واضح آرشیو وب فارسی:فارس: نسیم رمضان/3
عبودیت وجه مشترک همه امور زندگی باشد
امام جمعه موقت شهر قزوین با بیان اینکه عنصر عبودیت باید وجه مشترک همه امور زندگی به حساب آید، گفت: انسان میتواند به گونهای زندگی خود را سامان دهد و روابط خویش را با خدا هماهنگ کند که همه کارهایش عبادت محسوب شود.
به گزارش خبرگزاری فارس از قزوین، در خصوص راه و رسم بندگی خداوند تبارک و تعالی آنچه دانستنش برای بنده ضروری محسوب میشود، مزایای این بندگی برای انسان و مضرات پرستش غیر خداست؛ بندهای که خداوند او را آفریده است تا بندگی کند. عهدی هم که انسان برای بندگی در ازل با خداوند بسته یادآور همین اهمیت و ضرورت است که در ادیان نیز مورد تأکید قرار گرفته است. اینک قصد داریم با یک محقق و مفسر قرآن کریم در خصوص تمایل ذاتی انسانها به عبادت و دلایل این تمایل سخن به میان آوریم. میخواهیم بدانیم که هر فردی در جایگاه کاری و شخصی زندگی خود چگونه میتواند به درجه بندگی خداوند دست یابد و از همین رو حاصل مصاحبه با حجتالاسلام عبدالکریم عابدینی امام جمعه موقت شهر قزوین و رمسئول نهاد نمایندگی ولی فقیه در دانشگاههای استان قزوین را در ذیل میآوریم. *آیا تمایل به پرستش در وجود انسانها امری فطری است؟ عبادت و نیایش خدای یگانه همزاد ما آدمیان بوده و همواره در طول اعصار و قرون و در گستره زمین و در میان ملل، اقوام، طوایف و قبایل، آنان را همراهی کرده است و همواره نیز همراه باقی میماند. پیامآوران الهی نیز هر جا سخن از عبادت به میان آورده و مردم را بدان فراخواندهاند، در مقام اصلاح و پیرایش رفتار عبادی و چگونگی نیایش بودهاند. آنان مردم را از عبادت و نیایش غیر خدا منع و به عبادت خدای یگانه ارشاد و رهبری میکردهاند و در حالی آمدهاند که مردم مشغول پرستش بودهاند. به عبارتی دیگر انبیا (ص) مؤسس و بنیانگذار پرستش نبودهاند و مردم نیز با پیشنهاد آنان بندگی را آغاز نکردهاند؛ بلکه به رهبری آنان روح پرستنده خود را به سوی خدای یگانه متوجه کردهاند. *چه دلایلی برای این فطری بودن روح پرستش در انسان وجود دارد؟ بندگی دارای خاستگاه فطری است؛ چرا که در وهله نخست، همگانی است؛ به این معنا که همه انسانها پرستشگر هستند و زندگی انسانها در طول تاریخ و در جغرافیای زمین گواه این مدعاست. همچنین بندگی، همهجایی است و اختصاصی به بخشی از جغرافیای زمین و یا قوم و قبیلهای خاص ندارد. علاوه بر این همیشگی است؛ یعنی همراه با پیدایش انسان، پرستش، نیایش، راز و نیاز با جلوههای گوناگون خود بخش قابل توجهی از زندگی آدمیان را در بر گرفته و در سوره روم نیز به آن اشاره شده است که «پس روی خود را به سوی آیین خالص پایدار کن؛ همان فطرتی که خداوند همه مردم را بر آن آفریده است». *و به همین دلیل بندگی دلپذیر و جذاب و راه آن هموار است؟ بله. عبادتکننده همواره با انگیزه و نشاط در راه بندگی گام نهاده است؛ چرا که او هماهنگی بین آیین بندگی و فطرت خویش را به خوبی درمییابد و اگر چنین نبود، بندگی عالمگیر نمیشد، تنور عشق و دلدادگی افروخته نمیماند و بازار حب، انس، الفت و شیدایی را گرم نمیکرد. عبادتکننده با انگیزه فطری جان خویش را در کف گرفته و خانه محبوب خویش را میجوید. پرستشکننده در همه جا و همه چیز و در میان انواع مراسم و مناسک عبادی معبود خویش را میجوید و برای رسیدن به این مقصد همواره میکوشد. آیه کریمه «ایاک نعبد و ایاک نستعین» نیز سخن فطرت است که خداوند آن را بر زبان انسان جاری میکند. *هدف خداوند از آفرینش انسان چه بوده است؟ خدای متعال جن و انس را برای رسیدن به مقصد عبودیت و بندگی آفریده و در سوره ذاریات نیز به این طریق به آن اشاره کرده است که «و جن و انس را جز برای آن که پرستش کنند، نیافریدهام». این بدان معناست که عبادت همگانی است و حتی کافران نیز از چرخه عبادت بیرون نیستند؛ هرچند آنان به جای پرستش معبود یگانه به پرستش غیر خدا روی میآورند. انسان به هر کاری جز عبادت مبادرت ورزد، از هدف بازمانده و این در حالی است که انسان میتواند به گونهای زندگی خود را سامان دهد و روابط خویش را با خدا هماهنگ کند که همه کارهایش عبادت محسوب شود؛ همان گونه که خداوند متعال در سوره انعام فرموده است که «بگو بیگمان نماز و عبادات من و زندگی و مرگ من همه برای خدا پروردگار جهانیان است». *چگونه میتوان به این درجه رسید؟ عنصر عبودیت باید وجه مشترک همه امور زندگی به حساب آید؛ به گونهای که کشاورز باید کشت و کار خودش را با نیت و توجه به معبود و برای رضای خدا انجام دهد، معلم تعلیم خود را، طبیب طبابت خویش را و هر کسی در هر عرصهای کار و کوشش خود را برای خشنودی خدا و به رسم بندگی معبود یگانه به جای آورد، حتی خواب و خوراک خود را از این قاعده مستثنی نکند. آموزههای دینی و آداب شرعی مربوط به کار، خواب و خوراک و مانند آن نشان میدهد که امور مزبور بستری مناسب و فرصتی مساعد برای عبادت و پرورش روح پرستشگری بوده و فراهم آمدهاند تا انسان را به جایگاه عبودیت ارتقا و تعالی بخشند. بر پایه این گزارش، این روزها و شبها، زمان پرستش معبود است؛ آنگاه هنگام گشودن روزه، لذت عبادت را درک میکنیم و با همه وجود میفهمیم و آنگاه که مفتخر میشویم که بگوییم: «اللهم لک صمنا؛ خدایا برای تو روزه گرفتیم»؛ آری برای تو و در ماه بندگی تو. به واقع در این ماه میشود درک کرد که انسان میتواند به گونهای زندگی خود را سامان دهد و روابط خویش را با خدا هماهنگ کند که همه کارهایش عبادت محسوب شود و این خواسته دور از دسترس نیست. انتهای پیام/77011/
93/04/17 - 07:26
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: فارس]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 425]