محبوبترینها
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1832777140
ناگفته های سردار از زندگی رهبر انقلاب |اخبار ایران و جهان
واضح آرشیو وب فارسی:تابناک: ناگفته های سردار از زندگی رهبر انقلاب
کد خبر: ۴۳۱۱۲۰
تاریخ انتشار: ۱۰ شهريور ۱۳۹۳ - ۱۶:۳۷ - 01 September 2014
به او گفتم همراه من بیا و چون پیرزن بود، او را به قسمت آقایان بردم و گفتم این هم «آقا»! اینجا بنشین و هر وقت خواستی برو . بعد ایستادم از دور او را نگاه کردم.
خودش می گوید: «محشور شدن ما با حضرت آقا به سال 61 برمی گردد که ایشان رییس جمهور بودند و من مسئولیت حفاظت سپاه را برعهده داشتم.»
از طرف سپاه، علی شمخانی به عنوان جانشین فرمانده کل و مسئول اطلاعات نیز در جلسات شورای امنیت کشور شرکت می کردند.
«در همین جلسات بود که بنده نیز گاهی برای گزارش حفاظت از شخصیت ها شرکت داشتم و حضرت آقا از همانجا ما را شناختند و زمانی هم که ایشان برای سرکشی به مناطق جنگی می رفتند، بنده ایشان را همراهی می کردم.»
«سردار محمدحسین نجات» شاید مهمترین مسئولیت خود را در سال 79 بر عهده گرفت: «فرماندهی سپاه ولی امر» که مسئولیت آن، حفاظت از بیت رهبری است و به مدت 10 سال در این مسئولیت ماند.
اگرچه بیشتر نجات را یک چهره امنیتی دور از رسانه می شناسند، اما او با روی خوش به درخواست ما پاسخ مثبت داد و به بیان برخی خاطرات و ناگفته ها از 10 سال زندگی نزدیک با رهبر معظم انقلاب پرداخت.
آنچه می خوانید، خاطراتی است شنیدنی که فرمانده سابق سپاه ولی امر با لهجه شیرین شیرازی در حالی که در برخی دقایق با بغض همراه بود، با حضور در خبرگزاری فارس تعریف کرد.
* نماز عید در پادگان گُلف
یک مرتبه بعد از پذیرش قطعنامه -درست خاطرم نیست که عید فطر بود یا عید قربان- عراق مجددا حمله ای کرده بود و حضرت «آقا» برای سرکشی به پادگان گُلف* آمدند.
جالب است که «آقا» حتی در این وضعیت هم نماز عید را حذف نکردند و به همراه دیگر پاسدارها که حدود 20 نفر بودند، نماز جماعت خواندند و وقتی بنده رسیدم، ایشان در حال خواندن خطبه ها بودند.
(پادگان گُلف - منتظران شهادت - در اهواز در دوران دفاع مقدس به عنوان مرکز فرماندهی جنگ، محورهای عملیاتی خوزستان را اداره می کرد.)
این ستاد در سال 1359 فعال شد. تشکیل اتاق جنگ و فعال شدن اطلاعات و عملیات، اعزام نیرو تشکیل واحدهای جنگ و حضور مسئولین نظام از مشخصات اصلی پادگان منتظران شهادت (گُلف) بوده است. گُلف تا پایان جنگ به عنوان پایگاه فرماندهی و هدایت جنگ مورد استفاده قرار می گرفت.
* وقتی پنیر کوپنی تمام شد
زندگی «آقا» یک زندگی معمولی است.
یکی از برادرها که محافظ ایشان بود، تعریف می کرد در زمانی که اجناس کوپنی بود، هیچ وقت در منزل ایشان ما مثلا پنیر غیر از کوپنی ندیدیم.
یک مرتبه یکی از آقازاده ها که فکر می کنم آقا میثم بود، آمدند تا با محافظ ها صبحانه بخورد. وقتی آمدند دنبال ایشان، «آقا» فرمودند ایشان (فرزندشان) به نان و پنیر علاقه دارند و چون پنیر کوپنی منزل ما هم تمام شده، آمده است با شما نان و پنیر بخورد.
* نان سنگک برای محافظ ها
یکی دیگر از محافظ ها تعریف می کرد که روال کار ما اینطور بود که صبح ها 2 عدد نان سنگگ می خریدیم و به منزل ایشان می آوردیم. بعد از چنددقیقه ایشان بخشی از نان را به یکی از آقازاده ها می دادند تا برای خوردن ما بیاورند.
این برادر محافظ تعریف می کرد ما نشسته بودیم و دیدیم که در اتاق دائم باز و بسته می شود. وقتی مراجعه کردیم دیدیم خود حضرت آقا پشت در هستند و یک سینی چای در دست دارند و چون با دست دیگرشان نمی توانستند در را باز کنند (به دلیل مجروحیت در انفجار) با پای خودشان این کار را می کردند اما در بسته می شد.
این نشان می دهد که رهبر انقلاب در برخورد با افراد دیگر حتی محافظ ها چه رفتاری دارد.
* گلیم کهنه ای که روی دیوار ریاست جمهوری پهن شد
یکی دیگر از برادران تیم حفاظت تعریف می کرد، اوایل دوره ریاست جمهوری ایشان، ساختمان ریاست جمهوری 3 طبقه داشت که طبقه بالای آن خانواده آقا زندگی می کردند، طبقه وسط دفتر کار و طبقه پایین هم محل استقرار محافظ ها بود.
یک روز آقای محمدخان که معاون اجرایی ریاست جمهوری بود آمد و با داد و بیداد به ما گفت خجالت نمی کشید؟ اینجا ساختمان ریاست جمهوری است. این چه گلیمی است که اینجا آویزان کردید؟ این گلیم اصلا ارزش نگاه کردن دارد؟
ما هم گفتیم این گلیم مال ما نیست بلکه خانم ایشان آن را شسته اند و پهن کرده اند تا خشک شود.
این برادر می گفت اشک در چشم آقای محمدخان جمع شد و گفت آیا واقعا در منزل رئیس جمهور چنین گلیمی استفاده می کنند؟
* اگر پیکان «ضدگلوله» می شد...
یک مرتبه حضرت آقا من را صدا کردند و گفتند آقای نجات! هر چه ماشین شیک و خارجی در تیم حفاظت بنده وجود دارد، همه را خارج کنید و هیچ کدام دیگر نباشد.
بعد به من گفتند اگر «پیکان» قابلیت ضدگلوله شدن را داشت، من می گفتم سوار آن شوم اما اگر پیکان نمی شود، یک ماشینی باشد که مدل آن کمی بالاتر است. چیزی بیشتر از حد ضروری نباشد. در غیر این صورت خود شما باید فردای قیامت پاسخگو باشید و من مسئولیت آن را بر عهده نمی گیرم.
بعد از اتمام حجت «آقا» بود که بنده حدود 20 خودرو را جمع کردم و دادم رفت.
* پذیرایی تنها با یک خورشت
نوع میهمانی های ایشان که اقوام یا آشنایان شان می آیند، طوری است که فقط یک نوع غذا بر سر سفره قرار می دهند.
خود ایشان می گفتند پدر و مادر بنده این قرار را گذاشته بودند که اگر میهمان برایشان آمد، یک نوع پلو و دو نوع خورشت بر سر سفره بگذارند اما بنده و خانم قرارمان این است که فقط یک نوع پلو و یک نوع خورشت باشد.
من هم در طول خدمتم که گاهی بر سر سفره میهمانان ایشان و یا مقامات کشوری حضور داشتم، هیچ گاه بیش از یک نوع غذا ندیدم.
* فرزندان «آقا» سوار چه ماشینی می شوند؟
هیچ کدام از فرزندان «آقا» شغل اقتصادی ندارند و از مشاغل اقتصادی منع شده اند.
منزل آنها استیجاری و حداکثر یک آپارتمان 2 خوابه با متراژ 70 تا 100متر است و حتی خود آقازاده ها هم در گذشته اصرار داشتند که با پیکان تردد کنند و امروز هم همه آنها فقط با ماشین پراید رفت و آمد دارند.
* گشت زنی 2ساعته در «بم» با لباس مبدل
روزی که بم زلزله آمد، صبح جمعه بود. فردای آن روز یعنی شنبه قبل از ظهر، «آقا» بنده را صدا کردند و گفتند من می خواهم امروز به بم بروم.
ما گفتیم امروز امکانش نیست و ایشان فرمودند حداکثر تا فردا وقت دارید تا مقدمات کار را فراهم کنید.
ما هم آماده شدیم و فردای آن روز یعنی یکشنبه ایشان با لباس مبدل و یک کلاه پشمی که بر سرشان بود، با یک وانت 2کابین حدود 2 ساعت در شهر چرخیدند و هیچ کس ایشان را نشناخت و حتی فرماندار هم که به فرودگاه آمده بود، خبر نداشت.
یک ماه از این ماجرا گذشت و آقا مجددا به بم سفر کردند. چند ماه بعد هم که ایشان به کرمان رفتند، مجددا از بم بازدید کردند.
حضرت آقا با همه وسائل اعم از قطار، هواپیما و ماشین مسافرت می کنند و گاهی هم که امکانش باشد، با هواپیمای عادی سفر می کنند.
* کاش یک نفر روضه می خواند
ایشان یک منشی داشتند به نام آقای «محمدی دوست» که ریش بلند سفیدی داشت و از قبل از انقلاب با «آقا» آشنا بود و از دوره ریاست جمهوری ایشان هم منشی گری دفتر «آقا» را بر عهده داشت.
یک بار که یادم هست با اتوبوس به سفری رفته بودیم، در راه به ما خبر دادند آقای محمددوست فوت کرده اند.
ما تصمیم گرفتیم تا پایان سفر به «آقا» چیزی نگوییم چون آقا ایشان را بسیار دوست داشتند.
بعد از نماز مغرب و عشا، آقای وحید رفتند و خبر فوت آقای محمدی دوست را به ایشان دادند که «آقا» خیلی درهم شدند.
وقتی به جایی رسیدیم که می خواستیم از هم جدا شویم و ایشان به منزلشان تشریف ببرند، گفتند خوب بود کسی روضه ای می خواند و ما قدری گریه می کردیم.(با بغض)
عرض کردم اتفاقا بعد از نماز مغرب و عشا، بچه ها زیارت عاشورا داشتند، کاش همانجا گفته بودیم اما متاسفانه زمان گذشت.
بعد «آقا» نکته ای فرمودند که بسیار آموزنده بود.
فرمودند آقای محمدی دوست رفت و هر چه تلاش کند دیگر نمی تواند به این دنیا برگردد.
بعد مثالی زدند و فرمودند که این قضیه مانند این است که ما یک اسب راهوار با یک خورجین بزرگ داشته باشیم و به ما بگویند از اینجا تا گمرک که حدود یک کیلومتر است، زمین پر از اشرفی و طلا و جواهر است و شما تا رسیدن به گمرک می توانید هرچه بخواهید جمع کنید اما وقتی به گمرک رسیدید، دیگر نمی توان برگشت.
شما سوار بر اسب هستید و می خواهید پیاده شوید و جواهر جمع کنید اما می گویید بگذار قدری جلوتر بروم. وقتی به خود می آیید که به گمرک رسیدید و هیچ چیزی جمع نکردید و اجازه برگشت هم نمی دهند.
این دنیا مانند همان اسب است و باید هر چه می توانید ثواب جمع کنید. بعد فرمودند بنده که رهبر هستم مسئولیت سنگین تری خواهم داشت و سنگینی این بار برای هر کسی به میزان مسئولیتی است که دارد.
* گزارشی که «رهبر» را ناراحت کرد
خوشحالی ایشان زمانی است که کاری یا اقدامی صورت می گرفت که نفع آن به مردم می رسید.
مثلا وقتی آقای احمدی نژاد موضوع یارانه ها را عملی کردند، ایشان فرمودند یک مرتبه در اواخر دولت آقای خاتمی گزارشی برای من آوردند و یک رقمی را گفتند که اینها در کشور به نان شب محتاجند و شب ها گرسنه می خوابند.
«آقا» فرمود آن شب من تا صبح خوابم نبُرد. بعدها وقتی آقای احمدی نژاد این اقدام را انجام دادند، من حساب کردم که به این ترتیب، لااقل عده ای که آقای خاتمی گفتند، دیگر شب ها گرسنه نمی خوابند.
این نوع اخبار و اقدامات که تسهیلاتی برای مردم فراهم می کند، موجب خوشحالی ایشان می شود.
* آرزویی که برآورده شد
یک مرتبه به زابل رفته بودیم و «آقا» علاوه بر دیدارهای معمولی، یک دیدار هم با خانواده شهدا داشتند.
معمولا در دیدار با خانواده شهدا، تعداد خانم ها بیشتر است. برای همین وقتی قسمت خانم ها پرشده بود، قسمت آقایان هنوز چند جای خالی داشت.
من در حیاط راه می رفتم که می دیدم یک پیرزنی سرگردان آنجا ایستاده است. به او گفتم چرا اینجا ایستادی؟ گفت آمده ام «آقا» را ببینم ولی نمی شود چون جا نیست و من در حیاط مانده ام.
به او گفتم همراه من بیا و چون پیرزن بود، او را به قسمت آقایان بردم و گفتم این هم «آقا»! اینجا بنشین و هر وقت خواستی برو. بعد ایستادم از دور او را نگاه کردم.
دیدم مانند کسی که در مقابل یک امامزاده ایستاده شروع به صحبت کرد و 10 دقیقه این حالت طول کشید و بعد گفت کار من تمام شد، می خواهم بروم.
آن شب «آقا» فرمودند که قصد دارند به منزل چند شهید هم سرکشی کنند. یک کوچه ای انتخاب می شد و در آن کوچه به منزل چند شهید می رفتند.
جلوی یکی از خانه ها که رسیدیم، پیرزنی با چادر نماز در را باز کرد و شعری خواند با این مضمون که «خوش آمدی و خوشم آمد از آمدنت...» بعد به «آقا» گفت با آمدنتان روحم را شاد کردید. من امروز برای دیدن شما آمده بودم، اما چون جا نبود، در حیاط ماندم تا اینکه یکی از محافظ های شما مرا به داخل آورد. بعد گفت فکر نمی کردم شما یک روزی به منزل ما بیایید.
منزل این پیرزن یک خانه کوچک با 2 اتاق بود که یک اتاق را به یکی از خانم های همسایه که شوهرش فوت کرده بود، داده بود.
یک آقایی هم آنجا حضور داشت. حضرت آقا فرمودند ایشان کیست؟ پیرزن گفت پسرم است.
«آقا» سؤال کردند شغلشان چیست و او جواب داد استاد دانشگاه هستم.
فرزند دیگر این پیرزن شهید شده بود و فرزند دیگرش هم اگر اشتباه نکنم پزشک بود.
بعد هر چه آقا گفت که شما چه نیازی دارید، پیرزن جواب داد هیچ! فقط دلم می خواست شما را ببینم که دیدم. اگر امشب بمیرم، به همه آرزوهایم رسیده ام.
«آقا» رو کردند به ما و گفتند استغناء طبع را ببینید؛ با این وضع زندگی و با اینکه مادر یک شهید است، هیچ توقعی از نظام ندارد. اینها سرمایه واقعی کشور هستند.
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: تابناک]
[مشاهده در: www.tabnak.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 52]
-
سیاسی
پربازدیدترینها