبولیت ملی مانند ابراهیم الجعفری، عادل عبدالمهدی، بیان جبر صولاغ، احمد الچلبی، حسین الشهرستانی، هادی العامری و علی الادیب که از تجربه سیاسی و اجرایی بالایی برخوردارهستند، حضوردارند. حضور این شخصیتها در کابینه جدید عراق این نوید را می دهد که روند سیاسی این کشور به دور از تقابل طایفه ای و اختلافهای سیاسی به سمت دولت سازی و همگرایی ملی حرکت خواهد کرد. آنچه که در دولت آینده حیدر العبادی یک فرصت تلقی می شود وجود همه طیفهای سنی، شیعه و کرد در ترکیب کابینه است که این امر شکاف موجود میان این طیفهای قومی را کمتر خواهد ساخت. تا پیش از این، برخی طیفهای سیاسی دولت نوری مالکی را یک دست و وابسته به جریان اکثریت مذهبی عراق متهم می کردند و این اتهام زنی ها از سوی رسانه های طایفه گرای عربی نیز تشدید می شد. رسانه های عربی منطقه در سالهای اخیر جریان سازیهای شدیدی را علیه دولت نوری مالکی ایجاد کردند و تلاش داشتند تا یک جنگ طایفه ای را بر ملت عراق تحمیل کنند. اما تهدیدهای فراروی دولت حیدر العبادی تأثیر پذیری برخی از شخصیتهای درون کابینه از محیط عربی عراق است که این «محیط» متأسفانه در تشدید اختلافهای مذهبی و قومیتی عراق کاملاً مؤثر بوده است. برخی از طیفها که نوعی همگرایی سنتی با برخی کشورهای عرب منطقه دارند مایل نیستند تا درشکل گیری یک نظام دموکراتیک در عراق سهیم شوند بلکه بنا به اعتبارات اجتماعی و سیاسی، خود را میراث دار تاریخی این کشور می دانند. این طیف هر گونه مشارکت با اکثریت مردم عراق را برنمی تابند زیرا از نظر این طیف اکثریت ملت عراق که تا قبل از سال 2003 در حاشیه بود، به لحاظ طبقه بندی اجتماعی در رده پایینی قرار دارد!. این تلقی غیر واقعی و غیرمنصفانه موجب شده تا اقلیت عراق به اتکای محیط عربی پیرامونی خود سهم بالاتری در ساختار قدرت مطالبه کند. بنابراین اکنون حیدر العبادی که یک شخصیت قابل قبول در گستره داخلی و بین المللی بشمار می رود در ترکیب کابینه خود تمامی ظرافتهای سیاسی را مورد توجه قرار داده است. طبیعی است یکی از اولویتهای دولت حیدر العبادی بر قراری امنیت در سراسر عراق، مقابله با گروهکهای تکفیری، جلوگیری از دخالت قدرتهای فرامنطقه ای در مسائل داخلی عراق و بازسازی سریع این کشور خواهد بود. از مهمترین مأموریتهای کابینه حیدر العبادی تقویت رابطه دولت با مرجعیت نجف و ایجادآشتی ملی میان همه طوایف سیاسی عراق است که این امر در ثبات و استقرار عراق بسیار مؤثر خواهد بود. سیاست روز:قوه قضائیه مصمم در اجرای عدالت
«قوه قضائیه مصمم در اجرای عدالت»عنوان سرمقاله روزنامه سیاست روز به قلم علی یوسف پور است که در آن می خوانید؛
۱ـ بدون تردید اهمیت قوه قضائیه در نظامات حکومتی، بالاترین اولویت را در حفظ و تعالی یک نظام سیاسی دارد. از این رو اجرای عدالت، نماد دستگاه قضائیه تمام نظام ها است. چونانکه پیامبر گرامی اسلام(ص) می فرمایند؛ حکومت ممکن است به کفر پایدار می ماند ولی به ظلم پایدار نمی ماند و این نشان از اهمیت قوه قضائیه دارد. در قانون اساسی جمهوری اسلامی شخص اول کشور نیز در مقابل قانون با دیگر افراد تفاوتی ندارد. لذا محاکم قضایی در کشورمان می توانند افراد را در هر پست و مقامی به دادگاه احضار نمایند و در صورت اثبات اتهام، حکم مقتضی صادر نمایند. ۲ـ بعد از پیروزی انقلاب اسلامی دستگاه قضا سابقه درخشانی در برخورد با ضدانقلاب و گروه های مسلح معاند، از خود به جای گذاشته است. بطوریکه برخورد قاطع محاکم قضایی با محاربین علیه نظام جمهوری اسلامی باعث ریشه کن شدن آنها شده است.
علیهذا در کنار این خدمات بزرگ، کماکان سه اشکال اساسی در قوه قضائیه به چشم می خورد که هنوز بطور کامل ریشه کن نشده است. • طولانی شدن سیر رسیدگی به پرونده ها و دعاوی.
• ضعف در برخورد قاطع و روشن با صاحبان پست و موقعیت های سیاسی، اجتماعی.
• مبارزه ضعیف با مفاسد اقتصادی. ۳ـ اگر چه در زمان روسای سابق قوه قضائیه، تلاش های زیادی برای سرعت بخشیدن رسیدگی به دعاوی و اصلاح دستگاه قضاء صورت گرفت اما نتایج ملموس و درخشانی که در صحنه عمل جلوه نماید به طور کامل مشاهده نشد، که البته نباید اهتمام آنان را نادیده گرفت.
در دوره تصدی آیت اله آملی لاریجانی، انتصاب افراد دلسوز، شجاع و کارآمد نشان داد که عزمی جدی برای کارآمد نمودن قوه قضائیه وجود دارد و عملکرد قوه قضائیه در پرونده فساد سه هزار میلیارد تومانی، رسیدگی به تخلفات برخی از مقامات عالی رتبه دولت و رسیدگی به پرونده جنجالی برخی از آقازاده ها، امید را در دل ها روشن نمود که قوه قضائیه در دوره مسئولیت ایشان آغازگر تحولات جدیدی دراین عرصه خواهد بود. ابقای آیت الله آملی در سمت رئیس قوه قضائیه و تغییراتی اخیری که ایشان در میان مسئولین عالی قوه به وجود آوردند نیز مجددا حاکی از تحولات شایسته در قوه قضائیه است. انتصاب قضاتی همچون جناب حجت الاسلام و المسلمین اژه ای که سابقه درخشان و شجاعانه در پرونده های بزرگ مفاسد اقتصادی داشته اند این امید را زنده کرده است که انشاء الله شاهد تحولات خوبی در دادگستری های استان ها خواهیم بود. در صورتیکه مسئولین عالی قوه قضائیه وظایف خویش را به خوبی به انجام رسانند و افرادی نفوذ ناپذیر در مقابل توصیه ها باشند و در برخورد با مفاسد اقتصادی با برنامه و با متخلفین صاحب منصب و مقام، بدون ملاحظه باشند - که انشاء الله همین گونه است - اقتدار قوه قضائیه نه تنها در محاکم، میان قضات، کارکنان دستگاه قضایی و مردم افزایش می یابد، بلکه نقش بازدارندگی در مجرمین و متخلفین در سراسر کشور از بیم برخورد عدالت طلبانه قوه قضائیه در اعمال خلاف قانون ایفا خواهد کرد. ۴ـ اکثریت قضات کشور و وکلایی که در کنار محاکم قضایی خدمت می نمایند افراد صالح و خدمتگزاری هستند اما با کمال تاسف اقلیتی در دستگاه قضائیه میان قضات و وکلا وجود دارند که با رفتار دون شان دستگاه قضا، خدمت دیگر همکاران خود را خدشه دار می نمایند. از این رو انتظار می رود قوه قضائیه برخورد خویش را با متخلفین در دستگاه قضا هم شدت بخشد که بدیهی است این سخت گیری رعب و وحشت را هم در دل خلافکاران بدنبال خواهد داشت. در این برخورد می بایستی از برخورد با دلالان، که در حول و حوش محاکم پرسه می زنند غفلت نشود.
مسئله دیگر، مطالبات چندین ساله مقام معظم رهبری و مردم، از جمله مبارزه با مفاسد اقتصادی است. در این خصوص اگرچه قدم های خوبی در سال های اخیر برداشته شده است اما به حدی دامنه فساد اقتصادی گسترده است که یک سر آن توسط برخی مدیران دولتی و سر دیگر آن توسط ویژه خواران بانفوذ می باشد فلذا قوه قضائیه نیازمند یک برنامه ریزی مدون و علمی می باشد که می باید توسط قضات و دادستان های شجاع و با همت والا به اجرا درآید و امید است در سال های آتی مردم ایران شاهد برخوردهای قاطع با مفاسد اقتصادی و با مجرمین صاحب منصب باشند. وطن امروز:صورت مسأله در فاز آخر مذاکرات «صورت مسأله در فاز آخر مذاکرات»عنوان سرمقاله روزنامه وطن امروز به قلم مهدی محمدی است که در آن می خوانید؛ مذاکرات هسته ای ایران و گروه 1+5 در حال ورود به فاز آخر است. بزودی گفت وگوهایی شروع خواهد شد که ادعا می شود یا به یک تفاهم کامل منجر می شود یا به یک بحران کامل. آمریکایی ها می گویند ضرب الاجل نوامبر 2014 تمدید نخواهد شد. بویژه در کنگره در این باره صراحت زیادی به خرج داده شده است، اگرچه مقام های دولت اوباما سعی کرده اند کمتر صریح باشند. تیم ایرانی اما آشکارا گفته است به حصول یک توافق نهایی خوشبین است. گزاره ای که اعضای تیم مذاکره کننده ایرانی بارها از آن استفاده کرده اند این است که توافق شدنی است اما اگر نشود، فاجعه ای رخ نخواهد داد. این جمله خوبی است ولی تنها زمانی جدی گرفته خواهد شد که در حد سخن باقی نماند و با رفتار مقام های دولتی هماهنگ باشد. جمله ای که تاکنون از تیم مذاکره کننده نشنیده ایم ولی اکنون زمان بیان آن فرارسیده این است که اگر خطوط قرمز ایران مراعات نشود هیچ توافقی رخ نخواهد داد. آنچه اکنون اهمیت دارد این است که ببینیم مذاکرات هم از حیث فنی و هم از حیث راهبردی دقیقا در کجا قرار دارد و مسیرهای محتمل در آینده چیست. این نوشته صرفا به بحث های راهبردی می پردازد. در نوشته بعدی، ابعاد فنی مساله را به بحث خواهیم گذاشت.
به لحاظ راهبردی 3 مساله زیر تعیین کننده این است که معامله نهایی شکل خواهد گرفت یا نه.
1- نخستین، مساله این است که تحریم ها واقعا برداشته خواهد شد یا نه. مسلما دستکاری کردن قوانین و مقررات مربوط به تحریم ها بی آنکه تلاش واقعی برای برقراری روابط ایران با اقتصاد جهانی صورت بگیرد، ایران را راضی نخواهد کرد. ایران برنامه هسته ای خود را محدود نمی کند که در ازای آن یک قطعنامه از شورای امنیت تحویل بگیرد که معلوم نیست کسی در عمل آن را اجرا خواهد کرد یا نه. درون جامعه جهانی موانع واقعی برای تجارت با ایران تعبیه شده و کسانی در تحریم ها منافع کلان پیدا کرده اند. اگر آمریکایی ها می خواهند به یک توافق نهایی با ایران برسند باید اراده ای واقعی از خود نشان دهند که ایران باور کند آنها می خواهند این موانع را واقعا – و نه فقط روی کاغذ - برچینند. چنین اراده ای مطلقا مشاهده نمی شود. نه در عمل و نه روی کاغد حتی علامتی نیست که آمریکا در پی تعدیل تحریم ها باشد بلکه برعکس آمریکایی ها در مسیری در حال حرکتند که معنای روشن آن، این است که حتی اگر توافق نهایی انجام شود تغییر چندانی در وضعیت روابط ایران با اقتصاد جهانی حاصل نخواهد شد. تیم مذاکره کننده ایرانی باید تکلیف این موضوع را کاملا روشن کند که در ازای امتیازهای هسته ای که واگذار می شود دقیقا در حوزه تحریم ها چه چیزی به دست خواهد آمد؟ آیا این برای دولت آقای روحانی راضی کننده است که مثلا رئیس جمهور آمریکا فرمان های اجرایی تحریم ایران را تعلیق کند یا شورای امنیت قطعنامه ای بدهد و قطعنامه های پیشین تحریم را منتفی اعلام کند ولی در عمل نه بانکی پول ایران را منتقل کند و نه شرکتی با ایران قرارداد ببندد؟ آیا این چیزی است که ما در پی آن هستیم؟ 2- مساله دوم این است که پس از توافق نهایی قرار است در محیط امنیت ملی ایران چه تغییراتی حاصل شده و شاخص های امنیت ملی ما در چه جهتی جابه جا شود؟ به لحاظ استراتژیک آمریکایی ها حصول هرگونه توافق نهایی را به معنای تغییر محاسبات ایران ارزیابی خواهند کرد و بلافاصله این موضوع از سوی محافل راهبردی مطرح خواهد شد که اگر محاسبات ایران در این حوزه تغییر کرده، چرا نباید در حوزه های دیگر تغییر کند. نتیجه این است که توافق نهایی به سرایت پیدا کردن فشارها به دیگر حوزه ها بویژه 3 حوزه موشکی، حقوق بشر و منطقه ای خواهد انجامید و ایران را در حالی که برگ برنده های خود در مساله هسته ای را از دست داده درگیر بحران های بزرگ تر و امتیازخواهی هایی صد برابر افزون تر خواهد کرد. تنها راه اجتناب از این وضعیت پس از توافق نهایی این است که ایران به طرف مقابل ثابت کند حصول یک توافق نهایی در موضوع هسته ای به معنای کارآمدی استراتژی فشار و تغییر محاسبات امنیت ملی آن نیست. تنها روش برای این کار آن است که دولت در این باره – هم در قول و هم در فعل - شفاف باشد که ارزیابی از آمریکا به مثابه دشمن در ایران هیچ تغییری نکرده است؛ تفاوتی هم اگر با گذشته ایجاد شده باشد فقط در این است که اکنون درباره یک مساله خاص با این دشمن مذاکره می کنیم و حتی اگر مذاکره به سرانجام برسد، دشمنی تداوم خواهد داشت. به عبارت دیگر، این ارزیابی راهبردی باید به طرف مقابل منتقل شود که اگر قرار باشد ارزیابی ایران از آمریکا از دشمن به چیز دیگری تغییر پیدا کند، نیاز به تغییراتی بنیادین در رفتار آمریکا هست که مساله هسته ای بخش بسیار کوچکی از آن است. اگر مناقشه ایران و آمریکا را مساله ای راهبردی بدانیم یک تعبیر دقیق این است که توافق نهایی هسته ای چیزی بیش از یک مصالحه تاکتیکی نیست و ایران توانایی تشخیص چرخش های راهبردی از توافقات تاکتیکی را دارد. یک توافق نهایی هسته ای صرفا زمانی به نفع ایران خواهد بود که آمریکا را متقاعد کند سرایت دادن فشارها به حوزه های دیگر به نفع آن نیست. دولت آقای روحانی در ایران تاکنون منشا یک اشتباه محاسباتی جدی برای آمریکایی ها بوده چرا که عملا طوری رفتار کرده و سخن گفته است که نتیجه آن اجتناب از رویارویی در تمام جبهه ها بوده است. یک توافق هسته ای زمانی به لحاظ راهبردی خوب خواهد بود که آمریکایی ها از همین حالا نشانه های جدیت ایران در رویارویی با آمریکا در سایر حوزه ها را ببینند. این اتفاقی است که البته اکنون در حال رخ دادن است اما سؤال این است که دولتی که می گوید هم درباره عراق و هم درباره حقوق بشر حاضر به مذاکره است، چه سهمی در این موضوع دارد؟ 3- سومین عاملی که معین می کند یک توافق نهایی حاصل خواهد شد یا نه، این است که آمریکا با خطوط قرمز ایران چگونه رفتار خواهد کرد. آمریکایی ها خود به خوبی می دانند که این خطوط قرمز به نحو حداقلی ترسیم شده و هدف از آن تصحیح شرایط توافق نهایی است نه غیر ممکن کردن آن. تا امروز رفتار آمریکا به گونه ای بوده که گویی هدف نه رسیدن به توافقی که نگرانی های آن را رفع کند بلکه تحقیر ایران از طریق اصرار به شکستن خطوط قرمز آن است. ظاهرا آمریکایی ها بیش از آنکه به حل مساله ایران فکر کنند در اندیشه ایجاد یک رویه بین المللی هستند که بتوانند از این پس در همه کیس های مربوط به خلع سلاح و کنترل تسلیحات آن را اجرا کنند. ظاهرا آمریکا از دست معاهده NPT خسته شده و می خواهد آن را با چیزی کم دردسرتر و محدود تر جایگزین کند. روش های دیگر پاسخ نداده و اکنون آمریکایی ها در فکر آن هستند که توافق نهایی با ایران را تبدیل به سندی کنند که از این پس جانشین آمریکایی NPT تلقی خواهد شد. اگر قرار باشد تعهداتی که ایران در مقابل 1+5 در توافق نهایی می پذیرد، جانشین حقوق آن طبق NPT شود – که تصویب توافق در شورای امنیت این کار را خواهد کرد - دولت ایران صرف نظر از اینکه درون توافق چه نوشته شده یک شکست راهبردی خواهد خورد. روزی که توافق با 1+5 به جای NPT بنشیند روز بی معنا شدن حقوق بین الملل برای ایران و به رسمیت شناختن نظمی است که در آن روز حرف آخر را می زند نه حق و انصاف. خطوط قرمزی که ایران معین کرده بیش از آنکه از منافع بالفعل ایران نگهبانی کند پاسدار زیرساخت قانونی حقوق هسته ای ایران لااقل در آینده است. آینده، چیزی است که نظام جمهوری اسلامی نشان داده درباره آن معامله نمی کند. اینکه توافق نهایی حاصل خواهد شد یا نه، مستقیما وابسته به این است که این 3 مساله چگونه تعیین تکلیف شود. اگر فرض را بر این بگذاریم که در دقیقه 90 دوطرف مجبور به تعدیل دیدگاه های خود خواهند شد، تعدیل بیشتر از جانب طرفی رخ خواهد داد که هزینه های توافق نکردن را بیشتر می داند. اگر تیم مذاکره کننده از هم اکنون پیام های راهبردی را که منتقل می کند درست مدیریت کند، در شب 24 نوامبر کار سختی در پیش نخواهد داشت. حمایت:خروج از رکود تورمی با شفاف سازی اقتصادی «خروج از رکود تورمی با شفاف سازی اقتصادی»عنوان سرمقاله روزنامه حمایت به قلم دکتر عبدالمجید شیخی است که در آن می خوانید؛رییس جمهور در جمع اقشار مختلف مردم مشهد در صحن جامع رضوی اعلام کرد که محاسبات سه ماهه اول سال 93 به ما اعلام می کند که دولت از رکود عبور کرده است. بررسی ابعاد این موضوع محور نوشتار حاضر است که می کوشد تا با نگاهی به برخی از شاخص های اقتصادی این موضوع را واکاوی کند. در شرایط کنونی افت رشد تولید ملی بهترین شاخص فهم میزان رکود در کشور است. قفل شدن جریان تأمین مالی در اقتصاد ملی، شاخص دوم تعیین میزان رکود است. رکود بازارهای کالایی، مالی و خدماتی از دیگر شاخص های تشخیص سطح و میزان رکود در اقتصاد کشور است. با نگاهی به این شاخص ها و نیز با گشتی در بازارهای خرده فروشی در سطح جامعه به وضوح می توان شاهد وجود رکود در اقتصاد کشور بود. یکی از مشکلات مهم اقتصاد ایران در شرایط کنونی این است که تولید متوقف شده است. افت رشد تولید ناخالص داخلی، افت جریان تأمین سرمایه، افت بازار کالاهای سرمایه ای مانند مسکن از مهمترین معضلات اقتصادی است که دامن گیر اقتصاد کشور شده است. اینها به طور خودبه خود نشان دهنده وجود رکود در کشور است. برای تعیین صحت و سقم خروج از رکود باید پرسید که به چه میزان از رکود خارج شده ایم؟ نقطه صفر میان رشد و رکود کجاست که بر مبنای آن بتوان به عبور از رکود اذعان کرد؟ آیا شاخص هایی مثل رشد تولید و نرخ رشد اقتصادی مثبت شده است؟ بر مبنای کدام آمارهای اقتصادی چنین ادعایی می شود؟ باید آمارهای شفاف اقتصادی اعلام شود تا بتوان بر اساس آنها اعلام کرد از رکود فاصله گرفته ایم. این در حالی است که با فقدان راهبرد مشخص در بخش مسکن، این بازار به وضوح دچار رکود است. همچنین به طور مشخص بازار صنعت در خوشبینانه ترین حالت، دچار سکون است. حتی اعلام مواضع متناقض در بخش های مختلف، اقتصاد را با سردرگمی مواجه ساخته است. در واقع این خطر بزرگی برای اقتصاد است. همچنان مطالبات معوق در حال رشد است. تاکنون علامت روشن و واضحی درخصوص کاهش سطح مطالبات بانکی ارائه نشده است. همان طور که گفته شد شاخص های متعدد اقتصادی بیانگر وجود رکود هستند. آنچه در اینجا اهمیت می یابد ارائه راهکار و پیشنهاد برای خروج از رکود است. دولت می بایست در این شرایط تشکل های اقتصادی ایجاد کند تا بتواند شرایط ایجاد شغل و اشتغال زایی را فراهم نماید. دولت در کنار تحرک بخشیدن به ابزارهای مالی، باید تشکل های اقتصادی موجود را نیز تقویت نماید. همچنین باید موانع فعالیت این تشکل ها را رفع کند. همچنین دولت بر حسب فلسفه وجودی هر وزارتخانه در بخش های کلیدی اقتصادی باید گزارشی از ایجاد تشکل های اقتصادی ارائه کند. دولت باید با ایجاد تشکل های اقتصادی جدید و انحصارشکنی از رانت های انحصاری بخش خصوصی، روند خروج از رکود را تسریع بخش
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: جام جم آنلاین]
[مشاهده در: www.jamejamonline.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 118]
-
گوناگون
پربازدیدترینها