محبوبترینها
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
در خرید پارچه برزنتی به چه نکاتی باید توجه کنیم؟
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1830054855
ناگفته های خواندنی از هادی غفاری
واضح آرشیو وب فارسی:ایرنا:
ناگفته های خواندنی از هادی غفاری تهران - ایرنا - هادی غفاری از مبارزان انقلاب اسلامی در یک مصاحبه در باره احمدی نژاد، مصباح یزدی، حمید روحانی (زیارتی)، دکترشریعتی، بنی صدر، هویدا و رد و تایید صلاحیتش، ناگفته هایی را گفته است.
هادی غفاری می گوید از مواضع گذشته اش دفاع می کند، نه تواب است و نه پشیمان.
می گوید از السابقون انقلاب است، حرف گزافی هم نمی گوید، نامش را که جستجو کنی از هادی غفاری قبل انقلاب و دوران انقلاب خواهی خواند تا هادی غفاری نماینده سه دوره مجلس و امام جماعت همین سال های دور و نزدیک مسجد الهادی تهران نو.
«تندروی» اما هاله ابهامی است که در همه این سالها بر سر او بوده، اویی که می گویند در دهه 60 جزء روحانیون تندرو بوده و حتی برخی اعدام هویدا را به او نسبت می دهند.
غفاری اما نه فقط از مواضع و عملکردش دفاع می کند که تاکید دارد نه پشیمان است نه اهل توبه. خود را نه فرزند انقلاب که مادر انقلاب می داند، صاحب انقلاب، نه تماشاچی انقلاب.
حرف هایش با ما را از بنی صدر شروع کرد، از همان جلسه معروف جامعه روحانیت مبارز که او به کاندیداتوری بنی صدر برای ریاست جمهوری رای منفی داد، امامی کاشانی رای ممتنع و بقیه رای مثبت. آیت الله خامنه ای و آقایان هاشمی و باهنر هم اصلا به جلسه نرفتند چون مخالف بودند.
به خاطراتش از مجلس که رسید از آن نماینده روحانی آذربایجان غربی که دائم چرت می زد گفت تا همین شهید امانی خدابیامرز. از نطقی که در آن به امانی گفته بود«شما آبگوشت ما را رنگ کنید نه دین ما را»
از رد صلاحیت های پی در پی او که پرسیدیم، گویی دل پردردی داشت، به جلساتش با آیت الله یزدی و آیت الله جنتی اشاره کرد و ماجرایی شنیدنی از پرونده تایید صلاحیتش در انتخابات مجلس هشتم.
همان پرونده ای که در کشوی آیت الله جنتی مانده بود و زور آیت الله یزدی نمی رسید آن را بیرون بیاورد.
خاطرات هادی غفاری اما بیش از آنکه خواندنی باشد، شنیدنی و دیدنی است. وقتی شیخ 65 ساله که حالا خیلی ها می گویند آرام شده و او می گوید با گذشته فرقی نکرده، با همان صدای بلند و شوخ طبعی گاه و بیگاهش و حرکات دست و صورتش برایمان سال های انقلاب و بعد از آن را روایت کرد.
س: جریانی در جامعه روحانیت مبارز بود که خیلی از شهید بهشتی و آقای هاشمی خوششان نمی آمد.در مجلس اول شما جزء افرادی بودید که تلاش زیادی را برای عزل بنی صدر داشتید، پیش از آن هم شما در جلسه جامعه روحانیت مبارز به کاندیداتوری بنی صدر از سوی این جامعه رای منفی دادید، دلیل این سرسختی شما با او بر سر چه چیزی بود، چه شناختی از او داشتید؟
ج: من تنها کسی بودم که در جامعه روحانیت رای منفی به کاندیداتوری بنی صدر دادم. آن زمان جریانی در جامعه روحانیت بود که متاسفانه زلال نبودند، به گونه ای که خیلی از شهید بهشتی و آقای رفسنجانی خوششان نمی آمد.
س: چه کسانی بودند؟
اسم نمی خواهم ببرم. طیف زیادی از 25 نفر عضو جامعه دل خیلی دل صافی با شهید بهشتی و آقای رفسنجانی نداشتند. این جریانی که امروز با آقای رفسنجانی مشکل دارند، عقبه تاریخی خیلی طولانی دارد و جدید نیست.
در جلسه جامعه روحانیت امامی کاشانی به بنی صدر رای ممتنع داد، من رای منفی.
در آن جلسه رای گیری برای ریاست جمهوری بنی صدر یک نفر رای ممتنع داد که آن هم آقای امامی کاشانی بود. من هم رای منفی دادم، بقیه هم بدون استثنا رای مثبت به بنی صدر دادند.
البته من دل خوشی از آقای جلال الدین فارسی کاندیدای حزب جمهوری اسلامی هم نداشتم، تمایل هم نداشتم که کاندیدای حزب این فرد باشد اما آقای فارسی راحزب کاندیدا کرد، وقتی هم که بنی صدر بحث افغانی الاصل بودن او را مطرح کرد اجبارا بخاطر تعبد به قانون، آقای فارسی کنار گذاشته شد و مرحوم حسن حبیبی مطرح شد که متاسفانه رای هم نیاورد.
بنی صدر به شدت دیکتاتور و مستبد به رای بود:
آقای بنی صدر دو تا مشکل اساسی و جدی داشت. اول اینکه به شدت دیکتاتور بود. مستبد به رای بود، بلای خانمان سوزی که من از دوران بچگی آن را تجربه کرده بودم و وحشت شدید از آن داشتم. از هیچ چیز به اندازه استبداد نمی ترسم و با هیچ چیز به اندازه استبداد کینه ندارم.
می دانید که هر مستبدی فاشیست هم هست، فاشیسم محصول تفکر استبدادی است، خاطره ای را در این خصوص تعریف کنم، منزل پدری من دوتا اتاق بیشتر نداشت، یک اتاق بیرونی مخصوص پدرم بود با کمدی در این اتاق که همیشه درش بسته بود و کسی حق نداشت در کمد را باز کند یا در آن تجسس کند، البته می دانستم که در آن کمد چه چیزهایی وجود دارد.
پدرم رابطه بسیار گرمی با دانشجویان ایرانی انجمن های اسلامی اروپا و آمریکا داشت و مرتب نوشته های آنها را دریافت می کرد.
خاطرم هست زمانی که من نوجوان 12 ساله ای بودم یک روز دیدم در کمد ایشان باز است، اولین جزوه را که برداشتم روی آن نوشته بود«مرگ بر حکومت فاشیست پهلوی». من معنای کلمات مرگ، حکومت و پهلوی را می فهمیدم اما نمی دانستم معنای فاشیست چیست. شب که پدرم آمد سوال کردم فاشیست یعنی چه؟ گفت کجا خواندی؟، گفتم روی یک جزوه داخل کمد شما نوشته بود، پدرم گوش من را به شکل خیلی بدی کشید که فریاد من بلند شد. مادرم گفت حاج آقا چرا بچه را می زنی؟، پدرم به من گفت پسرم خواستم به تو بگویم فاشیست یعنی چی. این دست خودم است، این گوش توست، خودم قدرت دارم و فشار می دهم، و پاسخگو هم نیستم. گفت فاشیست به کسی می گویند که اختیار دارد، قدرتش را هم اعمال می کند، پاسخگو هم نیست.
ویژگی اصلی بنی صدر این بود که دیکتاتور بود و اصلا پاسخگو نبود، هرگز نمی خواست باور کند که در برابر کسی باید جوابگو باشد.
بنی صدر اهل دعوا بود:
دومین ویژگی بنی صدر این بود که اهل دعوا بود. خاطرم هست قبل از پیروزی انقلاب در سفری که به پاریس داشتم منزل ایشان هم رفتم. منزل بنی صدر در فرانسه در محله کُشُن بود، آن زمان بنی صدر داشت در خانه اش اسنادی را علیه بازرگان، قطب زاده و دکتر یزدی جمع می کرد.
س: یعنی پرونده سازی می کرد؟
ج: بله پرونده سازی می کرد. اصلا بنی صدر طبیعتش چنین آدمی بود. در ایران دو نفر بودند که به شدت آرشیویست بودند. یک نفر را چون شهید شده است اسم نمی برم. این دو نفر مثلا اگر 35 سال پیش کسی کلمه ای گفته بود می گشتند، می گشتند و برای اینکه او را بی حیثیت کنند روی همان ها انگشت می گذاشتند.
برای مثال من خاطرم هست این آقایی که شهید هم شدند زمانی من در مجلس از نخست وزیری میرحسین موسوی دفاع کردم، این آقا رفتندآرشیوی را آوردند که ببین در سال 57 و بلافاصله بعد از انقلاب آقای موسوی از من انتقاد کرده بود. می گفت ببین این فردی که دفاع می کنی منتقد تو بوده، من گفتم بخاطر همین چیزی که آوردی مصمم هستم که به او رای بدهم.
نفر دوم که به شدت آرشیویست بود هم همین آقای بنی صدر بود. . در پاریس که به دعوت ایشان به منزلش رفتیم باز هم برای من روشن شد که این فرد اهل دعوا است و هیچگونه تحملی در مقابل عقاید مخالف ندارد.
آن زمان من یک جوان 30 ساله بودم که به شدت روحیه ضداستبدادی داشتم. برای من بنی صدر همان روحیه دیکتاتوری شاه را داشت و با این روحیه مخالف بودم. به وی گفتم چه تضمینی هست که ابوالحسن بنی صدر، سلطان ابوالحسن خان اول نشود.
خاطره ای را بگویم. جامعه روحانیت مبارز جلسه ای را با روحانیون سراسر تهران و شهرهای اطراف در مدرسه شهید مطهری گذاشت، در این جلسه قرار بود آقای بنی صدر اعلام موضع کند، در واقع یک نوع تبلیغ محترمانه برای کاندیدای جامعه بود.
وقتی حرف های بنی صدر تمام شد گفت حالا سوالی هست بپرسید. من درست بغل دست او ایستاده بودم. آمدم پشت بلندگو و گفتم شما الان آقای دکتر سیدابوالحسن بنی صدر و کاندیدای ریاست جمهوری هستید، اگر شما یک روز به سلطان ابوالحسن خان اول تبدیل شدید چه ضمانتی برای ما وجود خواهد داشت که بتوانیم برای خودمان تصمیم بگیریم.
آقای بنی صدر دوتا دست هاش را بهم زد و گفت، اگر چنین روزی بوجود بیاید باز هم آقایانی مثل آقای هادی غفاری پیدا می شوند که مردم را از قیطریه به میدان خراسان بیاورند و رییس جمهور سقوط کند.
در واقع اشاره به راهپیمایی عید فطر سال 57 کرد. اتفاقا من این خاطره را یکبار به رخ ایشان کشیدم، جلسه ای بود که قرار بود آقای بنی صدر برای خانم هایی که گروه خونی شان به ما نمی خورد سخنرانی کند.
آن جلسه خانم ها داد می زدند که«ابوالحسن سلطان مایی، تا ابد رییس جمهور مایی». یاد همان روز افتادم و دیدم که چقدر پیش بینی ام درست بود. همان جا هم برخی بچه هایی که مثل ما فکر می کردند شعار می دادند«ابوالحسن پینوشه، ایران شیلی نمیشه».
س: آن زمان صحبت هایی می شد و لاان هم برخی می گویند امام حامی بنی صدر بودند.
ج: اصلا چنین چیزی نبود. روحیه امام مراجعه به آرای عمومی بود. این روحیه را امام واقعا داشتند نه اینکه ژست باشد. ما با امام بزرگ شده بودیم و به عنوان یک مدیر اجرایی نبودیم که دست به سینه بگوییم هرچه شما بگویید قبول داریم.
ما با امام محاجه می کردیم، جدل می کردیم، حرف می زدیم و ... پدر ما بیش از ما با امام زندگی کرده بودند، در سال های نوجوانی ما پدرم دائما خاطراتی را از این روحیه استبدادستیزی امام برایمان تعریف می کردند.
واقعا ما از همان نوجوانی با امام زندگی می کردیم و با ایشان محشور بودیم، بعد هم به خارج از کشور رفتند ما هم نزد ایشان رفتیم و دائم با ایشان بودیم، بعد از انقلاب هم همیشه همراه ایشان بودیم. شاید به شوخی بتوان گفت که خانه زاد بودیم. شاید ما در سطحی نبودیم و لیاقت این همه محبت را نداشتم اما امام به شدت به ما بها می دادند.
حاج احمد آقا به امام نمی گفت پدر، ایشان را امام خطاب می کرد.
خاطره ای را بگویم، یک روز با امام کاری داشتم، 8 صبح رفتم تا ساعت 12 با ایشان راجع به فردی صحبت کردیم، اسنادی بود خدمت ایشان ارائه دادم. آن جلسه تمام شد. گذشت تا ساعت 3 ظهر که یادم آمد مطلب مهمی را به امام نگفتم. برگشتم جماران. حاج احمد آقا راه نمی دادند، می گفتند تو صبح تا ساعت 12 اینجا بودی و نمی شود.
گفتم برو به امام بگو من آمدم، راه نمی دهند بر می گردم. گفت پس تو هم بیا. رفتیم دمِ در اتاق امام، حاج احمد آقا امام را امام خطاب کرد، من تا آن زمان نمی دانستم حاج احمد اقا پدر نمی گفتند و ایشان را امام صدا می زدند.
گفت امام، آقای غفاری صبح 4 ساعت اینجا بودند حالا هم آمده و از می خواهد نزد شما بیاید.
امام گفتند «آنکه شاه بود حریف پدرش نشد، آقای غفاریه دیگه چیکارش کنم، بنشین پسرم، بنشین اقا» همین تعبیر را به کار بردند.(خنده) نشستم و آن چیزهایی که فراموش کرده بودم را مفصل گفتم که بعد از آن امام با مشورت با دیگران تصمیم قاطعی گرفتند.
س: چه کسی را آن جلسه از کار بیکار کردید؟
ج: کسی را از کار بیکار نکردیم، از کار به اعدام سپردیم.
س: اعدام! کی بود؟
ج: فرمانده نیروی دریایی. آقای ناخدا افضلی که جاسوس روس ها بود و اسناد به کلی سری نظامی را به روس ها می داد، روسیه هم آن اسناد را به عراق و صدام می داد و باعث شده بود ما کشته زیادی بدهیم.
س: خودتان پیگیر پرونده او بودید؟
ج: من هم بودم، ولی افرادی دیگر هم بودند که زحمت زیادی کشیدند. منتها من پرونده را نزد امام بردم.
بنابراین می خواهم بگویم رابطه ما با امام خیلی خوب بود. امام یک ذره روحیه مردم گریزی نداشتند و به این امر واقعا معتقد بود. یک نکته این است که آیا امام مشروعیت تنها را برای حاکمیت خودش و ولایت قبول داشت یا مقبولیت را؟ این نیست که امام هم مشروعیت را قبول داشت هم مقبولیت را، نه این نیست. اصلا مقبولیت بخشی از مشروعیت است. به اعتقاد امام مقبولیت در حکومت چیزی جدا از مشروعیت نیست.
بگذارید به زبان ساده تر بگویم، اگر به عصمت علی (ع)، به قدرت علی (ع)، به دیانت علی(ه)، به پاکی و عدالت علی (ع) باشی اما مردم تو را نخواهند، علی (ع) مکلف نیست و حق ندارد شمشیر بردارد و در مقابل حکومت بایستد.
از عصمت علی (ع) که بالاتر که نداریم. این یعنی مقبولیت مردم برای حاکمیت اهمیت داشت. امام به جد به این مقبولیت مردم اعتقاد داشتند و برای همین هم وقتی بنی صدر رای آورد، ایشان کاملا نظر مردم را پذیرفتند.
حتی تا آخرین روز امام در مقابل بنی صدر نایستاد، چندجا بنی صدر دائما من من می کرد، امام گفت این من شیطان است، هی نگویید من، بگویید مکتب، دیانت، ایران، کشور و ... امام این مواضع را بدون اینکه از کسی اسم ببرند، می گرفتند ولی در مقابل رای مردم مخالفت نکردند.
س: آیت الله خامنه ای مواضع تندی علیه بنی صدر داشتند.
فارغ از ما، فردی که بیشتر از ما موضع تند نسبت به بنی صدر داشت، آیت الله خامنه ای بودند. آن زمان ایشان نماینده تهران بودند و مواضع تندی علیه بنی صدر داشتند. البته نه اینکه این تندی را از جنبه بد و منفی آن بگوییم، من از مواضع ایشان دفاع می کنم.
س: آن جلسه جامعه روحانیت جز شما که مخالف بودید و آقای امامی کاشانی که رای ممتنع دادند، آیت الله خامنه ای چه رایی دادند؟
ج: ایشان در آن جلسه نبودند، در آن جلسه آقایان خامنه ای، هاشمی و باهنر غایب بودند.
س: عمدی در این عدم حضور بود؟
ج: نمی دانم.
س: ولی مخالف بودند؟
ج: در جلسه حضور نداشتند. اما خب آقای بهشتی خودشان دبیرکل حزب جمهوری اسلامی بودند و کاندیدای حزب هم آقای فارسی بودند، طبیعی بود که حامی او باشند. در کل طیف خط امام آن روزها خیلی با آقای بنی صدر روی خوش نشان نمی داد. افرادی مانند آیت الله خامنه ای،شهید بهشتی و من ...که خیلی از استبداد می ترسیدیم با بنی صدر مخالف بودیم. منتهی برابر قانون عمل کردیم و ایام رای گیری برای ایشان هیچ جا علیه او صحبت نکردیم. خود آیت الله خامنه ای در سخنرانی گفتند اگر اقای جلال الدین فارسی انتخاب نشود، انقلاب تضمینی برای بقا ندارد. من خاطرم هست این جمله ایشان تیتر روزنامه های آن روز شده بود.
در تحولات بعد هم دیدیم که بنی صدر به راحتی در دامن صدام و منافقین و تروریست ها افتاد، اگر کسی دیکتاتور نباشد که در دام رجوی نمی افتد، در خط ترور نمی افتد، آن هم ترور پاکترین جوانان و شخصیت های موثر نظام.
یک مثال بزنم. یک بنده خدایی در جوادیه تعمیرکار چراغ های پریموس بود و چون چراغ دوتا از بچه های سپاه را تعمیر کرده بود، منافقین داخل مغازه اش نارنجک گذاشتند. بعد هم گفتند این فرد عامل امپریالیست بوده است.
می خواهم بگویم اینها به یک پیرمرد بیچاره فلاکت بار هم رحم نکردند. آقای بنی صدر با همین آدمها جفت سیاسی شد.
س: آقای غفاری! به بحث اعدام ها اشاره کردید، بعضی ها در آن زمان و امروز از برخی رفتارها تعبیر به تندروی می کنند و معتقدند آن اعدام کردن ها و رفتارهای تند آن زمان مناسب نبوده است. تحلیل تان چیست؟
س: من باید دوسه جا جواب بدهم. من در اعدام ها هیچ نقشی نداشتم، آن فردی که مثال زدم را هم من تنها آن مسائلی که در پرونده اش وجود داشت و تماس هایی که با روس ها داشت را به اطلاع مقامات رسانده بودم. والا من در هیچ یک از این اعدام ها نقشی نداشتم. من به عنوان تماشاچی به دادگاه هویدا رفتم ...
من فرزند انقلاب نیستم، که انقلاب من را بخورد، من مادر انقلاب هستم.
س: تماشاچی هم نبودید، ردیف اول نشسته بودید؟
ج: تماشاچی بودم. قبل اینکه جواب شما را بدهم یک شوخی هم بکنم، یک زمانی گفته بودند که انقلاب فرزندان خود را می خورد گفتم درست است ولی من فرزند انقلاب نیستم من مادر انقلاب هستم. مادر را نمی شود خورد، مادر لقمه گنده ای است که کسی بخواهد آن را بخورد اول خودش خفه می شود.
آن زمان و حتی حالا هم همه می دانند که هادی غفاری سال های سال و بهترین سال های زندگی اش را در شکنجه گاه های رژیم پهلوی گذراند، من هم می توانستم مثل خیلی ها دیپلم بگیرم و به خارج بروم.خیلی هم باهوش و بااستعداد بودم، مسلط به زبان انگلیسی، اشنا به زبان فرانسه و آلمانی هم بودم. می توانستم مثل خیلی ها به آلمان یا آمریکا و کانادا بروم، یک دکترا بگیرم، بستنی ایتالیایی گاز بزنم، شیرینی دانمارکی بخورم، بعد از پیروزی انقلاب هم برگردم ایران و بگویم«انا رجل». ولی من این کار را نکردم.
چند سال پیش مصاحبه ای خواندم از فردی که آن زمان معاون [...] بود، خیلی مصاحبه خوبی بود، به نظرم این فرد خیلی صادقانه به سوالات جواب داده بود.
از ایشان پرسیده بودند که ایام انقلاب در پادگان چه خبر بود، گفته بود من سال 53 رفتم آمریکا و 59 از آمریکا برگشتم و در ایران نبودم که بدانم چه خبربوده است.
دوباره از ایشان سوال کرده بودند که در آمریکا بودید فعالیت انقلابی هم داشتید؟ گفته بود من به ایران که برگشتم فهمیدم انقلاب شده است.
باز خدا پدر این آدم را بیامرزد که صادق بود، من هم می توانستم مثل خیلی از همین افراد آن زمان از ایران بروم، بهرحال من هم تحصیلکرده بودم، لیسانس کیلویی هم نگرفته بودم، سال 47 شاگرد اول کل کشور بودم، درجه علمی بالایی داشتم، درس حوزه خوانده بودم.
ما جزءصاحبان انقلاب هستیم نه تماشاچی انقلاب
اینکه می گویید من ردیف اول نشسته بودم، چون آن زمان ما جزء صاحبان انقلاب بودیم، تماشاچی انقلاب نبودیم. من به عنوان تماشاچی رفته بودم و می خواستم بدانم سرانجام آقای هویدا چه خواهد شد.
اما مشکل من، شما و خیلی از افراد دیگر این است که امروز و از زاویه سال 93 به انقلاب و آن روزها نگاه می کنید. بروید از زاویه سال های 57، 55، 54 به آن روزها نگاه کنید، دسته دسته بچه های این مملکت در شکنجه گاه های شاه کشته می شدند، اعدام می شدند، کاری ندارم مسلمان بودند، چریک فدایی خلق بودند، مجاهدین بودند، آخوند بودند یا ... کل ریاست ساواک تحت امر هویدا بود.
در واقع آن حرفی که آقای خلخالی در دادگاه گفته بود، حرف درستی بود که وقتی هویدا گفته بود هادی غفاری من را تهدید کرده، خلخالی گفته بود تو 13 سال پدر این مملکت را درآوردی اینکه. امروز گفته شود ما خوب رفتار کردیم یا بد، خلافکاری های گذشتگان را تطهیر نمی کند.
من امروز به شما نمی گویم حق ندارید درمورد اعدام های آن روزها اظهارنظر کنید، اما می خواهم بگویم چشم هایتان را نبندید، به آن سال ها بروید، گروه گروه بچه ها را شکنجه می دادند، ناخن هاشان را می کشیدند، من یک دندان ندارم، فک ندارم، جای جای بدنم جای شکنجه ها است، ازقندی (شکنجه گر ساواک) با درفشی که یخ خرد می کرد چنان به کمر من فرو کرد که اگر یک میلیمتر آن ور تر رفته بود، تا آخر عمر فلج می شدم.
بچه 40 روزه من را جلوی من می زدند که اعتراف کنم. مردم اینها را یادشان رفته است، مردم ایران متاسفانه فراموشکاری دارند، این نسل جدید این چیزها را ندیده و نمی داند.
آدم ناآگاه و بی اطلاعی در این مملکت نبودم، می دانستم تصمیم گیر اصلی، 45 هزار مستشار آمریکایی بودند، حرفهای وزیر بهداری شاه را بخوانید، نقل می کند که یک روز قرار بود وزرای بهداری فلان کشورها به ایران بیایند و با شاه ملاقات کنند، شاه با من طی کرد که در این جلسه یک کلمه حرف نمی زنی من خودم تصمیم می گیرم. این را وزیر خود همان شاه می گوید.
س: چند تلقی ازهادی غفاری وجود دارد، آقای غفاری قبل از انقلاب که بهرحال سابقه او برای همه روشن است و در زندان های ستم شاهی حسابی شکنجه شده و رنج کشیده است، بعد از انقلاب یک دوره ای بر مسند کار می نشیند که رفتار و عملکرد شما در آن دوران را تعبیر به تندروی می کنند، و بعدش که الان باشد رویه دیگری دارید و گفته می شود که اقای غفاری بخاطر بالا رفتن سن یا هرچیز دیگری محافظه کار شده ، این تلقی بیرونی یک عده از شماست، شما در مقابل اینها چه حرفی دارید؟
ج: مردم حق دارند هرطور می خواهند فکر کنند اما یک بخشی از این تلقی درست نیست. من بعد از انقلاب هرگز کار اجرایی نداشتم، من در مجلس بودم و نماینده مردم بودم و تندروی نداشتم. در پارلمان هم حرف می زدم، داد می زدم، دفاع می کردم...داد و فریاد من هم از استبداد بوده است، علیه شکم بارگان و مفت خوران فریاد می زدم، افرادی که در نظام اسلامی و به نام نظام اسلامی مفت خوری می کردند.
خاطره ای بگویم. خدار حمت کند حاج سعید امانی را. ایشان انسان خوب، متدین و پاکدامن و متمایل به طیف راست سیاسی بودند مثل آقای بادامچیان، احمد توکلی و ...
ایشان در بازار زردچوبه فروشی داشتند. زمانی که امام داشتند کم کم بحث جنگ فقر و غنا را دامن می زدند.
یک طیف شکمباره و یک طیف مستضعف بودند که از صبح تا شب تلاش می کردند که به قول امروز یک سبد کالا برای خانواده اش تامین کند.
در این شرایط ما سردمدار بحث مبارزه با ثروتمندان بودیم، البته منظورم از ثروتمندان افرادی که پول زیادی داشتند نیست، در اسلام مالکیت محترم است، منظورم افرادی است که از رانت استفاده می کردند، شکمباره بودند، زد و بند می کردند و ...
یک روز آقای حاج سعید امانی نطق کرد، همان روز هم قرار بود من به عنوان ناطق بعد از ایشان نطق کنم، من همیشه از روی نوشته هایم حرف می زنم، عادت ندارم شفاهی و فی البداهه حرف بزنم، آن روز هم نطقم را از قبل نوشته و آماده کرده بودم.
به امانی گفتم شما آبگوشت ما را رنگ می کنید کافی است، لطفا دین ما را رنگ نکنید.
اقای امانی آمد گفت چرا هی می گویید جنگ فقر و غنا، اسلام با پول پولدارها پیشرفت کرده و ثروتمندانی مانند حضرت خدیجه بودند که ثروت فراوان داشتند و ....چیه هی فقر فقر فقر می کنید. صحبت های ایشان که تمام شد من نطقی که نوشته بودم را داخل جیبم گذاشتم رفتم پشت میکروفن. گفتم پیرمرد بزرگوار ضمن حرمت خودتان و برادر شهیدتان، خواهش من این است که همانقدر که شما آبگوشت ما را رنگ می کنید(چون ایشان زردچوبه فروش بودند) از شما متشکریم، لطفا دین ما را رنگ نکنید.
س: پشت تریبون گفتید؟
بله. خب تندی هایی که می گویند همین هاست دیگر. من باید می آمدم می گفتم نخیر آقا اشتباه می فرمایید، این نبوده است، بگذارید درمورد دین ما، کسانی اظهارنظر کنند که متخصص دین هستند. اگر من آمدم راجع به زردچوبه اظهارنظر کردم تو دهان من بزن.آقای امانی، پیرمرد عزیز! کسانی را پیدا کنید که قبل انقلاب میلیاردر بودند، همه را برای انقلاب وسط آوردند مثل حضرت خدیجه که بعد از دوران شعب ابی طالب به پیغمبر می گوید رسول خدا، من هرچه داشتم در راه تو آوردم الان هم برای مردن کفن ندارم من را در عبای خود کفن کن.
نه اینکه فردی که قبل انقلاب جوراب نداشته ولی بعد از انقلاب آلاف و الوف بهم زده است. اینها را با هم قاطی نکنید. دفاع شما از چیست؟ از افرادی مثل خدیجه است؟ ما مخلص آنها هم هستیم اما کسانی که تا قبل انقلاب توی پیاده روها هم راهشان نمی دادند بعد از انقلاب به کاخ رسیدند نباید دفاع کنیم.زشت است، بد است، قبیح است...که آقای هاشمی در تریبون گفتند احسنت. که من گفتم احسنت نیاز ندارم بگذار حرفم را بزنم.
انقلابی زندگی کردم، الان هم انقلابی هستم. اخیرا مد شده آقایی دائم سخنرانی می کند، در انقلاب اندازه نوک سوزن جان نکنده است، یک سیلی نخورده، یک تو برای انقلاب نشنیده است، آن کت و شلواری را نمی گویم...
س: آقای حمید روحانی!
ج: نمی خواستم اسم ببرم، شما گفتید. این آقا در نواری گفته بود هادی غفاری دنبال فرصت می گردد، دنبال پست و مقام است. خب آدم دانا من بعد از آنکه احمدی نژاد رای آورد، مخالف او شدم، بعد از آنکه کروبی و موسوی رای نیاوردند طرفدار و حامی شان شدم، من اگر فرصت طلب بودم فورا در دامن احمدی نژاد می افتادم، امروز که دفاع از موسوی و کروبی نه نان دارد نه نام، پس من ادم فرصت طلبی نیستم، اتفاقا ضدفرصت طلبی هستم. آدم کاسب کاری نیستم.
س: علیه این کسانی که با آنها مخالف بودید اقدام عملی هم می کردید؟
ج: نه من فقط تریبون داشتم و حرف می زدم
س: اما آنچه در تاریخ و خاطرات افراد در مورد شما آمده این نیست که فقط اهل حرف و گفت و گو و اینگونه برخورد ها بوده باشید. آن زمان شما جز کسانی بودید که گفته می شد طرفدار مشی مسلحانه بودید و معتقد بودید که با سلاح باید مبارزه کرد؟
ج: این مشی را زمان شاه داشتم، آن هم یک روز بود. شاه به ما حمله مسلحانه جدی کرد، بچه ها نه چوب داشتند نه چماق نه... وضعیت گلوگیری شده بود، برای اینکه مردم را علیه شاه تحریک کنیم گفتیم«تنها ره رهایی، جنگ مسلحانه است»...
س: آقای غفاری! یک نکته بگویم، این مباحثی که مطرح می شود مواضع ما نیست، ما مباحثی که مطرح می شود را بیان می کنیم که شما پاسخ دهید. به هر حال آنچه در مطالب مختلف در مورد شما نوشته این است که شما تندرو بودید و حالا رویه تان عوض شده و پیگیر آزادی و این حرفها هستید
ج: اتفاقا این کار خوبی است. امروز کسانی که در گذشته یک تو برای انقلاب نشنیده اند، برای جبران آن حقارت گذشته به ما که جان داده ایم انتقاد می کنند. یعنی مطرح کردن خودشان نه با گذشته روشن شان بلکه با تاریک کردن گذشته دیگران.
آن زمانی که من می گفتم تنها ره رهایی جنگ مسلحانه است تعداد بی شماری از عمامه به سرهایی مثل من گوشه مسجد طیب الله، اسعدالله و... می گفتند. من از این دسته نبودم. استبداد نعلین و عمامه به شدت خطرناک تر از استبداد چکمه و کلاه قزاقی است.
من دین را عامل ارتجاع نمی دانم، من با استبداد نعلین به شدت مخالف تر هستم تا با استبداد چکمه. این موضع سیاسی من است آن را پنهان هم نمی کنم. من می دانم این حرف که منتشر می شود برای من گران تمام می شود اما به جد می گویم که استبداد نعلین و استبداد عمامه بسیار خطرناک تر از استبداد چکمه و کلاه قزاقی و رضاخانی است.
امروز کسانی ما را متهم می کنند که خودشان گذشته بسیار تاریکی دارند. چون نمی توانند خودشان را روشن کنند، مجبورند روشن ها را تاریک کنند. با تاریک نمایی روشنی ماها قصد پنهان کردن گذشته خود را دارند.
این خاطره را بگویم که بحث مان عملی شود.چند وقت پیش یکی از نزدیکان ما از دنیا رفته بود، جوان هم بود، در مراسم این بنده خدا شاید نزدیک به 500 جوان پای منبر بودند، یک آقای روحانی منبر رفت و شروع کرد به حرف زدن، که جوانی بهار زندگیست، جوانی طراوت است، جوانی بوی خوش گل است و ... بعد گفت حالا برای اینکه مجلس را منور کنیم بگوییم علی یا علی، صدا عقب نمی آید، بلندتر، بلندتر و ... باور کنید 500 جوان پای این منبر بودند که شاید با این حرف های یاوه برای اولین و آخرین بار پای منبر آمدند. رفتم با این روحانی سلام علیک کردم گفتم ببخشید شما خجالت نکشیدی آقای روحانی؟ 500 تا جوان، 500 تا نیم ساعت می شود 250 ساعت، 250ساعت زمان یک ترم کامل دانشگاهی است، شما یک زمان ترم کامل دانشگاهی را به هدر دادید، این چی بود به مردم تحویل دادید؟ ما به اینها شامورتی بازی می گوییم یا به تعبیر بسیار تند اینها را باید شارلاتانیزم نامید.
نه از گذشته ام پشیمانم نه توبه می کنم
متاسفانه امروز اینها، این طیف میدان داری می کنند. این طیف که گذشته خفه ای داشته اند امروز ما را تندرو می نامند. من نه تواب هستم، نه از گذشته پیشیمان هستم. امروز هم اگر همان سال 57 و مشکلات آن زمان باشد باز هم همان حرف ها را می زنم. همان موضع را می گیرم. ما در مقابل حکومتی قرار گرفته بودیم که تا بن دندان استبداد داشت. من چندین بار در زمان دانشجویی احضار شدم، کتک می خوردم.
خاطرم هست در یک مراسم دانشجویی به مناسب ایام نیمه شعبان در دانشکده الهیات من سوال کردم که پول نفت این مملکت کجا می رود؟ فردای آن روز احضاریه آمد، از در ساواک که وارد شدم پرسید هادی غفاری هستی گفتم بله، چنان توی گوشم خواباند که تا مدتی گوشم وزوز می کرد و گوش میانی ام آسیب دید.
من می توانستم آن زمان مانند خیلی از دانشجویان آسه برم آسه بیایم که گربه شاخم نزند، مدرک بگیرم، مانند فلان آیت الله تا آمریکا و کانادا بروم و تحصیل کنم و ...
س: آقای مصباح را هم آن زمان به خاطر دارید؟ چه می کردند؟
ج: نه، ایشان در مدرسه حقانی تفسیر قرآن می کردند. آدم ملا و متدینی است. بیشترین مسئولیت ایشان در آن زمان این بود که نظریات شریعتی را نقد کند، در حالی که شریعتی تمام توان و تلاشش این بود که در جامعه خیزشی برپا کند.
ایشان (مصباح یزدی) در مدرسه، شریعتی را نفی می کرد. آدم ملایی است، آدم فلسفه فهمی است، نمی گویم فیلسوف است، چون ما که فلسفه خوانده ایم به کسی فیلسوف می گوییم که دارای نظریه فلسفی باشد. این آقا هم فلسفه را بلد است اما صاحب نظریه فلسفی نیست. علامه طباطبایی و ملاصدرا فیلسوف بودند چون نظریه فلسفی داشتد.
من می خواهم بگویم امروز یعنی سال 1393 تحلیل ما از سال 57، 55، 54 باید به گونه باشد که به آن فضا برویم، آنجا باشیم، آن فضا را درک کنیم، از سال 53 تا سال 57 این مادر، خواهر و همسر بیچاره من دائما در ترس و لرز زندگی کردند، در خانه را که می زدند، احتمال اول این بود که آمدند مرا بگیرند، خواهر از پشت بام می رفت، مادر زیرزمین می رفت، من از روی دیوار، همسرم از آن ور...
انقلاب ارزان به دست نیامده است، البته من روحیه طلبکاری ندارم. اما برای اظهارنظر در مورد سال های 57، 58، 60 باید به آن فضا بروید، روزهایی که چریک های فدایی خلق و حزب توده می خواستند ما را نوکر شوروی کنند.
خاطرم هست سفری به انگلیس داشتم برای تشییع جنازه آقای بابی ساندز، من او را دفن کردم و آقای کیران دوهرتی که بلافاصله بعد او فوت شد. من آن زمان بلفاست انگلیس بودم. در مراسم تشییع جنازه آنها هادی غفاری شان یک خانم بود(خنده) جمعیت زیادی از کلیسا به سمت قبرستان می رفتند، این خانم که نقش هادی غفاری را ایفا می کرد بالای یک فولکس ایستاده بود و شعار می داد. یک هو گفت بخاطر این قهرمان ملی یک دقیقه سکوت کنید. پریدم بالای ماشین، انگلیسی هم بلد بودم، میکروفن را گرفتم و به انگلیسی گفتم دوستان، خواهران و برادارن ما، مگر دولت انگلستان به ما کم سکوت تحمیل کرده است؟ما به دست خودمان هم یک دقیقه سکوت کنیم؟ بلند داد بزنید مرگ بر تروریست. این اقا مقتول تروریسم استعمار انگلیس است. به یکباره آتشی در جمعیت به پا شد.
س: چه سالی بود؟
ج: آن زمان نماینده مجلس بودم، شاید سال 67، 68. بعد که به سفارت برگشتیم، بی بی سی به کاردار سفارت زنگ زد و درخواست مصاحبه با من را کرد.
من گفتم بیایند من ابایی ندارم ولی یک شرط دارم. شرطم هم این بود که هرآنچه گفتم پخش شود، اگر سانسور کنید مصاحبه می کنم و اعلام می کنم.
در مصاحبه، مجری از من پرسید می توانید بگویید در بلفاست چه کار داشتید؟ گفتم همان کاری که شما 200 سال در ایران داشتید، شما در دوره قاجار در ایران چه کار داشتید منم همان کار را می کردم، گفت یعنی دخالت در امور داخلی ما، گفتم دخالت شما دخالت نبود یا بود؟ گفت اجازه می دهید یک نماینده پارلمان ما به کردستان ایران برود(آن زمان کردستان شلوغ بود) گفتم می توانید تضمین بدهید که همین الان هم کارمندان سفارت شما را در کردستان نگرفتیم و زندانی ما نیست، دید من مطلع هستم، دیگر ادامه نداد. آخر سر گفت شما اجازه می دهید یک نماینده مجلس ما این کار شما را انجام دهد؟ گفتم شما مطمئنید نماینده شما همین الان در ایران این کار را نمی کند، گفت اجازه می دهید ما به ایران جاسوس بفرستیم، گفتم می خواهید اسم چندتا از جاسوس های انگلیسی که درایران هستند را نام ببرم... آخر میکروفن رو داد به من، گفت شما سوال کن من جواب می دهم.
عده ای فکر کردند موقع تقسیم غنائم است، پس شروع کردن به انکار کردن دیگران.
می خواهم بگویم امروز عده ای که راحت طلب بودند فکر کردند موقع تقسیم غنائم است برای آنکه بگویند ما هستیم می گویند دیگران نیستند. اما ما اینکار را نمی کنیم. ما می گوییم همه در انقلاب زحمت کشیدند، جان کندند و امیدواریم که انقلاب در مسیر درستش حرکت کند، منتهی این اتهامات را هم قبول نداریم.
س: چرا زمانی می رسد که شمایی که مدعی هستید از سابقون هستید رد صلاحیت می شوید؟ چرا هاشمی رفسنجانی که بروبیایی در این انقلاب داشته است مهر رد صلاحیت خورد؟
ج: بی گناهی کم گناهی نیست در قاموس عشق، یوسف از دامان پاک خود به زندان می رود. ما دوتا ویژگی متاسفانه داشتیم. اول اینکه چاپلوسی در قامت ما نمی گنجد. هرگز اهل چاپلوسی نبودم و نان به نرخ روز خوردن بلد نبودم و نیستم، نه اینکه بلد نباشم ولی این کار را نمی کنم.
دوم اینکه هرگز از اندیشه و آرمانم دست برنداشتم. اندیشه و آرمانم و باورهام را کنار نگذاشته ام. روزی که آقای احمدی نژاد رییس جمهور شد، در دوره ای با دوستانم، به آنها گفتم این آقا آدمی است با این ویژگی، این ویژگی....
سال 64 به خاطر میرحسین موسوی دعوای تندی با احمدی نژاد کردم
من سال 64 و 65 دعوای تندی را با احمدی نژاد کردم، در اوج جنگ. آن زمان این اقا در دانشگاه علم و صنعت دانشجو بود. اقای میرحسین موسوی نخست وزیر بودند، در آن شرایط سخت جنگ، یک باندی که امروز هم مخالف آقای میرحسین موسوی هستند آن روز هم علیه ایشان فعال بودند، اما امام طرفدار جدی آقای موسوی بود. من برای سخنرانی در دانشگاه علم و صنعت دعوت شده بودم، یک باندی که همه کنار هم نشسته بودند، یک آخوندی هم بین آنها بود، این باند علیه موسوی شعارهای تندی می دادند، یک آقایی بلند شد یک نسبتی به آقای میرحسین موسوی داد، من گفتم اگر راست می گویی بر پدرت لعنت. گفت با پدرم چه کار داری؟ گفتم اتفاقا من به پدرت لعنت نفرستادم چون می دانم دروغ می گویی.
س: آن فرد کی بود؟
ج: من آن زمان نمی دانستم که احمدی نژاد است.
س: چه نسبتی داد؟
ج: دقیق خاطرم نیست اما نسبت ناروای سیاسی داد. خلاصه اینکه گدشت تا ایشان شهردار تهران شد. سال آخر شهرداری ایشان و در بحبوحه انتخابات ریاست جمهوری بود، رفته بودیم نمایشگاه عطر سیب محرم که شهرداری راه انداخته بود، من هم که امام جماعت بودم رفتم ببینیم چه خبر است و چه چیزهایی می شود برای مسجد خریداری کرد.
یک آقایی که کارمند شهرداری بود آمد نزد من و بعد از سلام و علیک گفت اقای غفاری من را می شناسی گفتم نه، گفت چهره من یادت نمی آید، گفتم نه، گفت من الان شهردار منطقه 7 تهران هستم.
گفت آقای غفاری این آقای احمدی نژادی که برای رییس جمهور شدنش انقدر مخالفت می کنی را به خاطر داری، گفتم نه من همین سال ها و رفتارهای او در اردبیل و تهران را می بینیم، برخوردی با هم نداشتیم. گفت سال 64، 65 یادته، دانشگاه علم و صنعت نارمک یک نفر بلند شد به میرحسین موسوی مخالفت کرد، شما فلان جواب را به او دادی، آقای احمدی نژاد همان فرد است.
خاطره ای را بگویم. یکی از دوستان ما که معتقدیم ایشان دکترای هواشناسی دارد...
نان به نرخ روز خور؟
ج: اووه هواشناس. الان هم مقام بالایی در کشور دارد. من با ایشان در مجلس بودم. جنگ به مشکل خورده بود، آقای رفسنجانی در موضع فرماندهی کل قوا چند نفر را جمع کردند و به هرکدام از ما یک سمتی را محول کردند و جدی هم از ما مسئولیت خواست. حتی گفتند اگر نرسیدید به مجلس بیایید نیایید اما اینکارها را انجام دهید. من شدم مسئول مجروحین جنگی که باید در سراسر کشور ستاد می زدیم و به همه بیمارستان ها اشراف داشتیم. بعد هم معاونانی را برای من تعیین کردند. آن موقع بین بهداری سپاه، ارتش، نیروی هوایی، بنیاد شهید، وزارت بهداشت و ...دعوا بود.
یک آقایی که همین آقای هواشناس باشند یک گوشه دیگر کار را گرفت. یک روز من را در مجلس دید گفت اقای غفاری نمی آیی به اقای رفسنجانی گزارش بدهی؟ حداقل هفته ای دوبار بیا گزارش بده، گفتم من دارم کارم را می کنم چه گزارشی بدهم. گفت نه برو نشان بده، با دست اشاره می کرد برو خودت را نشان بده. من 6ماه یکبار هم گزارش نمی دادم ولی در یک روز شاید به سه شهر و سه نقطه کشور سفر می کردم. من کارم را کردم، خودم را هم نشان ندادم، تملق و چاپلوسی هم نکردم. نه در گذشته نه امروز برای کسی سینه نمی زنم.
خاطرم هست نوجوان بودم، پدرم یک شب در مسجد مهمان داشت، به من گفت یک چایی برای این آقا بیاور، گفتم این آقا کیه، گفت نماینده تبریز در مجلس. پدرم از این آقا پرسید تو مجلس کارت چیه کدام کمیسیونی؟ به ترکی گفت ما فقط کُفُش را می زنیم. دست می زنیم. من در مجلس کف زن نبودم. عقبه من به من نهیب می زند که نه تملق کنم نه چاپلوسی کنم نه طلبکار باشم.
من نرم و تند نیستم، من همان هادی غفاری هستم، آن روز هم اصلاح طلب بودم. روبروی من بنی صدر بود. امروز هم اصلاح طلبم. روبرویم همان کسانی هستند همان حرف های بنی صدر را می زنند اما قالب عوض کرده اند. امروز هم با صراحت می گویم طرفدار کسانی هستم که از آزادی مردم دفاع می کردند، آزادی که ما می گوییم آزادی حرام و گناه نیست که به بیخ ریش ما می بندند.
من یادم نمی آید راهپیمایی رفته باشم همسرم با من نبوده باشد، من به شدت زن ذلیل هستم(خنده) خیلی با هم رفیق هستیم و ایشان را در اوج قبول دارم. بعد از 88 در یکی از راهپیمایی هایی که برگزار می شد من هم حضور داشتم، خانمم با من بود، این بی انصاف های دروغگو یک عکسی را فوتوشاپ کردند و خانمی با حجاب بد را کنار من گذاشتند این را چاپ کردند و به تعداد فراوان پخش کرده بودند. یک روز مسجد خیابان نیلوفر رفته بودم آنجا دیدم آنجا این عکس را به عنوان بانیان فساد اجتماعی در لباس روحانیت چاپ و منتشر کرده بودند. من اصلا همچین عکسی ندارم، بینی و بین الله فتوشاپ است.
من در طول زندگی ام به کسی تهمت نزدم، بهتان نزدم، دروغ نگفتم. اصلاح طلبی یعنی همین. ما خواهان عدالت اجتماعی بودیم. ما خواهان آزادی بودیم. من علی ابن ابی طالب را بیش از همه چیز در آن چهره آزادی خواهی اش می شناسم. جای موعظه نیست ولی برای اینکه می خواهم از من بماند این را برایتان بگویم.
بعداز جنگ نهروان علی ابن ابی طالب توی کوچه روی زمین نشسته بود، تعدادی از دوستان و یارانش اطراف ایشان نشسته بودند، برخی از خوارج هم اطراف امام بودند. همان خوارجی که تا دیروز علیه ایشان می جنگیدند با آزادی تمام کنار ایشان نشسته بودند.
حضرت داشتند صحبت می کردند. یک لحظه خانمی از آنجا رد شد، به جز عده معدودی همه حواس ها به سمت آن خانم جلب شد و سرشان را برگرداندند. یکی از یاران حضرت ناراحت شد و به آنها توپید. حضرت گفت آرام باش، مردان را به زنان توجه ویژه ایست اما هرگاه زنی توجه شما را جلب کرد به منزلتان بروید. آنچه را که او دارد همسر خودتان هم دارد. ببینید چطور با واقعیت برخورد می کردند.
آن فردی از که خوارج بود بلند شد و گفت قتل الله کافرا ما افقهه. خدا این کافر را بکشد. یعنی علی را. چقدر خوب می فهمد. یکی برخاست تا با این فرد برخورد کند، بهرحال به علی گفته بود کافر. حضرت فرمودند بنشین، این اقا یک بد به ما گفته حداکثر حقش این است که یک بد بشنود. علی این چنین فردی است. کسی است که نهروان و جمل را خوابانده اما در بین مردم چنین است. من خندق و خیبر و احد را قبول دارم، اما علی برایم بیش از همه در این آزادی خواهی تعریف می شود.
ما اینگونه رفتار می کنیم؟ کسی جرات می کند به ما بگوید بالای چشمت ابرو است؟ این تفکر به مردم اندیشه و آزادی می دهد، با واقعیات اثباتی برخورد می کند نه اینکه زود چماق بردارد و بر دهان و سر مردم بکوبد. ما همچنان در برابر ظلم می ایستیم با کسی هم تعارف نداریم، چیزی هم نمی خواهیم.
من به شدت به شریعتی علاقمند هستم این را پنهان هم نمی کنم، چون با او هم بند بودم. سلول او روبروی سلول من بود. من بخاطر اینکه می خواستم او را بیشتر ببینم بهانه ای درست می کردم تا از سلول بیرون بیایم و سلام و علیکی با ایشان کنم. دکتر شریعتی می گوید نه چیزی دارم که ترس از دست دادنش و نه چیزی می خواهم که از ترس بدست نیاوردنش سازشکار باشم. نه چیزی دارم که از من بگیرند، نه چیزی می خواهم که بترسم به من ندهند.
چاپلوس نبودن و دفاع از اندیشه هزینه دارد، من هم هزینه دادم
اینکه چرا آقای رفسنجانی، چرا من و چرا خیلی های دیگر ردصلاحیت می شوند یا این برخوردها با آنها می شود به این خاطر است که دفاع از اندیشه هزینه دارد، چاپلوس نبودن و نان به نرخ روز نخوردن هزینه دارد من هم این هزینه را دادم.
س: سوالم را پاسخ ندادید، شورای نگهبان دقیقا در دلیل رد صلاحیت شما چه چیز را گفت. این را از این باب می پرسم که بعد از سال 88 آنچه که به شما نسبت داده می شد بحث عدم پایبندی شما به ولایت فقیه بود.
ج: در انتخابات دوره چهارم مجلس من رد صلاحیت شدم. یعنی در سال 70 به جز مجلس هشتم و ششم که با جان کندن صلاحیتم تایید شد، چندبار دیگر رد صلاحیت شدم.
در مجلس چهارم که رد صلاحیت شدم نه اعتراض کردم نه حرفی زدم. آن زمان مسئول بررسی صلاحیتها فردی بودکه من ایشان را متدین می دانم اما خب در کار اوضاع فرق می کند.
یک سالی از رد صلاحیت من گذشت. یک روزی من ایشان را در جایی دیدم، گفتم حالا که گذشته ولی می شود بگویی دلیل رد صلاحیت من چه بود؟ گفت وقتی پرونده ها را از وزارت کشور آوردند چهارهزارتا پرونده بود. اولین پرونده هم برای شما بود. راست هم می گفت چون من آن زمان نمی خواستم بروم ثبت نام کنم ولی ایت الله خامنه ای گفتند که بچه های انقلاب قهر نکنند و ...من هم به خاطر این سخنان رفتم و کاندیدا شدم. آخرین نفری که ثبت نام کردمن بودم و بعد از من در وزارت کشور را بستند.
پرسیدم چرا من را رد صلاحیت کردید؟ گفت پرونده اول مربوط به شما بود، گفت داخل پرونده ات همین عکس و مدارک تحصیلی و فتوکپی شناسنامه و اعلام آمادگی ات برای انتخابات بود. گفتم به جز اینها چه بود؟ گفت هیچی گفتم پس چرا من را رد صلاحیت کردید. (بینی و بین الله قرآن من را بگیرد اگر دروغ بگویم) گفت در باز شد یک جوانی آمد داخل .نفهمیدیم از دادگاه ویژه روحانیت بود یا وزارت اطلاعات. سوال کرد پرونده چه کسی مطرح است گفتیم پرونده اقای غفاری، گفت ایشان مسائلی دارد. ما هم پرونده را بستیم و رفتیم سراغ نفر بعدی.
گفتم همین؟ گفت بله همین. گفتم چرا ؟گفت چون وقتمان کم بود و چهارهزارتا پرونده بود از این بیشتر به شما وقت نمی رسید. بینی و بین الله اگر دروغ بگویم یا کم و زیاد کرده باشم.
گذشت تا به انتخابات مجلس ششم شد. من رفته بودم حج. معمولا موبایلم را به طواف نمی بردم ولی آن روز استثنائا همراهم بود. مشغول طواف مستحبی بودم که تلفن زنگ خورد و گفتند از دفتر آقای جنتی تماس می گیریم، صلاحیت شما در انتخابات احراز نشده است. گفتم من طواف هستم چه کار کنم؟ گفت یک جایی بروید که بتوانیم دلایل عدم احراز صلاحیت تان را برایتان فکس کنیم. خلاصه اینکه برای من فکس کردند. به 4 یا 5 دلیل من را رد کرده بودند. اول عدم التزام عملی به اسلام یعنی من مسلمان نبودم، دوم عدم اعتقاد به قانون اساسی، سوم عدم التزام به ولایت فقیه، چهارم سوء شهرت در حوزه انتخابیه.
به آیت الله جنتی گفتم اگر من التزام به اسلام ندارم حکومت به چه مجوز شرعی می گذارد من امام جماعت باشم.
من از مکه زنگ زدم شورای نگهبان و با خود آقای جنتی تلفنی صحبت کردم. گفتم من را به این دلایل رد کردید. گفتم من 30 سال است امام جماعت مسجد هستم، حکومت به چه مجوز شرعی می گذارد که منی که مسلمان نیستم امام جماعت این مسجد باشم. گفتید عدم التزام به قانون اساسی، من کجا علیه قانون اساسی یک کلمه حرف زده ام، اصلا باور ما به قانون اساسی است.
گفتم کجا من به ولایت فقیه اعتقاد نداشتم که من را متهم به عدم التزام و پایبندی به ولایت فقیه کردید، من از آقای میرحسین موسوی حمایت کردم حالا هم می کنم کجای این موضوع به ولایت فقیه ربط دارد. مهمتر از همه اینکه نوشتید سوء شهرت در حوزه انتخابیه، گفتم شما می دانید که سوءشهرت در قانون به معنای قواد، عرق خوری، فحاشی و ...است. من کدامیک از اینها را دارم. گفتم من به تهران می آیم با هم کنار خیابان برویم، شما آن ور خیابان بایستید من این ور خیابان. ببینیم تاکسی من را سوار نمی کند یا شما را. کدام مردم هستند که برای من مشکل اخلاقی قائل شدند؟ گفتم من نه مشکل مالی و اخلاقی دارم نه مشکل سیاسی. بارها گفتم زیر مالی، سیاسی و اخلاقی ام خیس نیست.
س: چه گفتند؟
ج: گفت کی بر می گردید؟ گفتم یک هفته دیگر برمی گردم، گفت اعمالتان تمام شد زود برگردید . برگشتم و دوباره زنگ زدم و ایشان بزرگواری کردند و جواب تل
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: ایرنا]
[مشاهده در: www.irna.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 46]
-
گوناگون
پربازدیدترینها