تبلیغات
تبلیغات متنی
آموزشگاه آرایشگری مردانه شفیع رسالت
دکتر علی پرند فوق تخصص جراحی پلاستیک
بهترین دکتر پروتز سینه در تهران
محبوبترینها
راهنمای انتخاب شرکت‌های معتبر باربری برای حمل مایعات در ایران
چگونه اینورتر های صنعتی را عیب یابی و تعمیر کنیم؟
جاهای دیدنی قشم در شب که نباید از دست بدهید
سیگنال سهام چیست؟ مزایا و معایب استفاده از سیگنال خرید و فروش سهم
کاغذ دیواری از کجا بخرم؟ راهنمای جامع خرید کاغذ دیواری با کیفیت و قیمت مناسب
بهترین ماساژورهای برقی برای دیسک کمر در بازار ایران
بهترین ماساژورهای برقی برای دیسک کمر در بازار ایران
آفریقای جنوبی چگونه کشوری است؟
بهترین فروشگاه اینترنتی خرید کتاب زبان آلمانی: پیک زبان
با این روش ساده، فروش خود را چند برابر کنید (تست‌شده و 100٪ عملی)
خصوصیات نگین و سنگ های قیمتی از نگاه اسلام
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1867908590
خبرهایی که خبر نیستند - داود میاندهی *
واضح آرشیو وب فارسی:ایرنا: خبرهایی که خبر نیستند - داود میاندهی * 17مرداد به عنوان روز خبرنگار، فقط مناسبت و فرصتی 24 ساعته برای تبریک و خداقوت گفتن به جامعه رسانه نیست؛ که هر چند لازم است، اما کافی نیست. بهتر است به بهانه این مناسبت برخی سیب ها و چشم انداز پیش روی حوزه کاری خبرنگاران بیشتر مورد توجه قرار گیرد.
نامگذاری روز خبرنگار به یاد شهادت محمود صارمی همکار ایرنا، فرصتی است تا خبرنگاران و مشکلات انبوه رسانه ها به عنوان چشم بینای ملی، خود نیز دیده شوند.
در این میان، مهمترین نیاز روز حوزه رسانه ای کشور، رفع مشکلات ساختاری و پایه ای است که رسیدن به آن برای بین المللی شدن رسانه های ایران، ضروری است.
این برداشت عمومی همه خبرنگاران است که در روزهای نخست و هنگامی که خبرنگار خطاب می شدند، همراه آن همه اشتیاق و احساس شیرین خبرنگاری، هیچگاه استادان، خبرنگاران تازه کار را درکوران خبری زمان، به حال خود رها نمی کردند.
کار به جایی رسیده بود که حتی در تایپ خبر اگر بین دو واژه فاصله ای بیشتر از استاندارد اضافه می شد، مورد عتاب قرار می گرفتند و هر چند اخم می کردند، اما می دانستند که برای یادگرفتن باید تحمل کرد.
چه خبرها که مهر «بی ارزش» می خورد و چه هشدارهایی کاری که داده نمی شد و بدترین واقعه برای خبرنگاران آن بود که مطلبی بی ارزش خبری تهیه می شد.
همه چیز نظم و چارچوب داشت تا خبرنگاران کنار دست دبیران بیاموزند و این چارچوب چیزی نبود جز نگاه پدرانه و استادانه دبیران خبر که با احساس مسئولیت و تعهدی که قبل کرده بودند، این وظیفه حرفه ای را انجام می دادند.
روزها و سال های بسیاری از این رابطه شاگرد و استادی گذشته و تغییرات بسیاری در این زمینه رخ داده است.
اکنون شیوه آموزش کنارمیزی و حضوری خبر توسط دبیران به خبرنگاران کمرنگ تر شده است.
نیم نگاهی به عنوان های خبرهای روزنامه ها و خبرگزاری ها کافی است تا بسیاری از مطلب های غیرخبری و شعاری را به نام خبر ببینیم و به این بیاندیشیم که چطور در این سال ها غیرخبری ها به نام خبر در رسانه ها جا افتاده اند.
بیشتر عنوان های خبری رسانه ها به جای خبر (حتی با همان تعریف های سنتی خبر که ارزش خبری و مخاطب داشته باشد) مملو از مطالب غیرمرتبط با خبر و اطلاع رسانی شده است.
در این عنوان های خبری نسبت مطلب های کلیشه ای با عبارت شناخته شده «وی گفت:» و «وی اظهارداشت:» چندین برابر خبرهاست و این رویه نه تنها رو به اصلاح نیست بلکه در حال تشدید نیز است.
شکل گیری این پدیده علت های مختلفی دارد اما اگر بخواهیم به مهمترین آنها بپردازیم باید به موارد زیر اشاره کرد:
1- افزایش حجم مطلب های ارسالی سازمان ها به رسانه ها با نام و عنوان خبر:
در یکی دو دهه اخیر با توانمندتر و علمی تر شدن روابط عمومی ها افق های بسیار امیدوار کننده ای پیش روی این واحدها ایجاد شد که ارزشمند است.
روابط عمومی ها همواره منتقد مشکلات و مسائل مختلفی بودند که برخی همچنان باقی است، اما در چند سال اخیر شاهد تحولاتی در بیشتر سازمان ها از این منظر بوده ایم.
با این تحولات به طور طبیعی ارسال مطلب به رسانه ها، دعوت رسانه ها برای نشست های مطبوعاتی و مصاحبه های مختلف و ... بیشتر شده است.
در این شرایط از کوچکترین مراسم و آیین اداری که مسئولان دولتی یا غیر دولتی در آنها سخنرانی می کردند، مطالبی با عنوان خبر تهیه و به رسانه ها ارسال می شود.
در بیشتر این آیین ها همچنین خبرنگاران برای پوشش دعوت می شوند در حالی که بیشتر این آیین ها هیچ جنبه خبری جز سخنان کلیشه و شعاری مدیران ندارد یا اینکه خبرنگاران به رسم عادت به نوشتن سخنان مقام ها، کمتر به جنبه های خبری این نوع آیین ها می پردازند.
هر چند فراگیرتر و علمی شدن فعالیت روابط عمومی ها لازم می نماید و حتی هنوز هم خلاءهای بسیاری در این زمینه وجود دارد و در موارد بسیاری برخی خبرهای مهم نیز توسط این واحدها در اختیار رسانه ها قرار می گیرد، اما سیاستگذاری برای مغفول نماندن خبر در خروجی های خبری اولویت بالاتری دارد.
2- نوع قراردادهای کاری خبرنگاران:
با رواج قراردادهای خرید خبر در چند سال اخیر، رسانه ها در واقع خود را در تور خبرنگاران گرفتار کردند و این خبرنگاران بودند که با نام خبر هر مطلبی را به رسانه تحمیل می کردند تا آمار خبر و در نهایت دستمزد بیشتر شود.
در این میان دبیران و مدیران خبر چقدر می توانستند مطالب غیرخبری را منتشر نکنند؟ و در این رهگذر آنچه کمتر مورد توجه قرار گرفت کیفیت بود که فدای کمیت شد.
با توجه به ضرورت های روز کاری و گسترده شدن فعالیت رسانه ها، نمی توان مخالف کامل قراردادهای خرید خبر بود، اما این نوع قرارداد برای شرایط و زمان های خاص کارکرد دارد؛ آن هم در شرایطی که فرآیندی برای جلوگیری از کمیت گرایی صرف به جای کیفیت در تولید خبر وجود داشته باشد.
3- حذف ضوابط جذب خبرنگار:
گرفتن کارت خبرنگاری در برخی رسانه ها خیلی آسان شده است.
امروز متقاضیان فعالیت در عرصه های مختلف از جمله طبابت، وکالت، مهندسی یا حتی صنوف و مشاغل آزاد نمی توانند به آسانی مجوز ورود به این حوزه ها را بگیرند.
اگر کسی دانش آموخته پزشکی یا وکالت و مدرک و حتی مهارت هم داشته باشد، نمی تواند وارد حوزه ارائه خدمات شود، جز آنکه از مرجع یا مراجع مسئول مجوز بگیردو آنگاه در قبال فعالیت هایش مسئولیت دارد و باید پاسخگو باشد.
خبر و رسانه نیز امروز یک عرصه تخصصی مهم و بسیار مهم است که خروجی آن با امنیت ملی نیز گره خورده است؛ نمی توان این جایگاه را با صنف های دیگر مقایسه کرد، اما دیگر کسی هم نمی تواند مدعی شود که بگذاریم راحت هر فردی با هرتخصص و مهارتی بدون طی فرآیندهای خاص وارد این حوزه شود، زیرا آسیب های آن قابل جبران نیست.
در همه کشورهای توسعه یافته نیز چنین است و حرفه خبرنگاری این جایگاه مهم را دارد.
پاسخ به اینکه «چرا در ایران هنوز به این مرحله نرسیده ایم و چه هنگامی خواهیم رسید» را به متولیان وامی گذاریم، اما می توان تاکید کرد که ورود آزادانه افراد با هر مدرک و توصیه نامه ای به عرصه رسانه و دریافت مجوز مرتبط، عامل مهم فضای کنونی عیرحرفه ای در رسانه ها و خبرها است.
4- نداشتن برنامه برای نیروی انسانی حوزه رسانه:
سخن داغ مدیران بیشتر رسانه ها، نبود ساختار و کادر نیروی انسانی منسجم است.
برخی مدیران که برای تربیت نیروی انسانی هم برنامه دارند، از این قضیه مستثنی نیستند، زیرا می گویند به علت شرایط کار خبر در کشور حتی اگر اصرار به این رویکرد داشته باشیم، ماندگاری نیرو در رسانه به پایین ترین سطح خود رسیده و خبرنگاری که بعد از 10 سال به تجربه لازم رسیده به محض دریافت پیشنهاد برای کار در روابط عمومی ها یا سازمان ها، کار خبر را رها می کند.
اینک ماندگاری نیروی انسانی در حوزه خبر تنها به بخش دستمزد و امور مالی نیز منحصر نیست، بلکه عوامل دیگری نیز در این قضیه دخیل شده اند که باید برای آن چاره اساسی اندیشیده شود.
این درحالیست که بخش قابل تاملی از رسانه ها حتی به فکر ایجاد ساختار برای نیروی انسانی نبوده اند یا نیستند و با ضعف در این بخش مواجهند؛ لذا ناچارند از هرگزینه ای به عنوان نیروی انسانی استفاده کنند، که حاصل آن وضعیت کنونی است.
5- ضعف در آموزش حوزه رسانه:
اگر نیروی انسانی را مهمترین رکن هر رسانه بدانیم باید آموزش را لازمه ادامه حیات آن قلمداد کنیم.
درسال های گذشته با وجود افزایش شمار رشته و مراکز علمی و دانشگاهی در حوزه رسانه و ارتباطات، آنچنان که لازم است آموزش های علمی و کارشناسی در بدنه رسانه ای کشور جاری نشده است.
ساخت دیواری بزرگ بین دانشگاه و رسانه سبب شده دانشگاهیان این حوزه راه خود را بروند و مدام از بی توجهی به حوزه دانشگاه بنالند و از سوی دیگر، رسانه ای ها هم منتقد دانشگاهیان باشند.
نکته جالب اینکه با ورود برخی تحصیلکردگان دانشگاهی به رسانه ها هم شاهد تاثیر قابل ملاحظه ای نیستیم و ساختار رسانه ها تغییری نکرده است.
نکته قابل تامل تر اینکه در برخی رسانه ها وقتی نیروی تحصیلکرده دانشگاه وارد حوزه عملیاتی می شود، به جای اینکه محیط رسانه از دانش او متاثر باشد، این محیط رسانه است که نیروی انسانی را تحت تاثیر خواست و ساختارهایش قرار می دهد.
بررسی اینکه مشکل اصلی در سرفصل دروس دانشگاهی، شیوه آموزش در دانشگاهها، حس بی نیازی رسانه ها به آموزش، مشکلات ساختاری درون رسانه یا دیگر مسائل است فرصت بیشتری می خواهد، اما آنچه اهمیت دارد، تا زمانی که رسانه ها از آموزش، روزآمد بودن و اشراف به مفاهیم علمی روز جهان در حوزه رسانه دور باشند، نظام رسانه ای کشور قدرت رقابت با رقیبان منطقه ای و پیشگام در جهان را نخواهد داشت.
1-برنامه کلان حاکمیت برای نظام رسانه ای کشور:
اینکه جایگاه نظام رسانه ای کشور در برنامه های توسعه و افق چشم انداز کجاست و آیا درست و منبطق با ضرورت و واقعیت طراحی شده؟، بحثی طولانی است.
آنچه نباید مورد غفلت قرار گیرد، اینکه اگر زمانی رسانه رکن چهارم توسعه قلمداد می شد، امروز از پله و رکن چهارم بالاتر آمده و به بال بزرگ و هموزن توسعه تبدیل شده است.
امروز دیگر بدون استفاده از ظرفیت های رسانه ای، توسعه محقق نخواهد شد.
اینکه به این اهمیت و درک در حوزه کاربرد و عمل برسیم و برنامه های توسعه کشور را با این نگاه ببینیم، بیش از هرچیز اهمیت دارد.
رسانه امروز حتی در کشور ما نیز ثابت کرده، تهدید نیست بلکه فرصت است؛ اما این فرصت برای تحقق در حوزه عمل نیازمند ابزار و مهمتر، نیروی انسانی و تولید فکر و محتوا است.
اگر امروز برای این مهم فکری عملیاتی نکنیم، زیان های ناشی از این عقب ماندگی از رسانه های خارجی دیگر قابل جبران نخواهد بود.
از سوی دیگر، در صورت همکاری دولت و حاکمیت با حوزه رسانه، بسیاری از مشکلات این حوزه نیز راحت تر حل خواهد شد و کاستی های نیروی انسانی، آموزش و ... هم زودتر برطرف می شود.
*خبرنگار ایرنا
17/05/1393
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: ایرنا]
[مشاهده در: www.irna.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 31]
-
گوناگون
پربازدیدترینها