واضح آرشیو وب فارسی:ایرنا:
صائب تبریزی؛ پیشاهنگ سبک هندی تهران- ایرنا- دهم تیرماه بزرگداشت صائب تبریزی شاعر بلند آوازه ی ایران زمین است؛ او که با سرودن غزل هایش جانی تازه به ادبیات فارسی بخشید و سبک هندی را به کمال رساند.
میرزا محمدعلی صائب تبریزی غزل سرای مشهور سده ی یازدهم در هنگامه ی حکومت صفویه در اصفهان دیده به جهان گشود.
پیشینیان او به فرمان شاه عباس صفوی از تبریز به اصفهان مهاجرت کردند و صائب تبریزی در این شهر رشد و پرورش یافت و با دانش های عقلی و نقلی آن روزگار آشنا شد.
وی از وجود استادان بنامی همچون از حکیم رکن الدین مسعود کاشانی و حکیم شرف الدین حسن شعایی اصفهانی بهره های فراوانی برد.
صائب تبریزی به مولوی و حافظ علاقه ی بسیاری داشت. او شاعری مضمون آفرین، نکته یاب و ژرف بین بود و در ساختن ترکیب ها و استعاره های زیبا توانایی بالایی داشت. شعرهای او بر پایه ی مضمون سازی های ظریف و تمثیل استوار است. این شاعر بلندآوازه با تلاش و کوشش فراوان توانست سبک هندی را به اوج خود برساند.
هر بیت از غزل های صائب تبریزی از استقلال معنایی بالایی برخوردار است و غزل هایش چندین موضوع را در برمی گیرند. عنصر خیال، مهمترین عنصر شعرهایش محسوب می شود. صورت های گوناگون تخیل همچون تشبیه، استعاره، کنایه و تمثیل در اثرهای او نمایان و آشکار است.
جهان شعر صائب تبریزی دنیایی پر رمز و راز، رنگارنگ، تماشایی و حیرت انگیز به شمار می رود که معنی تازه و بکر در پس هر واژه ی شعرهایش وجود دارد و از اساسی ترین نکته های شعرهای صائب تبریزی، قرار گرفتن لحظه های ناب کشف و شهود شاعرانه ی او در برابر آینه است.
شعرهای او با تمامی مخاطبان پیوندی نزدیک برقرار میکند و آن چنان که خواننده می پندارد که به مضمون اندیشه شاعر پیش از آن اندیشیده، اما توان بیان آن را نداشته است.
شهرت و آوازه ی شعرها و سخنان پربار او سبب شد تا مشتاقان بسیاری به دیدار او بشتابند و از دانش صائب تبریزی بهره مند شوند و نویسندگان بزرگی همچون آفرینندگان تذکره های نصرآبادی، قصص خاقانی، سرو آزاد، کلمات الشعرا به ستایش آثار وی پرداخته اند.
وی شاعری است که مبانی تجربی و نظری عرفانی را در دیوان خود استفاده و برای بیان بسیاری از بخش های عرفانی و فراسویی، زبان و بیانی فراعقلی را انتخاب کرده است. او در کنار شاعری، به دنیای عرفان نیز وارد شد و گام در راه بزرگانی همچون سنایی، عطار، مولوی، حافظ و سعدی و جامی نهاد.
صائب تبریزی با پیوند عرفان با آینه ی جان، عرفانی بی همتا را شکل داد و آن را به اوج رساند. وی همواره تلاش کرد تا حقیقت شگرف زیبایی جهان آفرینش را که در نتیجه ی کشف و شهود شاعرانه بدان دست پیدا کرده بود، باورپذیر و جلوه گر کند.
صائب تبریزی شعرهای بسیاری در قالب غزل سروده و از خود مثنوی قندهارنامه را درباره ی جنگ های شاه عباس دوم و فتح قندهار به یادگار گذاشته است.
سرانجام صائب تبریزی پس از عمری تلاش و کوشش در راه پیشرفت ادب و هنر این مرز و بوم به نقل از محمد بدیع سمرقندی در 1055 هجری خورشیدی به دیدار حق شتافت و در اصفهان به خاک سپرده شد.
به مناسبت بزرگداشت صائب تبریزی شاعر گرانقدر ایران زمین بر گزیده ای از غزل های او مروری کوتاه داریم:
** آب خضر و می شبانه یکی ست / مستی و عمر جاودانه یکی ست
** کار مرا به مرگ نخواهد گذاشت عشق / این کشتی شکسته به طوفان نمی رسد
** تا به کی درخواب سنگین روزگارم بگذرد / زندگی در سنگ خارا چون شرارم بگذرد
** گر قابل ملال نیم، شاد کن مرا / ویران اگر نمی کنی آباد کن مرا
با الهام از: صائب تبریزی و مکتب جمال در عرفان اسلامی
گروه اطلاع رسانی
پژوهشم**2002**9131
انتهای پیام /*
: ارتباط با سردبير
[email protected]
10/04/1393
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: ایرنا]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 34]