واضح آرشیو وب فارسی:ایرنا: روز سوم ماه شعبان سال چهارم هجرت دومين فرزند حضرت علي و فاطمه چشم به جهان گشود. پيامبر در روايتي نسبت به وجود مبارک امام حسين(ع) فرمود: همانا حسين چراغ هدايت و کشتي نجات است. حسين بن علي (ع) مدت شش سال از دوران کودکي خود را در زمان جد بزرگوار خود سپري کرد و پس از رحلت آن حضرت مدت سي سال در کنار پدرش اميرمومنان (ع) زندگي کرد و در حوادث مهم دوران خلافت ايشان به صورت فعال شرکت داشت. پس از شهادت اميرمومنان (ع) مدت ده سال در صحنه سياسي و اجتماعي در کنار برادر بزرگ خود حسن بن علي (ع) قرارداشت و پس از شهادت امام حسن (ع) به مدت ده سال، در اوج قدرت معاويه بن ابي سفيان بارها با وي پنجه درافکند و پس از مرگ نيز در برابر حکومت پسرش يزيد قيام کرد. حسين بن علي عليه السلام يکي از اين اسوه هاي کامل و الگوهاي همه جانبه است نه تنها درس حماسه و جهاد و ظلم ستيزي، که درس عبوديت و سخاوت و جوانمردي و ارزش گرايي و تهجد و انس با قرآن و تکريم انسان است . يکي از خصوصيات برجسته سالار شهيدان نماز، اوج بندگي نسبت به خداي آفرينش به گونه اي بود که شب عاشورا براي انس با خدا تهجد و تلاوت قرآن و نماز، از دشمن مهلت گرفت. به طوري که در گرماگرم نبرد عاشورا نيز، هنگام ظهر به نماز ايستاد که جان بر سردين و خداجويي نهاده است. در اين باره سعيد بن عبدالله حنفي، مي گويد : در آن لحظه، در برابر امام همچون سپر حفاظتي مي ايستد، تا حسين بن علي عليهماالسلام، آخرين نمازش را بخواند و با 13 تير که پيکرش مي نشيند، به شهادت مي رسد. گويا صبر و مقاومتاز ديگر خصيصه هاي اين حضرت مي باشد سيدالشهدا الگوي صبر و شکيبايي در برابر مصيبت ها، مشکلات زندگي، زخم شمشيرو شهادت فرزندان است. در تاريخ نقل شده است که امام حسين عليه السلام در آغاز حرکت خويش به سوي کربلا، بر صبر تکيه کرد و ياراني را لايق همراهي خويش مي دانست که بر تيزي شمشير و ضربت نيزه ها مقاوم باشند. در روز عاشورا نيز در خطبه اي ياران خويش را بر رنج جهاد و زخم شمشير به صبوري فرا خواند، تا از تنگناي دنيا به وسعت آخرت و از دشواري هاي دنيا به نعمت و راحت بهشت برسند. همچنين بزرگواري امام حسين عليه السلام زبانزد عام و خاص بود سال هايي که در مدينه مي زيست و در دوران پدر بزرگوارش، آنچه از دست کريمش مي جوشيد، سخاوت و جود نسبت به سائلان و نيازمندان بود. درروايتي از حضرت سجاد عليه السلام،آمده است: امام حسين عليه السلام بار غذا و آذوقه به دوش مي کشيد و به خانه يتيمان و فقيران و بيوه زنان نيازمند مي برد. از اين رو، بر شانه هاي آن حضرت جاي آن مانده بود. رسيدگي به محرومان و سرکشي به مستضعفان در سيره زندگي ايشان بود وي روزي بر عده اي بينوا گذشت که سفره اي گسترده و روي زمين نشسته، نان خشک مي خوردند. خوف از خدا، چشمان اشکبار، حالت نجوا و نيايش، زبان ستايشگر خدا، زندگي سراسر شکر نسبت به نعم الهي، نمازهاي با حال و رکعات بسيار در شبانه روز، بارها سفر پياده به حج خانه خدا رفتن، حضور مکرر بر سر مزار مادر بزرگش حضرت خديجه(س) و گريستن و دعا کردن براي او،نيايش ژرف و عاشقانه اش در پايجبل الرحمه و دعاي وي در روز عرفه ـ که از زيباترين و غني ترين متون نيايشي عارفانه است ـ همه و همه، خبر از روح بلند عرفاني آن حضرت دارد. امام حسين(ع) در مقام صبر امتحاني داد که دوست و دشمن از آن شگفت زدهشدند و فرشتگان بر حسب زيارت ناحية مقدسه «و لقد عجبت مِن صبرکَ ملائکهالسماء» نيز از آن شکيبايي در تعجب ماندند. چنانکه از مفهوم آيات و روايات استفاده ميشود، علاوه بر بلندي مقام و رتبةصابران معلوم ميگردد که صبر کليد برکات و مقدمة نيل به مقامات معنوي و شرط توفيق در هر کار خير و علم و عمل و کسب هر فضيلت است. صبر امام حسين(ع) تنها صبر در يک زمينه خاص نبود. بلکه شخصيت وجوديآن حضرت مزين به جميع انواع صبر بود. صبر در جهاد، صبر در عبادت، صبر درمشکلات، صبر در مصيبت، صبر در خشم و غضب و... آن حضرت در مرحله عمل از خودشکيبايي نشان ميدادند. از نمونههاي صبر آن حضرت امتناعي است که از ابتدا به جنگ داشت. با اينکه ميدانست لشکر کفر پيشه به هيچ وجه بر او و عزيزانش رحم نميکنند و با اين که از آنهاکارهايي سرميزد که صبرکردن را در مقابل آنان دشوار مينمود، ولي آن حضرت حجّت رابر آنها تمام ساخت و نه خود و نه اصحابش دست به اسلحه نبردند. هم چنين وقتي آب را روي امام و اصحابش بسته بودند و در لشکر امام حسين(ع)هيچ زن و مرد و کوچک و بزرگي نبود، مگر اين که تشنه بودند و صداي تشنگي آنهاهمواره به گوش امام ميرسيد. آن حضرت از ابتدا به جنگ خودداري نمود. زيراميخواست جنگش با آنها صورت دفاع داشته باشد.آري صبر آن حضرت در مقابل تشنگي، و نشانه تصميم و عزم راسخ فوقالعاده آنامام همام ميباشد. گويا امام به دنيا با چشمي ديگر و از زاويهاي ديگر نگريست و در نتيجه آن را چنان کهحقيقتش بود ديد، نه کمترين تمايلي به دنيا در او پيدا شد و نه کوچکترين چشم داشتي بدان در وجودش پيدا گرديد. نمونه درخشاني از رهبرمبارزي که چون پا به ميدان حق و باطل ميگذاشت جز با پيروزگردانيدن حق يا فداشدن در راه آن از ميدان برنميگشت. اگر چه پيروزي حق حتمي است و اگر چه باطل را براي چند روز صولتي و اهل باطل را دولتي باشد، ليکن پايدار نيست. از ديگربرجسته ترين جنبه هاي شخصيت سيدالشهدا، محبت پروردگار و دلدادگي او به خداوند و امر و رضاي اوست. همچنين نقل شده است که هرچه امام حسين عليه السلام به لحظه شهادت نزديک تر مي شد، چهره اش برافروخته تر و شکفته تر مي گشت؛ تعبير ديگري از عشق الهي اوست که تبديل هجران به وصال را مي ديد و به وجد مي آمد. حسين بن علي در دوران عمر خود به شجاعت و آزادگي و ايستادگي در برابر ظلم و ستم شهرت داشت و شايد همين ويژگي است که بيش از ساير ويژگي ها از او سالار شهيدان کربلا ساخت و الگوي آزادگان جهان و چراغ هدايت و کشتي نجات شد. ک/4 /7406/380/
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: ایرنا]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 216]