محبوبترینها
چگونه با ثبت آگهی رایگان در سایت های نیازمندیها، کسب و کارتان را به دیگران معرفی کنید؟
بهترین لوله برای لوله کشی آب ساختمان
دانلود آهنگ های برتر ایرانی و خارجی 2024
ماندگاری بیشتر محصولات باغ شما با این روش ساده!
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1844523838
جیسون به ساز که می‌رقصید؟!
واضح آرشیو وب فارسی:جام جم آنلاین:
برگزیده سرمقالههای روزنامههای صبح سه شنبه جیسون به ساز که می‌رقصید؟! روزنامههای صبح امروز ایران در سرمقالههای خود به مهمترین مسائل روز کشور و جهان پرداختهاند از جمله «جشن پوریم صهیونیست ها در هولوکاست کودکان غزه»،«پروژه و ضدپروژه در جنگ غزه»،«نگاهی به کارنامه یکساله دولت یازدهم»، «خشک مقدس‌های بی‌شعور بازیچه دشمنان باشعور!»،«ایران و مظلومیت دیپلماتیک غزه»،«جیسون به ساز که می‌رقصید؟!»،«دولت و جریان غربگرا»،«سکوت اعراب؛ تلاش ایران»،«رسانه هایی که خبرهای خود را پیش فروش کردهاند!»،«آقای رئیس جمهور حقوقدان بمان!»،«نقد سیاست‌های پولی بسته ضدرکود»و... که برخی از آنها در زیر میآید.
خراسان:جشن پوریم صهیونیست ها در هولوکاست کودکان غزه «جشن پوریم صهیونیست ها در هولوکاست کودکان غزه»عنوان یادداشت روز روزنامه خراسان به قلم مهدی یاراحمدی خراسانی است که در آن می خوانید؛همزمان با سیزدهمین روز از سال جدید خورشیدی در سرزمین های اشغالی و برخی از نقاط اروپا و آمریکا طبق سنتی دیرین جشنی در میان یهودیان منحرف برگزار می شود که به «پوریم» معروف می باشد. این جشن که بر اساس داستانی قدیمی در تورات است در واقع بدمستی یهودیان منحرف در قالب یک جشن عمومی همراه با رقص و پایکوبی، نوشیدن بی حد و حصر مشروبات الکلی، خوردن شیرینی هایی به رنگ خون در شکل اعضای بدن انسان و... به شکرانه کشتار هزاران نفر از مردم ایران است که با توطئه و دسیسه چینی عناصر نفوذی یهودیان منحرف در دربار خشایار شا اتفاق افتاده است. این نسل کشی در حقیقت نوعی هولوکاست محسوب می شود. هولوکاستی که بر اساس آن طی 3 روز 70 هزار ایرانی(البته بسیاری از تاریخ نویسان این عدد ذکر شده در تورات را اغراق آمیز می دانند) به قتل رسیدند. لذا این جنایت که تبدیل به یکی از بزرگترین جشن های آیینی و مذهبی یهودیان منحرف شده به جشن ایرانی کشی نیز شهرت یافته است. جشن پوریم در دهه های اخیر و با ظهور تفکر صهیونیسم در قالب رژیم جعلی اسرائیل رنگ و بوی دیگری به خود گرفته است. به قسمی که آن ها هر ساله در روزهای 13 و 14 فروردین با حرکتی نمادین در نقاط مختلف جهان اقدام به هامان سوزی می نمایند. در این جشن، یهودیان منحرف مجسمه ای را به عنوان «هامان ایرانی» درست می کنند و برای نشان دادن دشمنی خود با مخالفان آن چه یهودیت می خوانند، گردن مجسمه را زده و آن را می سوزانند. هامان، صدر اعظم خشایارشا بوده که با تدبیر خود متوجه نفوذ این گروه از یهودیان به دربار ایران و توطئه چینی های آن ها شده و به مقابله با آن ها می پردازد لذا مورد نفرت آن ها قرار می گیرد. علاوه بر این در حین برگزاری این مراسم، سرزمین های اشغالی شاهد برنامه های ویژه ای از سوی خاخام های صهیونیستی است که طی آن با یکدیگر در نوشیدن شراب و رقص و پایکوبی به رقابت می پردازند. افراط در نوشیدن شراب در میان خاخام ها در این روز به حدی است که حتی قادر به راه رفتن نبوده و در خیابان های تل آویو و دیگر شهرهای اشغالی بیهوش و بی رمق به زمین می افتند. در مواجهه با پوریم و داستان تاریخی مترتب بر آن بین کارشناسان و تاریخ نویسان وحدت نظر وجود ندارد. به طور کلی در این ارتباط دو نظر متفاوت مطرح می گردد: دسته اول شامل مورخانی است که آن را واقعیتی انکار ناپذیر قلمداد کرده و سند این ادعا را نیز برگزاری جشن سالیانه «پوریم» توسط یهودیان منحرف می دانند و دسته دوم گروهی از تاریخ نویسان هستند که معتقدند این داستان واقعیت ندارد و افسانه ای بیش نیست! حال پرداختن به این مسأله که آیا کشتار و هولوکاست ایرانیان که در کتاب عهد عتیق یهودیان ذکر شده واقعیت دارد و یا افسانه ای بیش نیست موضوع این نوشتار نمی باشد بلکه غرض شناخت نگرش و نحوه پرداختن آن ها به این ماجرا و چگونگی بهره برداری از آن است. تفکر نژادپرستانه یهودیان منحرف (یا همان پیروان تلمود) و صهیونیست های فاشیست امروز به گونه ای است که نه تنها کشتار، غارت و کودک کشی را تقبیح نکرده و آن را عملی مذموم نمی دانند بلکه هر اقدامی(با هر قیمت و وسیله ای) که بتواند اهداف پلیدشان را جامه عمل بپوشاند و یا مخالفان آن ها را منکوب نماید از نظر آن ها پذیرفته شده و قابل توجیه است و حتی به مناسبت آن به جشن و پایکوبی نیز می پردازند. بر اساس همین نگرش صهیونیست ها ضمن نقض صریح حقوق بین الملل بیش از سی روز است که کشتار کودکان غزه را به عنوان یک راهبرد اساسی انتخاب کرده و به صورت مستقیم نقاط مختلف حضور کودکان مانند؛ مدارس، کمپ های سازمان ملل، محل بازی بچه ها، بیمارستان ها و خانه های مسکونی را بمباران می کنند، زنان و کودکان بی دفاع را می کشند، خانه های آن ها را ویران، خانواده هایشان را متلاشی و زندگی شان را مختل می نمایند. آن ها با اینکه چندین بار اعلام آتش بس کرده اند ولی به دلیل سرشت خون آشامی که دارند نتوانستند بدان وفادار باشند. البته باید به این نکته مهم نیز اشاره کرد که قطعاً کشتار کودکان غزه تنها به دلیل ماهیت تفکر پلید صهیونیست ها نیست بلکه با تحلیل داده های جمعیت شناختی مطالعات دانشگاه حیفا می توان دریافت بخش عظیمی از این رویکرد مربوط به روند رشد جمعیت در غزه است. به گونه ای که آن ها دریافتند تداوم روند افزایش جمعیت فلسطینی ها می تواند به صورت طبیعی آن ها را صاحب اکثریت عددی کرده که این مسأله در سال های آتی رژیم اشغالگر را در برابر جمعیتی جوان از دشمنان خود قرار می دهد که توان مقابله با آن را نخواهند داشت. لذا کشتار کودکان غزه(فلسطینی) و کرانه باختری به عنوان یک استراتژی مشخص در دستور کارشان قرار گرفته است که مایل نیستند به این زودی ها و به راحتی متوقف شود. امروز جامعه بشری مبهوت از جنایت های بی حد و حصر صهیونیست ها در غزه نه تنها امیدی ندارد اشغالگران قدس روزی از این اقدامات غیرانسانی خود پشیمان شده و رویکردشان را تغییر دهند، بلکه به خوبی دریافته حتی از آن ها برمی آید که جنازه های خونین و سوخته کودکان مظلوم و بی دفاع غزه را به عنوان سند و تندیس افتخار آمیز دیگری در ویترین جنایات تاریخی خود قرار دهند. کما این که اکنون همین ادعا در صحبت های مسئولان رژیم اشغالگر قدس و حامیان آن ها خصوصاً نتانیاهو و اوباما که این اقدامات را نوعی حرکت مقدس در دفاع از امنیت اسرائیل قلمداد می کنند دیده می شود! سخن پایانی اینکه تراژدی حمله اسرائیل به غزه، حمایت های آمریکا از اسرائیل و سکوت مجامع بین المللی یک واقعیت تلخ را در سیاست های مبتنی بر زر و زور جهان بیش از پیش آشکار ساخت که چگونه اقلیتی صهیونیست به وسیله سه ابزار دلار، اسلحه و تبلیغات اراده اکثریتی در آمریکا، سازمان ملل و مجامع به اصطلاح صلح را به تسخیر درآورده اند. لذا جامعه بشری اگر روزی با چشمان خود مشاهده کرد که صهیونیست ها نسل کشی و هولوکاست امرو کیهان:پروژه و ضدپروژه در جنگ غزه «پروژه و ضدپروژه در جنگ غزه»عنوان یادداشت روز روزنامه کیهان به قلم محمد ایمانی است که در آن میخوانید؛«امیدی به مساعدت آمریکا وجود ندارد.» رئیس جمهور محترم دیروز این باور را در نشست اعضای کمیته فلسطین جنبش عدم تعهد عنوان کرد. آقای روحانی می گوید «تا زمانی که آمریکا دفاع از ظالم را به عنوان رکن سیاست خارجی خود اعلام می کند، امیدی به مساعدت آنان وجود ندارد.» این ارزیابی، بازگویی برداشتی است که مردمان چهار گوشه غرب آسیا (خاورمیانه) در پی یکصد سال تعامل با غرب و دو رویه نقیض گونه آن پیدا کرده اند. این روزها در حالی که دولت یازدهم در ایران یک ساله می شود، صد و هشتمین سالگرد صدور فرمان مشروطیت به دنبال نهضت ملت ایران است. در این 100-150 سال همواره دو جریان خوش گمان و بی اعتماد به غرب جدید و متجدد- چه در ایران و چه در خاورمیانه اسلامی- با هم در کش و قوس بوده اند. باریکه کوچک غزه با مساحت 362 کیلومترمربع قریب یک ماه است به مثابه یک تیزاب گریزناپذیر تمام استدلال های دوطرف را به آزمون کشیده و مانند یک سنگ محک دقیق از این استدلال ها عیارسنجی می کند. یک قرن پیش در حالی که مجتهد بزرگ شیخ فضل الله نوری مشروطه را مشروعه می خواست و حاضر نشد پرچم انگلیس را بر سردر خانه خویش بزند و سر به دار نسپارد، حلقه هایی متنوع برخی دارای ماموریت و برخی خوش گمان و غافل حاضر شدند گفتمان نهضت را از گفتمان اسلامی- ایرانی به گفتمان مدرنیته تغییر دهند هیچ، که حتی در برابر استبداد به سفارت انگلیس پناه بردند. تصور بر این بود یا عامدا چنین القا می شد که راه نجات و ترقی و پیشرفت و سعادت در تجدد معطوف به مدرنیته غرب و اتکا به انگلیسی ها- و سپس آمریکایی ها- است. اگر مصری ها پارسال چوب خوش باوری به آمریکا و غرب را خوردند و انقلاب آنها به سرقت رفت، ملت ایران یکصد سال پیش دچار همین مصیبت شد و البته 30 سال بعد مصیبت مجددی را در نهضت ملی شدن نفت و کودتای 28 مرداد 32 تجربه کرد. هنوز هیچ روشنفکر خوش گمان به مدرنیته و لیبرالیسم پاسخ درخوری ارائه نکرده که چرا تجدد و لیبرالیسم ایرانی به دیکتاتوری رضاخانی و محمدرضایی ختم شد و چرا متجددان مدعی آزادی در برابر این دو دیکتاتور و استکبار خارجی حامی آنها زانوی خشوع و تواضع زدند؟ جریان خوش بین به غرب در این پویش یکصد ساله توضیح متقنی ارائه نمی کند که چرا همواره اصرار داشته خط مقدم چالش را از مواجهه با قدرت های استکباری مهاجم به داخل منتقل کند و هم جبهه با استعمار و غرب مهاجم بایستد یا به عنوان پیاده نظام آن عمل کند؟ همچنان که حاضر نیست پاسخ دهد چرا به جای زهرآگینی و کشندگی مار مدرنیته، همواره خوش خرامی و خوش خط و خالی و زرق و برق غرب را برجسته می کند و به جای ترسیم سیمای دشمن، چهره دوست را برای او تصویر می نماید؟ غزه اما گریبان همه را گرفته است. اکنون همه آنها که روزگاری با وقاحت گفتند «ماجرای فلسطین، جنگ عرب و یهودی است و به ما چه؟» و «نه غزه نه لبنان جانم فدای ایران» یا از پرز و نتانیاهو شنیدند که جنبش سبز «سرمایه بزرگ اسرائیل است» و «آنها به نیابت از ما می جنگند، جنگ با جمهوری اسلامی از درون مرزهای ایران آغاز می شود»، مجبورند دیروز خود را انکار کنند و در تصویر صفحه اول روزنامه های خود ولو به تظاهر تصویر کارگردانی را در حال اهدای خون به مردم غزه منتشر کنند که خود سرباز ناتوی فرهنگی و جنگ نیابتی در حوزه سینما و فرهنگ است. به راستی مردم در محاصره و مظلوم اما مقاوم و مبارز غزه، امروز نیازمند چند سی سی خون آلوده و معتاد به دلارهای اسکاری هستند؟ بیایید نه به اصغر فرهادی اسکاری، نه به شیرین عبادی دریافت کننده جایزه نوبل و نه به محمد خاتمی مدعی گفت وگوی تمدن ها و نفی خشونت خوش گمان باشیم و هیچ نپرسیم که در روزگار بایکوت ملت ایران چرا سازمان ها و رسانه های غربی و دلارها و آنتن های آنها مشغول ترویج و بازتبلیغ این جماعت بود. اما آیا حق نداریم بپرسیم فلان کارگردان اسکاری چند فیلم برای قربانیان استکبار و استعمار و لیبرالیسم خونریز غربی ساخته یا دست کم دست اندرکاران اسکار و برندگان آن را دعوت به تحریم یا اعلام بیزاری از جنایتکاران صهیونیست و حامیان غربی آنها کرده است؟ یا فلان نامزد جایزه صلح نوبل چرا گریبان اوباما- دیگر برنده جایزه صلح نوبل!- را نمی گیرد که پای خونریزی و کودک کشی اسرائیل ایستاده یا به شکل سیستماتیک اقدام به شکنجه و نقض حقوق بشر می کند؟ آیا مردی با عبای شکلاتی و مدعی گفت وگوی تمدن ها و نفی خشونت مرده است که نمی تواند از ظرفیت بین المللی مدعایی (!؟) برای اعلام بیزاری هم قطارانش از اسرائیل استفاده کند؟ آیا آن ظرفیت تنها به کار اغوای ملت ایران و دادن آدرس غلط می آید؟! آنها که با بلاهت تمام 8 ماه به عنوان پیاده نظام اسرائیل در معرکه آشوب 88 هیزم کشی کردند و دست به خودکشی زدند، اکنون چگونه نسبت به اسرائیل اعلام بیزاری کنند؟ فذلک میت الاحیاء. پرسش و استدلال دیگری نیز در میان است. از حدود یک سال پیش که جماعتی مرتجع یا تجدیدنظرطلب اراده کردند حرمت ارتباط با شیطان بزرگ را به بهانه چالش هسته ای و با هل دادن دولت جدید به وسط معرکه بشکنند، یک استدلال کانونی داشتند و آن اینکه دولت آمریکا میانه رو است و این اسرائیل و لابی صهیونیستی تندرو در آمریکا هستند که کاخ سفید و غرب را تحریک به دشمنی و تحریم و سخت گیری افزون تر با ملت ایران می کنند. این استدلال از سال ها قبل نیز مطرح بوده است. همین طیف در عین حال مدعی بوده اند که مسئله فلسطین و غزه ربطی به ملت ایران ندارد. آیا این دو استدلال قابل جمع است؟ یعنی می شود اسرائیل را به عنوان خط مقدم بیشترین دشمنی ها با ایران معرفی کرد و هم مدعی شد فتنه گری های زنجیره ای اسرائیل در منطقه ارتباطی به ما ندارد و نباید با او مواجه شد؟! اگر کسی حتی مسلمان هم نبود تا به دعوت «کونا للظالم خصما و للمظلوم عونا» لبیک بگوید و حتی اگر وجدان انسانی نداشت که قلب او از جنایت های دلخراش صهیونیست ها به درد بیاید، صرف ادعای منافع ملی حکم می کرد اسرائیل را دشمن بدارد و در دفع شرارت او لحظه ای دریغ نکند. اما اگر هیچ کدام این اتفاق ها نیفتاد و چنین جماعت انگشت نمایی در نوک پیکان جنگ نیابتی اسرائیل و آمریکا قرار گرفتند آنگاه نمی توان گفت آنها از آل سعود و داعشی ها- سربازان جنگ نیابتی آمریکا و اسرائیل در جهان سنی- مرتجع تر و فرومایه ترند؟ آیا جرم آنها جرم کوچکی است که اوبامای جنایتکارتر از بوش را بزک کردند و بر دست چدنی او دستکش مخملی کشیدند، حال آن که خون ملت های عراق و سوریه و فلسطین و لبنان- و بحرین و یمن و مصر- بر گردن او سنگینی می کند. چرا آنان در هنگامه جنگ صهیونیستی- آمریکایی موسوم به جنگ جهانی چهارم کوشیدند ملت ما را مشغول درگیری های فرساینده داخلی کنند؟ منطقه ما در همین دو ماه اخیر اتفاقات مهم و عبرت آموزی را به خود دید حاکی از اینکه دشمن مشغول کید مداوم است و «من نام لم ینم عنه. آن که به خواب رود دشمن او نمی خوابد.» این پروژه گازانبری البته خسارت های استراتژیک برای طراحان صهیونیستی- آمریکایی آن درپی خواهد داشت اما ماجرا این است که جنگ افکنی داعش در 100 کیلومتری پایتخت بغداد آن هم در بحبوحه مذاکرات هسته ای وین و 45 روز قبل از سررسید توافق ژنو و همچنین هجوم یک ماه بعد صهیونیست ها به مقاومت غزه بی ارتباط به هم نیست. فتنه انگیزی داعش در اواسط خرداد قرار بود شکست بزرگ سیاسی، نظامی و انتخاباتی آمریکا در سوریه و عراق را جبران کند و یک لبه از حمله گازانبری علیه جبهه مقاومت اسلامی (با محوریت ایران) باشد که دقیقا 30 روز بعد با جنگ مستقیم صهیونیست ها در غزه کامل شد. هدف نقشه بزرگی که اکنون 80-90 درصد آن با شکست غیرمترقبه مواجه شده این بود که با غافلگیری دولت و ارتش عراق، بغداد به عنوان متحد استراتژیک ایران سقوط کند و از آن طرف بخشی از خط فلسطینی- لبنانی مقاومت فرو بریزد و ایران با دو بال شکسته پای توافق وین حاضر شود؛ خواب آشفته ای که برای آمریکا و اسرائیل بد تعبیر شد. ماجرای عراق و ماجرای غزه هر چند که در این دو ماه قلب ملت ما و ملت های مسلمان منطقه را خون کرد اما ظرفیت بی سابقه ای از مظلومیت و بیداری و عزم و بسیج گری را فراهم ساخته است. اگر ظرفیت بیداری اسلامی به اعتبار برخی غفلت ها و تکاپوی دشمن در برخی کشورها به انحراف رفت، حماقت بزرگ اسرائیل - و سرانگشتان داعشی آنها- زرادخانه بیداری اسلامی با هویت «مقاومت اسلامی» را مجددا تا حد انفجار انباشته کرده است. بیداری بدون مقاومت همان حکایت 100 سال پیش ما بود که در مبارزه با استبداد از عقبه استکباری آن غافل ماندیم و تصور کردیم آزادی بدون استقلال و بیزاری از شیاطین مستکبر عالم ممکن است. امروز می توان به عیان دید که فلسطین و لبنان و سوریه و عراق کم یا زیاد در حال عبور از فاز «بیداری» به مرحله عمیق تر و متعالی تر «مقاومت اسلامی» هستند. این رویداد، اتفاق راهبردی مهمی است. آیا بدون فتنه داعش در عراق و سبزها در ایران و اسرائیل در غزه می شد ملت ها را به خود آورد و در تراز عزت و مقاومت بسیج کرد؟ این ظرفیت را باید قدر شمرد و به فعلیت رساند. بسیج رسانه ای و ضرورت تشکیل ستاد جنگ رسانه ای در وسعت جهان اسلام بلکه جامعه جهانی، یکی از ضرورت های این مهم است. اگر جنایات مستقیم یا نیابتی آمریکایی- صهیونیستی در همین چند ماه اخیر مقدمه اتحاد بیشتر امت اسلام و فرزندان مقاومت در چهار گوشه منطقه شده باشد، رویداد بزرگی است آن قدر که سربازان ناتوی فرهنگی را مجبور کرده برخلاف سنت همیشگی شکستن مرزبندی با غرب مهاجم، به فاصله گذاری با غرب تظاهر کنند؛ یعنی اینکه آمریکا و انگلیس و غرب با خطایی استراتژیک سربازان جنگ نیابتی را خلع سلاح کرده و زیر پای استدلال و توجیهات آنان را خالی نموده اند. رمز پیروزی و عزت و پیشرفت ما و همه ملت های ستم کشیده منطقه در همان یک جمله با ارزشی است که رئیس جمهور محترم در سالگرد تنفیذ و در آستانه یک سالگی دولت یازدهم گفته است؛ «امیدی به مساعدت آمریکا وجود دارد.» تنها ملت هایی که از مستکبران مایوس شدند و طمع آنها نسبت به خود را ناامید کردند، روی نجات و پیشرفت و عزت را خواهند دید. اکنون زمان ایمان دوباره به این آیت الهی است که «واعدوا لهم مااستطعتم من قوه... هرچه نیرو دارید برای نبرد با دشمن فراهم کنید. دشمنان خدا و دشمنان شما باید از شما بترسند.» جمهوری اسلامی:نگاهی به کارنامه یکساله دولت یازدهم «نگاهی به کارنامه یکساله دولت یازدهم»عنوان سرمقاله روزنامه جمهوری اسلامی است که در آن میخوانید؛با گذشت یکسال از استقرار دولت یازدهم، ارزیابی منصفانه کارنامه این دولت می تواند کمکی به دولتمردان و شخص رئیس جمهور روحانی باشد کما اینکه افکار عمومی را نیز در جریان واقعیت های کشور خواهد گذاشت. به حکم این ضرب المثل معروف و قدیمی که "دیکته نانوشته غلط ندارد" قطعاً کسی نمی تواند ادعا کند دولت یازدهم مصون از خطا و اشتباه بوده و هرچه انجام داده صحیح و بی اشکال است. بنابر این، برای رسیدن به یک ارزیابی منصفانه باید جنبه های مثبت و منفی عملکرد دولت را برشمرد و از کنار هم قرار دادن این مجموعه به یک جمع بندی رسید. بهتر است این ارزیابی را از خود انتخابات ریاست جمهوری خرداد 92 شروع کنیم. اعلام نتیجه این انتخابات که در بردارنده پیروزی دکتر حسن روحانی بود، به جامعه ایرانی امید و آرامش داد و در سطح جهانی نیز نگاه ها را نسبت به ایران مثبت کرد. علت، این بود که اولاً انتخابات ریاست جمهوری خرداد 92 بدون مشکل و در سلامت و صحت انجام شد و ثانیاً جریان اعتدال که نیاز واقعی جامعه بود به پیروزی رسید. در داخل ایران، مردم از جولان دادن 8 ساله جریان افراط بشدت خسته شده بودند و در خارج از ایران نیز چهره جمهوری اسلامی ایران را لایه ای از خشونت و برخوردهای منفی پوشانده بود. طبیعی بود که این انتخابات و این انتخاب، به مردم ایران "امید و آرامش" بدهد و در خارج نیز نگاه ها را نسبت به جمهوری اسلامی ایران به طرف مثبت شدن سوق دهد. منظور، نگاه ملت هاست نه قدرت های سلطه گر که نگاهشان هرگز برای ما معیار نبوده و نیست و نخواهد بود. دولت یازدهم، این امید و آرامش را با حرکت در چارچوب قانون و اخلاق، توسعه داد و در تعامل با جهان نیز با عملکرد منطقی خود توانست بر آن نگاه مثبت بین المللی صحه بگذارد. مردم که از بی قانونی های دولت های نهم و دهم و بد اخلاقی های ترویج شده در آن دوران کاملاً سرخورده و نگران بودند، با مشاهده قانون مداری و حرکت دولت یازدهم در چارچوب اخلاق، امید وآرامش بیشتری یافتند و افکار عمومی جهان نیز دولت جدید ایران را برخلاف دولت های نهم و دهم، اهل منطق و تعامل متکی بر حقوق متقابل یافتند و هر روز که از عمر این دولت گذشت در این زمینه با اراده ای جدی تر و مصمم تر مواجه شدند، همان انتظاری که از دولتی در طراز "جمهوری اسلامی" وجود دارد. رفتارها و گفتارهای شخص رئیس جمهور، چه در تعامل و سخن گفتن با مردم ایران و چه در مواجهه با جهانیان، نیز عامل مهم دیگری است که دولت یازدهم را در چشم ها و قلب ها متناسب با شأن مردم ایران و در خور نظام جمهوری اسلامی نشان داد. مردم ایران، ادبیات رئیس جمهور سابق را بهیچوجه در خور شأن خود و متناسب با نظام جمهوری اسلامی نمی دانستند و از رفتارها و گفتارهای وی در بسیاری موارد دچار حیرت می شدند و با بی صبری در انتظار فرا رسیدن زمانی بودند که با رئیس جمهوری مواجه شوند که از ادبیاتی فاخر و در خور جایگاه رئیس اجرائی کشور برخوردار و عملکرد او نیز با چنین ادبیاتی منطبق باشد. با انتخاب دکتر روحانی به ریاست جمهوری، مردم به این آرزوی خود رسیدند و از آن وضعیت نامطلوب رهائی یافتند. اگر هیچ اقدام مثبتی در دولت یازدهم صورت نگرفته باشد، همین رفتار و گفتار منطقی شخص رئیس جمهور روحانی، برای ملت ایران ارزشمندترین سرمایه است، زیرا اعتبار و جایگاه معنوی هر ملت مهم ترین سرمایه آن ملت است. تلاش های مدبرانه دولت یازدهم برای پایان دادن به مشکلاتی که غرب در زمینه فعالیت های هسته ای کشورمان پدید آورده، نقطه مثبت دیگر این دولت است. علیرغم فضاسازی های بی رحمانه مخالفان داخلی و کارشکنی های بی رحمانه تر رژیم صهیونیستی و لابی صهیونیستی در بدنه حکومت آمریکا، مذاکرات هسته ای با 1+5 با موفقیت به پیش رفت بگونه ای که بخشی از مشکلات مربوط به دارائی های ایران در خارج و تحریم ها حل شد، بسیاری از آراء دادگاه های غربی در مورد بانک ها و شرکت های ایرانی باطل شد و ادامه روند تحریم ها نیز متوقف گردید. هر چند هنوز به دلیل کارشکنی های دولت آمریکا توافق نهائی حاصل نشده ولی تمام شواهد و قرائن نشان می دهند این مذاکرات به سرانجامی خواهد رسید که ایران را با حراست از منافع ملی خود و بدون آنکه از خطوط قرمز عبور کند به اهداف خود خواهد رساند. نکته بسیار مهم و قابل توجه اینست که تا همینجا نیز آنچه به دست آمده به ویژه جلوگیری از روند رو به رشد تحریم ها و محدودیت های غیرقانونی، دستاورد بزرگی است. عملکرد دولت یازدهم در بخش اقتصاد را هر چند نمی توان کاملاً موفق دانست ولی همین موفقیت های نسبی که در بخش مهار تورم و تثبیت قیمت سکه و ارز و بعضی موارد دیگر به دست آمده، با توجه به محدودیت هائی که دولت دارد قابل تحسین است. وجود بنگاه های اقتصادی خارج از دولت و خرابه های به جای مانده از دولت های نهم و دهم، موانع بزرگی هستند که بدون غلبه بر آنها نمی توان اقتصاد کشور را نجات داد. دولت یازدهم البته در درون خود نیز به دلیل عدم انسجام فکری مسئولین اقتصادی دچار مشکل است که بدون برطرف ساختن آن نمی تواند بر مشکلات فائق آید. در بخش فرهنگ نیز دولت یازدهم به دو دلیل توفیق چندانی نداشته است. اول آنکه این دولت برنامه مشخصی برای حل مشکلات فرهنگی ارائه نداده و دوم آنکه در ساختار حکومتی کشور ما فرهنگ به جزیره های متعددی تقسیم شده که سهم دولت از آن بسیار ناچیز است. علاوه بر اینها، حتی اگر تمام دستگاه های فرهنگی کشور متحداً برای ارتقاء فرهنگ کار کنند، وجود برنامه ها و مجموعه های تلویزیونی بی محتوا و گاهی خلاف معیارهای ارزشی، تمام زحمات آنها را بر باد می دهد. این واقعیت را نیز نباید نادیده انگاشت که حضور بقایای دولت های نهم و دهم در بخش هائی از دستگاه های دولتی فرهنگ کشور، مانع قابل تأملی به حساب می آیند که نمونه آن را می توان در ناچار شدن مسئولان وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی به متوقف ساختن یکی از زیرمجموعه های این وزارت که اخیراً صورت گرفته است یافت. یکی دیگر از نقاط ضعف دولت یازدهم را باید ضعف بدنه دولت به دلیل عدم کارآمدی بعضی وزرا و استانداران دانست. همین امر موجب شده این دولت از قاطعیت لازم برای پیشبرد اهداف خود برخوردار نباشد. ضعف شدید بخش رسانه ای نیز از نقاط منفی دولت یازدهم است. با اینکه تفکر اعتدال در جامعه ما از نیروهای برنامه دار، کاردان و فعالی در بخش رسانه ای برخوردار است، معلوم نیست چرا دولت، خود را از این موهبت محروم نموده و سراغ نیروهائی رفته که بعضی از آنها حتی از نظر خاستگاه فکری نیز با این دولت همراه نیستند. این بخش را نباید کوچک و کم اهمیت دانست، زیرا بسیاری از موفقیت ها و ناکامی ها از همین بخش ناشی می شوند و کارآمدی نیروهای رسانه ای دولت حتی می توانند با موقعیت سنجی های دقیق، دولت را از بعضی اقدامات غیرضروری یا نابجا برحذر دارند و یا به بعضی اقدامات لازم در موقعیت مناسب تشویق نمایند. در مجموع، هر چند در یک ارزیابی منصفانه از اولین سال کارنامه باید پذیرفت که دولت یازدهم از موفقیت های خوبی برخوردار بوده، لکن نقاط ضعف این دولت را نیز نباید نادیده گرفت. واقعیت اینست که دولت یازدهم به دلیل اینکه وارث مخروبه های کم سابقه ای در بخش های اقتصادی، سیاسی، فرهنگی و اجتماعی برجای مانده از دولت های نهم و دهم است، به فرصت بیشتری برای ترمیم این خرابی ها نیاز دارد. به همین دلیل، نمی توان در مدت یکسال، پیشرفت های زیادی را از این دولت انتظار داشت. با اینحال، در شرایط دشوار داخلی، منطقه ای و جهانی کنونی، انصاف اینست که کارنامه دولت یازدهم در مدت کوتاه یکسال کاملاً مثبت و در خور ستایش است و قطعاً با برطرف کردن نقاط ضعف خواهد توانست در ادامه راه به اهداف ترسیم شده دست یابد. رسالت:ایران و مظلومیت دیپلماتیک غزه «ایران و مظلومیت دیپلماتیک غزه»عنوان سرمقاله روزنامه رسالت به قلم دکتر حشمت الله فلاحت پیشه است که در آن میخوانید؛نشست «کمیته فلسطین» گروه غیرمتعهدها در اوج مظلومیت دیپلماتیک «فلسطین» و «غزه» در تهران برگزار شد. کمتر مصداقی از این نوع در تاریخ مناسبات سیاسی- دیپلماتیک دنیا شکل می گیرد که همزمان با «جنایت علیه بشریت» نهادهای سیاسی و سازمان های بین المللی دنیا به سکوت خود ادامه دهند و زنان و کودکان یک منطقه محاصره شده، همزمان جنگ، فقر، جراحت و بیماری را تحمل کنند اما لابی ذی نفوذ آژانس جهانی یهود، حتی اجازه پخش کامل تصاویر این «ظلم قرن» را ندهد. سازمان ملل متحد و شورای امنیت آن سازمان به عنوان دارنده ابزار اجرایی فصل هفتم منشور ملل متحد حتی از محکومیت لفظی جنایات رژیم صهیونیستی خودداری کرد. این در حالی است که از سال 1990 میلادی به واسطه احکام آن شورا ذیل ماده 42 فصل هفتم، صدها هزار انسان بویژه درکشورهای اسلامی کشته، زخمی و آواره شده اند و حاکمیت ملی کشورها نقض شده است. دیوان بین المللی کیفری (Icc) نیز ساکت است. این دیوان طبق «اساسنامه رم» از صلاحیت لازم برای پیگیری جنایت مقامات سیاسی عالی رتبه کشورها علیه بشریت برخوردار است و این صلاحیت انحصاری را علیه برخی مقامات همچون «صدام حسین»، «قذاقی»، «عمرالبشیر» و «بشار اسد» به کار گرفته است.اما حتی اجازه تحقیق مقدماتی در مورد جنایات انسانی «بنیامین نتانیاهو» داده نشده است. این در حالی است که 9 بند اساسنامه رم که عناوین و مصادیق مختلف جنایت علیه بشریت را بر شمرده است، به صورت کامل در مورد نتانیاهو و فرماندهان نظامی و وزیر جنگ رژیم صهیونیستی مصداق پیدا می کند. کشتار زنان، کودکان و غیرنظامیان خارج از میدان جنگ، بمباران و موشک باران هدایت شده، حصر و جلوگیری از ارسال کمک های بشر دوستانه، استفاده از سلاح های ممنوعه، حمله به مناطق غیرنظامی، از بین بردن زیرساخت های حیات روزمره و از بین بردن امکانات و ارتباطات حیاتی و معیشتی، سرکوب و شکنجه. طبق اساسنامه رم، دبیر کل سازمان ملل متحد، شورای امنیت سازمان ملل، دادستان دیوان بین المللی کیفری و سازمان های غیردولتی قضائی و وکالتی باید به وظیفه خود در گزارش و کمک به تهیه کیفرخواست جنایات رهبران صهیونیست عمل می کردند که این مهم هنوز انجام نشده است. در قرنی که به عنوان قرن «حاکمیت ارزش های انسانی» در سازمان ملل متحد نامیده می شود، تاکنون این گونه انسان و ارزش هایش به ابتذال کشیده نشده بود. همه سازمان ها و شعارهای فوق تسلیم تبانی پول و زور شده اند. در این بین زوال اخلاقی- سیاسی مقامات عرب جای تاسف بیشتری دارد. برای نخستین بار «شیمون پرز» رئیس رژیم صهیونیستی و دیگر مقامات آن رژیم، از همکاری سران عرب با سیاست سرکوب و «مشت آهنین» اسرائیل قدردانی کردند. ارتجاع و صهیونیسم در تبانی جدید خود به دنبال قربانی کردن دموکراسی ناشی از «بیداری اسلامی» هستند. بهای این تبانی را نیز زنان و کودکان فلسطین می دهند. بی خاصیت شدن دیگر سازمان های بین المللی همچون سازمان «کنفرانس اسلامی» و «اتحادیه عرب» نیز نتیجه دیپلماتیک این تبانی سیاسی است. در چنین شرایطی ایران می تواند در راستای جایگاه تاریخی خود از حقانیت فلسطین دفاع نماید. لذا توجه به چند راهکار ذیل ضروری است: 1- باید یکی از دستاوردهای کار «کمیته فلسطین» غیرمتعهدها، طرح پرونده نتانیاهو و دیگر مقامات سیاسی و نظامی رژیم صهیونیستی در دیوان بین المللی کیفری باشد. تنظیم یک متن حقوقی مستند به جنایات رژیم صهیونیستی در غزه برای دبیر کل سازمان ملل متحد و دادستان دیوان بین المللی کیفری اولین اقدام حقوقی لازم است. 2- پیشنهاد سازوکار عملیاتی تقویت زیرساخت دفاعی و موشکی مقاومت در دستور کار قرار گیرد. رژیم صهیونیستی زیر بار پیش شرط عدم تکرار تجاوز نظامی برای آتش بس پیشنهادی نرفت. سیاست این رژیم آن است که به صورت سنواتی و برنامه ریزی شده، زیرساخت دفاعی و توان مقابله به مثل مقاومت را تخریب نموده و با انهدام ساختارهای رفاهی، عمرانی و آموزشی فلسطین، ساکنان اصلی این سرزمین را به فقر و فلاکت دائم محکوم نماید. بنابراین جنگ ابزار اصلی آن رژیم در شرایط متحول آینده در قبال فلسطین است و «مقاومت» نیز باید به راهبرد اصلی دنیای اسلام در قبال فلسطین تبدیل شود و در اجرای فرامین مقام معظم رهبری باید زمینه های مالی، تولیدی، تجاری و آموزشی لازم برای تسلیح دائمی فلسطینی ها فراهم آید. طبیعی است که این اقدام مسلمانان کاملا دفاعی بوده و لذا طبق منشور ملل متحد مشروع می باشد. 3- در «عصر اطلاعات» و گسترش فناوری ارتباطاتی، امکان افشای تبانی های سیاسی و محدود نشدن ملل اسلامی بویژه جوانان مسلمان در قالب این تبانی های شوم، فراهم شده است. سازمان های مردم نهاد، تشکل های دانشجویی و جوان کشور باید محوریت «دیپلماسی عمومی» جدید در قبال فلسطین را در اختیار گیرند. صدا و سیمای جمهوری اسلامی ایران نیز باید فعالیت رسانه ای خود را دراحیای ابتکار پیشین و رسانه های اسلامی در موضوع فلسطین گسترش دهد. 4- کمتر از دو ماه به اجلاس پاییزه بین المجالس جهانی در «ژنو» سوئیس باقی است. ریاست و شورای اجرایی بین المجالس مجلس شورای اسلامی باید از هم اکنون مقدمات «دیپلماسی پارلمانی» لازم را برای تبدیل«مظلومیت غزه» به «ماده اضطراری» اجلاس آغاز نماید. با توجه به مواضع و بیانیه های کم سابقه مجالس و محافل سیاسی کشورهای مختلف از خاورمیانه تا آمریکای لاتین، امکان شکل گیری یک موضع جهانی در اجلاس جهانی بین المجالس وجود دارد. مجلس ایران می تواند از هم اکنون به طور رسمی پیشنهاد ماده اضطراری «حمایت از مردم غزه» را در پایگاه رسمی بین المجالس مطرح نماید تا امکان جلب نظر همراه و موافق دیگر اعضا را فراهم نماید. با این کار امکان محکومیت رژیم صهیونیستی در کمیته حقوق بشر سازمان جهانی بین المجالس (IPU) نیز فراهم می شود. قدس:مواضع غیر قانونی سازمان ملل «مواضع غیر قانونی سازمان ملل»عنوان یاددشات روز روزنامه قدس به قلم د کتر زهره حید ری است که در آن میخوانید؛با وجود همه آرزوها و کوششها، سازوکارهای جهانی قاد ر به مواجهه با موارد نقض فاحش حقوق بشر د ر د نیای امروز نیست و نماد بارز آن را می توان د روضعیت د شوار مرد م غزه، بویژه د ر هفته های اخیر مشاهد ه کرد . د ر واقع، بحران حال حاضر غزه نمایانگر ناکارآمد ی سازمان ملل است، واقعیتی که منجر به جنایات فجیع اشغالگران قد س و نقض فاحش اصول عرفی حقوق بین الملل شد ه تا جایی که حتی حامیان آن را نیز واد ار به سکوت و یا تأکید بر نقض اصول اولیه حقوق بین الملل و بشر کرد ه است. سخنان اخیر ناوی پیلای، کمیسر عالی حقوق بشر سازمان ملل متحد د ر اجلاس ویژه شورای حقوق بشر، مؤید این ناتوانی است.
سخنان وی به عنوان عالی رتبه ترین مقام حقوق بشری ملل متحد د ر کنار اظهارات والری ایموس، هماهنگ کنند ه امور بشرد وستانه ملل متحد د ر همان اجلاس و تشریح فجایع و آمار تلفات بحران کنونی از سوی آنان بر این واقعیت صحه گذاشت و اوضاع بسیار فجیع را به گوش جهانیان رساند . این اظهارات همگی بر نقض فاحش حقوق بشر و حقوق بشرد وستانه همچون اصل تناسب، اصل تفکیک و اصل احتیاط تأکید د اشت.
سازمان ملل متحد د ر سالهای پس از تشکیل رژیم جعلی اسراییل و بحرانهای متعاقب آن، بارها اقد امهای نمایشی محد ود ی را به انجام رساند ه ؛ موارد ی مانند برگزاری اجلاسها و کنفرانسهای بین المللی، اعزام نیروهای حافظ صلح، تشکیل کارگزاری امد اد به مرد م فلسطین، گسیل فرستاد ه ویژه، تحقیق گروه های حقیقت یاب، انتخاب گزارشگر ویژه، صد ور قطعنامه و غیره، اما همه این اقد امها، فاقد بستر و اراد ه سیاسی لازم د ر تصمیم شورای امنیت بود ه است . شاید مجریان د ر سازمان ملل متحد تصور می کنند که تنها ابراز همد رد ی و محکومیت ، این فجایع را جبران می کند ، د ر حالی که سازمان ملل از توجه به مقد مه منشور خود مبنی بر «محفوظ د اشتن نسلهای آیند ه از بلای جنگ، که د و بار د ر مد ت عمر انسانی افراد بشر را د چار مصایب غیر قابل بیان نمود ه…» عاجز است . د ر سالهای اخیر کود کان و مرد م غزه اگر از گرسنگی نمرد ه باشند ، اگرمجروح و معلول نشد ه و یا د ر تأمین حد اقلهای زند گی با سختی های فراوان د ست و پنجه نرم نکرد ه باشند ، د ست کم تا به امروز سه نوبت جنگ و خون ریزی را به چشم د ید ه و د ر حصر زند گی کرد ه اند . این د ر حالی است که گزارشگر سازمان ملل متحد د ر امور حقوق بشر د ر فلسطین هشد ار د اد ه، نوار غزه که از هفت سال قبل تحت محاصره زمینی، د ریایی و هوایی اسراییل قرار د ارد ، پس از سه سال د یگر قابل سکونت نبود ه است. د ر چنین شرایط اسفناکی تنها شورای حقوق بشر سازمان ملل د ر قطعنامه ای خشونتها و نقض گسترد ه، نامتقارن و آشکار حقوق بشر و آزاد ی های اساسی جنایتکاران را د ر نوار غزه را محکوم کرد ه است و د ر مقابل این رژیم استد لال می کند ، تنها از غیرنظامیانش د ر مقابل د شمن تروریستی د فاع می کند . د ر این میان تنها هنر کارگزاران سازمان ملل، نشست فوق العاد ه شورای امنیت د ر خصوص اوضاع نوار غزه و حملات وحشیانه رژیم صهیونیستی است که به هیچ نتیجه مشخصی نمی رسد . اگر چه برخی از کشورهای عربی نیر پیش نویس قطعنامه را ارایه د اد ه بود ند که به د لیل توافق ند اشتن بر سر مفاد و مند رجات آن، این نشست نیز بد ون صد ور قطعنامه ای به کار خود پایان د اد و مقرر شد کشورهای عربی تغییراتی د ر قطعنامه پیشنهاد ی خود ایجاد کنند و این یعنی از د ست د اد ن زمان آن هم د رشرایطی که باگذشت هر روز د ه ها فلسطینی د ر بمبارانهای رژیم صهیونیستی به شهاد ت می رسند . د ر این موقعیت حساس و بحرانی حد اکثر تلاش بان کی مون تأکید بر این موضوع است که وخامت اوضاع د ر نوار غزه ضرورت لزوم برگزاری گفت وگوها برای حل مشکلات د ر این منطقه است. آنچه مسلم می نماید این است که د ر غزه جریان نسل کشی د ر حال وقوع است و یک رژیم تا د ند ان مسلح شبانه روز به مرد م مظلوم و بی پناه حمله د د منشانه وتجاوزگرایانه می کند ، اما شورای امنیت به جای اینکه د ر مقابله با این تجاوزگری ها و کشتار زنان و کود کان بی پناه اقد امهای عملی انجام د هد ، از آتش بس سخن می گوید . د ر این شرایط پیشنهاد شورای امنیت سازمان ملل برای برقراری آتش بس د ر غزه به نوعی فرار از مسؤولیت تلقی می شود ، چرا که این شورا باید بتواند د ر مقابله با این تجاوزگری ها، از امکانات قانونی خود برای توقف و معرفی و مجازات تجاوزگران استفاد ه کند ، ولی از این اقد ام سر باز می زند ، د ر حالی که این پرسش مهم برای بسیاری ازمرد م جهان مطرح است: سازمان مللی که اجازه حمله به افغانستان و عراق را می د هد و کشورهای غربی را مجاز می کند تا با همه امکانات و تسلیحاتشان به اسم مبارزه با تروریستها به این کشورها حمله می کنند ، چرا د ر مورد غزه اقد امی انجام نمی د هد ؟ نهایت اینکه شورای امنیت سازمان ملل با این نوع پیشنهاد ها از مسؤولیت جهانی خود د ر جهت صلح و د فاع از حقوق بشر فرار می کند ومشخص است که آتش بس یک طرفه ای که د ر یک سوی آن مرد م بی د فاع قرار د ارند و طرف مقابل با تمام امکانات به آنان یورش می برد ، ناپاید ارخواهد بود . سیاست روز:خشک مقدس های بی شعور بازیچه دشمنان باشعور! «خشک مقدس های بی شعور بازیچه دشمنان باشعور!»عنوان سرمقاله روزنامه سیاست روز به قلم علی اشرفی است که در آن میخوانید؛در سالهای دفاع مقدس، یکی از افرادی که به جرم جاسوسی دستگیر و در تلویزیون اقدام به افشاگری کرده بود، در باره تماسش با رابط آمریکایی اش ماجرایی را نقل کرد که شنیدنی است. وی می گفت در تماسی با این رابط آمریکایی اعتراض کردم که چرا آمریکا و غرب از صدام حمایت می کنند، در حالی که این کشور با شوروی دارای رابطه خوبی است و قرارداد نظامی با مسکو داشته و در آن جبهه سیاسی قرار دارد. رابط آمریکایی در پاسخ این جاسوس ایرانی گفته بود: «ما که نباید تاوان کند ذهنی روس ها را بدهیم. صدام آمریکایی است و از منافع غرب در مقابل ایران دفاع می کند، اما شوروی این را نمی فهمد و از صدام حمایت می کند». مرحوم شریعتی در کتاب «شهادت» وقتی به قصه شهادت امام علی(ع) اشاره می کند، در وصف خوارج عبارت زیبایی را به کار می گیرد و می نویسد: «سرانجام علی نیز به دست خشک مقدس های بی شعوری که همیشه بازیچه دست دشمنان باشعورند، شهید شد.» قصه داعش و کاری که در حال انجام آن است، نمونه کامل دو موردی است که بر شمردم. شاید در نگاه اول چنین به نظر برسد که داعش به دلیل وابستگی اش به القاعده، دارای ماهیت ضدآمریکایی است و طبعاً مخالفت آمریکا با این گروه می تواند مؤید این نظر باشد اما وقتی به ماهیت و جهت گیری گروه داعش و نوع مواضع این جریان در عراق و سوریه و لبنان نگاهی می اندازیم، در می یابیم که این گروه کاملا کارکردی آمریکایی – اسراییلی دارد و به سود منافع این کشورها عمل می کند. اکنون داعش تمامی وجهه همت خود را مبارزه با سه دولتی قرار داده است که به نوعی در جبهه انقلاب اسلامی منطقه دارای نقش هستند و از مقاومت ضد اسرائیلی و مبارزات مردم غزه حمایت می کنند. لبنان در خط مقدم جبهه ضداسرائیلی قرار دارد و حزب الله لبنان هم نماد مقاومت علیه رژیم غاصب قدس است ولی داعش و گروههای وابسته به آن، کینه حزب الله را به دل دارند و علیه این جریان در سوریه و لبنان مبارزه می کنند. دولت سوریه هم در این سالها با حمایت از مقاومت لبنان و مواضع ضدسازشکارانه عربی، مورد غضب آمریکا و اسرائیل قرار داشته و راه اندازی جنگ داخلی علیه این کشور، با هدف انتقام گیری و فروپاشی یک دولت ناهمسو با این کشورها صورت گرفته است و الا معلوم است که دل آمریکا و اسرائیل برای دموکراسی در سوریه نسوخته است. دولت عراق هم علیرغم مماشاتی که با آمریکا دارد، اما در مقابل اسرائیل مقاومت می کند و خود را در جبهه بزرگ انقلاب اسلامی منطقه دسته بندی کرده است و بنابراین داعش در جنگی که در این کشورها به راه انداخته، دقیقاً همسو با منافع واشنگتن و تل آویو عمل می کند ولو آن که شعارهای تند ضدآمریکایی بدهد. بگذریم که در جنایات اخیر اسرائیل علیه غزه، داعش خود را از ماجرا کنار کشید و مسئله غزه را رسماً مسئله خودش ندانست. داعش یک جریان سیاسی – نظامی بی شعوری است که بازیچه دست دشمن باشعور شده است، حتی اگر برخی از اسناد و اخبار افشا شده را باور نکنیم و آنان را سازمان دست ساز آمریکا و اسرائیل ننامیم. وطن امروز:جیسون به ساز که می رقصید؟! «جیسون به ساز که می رقصید؟!»عنوان سرمقاله روزنامه وطن امروز به قلم مجتبی اصغری است که در آن میخوانید؛ این روزها در رسانه های آمریکایی اخبار پیرامون بازداشت جیسون رضاییان، خبرنگار 38ساله واشنگتن پست، همسرش یگانه صالحی و 2 تصویربردار زیاد دیده می شود اما به رغم حساسیت و واکنش نسبتا جدی وزارت خارجه آمریکا به موضوع، مقامات رسمی این کشور از اعلام عناوین مجرمانه و اتهامات این افراد خودداری کرده اند. همین امر بر حساسیت ماجرا افزوده است به نحوی که مروری کوتاه بر نهادها، اشخاص و سازمان هایی که پیگیر وضعیت جیسون رضاییان و سه بازداشتی دیگر در ایران هستند، نشان از پیچیدگی غیرمعمول این پرونده دارد. در ابتدای امر به رغم گذشت بیش از 2 هفته از بازداشت این 4 نفر در ایران هیچ صدایی از جانب آمریکایی ها بلند نشد! اما به تدریج لابی نئولیبرال های وابسته به کنگره آمریکا، اولین واکنش ها و فضاسازی های رسانه ای پیرامون موضوع را کلید زدند. مدیران نایاک از جمله شخص تریتا پارسی و رضا مرعشی که از عناصر بنیاد فراماسونری برادران راکفلر در آمریکا به شمار می روند در این مسیر پیشقدم بوده اند و اتفاقا رهبری کل فضاسازی های رسانه ای حول ماجرای جیسون را به صورت جدی برعهده گرفته اند. شاید مروری بر فعالیت های رضاییان در ایران کلید درک این واکنش ها باشد. جیسون پدری ایرانی و مادری آمریکایی دارد و از سال 2005 در ایران فعالیت می کند. جالب اینجاست که وی یک خبرنگار حرفه ای به حساب نمی آید، چرا که پیش از فوت پدر به عنوان مدیر خرید فرش فروشی اش در آمریکا به منطقه خلیج فارس سفر می کرد و احتمالا حق دلالی خوبی بابت صادرات فرش از ایران به آمریکا به جیب می زد اما کم کم به عنوان رابط رسمی مجموعه اطلاعاتی- امنیتی نایاک در ایران جاگیر شد. دلیل اصلی این مدعا را می توان در کوشش بی نظیر نفر دوم مجموعه نایاک، رضا مرعشی، در بزرگ ترین رسانه های متعلق به لابی نئولیبرال ها در آمریکا همچون CNN، هافینگتون پست، المانیتور و واشنگتن پست جست وجو کرد. رضا مرعشی، مدیر سابق شرکت آتیه بهار وابسته به لابی اقتصادی کارگزاران در ایران، دست کم 4 سال به صورت رسمی در دفتر ایران وزارت خارجه آمریکا اشتغال داشته و عضو انستیتوی مطالعات استراتژیک ملی آمریکا وابسته به وزارت دفاع این کشور است. وی از تحلیلگران مورد علاقه اسرائیل در برنامه هسته ای ایران نیز به شمار می رود تا حدی که در سال 2012 در کنفرانس بن بست هسته ای ایران بر سر میز مشترک با رؤسای سابق و فعلی موساد در تل آویو به ارائه راهکار به صهیونیست ها پرداخت. البته ارتباطات ویژه با افراطیون کنگره و مقامات عالیرتبه صهیونیست در نایاک امری معمول است، چرا که اصل به وجود آمدن این لابی آمریکایی- صهیونیستی به خرج راکفلرها با هدف آماده سازی زمینه های سیاسی- اقتصادی برای طرح مصالحه ایران و رژیم صهیونیستی به عنوان پیش شرط سازش با آمریکا بوده است. البته در این بازی بزرگ حقیقتا جیسون رضاییان مهره قابل عرضی محسوب نمی شود، پس چرا رضا مرعشی که از افتخار پالوده خوری با تروریست های صهیونیست سال هاست بهره می برد، برای «دوست عزیز خود» تا این اندازه جدی لابی گری می کند و در عین حال جیسون رضاییان را «اولین قربانی گروه های افراطی و تندرو به سبب گسترش گفت وگوهای ایران و غرب بر سر برنامه هسته ای معرفی می کند؟!» نکته همین جاست! جیسون رضاییان و تیم همراه وی براساس اسناد و شواهد موجود در فضای مجازی به علت مدیریت و کارگردانی کلیپ مساله دار « هپی» در ایران بازداشت شده اند. رضاییان اولین فردی بود که این کلیپ را حتی پیش از انتشار گسترده در ایران و تماشای مردم تهران به نمایش جهانی گذاشت. با توجه به اینکه دستگیری بازیگران کم سن و سال این نمایش ضعیف به علت انتشار تصاویر بی قانونی عمدی شان در کشور قطعی بود، کمپین حقوق بشری درباره «حق شادی ایرانیان» با ورژن مورد علاقه آمریکا به سرعت با دعوت رسمی خود رضاییان از سایر نان خورهای رسانه ای تشکیلات راکفلرها در جهان کلید خورد. مروری بر ردپای رسانه ای رضاییان در توئیتر با دنبال کردن «هشتگ های هپی»، جست وجوکنندگان را به نام قریب به اتفاق اعضای لابی رسانه ای نئولیبرال ها در بی �
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: جام جم آنلاین]
[مشاهده در: www.jamejamonline.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 86]
-
گوناگون
پربازدیدترینها