محبوبترینها
چگونه با ثبت آگهی رایگان در سایت های نیازمندیها، کسب و کارتان را به دیگران معرفی کنید؟
بهترین لوله برای لوله کشی آب ساختمان
دانلود آهنگ های برتر ایرانی و خارجی 2024
ماندگاری بیشتر محصولات باغ شما با این روش ساده!
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1844524663
مصطفی زمانی: ستاره ها شانسی ستاره می شوند! +عکس
واضح آرشیو وب فارسی:نیک صالحی:
مصطفی زمانی: ستاره ها شانسی ستاره می شوند! +عکس مصطفی زمانی از آن بازیگرهایی است که با حضورش در قاب تلویزیون و بازی نقش یوزارسیف تبدیل به چهره یی شناخته شده و محبوب شد...
سکوت مصطفی زمانی پس از پخش سریال حضرت یوسف و کمتر ظاهر شدنش در مطبوعات و رسانه ها عطش همه را برای دانستن از او بیشتر کرد، اما او مثل بازیگری باتجربه علاوه بر کم گویی، گزیده کاری و سعی کرد تا فیلم های مهم و نقش های متفاوتی را تجربه کند. البته او هم درست مثل همه بازیگران سینمای ایران، گاهی اوقات آستانه صبرش تمام شده و انتخاب هایی شاید عجیب تر از باقی فیلم های کارنامه اش کرده است، اما او همین اواخر فیلم سینمایی خط ویژه را روی پرده داشته که با یک نقش متفاوت در فیلمی خوش ساخت ظاهر شده است. مصطفی زمانی از روزهای جوانی و سودای شهرتی که داشته می گوید تا امروز که این مبحث بی رنگ شده و جای خودش را به اعتقادات دیگری داده است.
نخستین حضور شما به عنوان یک بازیگر تازه نفس، در سریال یوسف پیامبر بود که سروصدای زیادی به پا کرد و شما را در مرکز توجه قرار داد. اما بعد از آن مسیر دیگری را طی کردید. از رسانه ها فاصله گرفتید، در محافل عمومی ظاهر نمی شوید و درباره سینما و تلویزیون اظهارنظر نمی کنید. دلیلش این است که می خواهید از حاشیه و جنجال دور بمانید یا اصولا از شهرت گریزان هستید؟مصطفی زمانی: شاید دلیلش این باشد که بازیگری همه زندگی من نیست. البته بخشی از زندگی من که خیلی دوستش دارم بازیگری است، اما به جز آن دغدغه ها و علایق دیگری هم دارم. مثلا تحصیلاتم را ادامه می دهم، درباره جامعه و فرهنگ و سیاست مطالعه می کنم و گاهی هم چیزهایی می نویسم. زمانی که کارم را شروع کردم، تشنه شهرت بودم اما به مرور یاد گرفتم که خیلی از پدیده ها و مفاهیم اطراف ما، آنقدر که خودمان تصور می کنیم، مهم نیستند.
چطور به این نقطه رسیدید؟ مصطفی زمانی:من در کمبود امکانات بزرگ شدم و دغدغه هایم با کسان دیگری که وارد عرصه بازیگری می شوند فرق می کرد. دغدغه ام شهرت نبود اما به عنوان یک نوجوان ۱۵، ۱۶ ساله دلم می خواست از بی امکاناتی به امکانات برسم. در آن شرایط هر کسی سعی می کند اول کمبودهایش را جبران کند و بعد به سراغ خواسته هایش برود. الان مشکل جوان های ما این است که خواسته ها و نیازهایشان با هم هماهنگ نیست. مثلا خواسته و آرزوی طرف این است که کارخانه یی بزرگ داشته باشد و هزار خانواده را تامین کند، اما نیازهای اولیه اش هنوز برآورده نشده و خودش فرضا برای بیمه درمانی اش مشکل دارد. من به دلیل نوع زندگی ام، نیازهایم را در اولویت قرار دادم و بعد به سراغ خواسته هایم رفتم.
کار اول تان همچنان سروصدا کرد که یک شبه به مشهورترین بازیگر تلویزیون تبدیل شدید. بازی در نقش یوزارسیف شما را به خواسته هایتان رساند؟ آن زمان خیلی جوان و کم تجربه بودم و چیز زیادی درباره بازیگری نمی دانستم. از همکاری با پروژه یوسف پیامبر راضی بودم و حس می کردم از مسیر درستی وارد این حرفه شده ام. البته جبهه گیری شدیدی علیه من بود، چون به هر حال با فرج الله سلحشور کارم را شروع کرده بودم اما این واکنش ها برایم اهمیتی نداشته و ندارد. من نه اهل باندبازی و جهت گیری سیاسی و حزبی ام و نه روحیه ام طوری است که با رسانه ها و منتقدان و دفاتر فیلمسازی زد و بند کنم که کارم پیش برود.
الان تحلیل تان نسبت به آن دوره عوض شده است؟مصطفی زمانی: در آغاز کارم، نسبت به کلیت سینما تحلیل دیگری داشتم ولی تجربه هایی که در این مدت به دست آوردم باعث شد نگاه دیگری پیدا کنم. من با دید آرمان گرایانه وارد سینما شدم و فقط به بازی مقابل دوربین فکر می کردم ولی خیلی زود فهمیدم که بازیگر باید به هزار چیز دیگر هم فکر کند. مثلا اینکه چه زمانی عکسش روی جلد مجلات برود، کی مصاحبه کند، با چه کسانی در سینما ارتباط دوستانه برقرار کند و از این جور نکته های حاشیه یی. هنگام پخش یوسف پیامبر، هر هفته باید برای عکاسی می رفتم. در حالی که روحیه خودم طوری است که حتی همین حالا هم در خانه ام ۱۰ قطعه عکس از خودم پیدا نمی شود. نه عکس هایم را نگه می دارم و نه مطبوعات و مجله هایی که درباره ام خبر و مطلب چاپ می کنند را آرشیو می کنم. چند وقت پیش متوجه شدم که پدرم همه عکس ها و مطالب مربوط به من را جمع آوری کرده و نگه می دارد. به من هم چیزی نگفته بود، چون پدر زیاد اهل بروز احساسات نیست و در همه این سال ها بدون اینکه حرفی بزند این آرشیو را درست کرده است.
اینها پیامدهای شهرت است. کدام بازیگر این شرایط را تجربه نکرده است؟ من اساسا معتقدم شهرت و دیده شدن، بازیگر را از خودش دور می کند. بازیگر هرچه بیشتر دیده شود کمتر می تواند خودش را بشناسد چون از باورها و خواسته های خودش فاصله می گیرد و به خواسته های دیگران وابسته می شود یعنی به سمتی پیش می رود که دیگران از او می خواهند.
معتقد نیستید که بازیگر باید نظر و سلیقه مخاطبانش را در کارش تاثیر دهد؟چرا، دقیقا به این موضوع اعتقاد دارم. تنها انگیزه یی که باعث می شود بتوانم مسیرم را ادامه دهم نوع ارتباطم با مخاطبم است. من به حرمت این مخاطبان باید یکسری کارها را انجام بدهم و این ارتباط را حفظ کنم. مثلا باید حواسم به رفتارم در جامعه باشد که خطایی از من سر نزند، چون نسبت به رابطه یی که با مخاطب برقرار کرده ام مسوولیت دارم. من همیشه سعی کرده ام ذهن منظمی داشته باشم و طبق دیدگاه های شخصی ام پیش بروم. از تجربه هایم یاد گرفتم که وارد هیچ بازی و ماجرایی نشوم و سرم به کار خودم باشد.
ولی اگر بازیگر بیش از حد کنار بکشد ممکن است از یادها برود. نگران این موضوع نیستید؟مصطفی زمانی: خیلی وقت ها ما چیزهایی را جدی می گیریم که در ذات خودشان اهمیت ندارند. خیال می کنیم خبری هست اما در واقع هیچ اتفاقی نمی افتد و فقط خود ماییم که موضوع را بزرگ می کنیم. چند سال پیش که جوان تر و پرشورتر بودم، از روی عصبانیت از جشنواره فجر تصمیم گرفتم در فیلم بوی گندم بازی کنم چون به این نتیجه رسیده بودم که جشنواره و جایزه و اینها فقط بازی است و هیچ ربطی به کیفیت کار بازیگر ندارد. وقتی مدتی گذشت و زمان اکران فیلم رسید، پیش خودم فکر می کردم که بازی ام در این فیلم واکنش های منفی زیادی ایجاد خواهد کرد. لابد منتقدها سرزنشم می کنند که چرا در فیلمی تجاری بازی کرده یی. اما فیلم اکران شد و نزدیک دو میلیارد تومان هم فروخت و کل شهر هم از عکس ها و پوسترهایش پر شد. خیلی از تهیه کننده های قدیمی سینما به من گفتند کار درستی کردی. راست هم می گفتند چون بخش مهمی از سینما را همین فیلم ها زنده نگه می دارند. مجموع فروش بوی گندم و خط ویژه بالای پنج میلیارد تومان بود که برای هر بازیگری امتیاز است. منتها من این چیزها را عمدا برنامه ریزی نکردم، پیش آمد. فکر می کنم اگر بخواهم به توصیه های دیگران عمل کنم وقت زیادی از زندگی ام گرفته می شود و شاید آخرش هم به نتیجه دلخواهم نرسم.
در فیلم خط ویژه نقش متفاوتی بازی کرده اید که شبیه کارهای قبلی تان نیست. به خصوص که این اواخر در چند فیلم نقش اصلی را بازی کردید و در خط ویژه نقشی کوتاه تر را بر عهده داشتید. نگران نبودید که جایگاه تان به عنوان بازیگر نقش های اصلی به خطر بیفتد؟ اول باید بگویم که از بازی در خط ویژه بسیار لذت بردم. از این فیلم بیشتر از همه فیلم هایی که بازی کرده ام راضی هستم. زمانی که این نقش پیشنهاد شد خیلی از دوستان منتقد عقیده داشتند که نباید بازی در این فیلم را قبول کنم اما من دلم می خواست کار جدیدی را تجربه کنم و به همین دلیل نقش را پذیرفتم. یکی از دلایلم هم این بود که مصطفی کیایی را از نزدیک نمی شناختم و فقط دورادور با کارهایش آشنا بودم. وقتی صحبت های اولیه انجام شد، حس کردم کارگردان باانگیزه یی است و برای کارش انرژی می گذارد. درباره نقش و خصوصیاتش حرف زدیم و خیلی راحت به توافق رسیدیم.
از اول قرار بود همین نقش را بازی کنید؟مصطفی زمانی:نه، اولش قرار بود نقش دیگری را بازی کنم ولی وقتی فیلمنامه را خواندم حس کردم این نقش برایم جالب تر است. شاید به این دلیل که شخصیت فریدون هیچ ویژگی خاصی نداشت و کاملا خالی بود. باید خودم ویژگی هایش را از پایه می ساختم. در خط ویژه از همه آرزوها و انگیزه های معمول بازیگری دست کشیدم و با نگاه دیگری سراغ نقش رفتم. بعد از آنکه فیلم آینه شمعدون (بهرام بهرامیان) وسط فیلمبرداری متوقف شد، من حدود ۹ ماه بیکار بودم و روزهای سختی را گذراندم. اگر می گویم خط ویژه برای من فیلم متفاوتی است، یک دلیلش این است که در این فیلم من به نوعی بلوغ حرفه یی رسیدم. تا پیش از آن همیشه مراقب بودم که ملاحظه های مختلفی را در نظر بگیرم و خیلی چیزها را رعایت کنم. مثلا دقت می کردم که در کدام دفتر تولید پا می گذارم، با کدام کارگردان کار می کنم، نقشم چه عرض و طولی دارد، پخش کننده کیست، منتقد چه می گوید و... سر خط ویژه همه این ملاحظات را کنار گذاشتم و جالب این است که وقتی رها کردم، نتیجه گرفتم.
الان هم نگاه تان همان است؟
بله، کاملا. من از اول زیاد اهل معاشرت و گعده نبودم. بیشتر با پدرم حرف می زدم و به نوعی الگوی فکری ام را از او می گرفتم. در تمام دوران کودکی ام پیش نیامد که من از پدرم تقاضای پول کنم، مگر در مواردی که می خواستم کتاب بخرم. جهان بینی من در همین دوره شکل گرفت و بعدها هم در مسیر زندگی به این نتیجه رسیدم که هیچ چیزی غلط نیست و هیچ چیزی هم درست نیست. همه چیز به باور تو بستگی دارد. در بازیگری هم همیشه سعی کرده ام به باورهای خودم پایبند باشم. از زمانی که ملاحظات سینمایی را رها کردم همه چیز سر جای خودش قرار گرفت و دیگر لازم نبود تلاش کنم که به نتیجه دلخواهم برسم. الان هم می گویم که از بازی در خط ویژه بیش از هر فیلم دیگری لذت بردم.
برای بازیگر ضروری نیست که انگیزه و جاه طلبی داشته باشد و برای رسیدن به آرزوهایش تلاش کند؟ مثلا به انگیزه رسیدن به جایزه یا گرفتن یک نقش خوب، همه سختی ها را به جان بخرد. اگر این آرزو و انگیزه نباشد، بازیگر می تواند رشد کند؟
مصطفی زمانی: راستش برای من هم زمانی این آرزوها وجود داشت اما بعد از مدتی تبدیل شد به کارت صدآفرین. به این نتیجه رسیدم که هیچ وقت کارت صدآفرین را زمانی که تو می خواهی به تو نمی دهند. چند سال پیش من آرزو داشتم سیمرغ بلورین بگیرم، اما نگرفتم و الان دیگر برایم لذت سابق را ندارد. در حال حاضر دغدغه من موقع تماشای فیلم هایم فقط یک چیز است؛ اینکه من آن شخصیت را کامل بازی کرده باشم. زمانی از خودم راضی می شوم که بتوانم یک نقش را به خوبی بازی کنم و به یک شخصیت روی پرده سینما زندگی ببخشم. تنها چیزی که اذیتم می کند هم این است که سینما یک هنر گروهی است و من به عنوان بازیگر تحت فرمان کس دیگری هستم که اسمش کارگردان است. یعنی استقلال ندارم. در حالی که برای من استقلال شخصی ام خیلی مهم است و تا این جا هم بیشترین هزینه را برای حفظ استقلالم داده ام.
به هر حال سینما یک فضای گروهی دارد و شما باید خواسته کارگردان را اجرا کنید.
بله و خوشبختانه انعطاف دارم و از کار گروهی فراری نیستم. سر صحنه معمولا برداشت خودم را به کارگردان پیشنهاد می دهم و سعی می کنم به فهم مشترکی نسبت به پدیده ها برسیم، اما پافشاری نمی کنم و در نهایت با گروه هماهنگ می شوم. خیلی وقت ها کاری که ما می کنیم تا رسیدن به شکل نهایی اش بارها تغییر می کند و ما کنترلی رویش نداریم. من اصلا وارد این بازی نمی شوم که بخواهم همه چیز را با نگاهی ایده آلیستی کنترل کنم. بعضی چیزها را رها می کنم که مسیر طبیعی خودشان را طی کنند. مثلا در همین فیلم خط ویژه، هماهنگی بسیار خوبی با گروه داشتم. همه بچه ها خیلی راحت با هم حرف می زدند و پیشنهادهایشان را مطرح می کردند. من هم طبق تشخیص خودم نظرم را می گفتم و بعد به یک فرم نهایی می رسیدیم که جلو دوربین اجرایش می کردیم. کلا خیلی راحت با گروه هماهنگ می شوم.
دوست داشتید به جای بازیگری، حرفه دیگری داشته باشید که بتوانید طبق شیوه فردی خودتان پیش بروید؟ مثلا نقاشی یا داستان نویسی...
مصطفی زمانی: نه، من از هشت سالگی عاشق بازیگری بودم. در دوره ابتدایی هر روز سر صف در مدرسه قطعه های نمایشی کوتاهی را می نوشتم و با دوستانم اجرا می کردیم. مثلا نمایش های اوستا و عبدلی را تقلید می کردیم و بچه ها لذت می بردند. هر شب وظیفه من این بود که یک داستان کوتاه بنویسم و صبح برای بچه ها اجرا کنم. بازیگری از زمانی برای من جذاب شد که دیدم فرصت زندگی در قالب آدم های مختلف را به من می دهد. مثلا من در قالب نقشم، می توانم سر آدم روبه رویم داد بکشم، در حالی که در زندگی واقعی این روحیه را ندارم. قبلا فکر می کردم اگر بازیگر نمی شدم شاید تاجر می شدم، اما الان می بینم تجارت قواعدی دارد که به شخصیت و اخلاق من نمی خورد. شاید اگر بازیگر نبودم شغلی را انتخاب می کردم که مدام در حال سفر باشم.
شما با نگاهی ایده آلیستی وارد سینما شدید. آنچه در سینما دیدید، برایتان سرخوردگی به همراه نداشت؟ مثلا توی ذوق تان نخورد؟
نه، توی ذوقم نخورد. چون از اول توی زندگی ام قهرمان نداشتم. حتی وقتی آدم مشهوری را می دیدم اشتیاقی در من ایجاد نمی شد که کنارش بایستم و عکس بگیرم. بعدها هم وقتی وارد سینما شدم و با آن آدم ها از نزدیک برخورد کردم، توی ذوقم نخورد اما ناراحت شدم که چرا آدم ها در خودشان متوقف می شوند. ما خیلی وقت ها کتاب می خوانیم و نظریه می دهیم و تحلیل می کنیم، اما در عمل گیر می کنیم و پیش نمی رویم. این گیر کردن و متوقف ماندن برای من ناراحت کننده است.
زمانی که با بازی در نقش یوزارسیف مشهور شدید، انتظارات زیادی نسبت به حضورتان در سینما وجود داشت، چون سال ها بود که ستاره جدیدی ظهور نکرده بود. خیلی ها فکر می کردند مصطفی زمانی سوپراستار بعدی سینمای ایران است. چطور این فشار را تحمل کردید؟ دوره یی که من در سریال یوسف پیامبر بازی کردم، دوره اوج کمدی های تجاری بود. من از اول سعی کردم از بازی در آن نوع کمدی ها دور باشم، چون اصلا آن ژانر را دوست نداشتم که بخواهم بازی اش کنم. سال اول در جشنواره چند فیلم قابل توجه داشتم، مثل آل (بهرام بهرامیان)، کیفر (حسن فتحی) و قصه پریا (فریدون جیرانی) . خیلی ها فکر می کردند سیمرغ بلورین را می گیرم، ولی این اتفاق نیفتاد. آن وقت ها جوان تر بودم و جایزه نگرفتنم باعث شد خیلی ناراحت شوم. موضوع را زیادی جدی گرفته بودم. بعدها فهمیدم داوری جشنواره یک موضوع پیچیده است که به عوامل مختلفی بستگی دارد. بازی خوب تنها شرط جایزه گرفتن نیست، چون خیلی وقت ها جایزه به بهترین بازیگر داده نمی شود. بچه های درباره الی خیلی خوب بودند، اما جایزه نگرفتند. درباره گذشته هم همین اتفاق افتاد. مثلا ترانه علیدوستی الان به مراتب بازیگر بهتری است تا سال اول ورودش که برای فیلم من ترانه پانزده سال دارم سیمرغ بلورین گرفت. من به این نتیجه رسیده ام که نخستین حضور یک بازیگر شانس زیادی برای جایزه گرفتن دارد. حمید فرخ نژاد در عروس آتش دیده شد، اما بعد از آن چند بازی فوق العاده داشت که هیچ کدام جایزه نگرفتند. این اتفاق بارها افتاده و ممکن بود برای من هم در سال اول حضورم در سینما بیفتد، اما به هر حال الان دیگر برایم اهمیت سابق را ندارد.
به عنوان یک بازیگر جوان، دل تان نمی خواهد سوپراستار باشید و عکس تان روی سردر سینماها گذاشته شود؟ مگر می شود کسی نسبت به جاذبه های شهرت بی تفاوت باشد؟مصطفی زمانی: در سیستم فرهنگی ما، ستاره شدن هم خیلی سخت است و هم خیلی آسان. چون هیچ مسیر خاصی وجود ندارد و اگر هم دارد، مدام در حال تغییر است. ستاره شدن زمانی ارزش دارد که من برایش برنامه داشته باشم و طبق برنامه خودم به این موقعیت رسیده باشم. در سینمای ما ستاره ها شانسی ستاره می شوند. پوسترهای فیلم بوی گندم در همه شهر وجود داشت، اما برای من جالب نبود، چون من برای رسیدن به این نقطه تلاشی نکرده بودم. من خیلی عادی رفتم و در فیلمی تجاری بازی کردم، حالا بر اثر اتفاقاتی که من رویشان کنترلی نداشتم، عکسم در این فیلم همه جای شهر پر شده است. آیا این نشانه موفقیت من است؟ نه، چون من هیچ تاثیری در ماجرا نداشتم. گاهی وقت ها ما اول یک کار را انجام می دهیم و بعد وقتی آن کار به موفقیت رسید، موفقیتش را به پای دانش و آگاهی خودمان می گذاریم. در حالی که این طور نیست. ستاره سینما زمانی ارزش دارد که برای ستاره شدن برنامه داشته باشد. من فیلم های کیفر و بدرود بغداد را دوست داشتم و به بازی ام در این فیلم ها افتخار می کردم، اما به جای آن فیلم ها، پوستر بوی گندم همه جا پخش شد که یک فیلم تجاری بود. گاهی به شوخی به محمدرضا خاکی (کارگردان بوی گندم) می گویم «وقتی نمی خواهم بازی ام در یک فیلم دیده شود، همه آن را می بینند!» ولی کسی کیفر و بدرود بغداد را ندید و کاری هم از دست من برنمی آمد.
تا به حال پیش آمده که از بازی در فیلمی پشیمان شوید؟مصطفی زمانی: اگر دو، سه سال پیش همین سوال را می پرسیدی شاید اسم چند فیلم را می بردم که از بازی در آنها راضی نیستم. اما الان این احساس را ندارم. فکر می کنم هر کاری که تا حالا کرده ام در زمان خودش درست بوده، چون من انتخاب شونده ام. اگر قدرت انتخاب داشتم شاید درباره تصمیم هایم مسوولیت بیشتری پیدا می کردم، ولی به عنوان بازیگر مجبورم بین کسانی که انتخابم می کنند، انتخاب کنم. ضمن اینکه من سختگیرترین منتقد خودم هستم. گذشته از اینکه از بازی ام در فیلمی پشیمان باشم یا نباشم، همیشه این توقع را از خودم دارم که در حد خودم مسیر مثبتی را طی کنم و دست کم از خودم پشیمان نباشم.سلام سینما اخبار مرتبط:ژست جالب هانیه توسلی در کنار مصطفی زمانی + عکسگريم فوق العاده عجيب و باورنكردني مصطفي زماني در فيلم جديدش!/عكسهاعکسهای جدید و جذاب مصطفی زمانی
سه شنبه 24 تیر 1393
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: نیک صالحی]
[مشاهده در: www.niksalehi.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 117]
-
سرگرمی
پربازدیدترینها