واضح آرشیو وب فارسی:ایسنا: شنبه ۲۰ اردیبهشت ۱۳۹۳ - ۱۶:۲۳
روز و هفته شیراز امسال ساکتتر و کم سرو صداتر از هر سال بدون آنکه شاهد مشارکت و همدلی بین دستگاههای مختلف باشیم و در سکوت، طی میشود. به گزارش خبرنگار خبرگزاری دانشجویان ایران(ایسنا)، منطقهی فارس، هفتهی شیراز در حالی از 15 اردیبهشت آغاز شده است که طی روزهای گذشته جز دو جشنواره محدود و محصور در مجموعههای شورا شهرداری، شاهد اتفاق تازهای نبودیم. روز شیراز امسال هیچ مسئولی نیامد، هیچ یک از دستگاهها حضوری در مراسم نداشتند و صندلیهای پیش بینی شده برای جشنوارههای شهرداری، پر از خالی بود و تنها نمایندگان شورای شهر و مسئولان شهرداری و آنان که به هر واسطه نانشان در گرو بودن همراه شهرداری و شورا است، به یکدیگر تبریک گفتند و از ظرفیتهای شهر گفتند و از .... روز شیراز در محدودهی رودخانهی خشک! و دیوارهای کاهگلی محلهی سنگ سیاه این شهر، محصور ماند و حتی به خارج از مرزهای استان فارس هم نرسید چه رسد به جهانی شدن و مسئولان و مردم این شهر در توهم جهانی بودن همچنان ماندند! روز شیراز را تنها میشد از ترافیک شبانه بلوار چمران در معدود شبهایی و صدای طبل و دهل و آواز واسونکهای قدیمی این شهر در یکی دو ساعت روز 15 اردیبهشت، جست و جو کرد، روز شهری که میتواند جهانی باشد اما نیست! آنقدر با خودمان گفتهایم شیراز جهانی است که باورمان شده است، اما طی سالهای گذشته و از زمانی که روز 15 اردیبهشت با یک مصوبه شورای شهر، روز شیراز شد تا امروز هرسال در بند تنگنظریها، هر سال فروغی از مراسمهای پیشبینی شده کم کردهایم تا امروز که مدعی میشویم حضور سفرای سایر کشورها و همه دستگاهها در مراسم ضرورتی ندارد، روز شیراز متعلق به مردم شیراز است!! باورمان شده است که مردم با روز شیراز همراه هستند اما صندلیهای جشنوارهی سیراه را حتی وقتی اجرای کار را به تشکلی ظاهرا از بخش خصوصی و در باطن وابسته به شهرداری، سپردیم، باز هم صندلیها خالی ماند و تنها بعضی صندلیهای ردیف اول با حضور کارکنان شهرداری و شورا و دستاندرکاران مراسم پر شد و بس. امسال روز شیراز آنقدر غریبانه برگزار شد که میتوانستی جمعیت حاضر در جشنوارههایی نظیر سیراه و خرمرود را با انگشتان دستها شمارش کنی و چهرهها را به خاطر بسپاری تا فراد روز هم باز در مقابل دیدگانت تکرار شوند! اگرچه به زبان باور داریم که میتوانیم نوآوری کنیم، میتوانیم قدمهای نویی برداریم، اما همینکه به عمل میرسیم، ترمزها را خیلی از مسائل میکشند، حفظ شعائر مذهبی، حفظ حرمت شهر، همراه نشدن دستگاهها، حاضر نشدن مسئولان، تکرار مکررات و گره خوردن پنهانی منفعت برگزار کنندگان با .... امسال هم روز و هفته شیراز گذشت، کم فروغتر و کم اثرتر از سال قبل و همانگونه که سال قبل فروغی کمتر از سال پیش از خود داشت و ... و سکوت رسانهها، چشم و گوش جامعه، وجدان بیدار جامعه و ... در برابر عملکردهایی که تنها در مغلطههای بازی با کلمات و واژگان، پیچ میخورد و وقتی به اجرا میرسد، ته دیگ هیچ نیست و جز صدای برخورد اسم(کفگیر) به ته دیگی که روزی مسی بود حالا از جنس روی، هیچ به گوش نمیرسد. سکوت را جایزتر دانستهاند و بهتر دیدهاند که بهجای پرداختن به نقد و تحلیل، همچنان حرفهای تکراری را تیتر کنند و در امان بمانند!! وقتی در شهری که بنا داشت پایتخت فرهنگی کشور باشد، در سالی که به نام اقتصاد و فرهنگ، نام گذاری شده است، دستگاههای متولی فرهنگ، ساکتتر از همیشه به تکرار آنچه در گذشته اتفاق افتاده است میاندیشند، حتی نقد عملکردها هم سخت میشود. روز شیراز همانند سایر برنامههای فرهنگی در شیراز طی سالهای گذشته، هر سال کم فروغتر برگزار شد، روزهایی از جمله یادروز سعدی، حافظ، نمایشگاه کتاب و .... شاید بسیاری از مسئولان روز و هفته شیراز را متعلق به شهرداری میدانند!! و به همین دلیل از مشارکت در برنامههای این روز هم خودداری میکنند، بهخاطر داشته باشیم که امسال یکی از مهمترین بخشهای شعار سال، فرهنگ و مباحث فرهنگی است و این مهم نیازمند برنامههایی مدون و کارشناسی شده و همکاری همه دستگاهها خصوصا دستگاههای فرهنگی است. انتهای پیام
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: ایسنا]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 54]