تبلیغات
تبلیغات متنی
آموزشگاه آرایشگری مردانه شفیع رسالت
دکتر علی پرند فوق تخصص جراحی پلاستیک
بهترین دکتر پروتز سینه در تهران
دستگاه آب یونیزه قلیایی کره‌ای
محبوبترینها
راهنمای انتخاب شرکت‌های معتبر باربری برای حمل مایعات در ایران
چگونه اینورتر های صنعتی را عیب یابی و تعمیر کنیم؟
جاهای دیدنی قشم در شب که نباید از دست بدهید
سیگنال سهام چیست؟ مزایا و معایب استفاده از سیگنال خرید و فروش سهم
کاغذ دیواری از کجا بخرم؟ راهنمای جامع خرید کاغذ دیواری با کیفیت و قیمت مناسب
بهترین ماساژورهای برقی برای دیسک کمر در بازار ایران
بهترین ماساژورهای برقی برای دیسک کمر در بازار ایران
آفریقای جنوبی چگونه کشوری است؟
بهترین فروشگاه اینترنتی خرید کتاب زبان آلمانی: پیک زبان
با این روش ساده، فروش خود را چند برابر کنید (تست‌شده و 100٪ عملی)
خصوصیات نگین و سنگ های قیمتی از نگاه اسلام
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1872064253
گفتوگوی فارس با آزاده جانباز گچسارانی: وعده آزادیم را در عالم خواب از حضرت علی‌اکبر (ع) گرفتم
واضح آرشیو وب فارسی:فارس: گفتوگوی فارس با آزاده جانباز گچسارانی:
وعده آزادیم را در عالم خواب از حضرت علی‌اکبر (ع) گرفتم
آزاده جانباز گچسارانی گفت: در عالم خواب حضرت علی‌اکبر (ع) وعده آزادی از اسارت رژیم بعث عراق را به من دادند.
به گزارش خبرگزاری فارس از گچساران، سیدمحمدکریم موسوی متولد سال 1347 آزاده و جانباز 30 درصد جنگ تحمیلی از گچساران است که اکنون ریاست کانون فرهنگی بازنشستگان سپاه پاسداران گچساران را برعهده دارد. درباره ایام اسارت این آزاده جانباز گفت‌وگویی با وی ترتیب داده‌ایم که ماحصل آن را می‌خوانید: فارس: در چند سالگی به جبهه اعزام شدید؟ اولین منطقه عملیاتی که حضور یافتید کجا بود؟ درطول جنگ در مناطق عملیاتی جنوب و غرب کشور بودیم. 14 ساله بودم که برای نخستین‌بار به‌عنوان بسیجی به مناطق جنگی کردستان اعزام شدم و در منطقه جوانرود کرمانشاه و کوه‌های سر به فلک کشیده کردستان مستقر شدیم. در آنجا وقتی اسلحه بین نیروها تقسیم می‌کردند نوبت به من که رسید فردی که اسلحه توزیع می‌کرد نگاهی به من انداخت و با خنده گفت «با کدوم اسلحه میتونی کار کنی، این سلاح‌ها که هرکدوم دو برابر خودته؟» من هم گفتم میتونم و میخام بجنگم. فارس: همین‌طور نیروی بسیجی ماندید و جنگ کردید؟ بعداز مدتی که به عنوان نیروی بسیجی در جنگ حق علیه باطل مبارزه می‌کردم، تصمیم گرفتم وارد تشکیلات سپاه پاسداران شوم و به عضویت سپاه پاسداران انقلاب اسلامی گچساران درآمدم. تا اینکه پس از مدتی همراه با دیگر هم‌رزمان دلیر هم‌استانی به جبهه اعزام شدم و در چندین عملیات حضور داشتم. فارس: کی و کجا اسیر شدید؟ سال 67 در منطقه جزیره مجنون بودیم که دشمن ما را محاصره کرد و به اسارت در آمدیم. فارس: بیشتر توضیح دهید؟ دشمن در آن عملیات به طور مستقیم نتوانست ما را به اسارت در بیاورد، بلکه پاتکی زد و از هوا به زمین هلیبرد کردند. آبراهی پشت سرمان بود که قطع شد و به این واسطه دشمن هجوم آورد و ما را به اسارت برد. فارس: بعد از اسارات شما را کجا بردند؟ نحوه برخوردشان چطور بود؟ غروب بود که ما را از خاک خودمان به عراق بردند و در بین راه برخوردهای وحشیانه و سخت دشمن شروع شد و ما را بسیار شکنجه کردند. دوستان و هم‌رزمانی که براساس اصابت تیر و ترکش زخمی بودند بسیار درد می‌کشیدند و تحت فشار بودند. فارس: شما را کجا بردند؟ ما را به بغداد بردند و حدود 12 روز در سیاهچاله‌های زندان مرکزی عراق نگه داشتند که در این مدت رژیم بعث عراق جهت کسب اطلاعات و گزارشها ما را تحت فشار شکنجه قرارمی‌داد تا بتوانند آنچه را مدنظرشان است از زبان ما بیرون بکشند که خوشبختانه بچههای ما آنقدر جوانمرد و با شهامت بودند که در طول 12 روز شکنجه در برابر دشمن مقاومت و ایستادگی کردند. دراین مدت نه آبی و نه غذایی نبود، بدون هیچ امکاناتی فقط یاری خدا و دعای مردم و امام راحل عزیزمان بود که ما را زنده نگهداشته بود. فارس: تا کی شما را در سیاهچاله‌های زندان نگه داشتند؟ بعد از 12 شبانهروز تصمیم گرفتند که ما را به جای دیگری ببرند که بعد از ساعاتی متوجه شدیم قرار است ما را به اردوگاه انتقال دهند. بعد از شکنجه‌های آن 12 روز و اتفاقاتی که در بین راه تا اردوگاه برای ما افتاد فهمیدیم که در واقع اسارت برای ما زندگی دوباره است. زندگی در اسارت در جای خود شیرین است به دلیل اینکه زندگی در اسارت را از امام سجاد (ع) و حضرت زینب کبری (س) یاد گرفته‌ایم و افتخار میکنیم که توانستیم حداقل ذرهای از راه آن امامان معصوم (ع) را ادامه دهیم که امیدوارم از ما بپذیرند و مورد شفاعت قرارمان دهند. فارس: لحظه حضورتان در اردوگاه چطور بود؟ زمانی که به درب اردوگاه رسیدیم جلوی درب ورودی تا درب اصلی ساختمان اردوگاه در دو طرف ما سربازان درجهدار عراقی، ستونی ایستاده و همان به اصطلاح دیوار مرگ را تشکیل داده بودند و در آن مسیر با انواع وسایل بر سر و صورت ما می‌زدند تا به ساختمان می‌رسیدیم و در اردوگاه رومادیه 13 مستقر شدیم. فارس: صلیب سرخ برای شما چه کاری انجام داد؟ ما تا سه ماه بدون شناسنامه اسیری بودیم و مفقود به حساب میآمدیم و بعد از این مدت سازمان صلیب سرخ آمد و ما را تحت شناسایی قرارداد که این باعث شد دیگر دست عراقیها بسته شود و دیگر نتوانند بچههای مارا از بین ببرند و اگر هم کسی کشته می‌شد، اسم و کدی که روی پیراهنها بود را برداشته و به طریقی به خانوادهها و سازمان میرساندیم. فارس: طی مدت اسارت توانستید با خانوادههایتان ارتباط برقرار کنید؟ بعد از 3 الی 4 ماه نامه‌ای در حد دو سطر با محتوای این که ما سالم هستیم و فلان جا اسیریم همراه با کدی که به عنوان اتیکت روی پیراهنمان زده بودند، فرستادیم. فارس: آیا لوازم اولیه در اختیار شما قراردادند؟ از دشمن نمیتوان توقعی داشت زیرا او دشمن قسم خورده است و زندگی اسارت هم با زندگی شخصی و معمولی فرق دارد و در سختترین شرایط بدون آب و غذا زندگی میکردیم. دو پتوی نظامی به ما دادند و در طول 26 ماه اسارتم یک نوع صبحانه خوردم چه برسد به افراد قدیمیتر. فارس : وضعیت بهداشت در آسایشگاهها چگونه بود؟ در آنجا رسم بر این بود که اسرا باید سر و صورت خود را با تیغ می‌زدند و من برای اولین بار میخواستم تیغ به صورتم بکشم. یک عدد تیغ با یک اتاق کوچک در اختیار 95 نفر قرار دادند که در این آسایشگاه تحت فشار و با کمبود جا و مکان برای این تعداد، باید سر و صورتمان را با تیغ میزدیم و من درست یادم هست که سیوپنجمین نفری بودم که همان یک عدد تیغ را به صورت میکشید. آن هم با حساب اینکه بچه‌ها خیلی هوای مارا داشتند و حرمت می‌کردند به این دلیل توسط دشمن شناسایی شده و بیشتر تحت فشار بودیم. پس از اصلاح، سر و صورت من کاملا خونی شد و در این وضعیت بهداشتی بچههای ما دلاورانه ایستادگی می‌کردند. فارس: منظورتان از شناسایی چیست؟ دشمن نسبت به پاسداران، روحانیون و بسیجیان تنفر شدیدی داشت و به همین علت در جستوجو و شناسایی این افراد بسیار تلاش می‌کردند و تا متوجه میشدند یکی از آن اعضا در جمع هست با هر چه که به دستشان میرسید از جمله کابل برق، آهن، آرموترو... آنها را می‌زدند و من بین بچههایی که همراه هم بودیم اگر اولین نفر نبودم، دومین نفری بودم که سپاهی و به قول آنها فرمانده بودنم لو رفت. فارس: چطور شناسایی شدید؟ در یک سلول کوچک حدود 15 الی 20 نفر، من و مصیب قادری از هم‌رزمان همشهریم در ردیف اول نشسته بودیم که افسر عراقی در را باز کرد و با اشاره از من خواست که با او بیرون بروم و وقتی از در بیرون رفتم متوجه فردی که مرا لو داده بود شدم. آن روز خیلی ما را شکنجه کردند و چون مرا به عنوان مسئول شناسایی کرده بودند مطالبی را میخواستند که من با یاری خدا و به حرمت جد بزرگوارم و دعای خیر مردم و امام راحل در آن موقعیت توانستم ایستادگی و مقاومت کنم و هیچ حرفی حتی در حد یک جمله از آنچه مد نظر دشمن بود را نگویم. البته بقیه دوستان هم صبورانه مقاومت کردند و پای تمام فشارهای دشمن ایستادگی داشته و اجازه ندادند دشمن کوچکترین مساله مورد نظرش را از ما بگیرد. فارس: روزهایتان چطور می گذشت؟ دشمن اجازه نمی‌داد برنامههای فرهنگی یا تفریحی داشته باشیم و بچه‌ها خودشان هنرمندانه از طریق خطاطی، نقاشی، مطالعه و... خود را سرگرم می‌کردند. بعد از گذشت زمان که قرآن و دعا در اختیار ما قرار نمیدادند با فشاری که بچه ها وارد می‌کردند یک‌سری کتاب دادند که کفاف آن همه بند و اردوگاه و جمعیت را نمی‌داد. در این راستا بچه‌ها خودشان دعای جوشنکبیر، کمیل و توسل، عاشورا را که حفظ بودند روی کاغذ مینوشتند و بین اسرا پخش می‌کردند. فارس: اجرای برنامههای عزاداری و مراسم مذهبی چطور بود؟ برنامههای مذهبی به ویژه ماه محرم را تحت فشار و شکنجه دشمن برگزار میکردیم. عراقیها در طول یک سال فقط یک روز و آن هم روز مبعث رسول‌الله (ص) که به قول خودشان مسلمانی می‌کردند و آن روز اجازه میدادند ما با دوستان هم‌استانی در بندهای دیگر ملاقات و دیدار کنیم. فارس: وضعییت بیماران چگونه بود؟ به آنها رسیدگی می‌شد؟ مسئله بهداشت در حد صفر بود و اگر هم کسی بیمار می‌شد جز خداوند متعال و عباداتی که در سیاهچالهها انجام میداد کسی به دادش نمیرسید. وگرنه حکومت عراق اصلا اجازه درمان نمی‌داد و اگر هم درمانی بود در حد خیلی جزئی. خیلی وقتها داروی اشتباهی میدادند و آمپولها را ایستاده و سرپایی به پای بچه‌ها تزریق می‌کردند. فارس: از کارهایی که پنهانی انجام میدادید، بگویید؟ آنقدر وضعیت در اردوگاه بد و امکانات کم بود که ما حتی یک لیوان آب جوش هم نداشتیم که چای یا همان شیرخشکهایی که میدادند را درست کنیم و بخوریم که بچه‌ها با تدابیر و خلاقیتهایی که بکار میگرفتند به نوعی مشکلات را برای خود حل می‌کردند. یک‌بار که آب جوشی نبود و بچه‌ها به آن نیاز داشتند، با اختراع عجیبی از طریق امکانات ناچیزی که در دست داشتند دوتا سیم برق پیدا کردند و دو تکه ورق حلبی درست کردند به صورت المنت برقی و المنت را در سطل آبی قرار میدادیم و سیم را به برق میزدیم تا این آب ظرف 5 دقیقه یا شاید هم کمتر جوش میآمد. فارس: خاطرهای از دوران اسارت؟ خاطرات که بسیار است ولی خاطرهای که تعریف میکنم مربوط به جلسهای است که سازمان صلیب سرخ در سرکشی از اردوگاه برگزار کرد و من به‌عنوان خدمتگزار در یکی از اردوگاهها در آن جلسه حضور داشتم. در آنجا به یکی از قدیمیترین اسرای حاضر در جلسه گفتم شما هم از لحاظ سنی و هم از لحاظ مدت اسارت از ما جلویی، یه نصیحت، یک خاطره و یا حرفی که بتواند ما را دلگرم کند و از اسارت خسته نکند برایم بگویید. آن اسیر قدیمی گفت: «من که دلم خون است، چرا دل دیگران را خون کنم.» این مطلب خیلی برای من سنگین بود، چون فهمیدم راه سختی پیش رو دارم و نگران بودم که آیا میتوانم شرمنده امام (ره) و مردم عزیز کشور نشوم. فارس: خبر تلخ در دوران اسارت؟ خبری که ما را بسیار تحتتاثیر قرار داد و نگران کرد خبر رحلت حضرت امام خمینی (ره) بود که همه اردوگاهها را عزادار و غمزده و فضای سنگینی را بر اردوگاه حاکم کرد. حضرت امام (ره) در پیامی قبل از رحلت فرموده بودند که اگر اسرا بازگشتند سلام مرا به آنها برسانید. فارس: خاطرهای که متحولتان کرده باشد؟ شبی از ایام دهه محرم بود و ما نوحهسرایی و زیارت عاشورا خواندیم و نیمهشب در آسایشگاه در 3 ردیف استراحت میکردیم که به خواب رفتم و در عالم خواب حضرت علی‌اکبر (ع) را دیدم که در خواب به من وعده دادند که به زودی آزاد میشوی و خبر خوشی به شما میرسد که درست یک ماه بعد از آن خواب، خبر آزادی اسرا از جراید عراق به ما رسید. فارس:خبر آزادی از طریق روزنامه به شما رسید؟ بعد چه شد؟ وقتی خبر آزادیمان را از طریق روزنامهها فهمیدیم از طرفی خوشحال و به لحاظی ناراحت بودیم، خوشحال از اینکه از چنگال رژیم بعث عراق آزاد و به آغوش میهن اسلامیمان برمیگشتیم و نگران از اینکه نکند با آزادی، از این فضای معنوی و بااخلاص دور شده و غرق دنیاطلبی بشویم. ما از طریق صلیب سرخ ثبتنام کردیم که بعضی از اسرا از طریق راههای زمینی و بعضی هوایی به میهن برگشتند و من نیز از راه هوایی منتقل شدم. فارس: استقبال هم‌وطنان چگونه بود؟ وقتی هواپیما در زمین فرودگاه مهرآباد فرود آمد همه بچه‌ها برخاک وطن بوسه زدیم و سجده شکر بجا آوردیم و با استقبال خوب و پرشور مردم روبهرو شدیم و وقتی که وارد ساختمان فرودگاه شدیم، بعد از تشریفات خبرنگاران دور ما حلقه زدند و از اسیری که کم سن و سالتر از همه بود پرسیدند «اگر الان به شما بگویند دوباره جنگ شده است، حاضری دوباره شرکت کنی؟» و آن رزمنده آزاده گفت «نیم‌ساعت است که به خاک میهن آمدم اما اگر جنگ شود بدون آن که به خانه رفته و با خانوادهام دیدار کنم، از همینجا به منطقه برمیگردم.» اینها همه نشان از شهامت و اخلاص رزمندگان داشت. فارس: دوران اسارت چه نتیجهای برای شما داشت؟ خودسازی، استقامت، روحیه شهادتطلبی، جهاد فی سبیل‌الله. فارس:تقاضای شما از مسئولان؟ از مسئولان کشوری، خدمت صادقانه برای مردم و پشتیبان ولایت مطلقه فقیه بودن و از مسئولان شهرستانی نیز توقع هست که واقعا به فکر عمران و آبادی شهرمان و مساله بیکاری جوانان باشند. فارس: کلام آخر؟ بعضی از هم‌رزمان و دوستان ما جانباز و در سنین پیری هستند که انتظار میرود و خواهشمندم مسئولان نسبت به حال آنها بیشتر رسیدگی کنند و امکانات رفاهی و هزینههای درمانی بیشتری در اختیارشان قرار دهند. ================ گفتوگو از پریسا خمیسی ================ انتهای پیام/82022/گ۴۰
93/05/28 - 03:26
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: فارس]
[مشاهده در: www.farsnews.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 55]
-
گوناگون
پربازدیدترینها